Rechtbank Noord-Nederland, 28-03-2018, ECLI:NL:RBNNE:2018:1128, LEE 17/ 4097, 17/4098 en 17/4099

1. De rechtbank geeft hiervoor de volgende motivering.

2. Op grond van artikel 26, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) kan, in afwijking van artikel 8:1 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), tegen een ingevolge de belastingwet genomen besluit slechts beroep bij de bestuursrechter worden ingesteld, indien het een belastingaanslag, daaronder begrepen de in artikel 15 van de AWR voorgeschreven verrekening, of een voor bezwaar vatbare beschikking betreft.

3. Het verzoek tot ambtshalve vermindering heeft betrekking op de aanslagen IB/PVV voor het jaar 2005, 2007 en 2008. Op grond van artikel 9.6, derde lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) beslist de inspecteur op een verzoek tot ambtshalve vermindering bij een voor bezwaar vatbare beschikking. Ingevolge artikel XXVII van de Fiscale vereenvoudigingswet 2010 (Stb. 2009, 611) geldt artikel 9.6 van de Wet IB 2001 voor belastingaanslagen inkomstenbelasting ter zake van tijdvakken die aanvangen op of na 1 januari 2010. Het artikel geldt niet voor eerdere jaren. Daarvoor geldt artikel 65 van de AWR, welk artikel niet voorziet in een afwijzing van een verzoek om ambtshalve vermindering bij voor bezwaar vatbare beschikking. Het vorenstaande houdt in dat artikel 9.6 van de Wet IB 2001 alleen geldt ten aanzien van aanslagen IB/PVV over het jaar 2010 en later. Omdat eisers verzoek tot ambtshalve vermindering ziet op de aanslagen IB/PVV voor de jaren 2005, 2007 en 2008 hoeft verweerder niet bij een voor bezwaar vatbare beschikking te beslissen.

4. Uit het voorgaande volgt dat ten aanzien van een beslissing op het in de brief van eiser gedane verzoek tot ambtshalve vermindering geen beroep bij de bestuursrechter open staat.

5. Eiser heeft gesteld dat de weigering van verweerder om tot een ambtshalve vermindering over te gaan, leidt tot een schending van het (Europees) gemeenschapsrecht. De stelling is echter, naar het oordeel van de rechtbank, gebaseerd op een onjuiste lezing en interpretatie van de voorwaarden genoemd in het arrest van het Hof van Justitie van 13 januari 2004 (Kühne & Heitz ), ECLI:EU:C:2004:17.

6. De rechtbank wijst eiser met betrekking tot de gevraagde dwangsom op het arrest van de Hoge Raad van 20 december 2013, nr. 12/02872, ECLI:NL:HR:2013:1797. In dit arrest heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de dwangsom zodanig is verbonden met het onderliggende besluit dat deze in dezelfde procedure moet worden behandeld. De procedure over de dwangsom volgt dus de procedure over de aanslag. Het vorenstaande leidt de rechtbank tot het oordeel dat nu het onderliggende besluit een besluit betreft waartegen geen bezwaar en beroep kan worden ingesteld, niet bij de belastingrechter in beroep kan worden gegaan in de daarmee samenhangende procedure over de dwangsom.

7. Gelet op het voorgaande heeft de rechtbank zich onbevoegd verklaard.

8. Partijen zijn gewezen op de mogelijkheid om tegen de mondelinge uitspraak in hoger beroep te gaan op de hieronder omschreven wijze.