Rechtbank Noord-Nederland, 11-03-2021, ECLI:NL:RBNNE:2021:867, AWB - 19 _ 4274

1.1.

Eiser is geboren op [geboortedatum] .

1.2.

1.3.

1.4.

Bij brief van 6 november 2018 heeft verweerder ter controle op de afgegeven Verklaring geen privégebruik auto eiser verzocht over de periode van 1 juli 2018 tot en met 30 september 2018 een vragenformulier Loonheffingen Geen privégebruik auto in te vullen en, indien eiser daarover beschikt, een rittenregistratie te overleggen.

1.5.

Eiser heeft een rittenregistratie en een ingevuld vragenformulier opgestuurd naar verweerder (ingekomen 27 november 2018).

1.6.

Bij brief van 4 december 2018 heeft verweerder eiser verzocht om de rittenregistratie over de periode van 1 januari 2017 tot en met 1 juli 2018 alsmede een vragenformulier Loonheffingen Geen privégebruik auto in te vullen over deze periode.

1.7.

Eiser heeft de rittenregistratie opgestuurd en het vragenformulier geretourneerd (ingekomen 13 februari 2019). Op het vragenformulier heeft eiser bij vraag 5a ‘Heeft u een rittenregistratie’ het antwoord aangekruist ‘Ja, ik heb een volledige rittenregistratie’. Bij vraag 5c ‘Hebt u de rittenregistratie dagelijks bijgehouden’ heeft eiser ‘Ja’ aangekruist.

1.8.

1.9.

1.10.

1.11.

Bij brief van 17 juli 2019 heeft de verweerder aan eiser de onder 1.10. aangekondigde naheffingsaanslagen opgelegd evenals de aangekondigde verzuimboetes.

1.12.

Eiser heeft bij brieven van 31 juli 2019 (ingekomen 1 augustus 2019) bezwaar gemaakt tegen de naheffingsaanslagen en de verzuimboetes.

1.13.

Verweerder heeft bij brief van 22 november 2019 uitspraak op bezwaar gedaan en de bezwaren van eiser ongegrond verklaard.

3.1.

Volgens eiser zijn de naheffingsaanslagen onterecht. Eiser voert daartoe aan dat hij niet of in ieder geval minder dan 500 kilometer privé heeft gereden met de auto. Eiser voert verder aan dat hij in privé de beschikking heeft over een andere auto en een motor. Eiser erkent dat hij de overgelegde rittenadministratie achteraf heeft gereconstrueerd en dat deze niet sluitend is, maar hij meent dat hij de onvolkomenheden voldoende heeft toegelicht en dat hij daarmee aan zijn bewijslast heeft voldaan. Eiser heeft ter zitting gesteld dat een rittenregistratie niet altijd noodzakelijk is om aan de bewijslast te voldoen.

3.2.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslagen en de verzuimboetes terecht en niet te hoog zijn vastgesteld. Hij voert daartoe aan dat eiser niet heeft voldaan aan zijn bewijslast dat er minder dan 500 kilometer voor privédoeleinden is gereden. Verweerder betoogt dat de rittenregistratie dermate veel onvolkomenheden en tekortkomingen bevat dat deze niet als het van eiser verlangde bewijs kwalificeert. Ook de door eiser gegeven toelichtingen voor de onvolkomenheden en tekortkomingen zijn volgens verweerder ontoereikend. Zo heeft eiser het zakelijk karakter van de ritten op de feestdagen niet aangetoond, heeft hij niet per rit de werkelijke begin- en eindstand van de kilometerteller genoteerd en komen de kilometerstanden uit de rittenopgave niet overeen met de kilometertellerstanden van de garages.

3.3.

Tussen partijen is niet in geschil dat de onder 1.2. genoemde auto’s aan eiser ter beschikking zijn gesteld. Daarom geldt het vermoeden dat de auto ook voor privédoeleinden ter beschikking stond.¹ Dit vermoeden houdt stand tenzij uit een rittenregistratie of anderszins blijkt – dat wil zeggen: overtuigend wordt aangetoond – dat de auto’s op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden worden gebruikt.

3.4.

De rechtbank overweegt dat eiser vrij is in de keuze voor zijn bewijsmiddelen om te doen blijken dat hij de onder 1.2. genoemde ter beschikking gestelde auto’s in de onder 1.2. genoemde periodes voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden heeft gebruikt. De rechtbank stelt daarbij voorop dat een rittenregistratie niet bij voorbaat dient te worden verworpen indien deze niet aan alle vereisten² voldoet, maar dat een registratie in combinatie met andere bewijsmiddelen wel ten minste zodanig sluitend moet zijn dat daaruit eenduidig kan worden afgeleid hoeveel kilometers er met de auto’s zakelijk en privé zijn gereden.

3.5.

