Rechtbank Noord-Nederland, 08-01-2021, ECLI:NL:RBNNE:2021:67, AWB - 19 _ 3689

1.1.

Eiser heeft 6 juli 2019 bij het loket burgerzaken van de gemeente Groningen een door hem aangevraagd paspoort afgehaald.

1.2.

Aan eiser is één factuur, met één factuurnummer ( [nummer] ) zonder tenaamstelling uitgereikt, waarop de kosten van het paspoort à € 30,69 en het bedrag aan leges à € 34,61 staan vermeld.

1.3.

Eiser heeft op 17 augustus 2018 bezwaar gemaakt tegen de aanslag leges.

2.1.

Het geschil in het beroep met zaaknummer 19/3689 ziet, na het doen van uitspraak op bezwaar van 8 november 2019, op de vraag of de Legesverordening 2018 verbindende kracht mist wegens overschrijding van de opbrengstlimiet van artikel 229b, eerste lid van de Gemeentewet. Tevens is in geschil of eiser recht heeft op een proceskostenvergoeding en een immateriële schadevergoeding.

2.2.

In het beroep met zaaknummer 19/4011 dient allereerst de vraag te worden beantwoord of eiser in zijn beroep, betreffende het uitblijven van een dwangsombesluit, kan worden ontvangen.

3.1.

3.2.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat nu eiser op 22 oktober 2019 beroep (19/3689) heeft ingesteld bij de rechtbank tegen het uitblijven van de uitspraak op bezwaar van 17 augustus 2018, hij op 14 november 2019 geen aparte beroepsprocedure meer had kunnen starten vanwege het uitblijven van een dwangsombeschikking. De rechtbank zal deze grief dan ook bij de beoordeling van dat beroep behandelen, nu ze daar van rechtswege meeloopt, zo volgt uit artikel 4:19, eerste lid Algemene wet bestuursrecht (Awb). Dit beroep zal de rechtbank niet-ontvankelijk verklaren.

3.3.

De rechtbank wijst verweerder er nog op dat hij ten onrechte bij zijn uitspraak op bezwaar van 8 november 2020 geen dwangsombesluit heeft genomen en eiser niet heeft gewezen op het eerste lid van artikel 4:19 Awb.

3.4.

De rechtbank constateert tevens dat verweerder de rechtbank niet binnen de gestelde termijnen de stukken van het geding en het verweerschrift heeft doen toekomen. Nu de rechtbank deze stukken eerst op 13 december 2019 heeft ontvangen, terwijl al op 8 november 2019 uitspraak op bezwaar was gedaan, kon ook de rechtbank eiser niet tijdig informeren over de formele gang van zaken.

3.5.

Deze omissies (3.3. en 3.4.) geven geen aanleiding tot een andersluidende uitkomst van dit beroep, nu de klachten van eiser aangaande de juistheid van de dwangsom alsnog in de juiste procedure worden behandeld. Voor een proceskostenveroordeling bestaat evenmin aanleiding. De rechtbank ziet hierin wel aanleiding om verweerder op te dragen het griffierecht aan eiser te vergoeden, omdat bij een juiste handelwijze, dit beroep van eiser achterwege had kunnen blijven.

4.1.

De rechtbank is van oordeel dat niet is gebleken dat eiser nog een afzonderlijk belang heeft bij een beoordeling van het beroep gericht tegen het niet tijdig beslissen op zijn bezwaar, nu verweerder hangende de procedure alsnog een uitspraak op dit bezwaar heeft gedaan.

4.2.

Het beroep voor zover gericht tegen het niet tijdig beslissen is mitsdien wegens gebrek aan procesbelang niet-ontvankelijk.

4.3

Op grond van artikel 6:20, derde lid, van de Awb wordt het beroep tegen het niet tijdig nemen van een besluit geacht mede betrekking te hebben op de inmiddels door verweerder gedane uitspraak op bezwaar van 8 november 2019. Gelet hierop heeft de rechtbank het beroep bij brief van 12 december 2019 als zodanig in behandeling genomen.

5.1.

Eiser stelt dat de opbrengstlimiet van de heffing van paspoortleges wordt overschreden en dat de aanslag om die reden moeten worden vernietigd.

5.2.

De vaststelling van tarieven als bedoeld in artikel 229b, lid 1, van de Gemeentewet berust op een raming, welke raming moet berusten op gegevens omtrent geraamde baten en lasten in de gemeentebegroting voor het desbetreffende jaar dan wel gegevens die op geraamde baten en lasten in die begroting zijn terug te voeren. Daaruit vloeit noodzakelijk voort dat bij die vaststelling van tarieven niet ten aanzien van alle posten zekerheid of een volledig inzicht kan bestaan. In het kader van een geschil omtrent de naleving van artikel 229b, lid 1, van de Gemeentewet mag niet van de gemeente worden verlangd dat zij van alle in de verordening en de bijbehorende tarieventabel genoemde diensten afzonderlijk en op controleerbare wijze vastlegt hoe zij de kosten ter zake daarvan heeft geraamd².

5.3.

In die gevallen waarin een belanghebbende overschrijding van de opbrengstlimiet aan de orde heeft gesteld en de heffingsambtenaar inzicht in de desbetreffende ramingen heeft verschaft, kan het verstrekken van nadere inlichtingen uitsluitend van de heffingsambtenaar worden verlangd voor zover de belanghebbende voldoende gemotiveerd heeft gesteld waarom naar zijn oordeel ten aanzien van een of meer bepaalde posten in de raming redelijke twijfel bestaat of sprake is van een ‘last terzake’³.

