Rechtbank 's-Gravenhage, 20-01-2012, BV2904, AWB 11/1206 en AWB 11/1209

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

zaaknummers: AWB 11/1206 en AWB 11/1209

uitspraak van de meervoudige kamer van 20 januari 2012 in de zaak tussen

en

de ontvanger van de Belastingdienst [te P], verweerder.

Procesverloop

Bij twee beschikkingen van 28 april 2010 (beschikkingnummers [nummer a] en [nummer b]) heeft verweerder eiser aansprakelijk gesteld voor twee onbetaald gebleven naheffingsaanslagen loonbelasting (hierna: de beschikking aansprakelijkstelling LB) en een onbetaald gebleven naheffingsaanslag omzetbelasting (hierna: de beschikking aansprakelijkstelling OB). De naheffingsaanslagen zijn opgelegd aan [B] B.V.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 29 december 2010 de beschikkingen gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen bij brief van 4 februari 2011, ontvangen bij de rechtbank op 7 februari 2011, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Ter zitting heeft tevens de mondelinge behandeling plaatsgevonden van de beroepen van [D], procedurenummers AWB 11/1213 en AWB 11/1215, die voor dezelfde naheffingsaanslagen aansprakelijk is gesteld. Al wat in die zaken is aangevoerd en overgelegd wordt ook geacht te zijn aangevoerd en overgelegd in deze zaken.

Overwegingen

1. [B B.V.] is opgericht in 1997 en had als bedrijfsomschrijving: het uitvoeren van reparatie- en constructiewerkzaamheden in de scheepsbouw en de offshore en het aanleggen van pijpleidingen. Eiser was vanaf 19 juni 1997 bestuurder van [B B.V.] en zijn broer [D] vanaf 18 oktober 2001. Zij waren bestuurders tot de faillietverklaring van [B B.V.] op 8 september 2009 (hierna: het faillissement).

2. Aan [B B.V.] is met dagtekening 16 juli 2008 een naheffingsaanslag omzetbelasting opgelegd voor het tijdvak 1 januari 2005 tot en met 31 maart 2008 (hierna: de naheffingsaanslag OB). De naheffingsaanslag is groot € 1.009.116 en bij het opleggen daarvan is € 55.115 heffingsrente in rekening gebracht, zodat het aanslagbiljet een te betalen bedrag vermeldt van € 1.064.231.

3. Met dagtekening 31 oktober 2008 is aan [B B.V.] een naheffingsaanslag loonbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd voor het tijdvak 1 januari 2003 tot en met 31 december 2005 (hierna: de 1e naheffingsaanslag LB). Deze naheffingsaanslag is groot € 100.175 en bij het opleggen daarvan is aan [B B.V.] een boete opgelegd van € 25.043 en is € 16.070 heffingsrente in rekening gebracht, zodat op de aanslag in totaal € 141.288 moet worden betaald. Na door [B B.V.] gemaakt bezwaar heeft verweerder bij uitspraak op bezwaar van 23 mei 2009 de boete en de heffingsrente verminderd tot respectievelijk € 17.000 en € 16.055, zodat er uiteindelijk nog € 133.230 moet worden betaald.

4. Met dagtekening 20 november 2008 is aan [B B.V.] een naheffingsaanslag loonbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd voor het tijdvak 1 januari 2006 tot en met 31 december 2007 (hierna: de 2e naheffingsaanslag LB). Deze naheffingsaanslag is groot € 53.637 en daarbij is geen boete opgelegd en geen heffingsrente in rekening gebracht.

5. In verband met het faillissement is het bedrijfspand van een met [B B.V.] gelieerde BV (hierna: het bedrijfspand) op 23 september 2009 verkocht voor € 450.000. Volgens een voorlopige afrekening, waarvan een kopie tot de gedingstukken behoort, resteerde daarvan, na verrekening van lasten en belastingen, een bedrag van € 438.444. Van dit bedrag zou € 100.000 worden aangewend voor aflossing van een hypothecaire lening van de [G] Bank en € 338.444 voor aflossing van belastingschulden.

6. Met dagtekening 18 oktober 2010 heeft de curator van [B B.V.] een globaal faillissementsverslag opgemaakt. In dit verslag, dat in kopie tot de gedingstukken behoort, is onder meer vermeld dat de inventaris van [B B.V.] is verkocht voor € 76.000 en dat verweerder op deze opbrengst is bevoorrecht.

