Rechtbank Rotterdam, 03-12-2019, ECLI:NL:RBROT:2019:9398, ROT 19/954

1. In het bestreden besluit stelt verweerder zich op het standpunt dat het gehele bezwaardossier, bestaande uit de WOZ-beschikking, het taxatieverslag en de uitnodigingen voor de hoorzitting, al in het bezit van eiser zijn. Verder stelt verweerder dat het verzoek van eiser om inzage in het dossier niet tijdig is ingediend.

2. Eiser voert aan dat verweerder ten onrechte de gevraagde stukken niet heeft verstrekt, althans ten onrechte geen inzage in het dossier heeft gegeven. Hij verzoekt de rechtbank de zaak terug te verwijzen naar verweerder.

3. Bij de beoordeling gaat de rechtbank uit van de volgende feiten.

4. Tussen partijen is niet in geschil dat verweerder geen inzage in het dossier heeft verleend. Vaststaat dat eiser in het bezit was/is van de beschikking, het taxatieverslag en de uitnodigingen voor de hoorzitting. De rechtbank heeft er (op basis van de door verweerder in beroep overgelegde stukken) geen aanwijzingen voor dat in het dossier nog andere stukken zaten/zitten. De klacht van eiser dat verweerder hem geen inzage in het dossier heeft gegeven treft daarom geen doel.

5. Niet in geschil is dat verweerder de gevraagde waarden van andere winkelruimten op de Nieuwe Binnenweg niet (vóór het nemen van het bestreden besluit) aan eiser heeft verstrekt of ter inzage heeft gelegd. Verweerder is op grond van artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ op verzoek gehouden een afschrift te verstrekken van de gegevens die ten grondslag liggen aan de vastgestelde waarde. Dit betreffen de objectieve gegevens die ten grondslag liggen aan de vastgestelde waarde van de onroerende zaak, zoals de verkoop- en verhuurwaarden van de vergelijkingsobjecten (in dit geval de betreffende waarden van andere winkelruimten op de Nieuwe Binnenweg). Weliswaar heeft eiser op enig moment het taxatieverslag ontvangen, maar hierin staan niet de waarden van andere winkelruimten op de Nieuwe Binnenweg waar hij om heeft verzocht, zodat verweerder niet heeft voldaan aan artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ. Daarmee heeft verweerder niet voldaan aan artikel 7:4, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), waarin staat dat verweerder alle op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen ter inzage dient te leggen voor belanghebbende gedurende ten minste een week.

6. Verweerder stelt pas in beroep dat het verzoek van eiser om deze stukken in zijn brief van 17 december 2018 te laat was omdat zijn systemen daar niet zijn op voorbereid, een gespecialiseerde IT-er dingen eruit moet gaan vissen en dat een aantal weken kost. Bovendien was het verzoek van eiser volgens verweerder onvoldoende gespecificeerd.

De rechtbank volgt verweerder hierin niet. Eiser heeft in zijn brief van 17 december 2018 expliciet verzocht om de waarden van andere winkelruimten op de Nieuwe Binnenweg en dat kan niet anders worden begrepen dan dat hij een cijfermatige onderbouwing van de in het taxatieverslag vermelde huurwaarde en kapitalisatiefactor wenste. Verweerder dient zijn systemen zo in te richten dat hij de noodzakelijke bouwstenen voor de waardebepaling hieruit kan halen. Hij maakt niet aannemelijk dat de tijd hiervoor tussen het verzoek van eiser van 17 december 2018 en de uiteindelijk voor 14/15 januari 2019 geplande hoorzitting te kort was. De rechtbank is daarom van oordeel dat verweerder de gevraagde gegevens ten onrechte niet aan eiser heeft verstrekt, althans die gegevens ten onrechte niet ter inzage heeft gelegd voor de hoorzitting. De beroepsgrond slaagt.

7. Het beroep is gegrond. Het bestreden besluit zal worden vernietigd. Weliswaar heeft verweerder door het overleggen van een taxatierapport in beroep wel een onderbouwing van de huurwaarde en de kapitalisatiefactor gegeven, maar vanwege het belang van het horen in bezwaar (vergelijk de uitspraak van de Hoge Raad van 29 januari 2016, ECLI:NL:HR: 2016:114) en de koppeling van het recht op inzage in de stukken aan het hoorgesprek in artikel 7:4, tweede en derde lid, van de Awb, verwijst de rechtbank de zaak terug naar verweerder. Hij zal eiser in de gelegenheid moeten stellen om te worden gehoord en zal vervolgens met inachtneming daarvan een nieuwe uitspraak op bezwaar moeten nemen.

8. De rechtbank ziet in het voorgaande aanleiding te bepalen dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht van € 47,- vergoedt.

9. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt zij op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.024,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 512,- en wegingsfactor 1).