Rechtbank Noord-Holland, 07-02-2022, ECLI:NL:RBNHO:2022:1421, 21153

6. Eiser stelt zich op het standpunt dat gedurende de eerste 104 weken sprake is van een ziekengelduitkering die moet worden aangemerkt als inkomsten uit tegenwoordige arbeid. En dat pas na die periode sprake is van een uitkering wegens arbeidsongeschiktheid (WAO-uitkering), die voor de berekening van de arbeidskorting niet meetelt. Nu de uitkering van Aegon medio 2016 is aangevangen eindigen de eerste 104 weken medio 2018. Daarom moet ook over de helft van het in 2018 ontvangen bedrag de arbeidskorting worden toegekend. Eiser beroept zich hierbij op artikel 22a van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet LB 1964) en vindt het ook onrechtvaardig dat werknemers wel de eerste 104 weken een ziekengelduitkering krijgen waarover arbeidskorting wordt berekend, en dat dit voor een directeur-grootaandeelhouder niet zo zou zijn. Tot slot verzoekt eiser om uitstel van betaling en een kostenvergoeding voor de bezwaarfase.

7. Verweerder stelt zich op het standpunt dat geen sprake is van arbeidsinkomen voor de arbeidskorting. De uitkering van Aegon is een periodieke uitkering vanwege arbeidsongeschiktheid (code 32 op het renseignement) verstrekt door een verzekeraar. In artikel 34, eerste lid, van de Wet LB 1964 in verbinding met artikel 11, eerste lid, onderdeel a, sub 2 van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 (UBLB) worden dergelijke uitkeringen aangemerkt als loon uit vroegere arbeid en dat geldt ook voor de inkomstenbelasting (artikel 3.81 Wet IB 2001). Dit is een arbeidsongeschiktheidsuitkering van een verzekeraar die ook niet op grond van het gelijkheidsbeginsel (gedeeltelijk) als uitkering ingevolge de Ziektewet geherkwalificeerd moet worden, omdat geen sprake is van gelijke gevallen. Nu sprake is van inkomsten uit vroegere arbeid, heeft eiser naar de mening van verweerder geen recht op arbeidskorting. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

8. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

9. Op grond van artikel 8.11, eerste lid, van de Wet IB 2001 geldt de arbeidskorting voor de belastingplichtige die arbeidsinkomen geniet.

10. Onder arbeidsinkomen wordt verstaan het gezamenlijke bedrag van hetgeen door de belastingplichtige met tegenwoordige arbeid is genoten als winst uit een of meer ondernemingen, loon en resultaat uit een of meer werkzaamheden (artikel 8.1, eerste lid, aanhef en onderdeel e, van de Wet IB 2001). Periodieke uitkeringen en verstrekkingen worden dus in principe niet tot het arbeidsinkomen gerekend.

Tot de periodieke uitkeringen en verstrekkingen behoren onder meer uitkeringen aan een belastingplichtige ter zake van invaliditeit, ziekte of ongeval (artikel 3.100, eerste lid, aanhef en onderdeel c, van de Wet IB 2001 en artikel 3.124, eerste lid, aanhef en onderdeel c, van de Wet IB 2001).

11. De rechtbank is van oordeel dat de uitkeringen die eiser van Aegon heeft ontvangen naar hun aard te kwalificeren zijn als periodieke uitkeringen zoals onder 10 bedoeld, die niet behoren tot het arbeidsinkomen voor de arbeidskorting. Voor zover eiser dat al stelt overweegt de rechtbank nog dat naar hun aard geen sprake is van inkomsten uit tegenwoordige arbeid, omdat de uitkeringen van de verzekering die eiser heeft afgesloten bij Aegon niet ten nauwste verband houden met bepaalde of in een bepaald tijdvak verrichte arbeid waarvoor die inkomsten een rechtstreekse beloning vormen en niet een onmiddellijke tegenprestatie voor die arbeid vormen (vgl. Hoge Raad 26 juni 1968, ECLI:NL:HR:1968:AX5942).

12. Verweerder heeft erop gewezen dat de onderhavige uitkeringen voor de loonbelastingbepalingen ter vergemakkelijking van de heffing zijn aangemerkt als inkomsten uit vroegere arbeid (artikel 11, eerste lid, onderdeel a, sub 2 en tweede lid van het UBLB 1965, artikel 34, eerste lid, onderdeel a, van de Wet LB 1964 en artikel 3.81 van de Wet IB 2001). Veronderstellenderwijs ervan uitgaande dat deze bepalingen in het UBLB – die moeten dienen ter vergemakkelijking van de heffing van loonbelasting – een herkwalificatie van de uitkeringen voor de inkomstenbelasting opleveren, brengt dit mee dat de uitkeringen worden aangemerkt als inkomsten uit vroegere arbeid, die evenmin als arbeidsinkomen voor de arbeidskorting zijn aan te merken. Daarvoor moet immers sprake zijn van inkomen uit tegenwoordige arbeid.

13. Eiser heeft zich beroepen op artikel 22a van de Wet LB 1964, waarin voor de standaardloonheffingskorting het loon genoten wegens tijdelijke arbeidsongeschiktheid als bedoeld in artikel 7:629 van het Burgerlijk Wetboek (BW), alsmede hetgeen door de werknemer met een publiekrechtelijke dienstbetrekking wordt genoten op grond van naar aard en strekking overeenkomstige regelingen en hetgeen wordt genoten ingevolge de Ziektewet, met loon uit tegenwoordige arbeid worden gelijkgesteld.

14. De rechtbank overweegt in dat verband dat artikel 8.1, tweede lid, aanhef en onderdeel c, van de Wet IB 2001 een aan artikel 22a van de Wet LB 1964 gelijkluidende bepaling bevat met een gelijkstelling van 7:629 BW-loon aan het arbeidsinkomen voor de arbeidskorting (in de inkomstenbelasting). Op grond van artikel 7:629 BW is de werkgever verplicht om gedurende 104 weken een bepaald bedrag aan loon aan de werknemer door te betalen ingeval van arbeidsongeschiktheid ten gevolge van onder meer ziekte. Hiervan is echter geen sprake in het onderhavige geval, aangezien het om een particuliere verzekeringsuitkering gaat in plaats van om een loondoorbetaling van werkgever aan de werknemer. Deze gelijkstellingsbepaling is op eisers uitkeringen dus niet van toepassing.

15. Ten overvloede merkt de rechtbank op dat artikel 22a van de Wet LB 1964 geen vierde lid heeft en dat het bepaalde in artikel 7:628 BW niet van toepassing is, omdat het daar gaat om een loonrecht ter zake van arbeid die niet is verricht door een oorzaak die in redelijkheid voor rekening van de werkgever behoort te komen. Voor zover eiser zich op deze bepalingen beroept faalt dat.

16. De stelling van eiser dat hij ten onrechte ongelijk wordt behandeld ten opzichte van een werknemer die een ziekengelduitkering ontvangt en recht heeft op arbeidskorting, slaagt niet. Voor een geslaagd beroep op het gelijkheidsbeginsel moet sprake zijn van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen. Een ondernemer die de gevolgen van arbeidsongeschiktheid zelf dient te dragen, behoudens de mogelijkheid zich tegen betaling van premie te verzekeren tegen de gevolgen van arbeidsongeschiktheid, verkeert rechtens en in feite niet in dezelfde situatie als een werknemer die recht heeft op doorbetaling van loon tijdens ziekte of een Ziektewetuitkering. Eisers beroep op het gelijkheidsbeginsel kan daarom niet slagen.

17. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

18. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.