De rechtbank is van oordeel dat de door eiser overgelegde rittenregistratie te veel onnauwkeurigheden bevat om te kunnen zeggen dat eiser overtuigend heeft aangetoond dat hij de hem ter beschikking gestelde onder 1.2. genoemde auto’s in de onder 1.2. genoemde periodes voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden heeft gebruikt. De rechtbank neemt daarbij onder meer in aanmerking dat eiser ter zitting heeft verklaard dat hij er niet van op de hoogte was dat hij de rittenregistratie precies moest bijhouden en dat hij naderhand – dat wil zeggen nadat verweerder om de rittenregistratie had verzocht – heeft geprobeerd de rittenregistratie te reconstrueren. Zoals volgt uit onder meer de door eiser opgegeven kilometerstanden en de door de garages genoteerde kilometerstanden, is het eiser niet gelukt om een sluitend overzicht van ritten te maken. De rechtbank neemt ook in aanmerking dat eiser voor veel voorkomende ritten steeds een gelijk aantal kilometers heeft opgegeven, terwijl hij zelf heeft verklaard dat de verkeerssituatie niet altijd gelijk is. Dat eiser, zoals hij heeft gesteld, niet wist dat hij zo nauwkeurig moest zijn en dat het vrijwel onmogelijk is om achteraf nog precies na te gaan hoeveel kilometers hij heeft gereden, komt voor eisers rekening en risico. Eiser wilde immers gebruik maken van een belastingvoordeel en dan had het ook op zijn weg gelegen om zich te verdiepen in de voorwaarden, zoals het moeten bijhouden van een nauwkeurige rittenadministratie. Verder is de rechtbank van oordeel dat eisers stelling dat met de auto niet meer dan 500 kilometer privé is gereden omdat hij in privé beschikt over een auto en een motor hem niet kan baten. Immers, nog daargelaten dat eiser de zakelijkheid van de wel met de onder 1.2. genoemde auto’s gereden ritten, waaronder de ritten naar het voetbalstadion en de ritten op feestdagen, niet heeft aangetoond, sluit de aanwezigheid van andere vervoersmiddelen niet uit dat (ook) met de auto van de zaak meer dan 500 kilometer per jaar in privé wordt gereden.

3.6.

De rechtbank is van oordeel dat, nu eiser niet aan zijn bewijslast heeft voldaan, er ten onrechte geen loonheffing is ingehouden en afgedragen op basis van het autokostenforfait³, de zogenaamde bijtelling. Dat brengt mee dat er te weinig loonheffing is betaald. De naheffingsaanslagen zijn daarom terecht opgelegd.

3.7.

Gelet op het voorgaande verwerpt de rechtbank de onder 3.1. genoemde beroepsgrond van eiser.

4.1.

Eiser stelt dat bij het berekenen van de naheffingsaanslagen onterecht niet is uitgegaan van de opgaven inkomstenbelasting, maar van de loonstroken. Met aftrekposten zoals de hypotheekrente zouden de naheffingsaanslagen volgens eiser op andere bedragen kunnen uitkomen.

4.2.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslagen tot de juiste bedragen zijn opgelegd.

4.3.

De rechtbank stelt vast dat de bijtelling privégebruik auto voor werknemers is geregeld in de Wet op de loonbelasting.⁴ Het betreft dus een loonbelasting en geen inkomstenbelasting. Dat betekent dat de bijtelling berekend moet worden over het loon⁵ en dat de overige inkomensgegevens (zoals aftrekposten in de inkomstenbelasting) daarbij niet worden betrokken. Eiser heeft de juistheid van de door verweerder aan zijn berekening ten grondslag gelegde loongegevens niet bestreden. De rechtbank is daarom van oordeel dat de naheffingsaanslagen tot de juiste bedragen zijn opgelegd. De bij 4.1. vermelde beroepsgrond treft dus geen doel. De naheffingsaanslagen zijn niet tot te hoge bedragen opgelegd.

5.1.

Eiser stelt zich op het standpunt dat de opgelegde boetes niet zodanig zijn gemotiveerd dat kan worden getoetst in hoeverre er rekening is gehouden met zijn omstandigheden.

5.2.

Verweerder betoogt dat eiser door zo slordig om te gaan met de rittenregistratie, niet de zorgvuldigheid heeft betracht die verwacht mag worden van iemand die een dergelijke aanzienlijke belastingreductie wenst te realiseren. De verzuimboetes zijn tijdens de beoordeling van de overgelegde informatie gematigd tot 25% van de verschuldigde belasting en zijn daarmee terecht en tot de juiste bedragen vastgesteld.

5.3.

Ingevolge artikel 67c, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) kan de inspecteur een verzuimboete opleggen van ten hoogste het wettelijk maximum, indien de belastingplichtige de belasting welke op aangifte moet worden voldaan niet heeft betaald. Gelet op hetgeen in 3.6. is overwogen, namelijk dat er te weinig loonheffing is ingehouden en afgedragen, staat het betalingsverzuim vast. Bij het opleggen van verzuimboeten wordt geen onderscheid gemaakt in de mate van schuld of nalatigheid, met dien verstande dat in gevallen waarin sprake is van afwezigheid van alle schuld oplegging van de boete achterwege moet blijven. Naar het oordeel van de rechtbank is geen sprake van afwezigheid van alle schuld. Van iemand die een belastingvoordeel wil, mag worden verwacht dat hij zich op de hoogte stelt van de daaraan gekoppelde administratieve verplichtingen en dat hij daarmee zorgvuldig omgaat. Nu eiser slordig is omgegaan met deze administratieve verplichtingen kan niet worden gezegd dat er sprake is van afwezigheid van alle schuld. Verweerder heeft de boetes gematigd tot 25%. Eiser heeft geen feiten en omstandigheden aannemelijk gemaakt die de conclusie rechtvaardigen dat de boetes verder moeten worden gematigd. De rechtbank acht de opgelegde boetes passend en geboden. De bij 5.1. vermelde beroepsgrond treft dus geen doel.

6. Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. Eiser heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte belastingrente aangevoerd. De rechtbank ziet geen aanleiding af te wijken van de beschikking belastingrente.

7. De beroepen zijn ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.