7. Omdat de in 3 tot en met 5 vermelde naheffingsaanslagen onbetaald zijn gebleven, is eiser daarvoor bij de onderhavige beschikkingen aansprakelijk gesteld. Bij de beschikking aansprakelijkstelling OB is eiser aansprakelijk gesteld voor € 263.920, namelijk het op de naheffingsaanslag op dat moment nog openstaande bedrag van € 251.754, verhoogd met € 12.166 invorderingsrente. Bij de beschikking aansprakelijkstelling LB is eiser aansprakelijk gesteld voor € 170.929. Dit bedrag kan als volgt worden gespecificeerd:

specificatie

8. Na daartegen door eiser gemaakt bezwaar heeft verweerder de beschikkingen bij de bestreden uitspraken op bezwaar gehandhaafd.

9. Door de Belastingdienst/FIOD-ECD/ [te P] (hierna: de FIOD) is een strafrechtelijk onderzoek uitgevoerd, waarbij eiser en [C] als verdachten zijn verhoord. De processen-verbaal van deze verhoren zijn gedagtekend 9 maart 2009 en behoren in kopie tot de gedingstukken. Het proces-verbaal van het verhoor van eiser heeft het codenummer V03-02, en dat van het verhoor van [C] het codenummer V04-01. In het proces-verbaal V03-02 is onder meer het volgende vermeld:

In het proces-verbaal V04-01 van het verhoor van [C] is onder meer het volgende vermeld:

12. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en, primair, tot vernietiging van de beschikkingen of, subsidiair, tot wijziging van de beschikking aansprakelijkstelling OB en tot vermindering van het bedrag van die beschikking tot € 77.352 (€ 263.920 -/- € 166.568), alsmede tot wijziging van de beschikking aansprakelijkstelling LB en vermindering van het bedrag van die beschikking tot € 6.484 (€ 170.929 -/- € 88.445 -/- € 76.000).

13. Verweerder stelt zich op het standpunt dat eiser terecht aansprakelijk is gesteld en heeft daarvoor een beroep gedaan op artikel 7, tweede lid van het Uitvoeringsbesluit invorderingswet 1990 (hierna: het Uitvoeringsbesluit). Verweerder heeft daarvoor aangevoerd dat de naheffingsaanslagen zijn opgelegd omdat voor de desbetreffende tijdvakken opzettelijk onjuiste aangiften zijn ingediend, hetgeen heeft geleid tot een strafrechtelijk onderzoek. Verder stelt verweerder dat er geen betalingsonmacht was, onder meer omdat er op 28 juni 2008 nog een bedrag van € 1.000.000 van de bankrekening van [B B.V.] is overgeboekt naar de bankrekening van [H B.V.].

14. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

16. Uit wat partijen over en weer hebben aangevoerd maakt de rechtbank op dat tussen hen niet in geschil is dat verweerder, al dan niet door een melding door [B B.V.], ten tijde van het opleggen van de naheffingsaanslagen dan wel kort daarna op de hoogte was van de betalingsonmacht van [B B.V.]. Partijen zijn het er ook over eens dat die wetenschap van verweerder kan worden aangemerkt als een melding van betalingsonmacht die is gedaan binnen de termijn die is gesteld in artikel 7, tweede lid, van het Uitvoeringsbesluit. Wel is in geschil of de in dat artikellid gestelde uitzonderingsbepaling toepassing vindt, namelijk of de naheffingsaanslagen het gevolg zijn van opzet of grove schuld van [B B.V.] en dat daardoor een melding niet met vrucht kon worden gedaan (vgl. HR 23 december 2011, nr. 10/01211, V-N 2011/67.18). Naar het oordeel van de rechtbank brengt een redelijke verdeling van de bewijslast mee dat, nu niet in geschil is dat geacht moet worden dat tijdig is gemeld, verweerder feiten en omstandigheden dient te stellen en bij betwisting aannemelijk dient te maken, op grond waarvan moet worden geoordeeld dat de naheffingsaanslag het gevolg is van opzet of grove schuld van het lichaam en de melding daardoor niet het voor eiser gewenste gevolg heeft.

