Rechtbank Overijssel, 28-12-2016, ECLI:NL:RBOVE:2016:5170, ak_16 _ 530_531_532_984

Het geschil spitst zich allereerst toe op de vraag of verweerder bij het opleggen van de aanslagen watersysteemheffing voor wegen uit mocht gaan van een groter oppervlak dan het daadwerkelijk verharde gedeelte. Indien deze vraag bevestigend dient te worden beantwoord is in geschil of verweerder bij het opleggen van de aanslagen watersysteemheffing de genoemde dienstbaarheidsfactoren heeft mogen hanteren en of de oppervlakten van de wegen waarvoor een aanslag watersysteemheffing is opgelegd juist zijn berekend.

Eiser is, samengevat weergegeven, van mening dat in dit geval geen wettelijke grondslag bestaat om gronden die dienstbaar zijn aan de verkeerskundige functionaliteit van een weg, tot die weg te rekenen. Dit mag volgens eiser alleen in het kader van de waardebepaling van ongebouwde onroerende zaken ten behoeve van de kostentoedeling. Bij het opleggen van een aanslag watersysteemheffing voor een weg dient uitsluitend het verharde gedeelte van die weg te worden betrokken. Voorts is eiser van mening dat ook de door verweerder toegepaste berekeningssystematiek onjuist is, omdat evenmin een wettelijke grondslag bestaat voor de toegepaste dienstbaarheidsfactoren en bovendien de hoogte van die factoren niet nader is onderbouwd. Volgens eiser is het toekennen van een standaarddienstbaarheidsfactor aan een bepaalde weg in strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel, zeker nu de aanslagen of de bestreden besluiten geen specifieke berekeningen bevatten. Tevens heeft verweerder niet duidelijk gemaakt welk deel als verharde openbare weg geldt en voor welk perceel welke factor is toegepast. De door verweerder gehanteerde wijze van belastingheffing heeft volgens eiser tot onredelijk hoge aanslagen geleid. Ook is eiser gebleken dat de berekening van de oppervlakte van wegen onzorgvuldig is uitgevoerd. Tot slot is hij van mening dat verweerder onredelijk laat op zijn bezwaren heeft besloten en dat hij in bezwaar ten onrechte niet is gehoord.

Verweerder heeft zich in verweer op het standpunt gesteld dat de bestreden aanslagen watersysteemheffing terecht en tot een juist bedrag zijn opgelegd. Volgens verweerder heeft het begrip ‘verharde openbare wegen’ in het kader van de tariefdifferentiatie dezelfde reikwijdte als het begrip ‘openbare landwegen’ in het kader van de kostentoedeling. Onder meer uit de context en achtergrond van artikel 118, vijfde lid, van de Waterschapswet (Wsw) en de tekst van en toelichting op het Waterschapsbesluit (Wsb) blijkt volgens verweerder dat het begrip ‘openbare landwegen’ ruim moet worden uitgelegd en niet enkel de verharde gedeelten omvat, maar tevens de aan de weg dienstbare onverharde gedeelten, zoals tussenbermen, obstakelvrije zones buiten de verharding die worden aangehouden met het oog op de verkeersveiligheid, geluidswerende voorzieningen en bermsloten die een functie vervullen bij de afvoer van hemelwater. Daarnaast heeft verweerder aangevoerd dat de tariefdifferentiatie voor verharde openbare wegen mede in het leven is geroepen om wegen zwaarder te kunnen belasten en de lasten van agrariërs te kunnen verlichten. Ook vanuit deze achtergrond is het volgens verweerder logisch dat de tariefdifferentiatie toepasbaar is op hetzelfde areaal als waaruit de openbare landwegen ingevolge artikel 6.3, onderdeel b, van het Wsb bestaan. Verder gaat ook de Handreiking tariefdifferentiatie van de Unie van Waterschappen uit van een ruime interpretatie van het begrip openbare verharde wegen. Verweerder heeft voorts aangevoerd dat hij bij de bepaling van de oppervlakten van de wegen in het kader van de watersysteemheffing heeft aangesloten bij de methode die wordt gehanteerd voor het bepalen van de waarde van openbare landwegen.

Voor een meer uitvoerige uiteenzetting van de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.