Rechtbank 's-Gravenhage, 16-09-2011, BT7160, AWB 10/7948

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

zaaknummer: AWB 10/7948

proces-verbaal van de mondelinge uitspraak van 16 september 2011 van de enkelvoudige kamer ingevolge artikel 8:67 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in de zaak tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/[te P], verweerder.

Zitting

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Overwegingen

1. Eiser heeft de Duitse nationaliteit en woont in Duitsland. Heel 2007 was eiser werkzaam op het binnenvaartschip [D] (hierna: het schip), welk schip wordt gebruikt in de Rijnvaart.

2. Eigenaar van het schip is [E] BV te [plaats]. Het schip staat in Nederland geregistreerd en is voorzien van het certificaat als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaartakte, ondertekend te Mannheim op 17 oktober 1868. Op 20 maart 1998 heeft het Ministerie van Verkeer en Waterstaat een Rijnvaartverklaring als bedoeld in artikel 5, eerste lid, van de Wet vervoer binnenvaart voor het schip afgegeven. In deze verklaring wordt [E] BV als eigenaar vermeld. Als exploitant wordt vermeld [E] BV te [plaats] (hierna: [E]). Op 15 november 2007 wordt voor het schip een nieuwe Rijnvaartverklaring afgegeven waarin [E] als eigenaar wordt vermeld. In deze verklaring wordt [F] (hierna: [F]) als exploitant vermeld. Laatst vermelde Rijnvaartverklaring is op 24 juli 2009 ingetrokken.

3. Eiser was heel het jaar 2007 in dienstbetrekking bij [F], gevestigd te [plaats].

4. De Luxemburgse autoriteiten hebben aan eiser met dagtekening 15 februari 2006 een zogeheten verklaring E-101 afgegeven. Voor zover hier van belang is daarin vermeld dat met ingang van 1 januari 2002 de sociale zekerheidswetgeving van Luxemburg op eiser van toepassing is.

6. Aan eiser is een aangiftebiljet inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen voor het jaar 2007 uitgereikt. Eiser heeft dit biljet niet, ook niet na daartoe te zijn aangemaand, ingediend. Met dagtekening 12 november 2009 is aan eiser de definitieve aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2007 opgelegd naar een ambtshalve vastgesteld belastbaar inkomen uit werk en woning van € 35.000. Tegelijk met de aanslag is aan eiser een verzuimboete opgelegd van € 794. Voorts is aan eiser € 1.061 aan heffingsrente in rekening gebracht. Eiser heeft tegen deze aanslag en beschikkingen bezwaar gemaakt.

7. Bij zijn bestreden uitspraak heeft verweerder geoordeeld dat eiser op grond van art. 10, lid 2, van het belastingverdrag tussen Nederland en Duitsland geen inkomstenbelasting in Nederland verschuldigd is. Voorts heeft hij geoordeeld dat eiser in 2007 313 dagen, namelijk over de periode van 1 januari 2007 tot en met 13 november 2007, in Nederland verzekerd is voor de volksverzekeringen. Daarbij is hij kennelijk ervan uitgegaan dat de hiervoor onder 2 vermelde nieuwe Rijnvaartverklaring is afgegeven op 14 november 2007. De aanslag is dienovereenkomstig verminderd tot een naar een premie-inkomen van € 23.360 (313/360 x € 26.868). De verzuimboete is gehandhaafd en de heffingsrente is verminderd.

8. In geschil is of eiser over de periode 1 januari 2007 tot en met 13 november 2007 in Nederland verplicht verzekerd is voor de volksverzekeringen en op die grond is onderworpen aan de heffing premies volksverzekeringen. Voorts is in geschil of de verzuimboete terecht aan eiser is opgelegd. Tussen partijen is niet in geschil dat eiser in Nederland geen inkomstenbelasting verschuldigd is.

9. Vaststaat dat eiser geen aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2007 heeft gedaan. Aldus heeft eiser niet de vereiste aangifte gedaan als bedoeld in artikel 8 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR). Nu eiser de vereiste aangifte niet heeft gedaan, brengt het bepaalde in artikel 27e, eerste volzin, aanhef, onderdeel a, en slot, van de AWR, mee dat het beroep van eiser ongegrond moet worden verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is. Het ligt dan op de weg van eiser om overtuigend aan te tonen dat de uitspraak op bezwaar niet in stand kan blijven.

10. Ingevolge artikel 6, eerste lid, letter a, van de Algemene Ouderdomswet (hierna: de Wet) en gelijkluidende bepalingen in de overige volksverzekeringswetten is een ingezetene van Nederland van rechtswege in Nederland premieplichtig voor de premies volksverzekeringen.

11. In afwijking van artikel 6 van de Wet wordt op grond van artikel 6a van de Wet als verzekerde aangemerkt de persoon van wie de verzekering op grond van deze wet voortvloeit uit de toepassing van bepalingen van een verdrag of van een besluit van een volkenrechtelijke organisatie. Niet als verzekerde wordt aangemerkt de persoon op wie op grond van een verdrag of een besluit van een volkenrechtelijke organisatie de wetgeving van een andere mogendheid van toepassing is.

12. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de verzekeringsplicht aan Nederland is toegewezen ingevolge het Rijnvarendenverdrag. Eiser stelt zich op het standpunt dat uit de aan hem afgegeven E-101 verklaring blijkt dat de sociale zekerheidswetgeving van Luxemburg van toepassing is. Deze verklaring dient door Nederland te worden gerespecteerd op grond van de Verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad van 14 juni 1971 betreffende de toepassing van de socialezekerheidsregelingen op werknemers en zelfstandigen, alsmede op hun gezinsleden, die zich verplaatsen (hierna: Verordening 1408/71). Primair betwist eiser dat het Rijnvarendenverdrag van toepassing is. Subsidiair stelt eiser dat ook in het Rijnvarendenverdrag is bepaald dat slechts de wetgeving van één lidstaat van toepassing is. Aangezien eiser reeds is verzekerd in Luxemburg, kan hij niet tevens in Nederland verzekerd zijn.

13. Zoals de rechtbank hiervoor onder 9 heeft overwogen, dient eiser overtuigend aan te tonen dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is. Het is daarom aan hem om overtuigend aan te tonen dat het Rijnvarendenverdrag niet op hem van toepassing is. De rechtbank acht eiser daarin niet geslaagd.

15. Vaststaat dat eiser in de desbetreffende periode zijn beroepsarbeid heeft verricht aan boord van een schip dat in de Rijnvaart wordt gebruikt. Voorts staat vast dat het schip is voorzien van het certificaat als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaart-akte. Aldus is eiser aan te merken als een rijnvarende in de zin van artikel 1, onderdeel m, van het Rijnvarendenverdrag. Hieraan doet niet af dat het schip in de periode dat eiser aan boord werkzaam was niet alleen maar op de Rijn heeft gevaren. Aangezien voor het schip een Rijnvaartverklaring is afgegeven, wordt het schip op grond van artikel 1, letter h, van de Wet vervoer binnenvaart geacht tot de Rijnvaart te behoren.

16. Nu eiser is aan te merken als rijnvarende is het Rijnvarendenverdrag in dit geval van toepassing. Aan Verordening 1408/71 komt ingevolge het bepaalde in artikel 7, eerste lid, onderdeel a, van de Verordening dan geen betekenis meer toe. Dit brengt mee dat verklaringen die zijn afgegeven op grond van Verordening 1408/71 buiten beschouwing moeten blijven. De beslissing van het Hof van Justitie in de zaken Fitzwilliam Executive Search Ltd (HvJ EG van 10 februari 2000, zaak C-202/97) en Barry Banks (HvJ 30 maart 2000, nr. C-178/97), brengen hierin geen verandering. In die zaken stond immers vast dat - anders dan hier het geval - de verzekeringsplicht moest worden bepaald op basis van de Verordening 1408/71.

18. Voor het antwoord op de vraag of op eiser de sociale zekerheidswetgeving van Luxemburg of van Nederland van toepassing is, is dus beslissend waar zich de zetel bevindt van de onderneming die het schip exploiteert. Het is aan eiser, op wie in deze de bewijslast rust, om overtuigend aan te tonen dat de zetel van de onderneming die het schip exploiteert in Luxemburg is gevestigd. Ook daarin is eiser naar het oordeel van de rechtbank niet geslaagd. Het enkele feit dat op 15 november 2007 een Rijnvaartverklaring is afgegeven waarin [F] als exploitant wordt vermeld, is daartoe onvoldoende. Vóór die datum gold immers de Rijnvaartverklaring die is afgegeven op 20 maart 1998, waarin [E] als exploitant wordt vermeld. Eiser heeft geen feiten gesteld en aannemelijk gemaakt waaruit blijkt dat [F] ook vóór 15 november 2007 feitelijk de exploitant was van het schip. Het schip behoorde derhalve in ieder geval tot die datum tot de onderneming van [E]. Tussen partijen is niet in geschil dat de onderneming van [E] in Nederland is gevestigd. Eiser valt daarom van 1 januari 2007 tot en met 13 november 2007 onder de Nederlandse socialezekerheidswetgeving.

19. Eiser heeft voorts een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel. Hij heeft daartoe aangevoerd dat van andere bemanningsleden aan boord van binnenvaartschepen, die ook zowel op de Rijn als op andere binnenwateren varen, geen premie volksverzekeringen wordt geheven. Eiser heeft echter geen concrete gevallen genoemd. Aldus heeft eiser niet aannemelijk gemaakt, laat staan doen blijken dat er sprake is van feitelijk en rechtens gelijke gevallen die ongelijk behandeld zijn. Het beroep op het gelijkheidsbeginsel faalt daarom.

20. Voor zover in het beroepschrift wordt geklaagd over het feit dat bij uitspraak op bezwaar het belastbaar inkomen uit werk en woning is vastgesteld op € 26.868 overweegt de rechtbank als volgt. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar geoordeeld dat eiser op grond van artikel 10, lid 2, van belastingverdrag tussen Nederland en Duitsland geen inkomstenbelasting in Nederland verschuldigd is. De verschuldigde inkomstenbelasting is derhalve verminderd tot nihil. De grief faalt derhalve bij gebrek aan belang.

22. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

23. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.