17. Verweerder heeft in dat kader verwezen naar de in 9 geciteerde processen-verbaal en daaruit geconcludeerd dat [B B.V.], onder leiding van eiser, opzettelijk geen aangiften omzetbelasting heeft ingediend over de tijdvakken eerste kwartaal 2005 tot en met het derde kwartaal 2007, wat strafbaar is gesteld bij artikel 69, eerste lid van de Algemene wet inzake rijksbelasting (Awr) en voor het vierde kwartaal 2007 en het eerste kwartaal 2008 opzettelijk onjuiste en/of onvolledige aangiften omzetbelasting heeft ingediend, wat strafbaar is gesteld bij artikel 69, tweede lid van de Awr.

18. Met het in 17 weergegeven betoog heeft verweerder, naar het oordeel van de rechtbank, aannemelijk gemaakt dat de naheffingsaanslag OB het gevolg is van opzet van [B B.V.]. Wat eiser daartegen heeft aangevoerd is onvoldoende om tot een ander oordeel te komen. Ter zitting heeft eiser weliswaar ontkend dat er onjuiste aangiften omzetbelasting zijn ingediend, maar hij heeft dit niet met stukken gestaafd. Ter onderbouwing van zijn stelling heeft hij slechts aangevoerd dat [B B.V.] normaliter omzetbelasting terug kreeg. Hiermee heeft eiser niet het van hem te verlangen bewijs geleverd. Eiser heeft ook niet gesteld, laat staat aannemelijk gemaakt, dat de verklaringen, die zijn opgenomen in de in 9 geciteerde processen-verbaal, geheel of gedeeltelijk in strijd met de waarheid zijn afgelegd. Naar het oordeel van de rechtbank kan uit die verklaringen geen andere conclusie worden getrokken dan dat sprake is geweest van het opzettelijk niet doen van aangiften en het opzettelijk indienen van onjuiste aangiften door de daarvoor verantwoordelijke, voor [B B.V.] werkzame, personen. Op grond daarvan acht de rechtbank de opzet of grove schuld van [B B.V.], als bedoeld in artikel 7, tweede lid van het Uitvoeringsbesluit, bewezen, waardoor een melding van de betalingsonmacht niet met vrucht kon worden gedaan. Gelet op het bepaalde in artikel 36, vierde lid, van de IW is eiser daarom aansprakelijk, met dien verstande dat wordt vermoed dat de niet-betaling aan hem is te wijten.

19. Aangaande de twee naheffingsaanslagen loonbelasting heeft verweerder gesteld dat ook die naheffingsaanslagen het gevolg zijn van opzet of grove schuld omdat bij het opleggen van die naheffingsaanslagen vergrijpboeten zijn opgelegd. Uit de stukken blijkt echter dat alleen bij de eerste naheffingsaanslag LB een boete is opgelegd. De rechtbank stelt voorop dat de enkele omstandigheid dat een vergrijpboete is opgelegd op zichzelf onvoldoende bewijs is voor de stelling dat de naheffingsaanslagen aan opzet of grove schuld van [B B.V.] zijn te wijten. Tot de stukken van het geding behoort het controlerapport op grond waarvan de naheffingsaanslagen LB en de boete zijn opgelegd., Op grond van de in het controlerapport vermelde feiten en omstandigheden en de daarbij gegeven onderbouwing van de boete is de rechtbank van oordeel dat verweerder het van hem te verlangen bewijs heeft geleverd. Eiser heeft daartegenover geen of onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld op grond waarvan zou moeten worden geoordeeld dat de boete ten onrechte is opgelegd en de tweede naheffingsaanslag LB niet het gevolg zou zijn van grove schuld. De rechtbank is daarom van oordeel dat verweerder aangaande de beide naheffingsaanslagen LB aannemelijk heeft gemaakt dat deze het gevolg zijn van grove schuld van [B B.V.], zodat de betalingsonmacht ter zake van deze naheffingsaanslagen evenmin met vrucht kon worden gemeld. Dit brengt met zich dat eiser, gelet op het bepaalde in artikel 36, vierde lid, van de IW ook voor deze aanslagen terecht aansprakelijk is gesteld.