5.4.

Aan de nadere inlichtingen die de heffingsambtenaar in dat geval dient te verstrekken, mag geen zwaardere eis worden gesteld dan dat deze functionaris naar vermogen – dat wil zeggen in de mate waarin hij daartoe in de gegeven omstandigheden in redelijkheid in staat is – duidelijk maakt op grond waarvan hij de hiervoor in 5.3. bedoelde stelling(en) van belanghebbende betwist, en waarom dus naar zijn oordeel de door de belanghebbende opgeworpen twijfel ongegrond is⁴.

5.5.

Gelet op de inhoud van de stukken die in de bezwaarfase door verweerder zijn overgelegd en vervolgens bij het verweerschrift zijn aangevuld, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank voldoende inzicht verschaft in de ramingen van de baten en lasten in de gemeentebegroting voor zover deze de Legesverordening 2018 betreft. Alsdan is de vraag aan de orde of van verweerder nader bewijs kan worden verlangd.

5.6.

5.7.

Gelet op het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder aannemelijk heeft gemaakt dat de opbrengstlimiet niet is overschreden.

6.1.

Vanwege het niet tijdig beslissen op zijn bezwaarschrift van 17 augustus 2018 heeft eiser verweerder in gebreke gesteld. Verweerder heeft op 29 november 2019 een dwangsombeschikking genomen en aan eiser een (maximale) dwangsom van € 1.442 toegekend. Eiser heeft hiertegen geen nadere gronden aangevoerd,

6.2.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder terecht en tot het juiste bedrag een dwangsom aan eiser is verschuldigd, zoals verweerder die bij beschikking van 29 november 2019 heeft vastgesteld.

7.1.

Eiser heeft in zijn stuk voorafgaand aan de zitting verzocht om een immateriële schadevergoeding. Uitgangspunt is dat aanspraak bestaat op immateriële schadevergoeding indien de redelijke termijn voor de behandeling in de bezwaar- en beroepsprocedure is overschreden. Die termijn bedraagt voor de bezwaar- en beroepsprocedure tezamen niet meer dan twee jaar. De rechtbank ziet in de omstandigheden van het geval geen aanleiding om de redelijke termijn te verlengen.

7.2.

De rechtbank stelt vast dat het bezwaarschrift van eiser door verweerder op 17 augustus 2018 is ontvangen. Sindsdien zijn er (afgerond) 29 maanden verstreken. Uitgaande van dit tijdsverloop is de redelijke termijn voor geschilbeslechting van twee jaar met (afgerond) 5 maanden overschreden. Dit leidt dat tot een aan eiser toe te kennen immateriële schadevergoeding van € 500 (1 maal een half jaar à € 500).

7.3

De bezwaarfase heeft, uitgaande van de uitspraak op bezwaar van 8 november 2019, ruim 8 maanden langer in beslag genomen dan de daarvoor redelijk te achten termijn van een half jaar. De aan eiser toegekende schadevergoeding zal daarom geheel ten laste van verweerder komen.

8. De rechtbank komt tot de conclusie dat het beroep van eiser gericht tegen de uitspraak op bezwaar van 8 november 2018 uitsluitend vanwege de toekenning van een immateriële schadevergoeding gegrond is en voor het overige op alle punten ongegrond dient te worden verklaard.

9. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, omdat noch gesteld, noch aannemelijk is geworden, dat eiser kosten heeft gemaakt die op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen. Hierbij heeft de rechtbank mede in aanmerking genomen dat eiser, die belastingadviseur is, zelf de bezwaar- en beroepsprocedure heeft gevoerd en niet ter zitting is verschenen.

10. Het beroep is ongegrond. De toekenning van een immateriële schadevergoeding is echter grond voor vergoeding van het griffierecht. Het griffierecht bedroeg € 47. Omdat de overschrijding van de redelijke termijn aan verweerder is toe te rekenen, zal de vergoeding van dit bedrag door verweerder moeten plaatsvinden.

11. Eiser heeft verzocht om vergoeding van de wettelijke rente, te rekenen vanaf vier weken na de datum waarop deze uitspraak is gedaan tot aan de dag van voldoening, over de toe te kennen immateriële schadevergoeding en het griffierecht. Verweerder heeft de toewijzing van dat verzoek niet betwist. Vaste rechtspraak is dat dit verzoek voor toewijzing vatbaar is.

Beslissing

- verklaart het beroep met zaaknummer 19/3689 tegen het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar niet-ontvankelijk;

- verklaart het beroep met zaaknummer 19/3689 tegen de uitspraak op bezwaar ongegrond;

- veroordeelt verweerder tot het betalen van een immateriële schadevergoeding aan eiser tot een bedrag van € 500, te vermeerderen met de wettelijke rente te rekenen vanaf vier weken na de datum waarop deze uitspraak is gedaan tot aan de dag van voldoening;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 47 aan eiser te vergoeden, te vermeerderen met de wettelijke rente te rekenen vanaf vier weken na de datum waarop deze uitspraak is gedaan tot aan de dag van voldoening;

- verklaart het beroep met zaaknummer 19/4011 niet-ontvankelijk;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 47 aan eiser te vergoeden, te vermeerderen met de wettelijke rente te rekenen vanaf vier weken na de datum waarop deze uitspraak is gedaan tot aan de dag van voldoening.