20. Aangaande de stelling van eiser dat [B B.V.] nog recht heeft op een gevraagde, maar niet verleende teruggaaf omzetbelasting van € 166.568, zodat de naheffingsaanslag OB met dit bedrag moet worden verminderd, overweegt de rechtbank als volgt. De teruggaaf omzetbelasting is door [B B.V.] geclaimd in de suppletieaangifte over het jaar 2007. Naar het oordeel van de rechtbank is de stelling van eiser in zoverre juist, dat het jaar 2007 geheel valt binnen het tijdvak waarop die naheffingsaanslag betrekking heeft en, als [B B.V.] recht heeft op deze teruggaaf, de naheffingsaanslag OB in zoverre te hoog is. Voorop gesteld zij, dat het op de weg van eiser ligt om aannemelijk te maken dat en in hoeverre [B B.V.] recht heeft op de teruggaaf. Tot de gedingstukken behoort een kopie van de suppletieaangifte OB 2007, maar er zijn geen stukken overgelegd die de juistheid daarvan ondersteunen. Verweerder heeft gesteld dat [B B.V.] een paar maal in de gelegenheid is gesteld om informatie te verstrekken, maar dat [B B.V.] daar nooit adequaat op heeft gereageerd. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser, met wat hij daarvoor heeft aangevoerd en overgelegd, niet aannemelijk gemaakt dat [B B.V.] recht heeft op de genoemde teruggaaf en dat de naheffingsaanslag OB in zoverre te hoog zou zijn vastgesteld. Deze beroepsgrond van eiser faalt daarom.

21. Aangaande de vraag of eiser voor de juiste bedragen aansprakelijk is gesteld, heeft eiser onder meer aangevoerd dat van de opbrengst van het bedrijfspand, na aflossing van leningen en verrekening van kosten en lasten, nog € 338.444 resteerde en dat dit restant voor € 250.000 zou worden aangewend voor het voldoen van belastingschulden van [I B.V.]. Het dan nog overblijvende bedrag van € 88.444 zou, aldus eiser, worden afgeboekt op de aan [B B.V.] opgelegde naheffingsaanslagen LB en OB. Tot de gedingstukken behoort de kopie van een brief van verweerder aan [I B.V.], gedagtekend 21 oktober 2009. De bijlage bij die brief bevat een overzicht van nog openstaande aanslagen, rente en kosten van in totaal € 338.444. Op die bijlage is in schrijfletters onder meer vermeld: "250000 [I]". Verweerder heeft aangevoerd dat bij overleg met partijen naar voren kwam dat [I B.V.] geld tegoed had van [B B.V.] en [B B.V.] daarvoor zekerheid heeft gesteld door het cederen van de (gehele) opbrengst van het pand. Volgens verweerder werd door deze cessie het afboeken van de opbrengst op de belastingschulden van [B B.V.] onmogelijk. Eiser heeft de cessie niet weersproken. Naar het oordeel van de rechtbank is uit de handgeschreven berekeningen op de bijlage bij genoemde brief niet af te leiden dat en op welke wijze een bedrag zou worden afgeboekt op de nog open staande aanslagen van [B B.V.]. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser zijn stelling niet aannemelijk gemaakt. Deze beroepsgrond van eiser faalt daarom ook.

22. Eiser heeft verder aangevoerd dat het bedrag waarvoor hij aansprakelijk is gesteld moet worden verminderd met de opbrengst van de inventaris van [B B.V.] van € 76.000. De rechtbank overweegt dat uit het voorlopige faillissementsverslag blijkt dat verweerder op deze opbrengst weliswaar een voorrecht heeft, maar dat, zoals ter zitting naar voren is gekomen, het faillissement nog niet is afgewikkeld. Verweerder heeft dit bedrag dus nog niet ontvangen. Daarom is er, naar het oordeel van de rechtbank, vooralsnog geen mogelijkheid om dit bedrag in mindering te brengen op de bedragen waarvoor eiser aansprakelijk is gesteld. Deze beroepsgrond van eiser faalt dus ook. Ten overvloede merkt de rechtbank nog op dat wanneer een belastingplichtige alsnog (een deel van) zijn tot dan toe onbetaald gebleven belastingschulden betaalt, dit tevens een bevrijdende (deel)betaling is voor degene die voor die belastingschulden aansprakelijk is gesteld. Zodra verweerder de beschikking krijgt over genoemde € 76.000, komt dit bedrag dus in mindering op de bij eiser in te vorderen bedragen.

23. Gelet op het vorenoverwogene dient de beroepen ongegrond te worden verklaard.

Beslissing

De rechtbank verklaart de beroepen ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. K.M. Braun, mr. G.J. Ebbeling en mr. C.J. Hummel, rechters, in aanwezigheid van H. van Lingen, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 20 januari 2012.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op: