Rechtbank 's-Gravenhage, 13-12-2012, BZ1786, AWB-12_3609

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

zaaknummer: AWB 12/3609

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 13 december 2012 in de zaak tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst [te P], verweerder.

Procesverloop

Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2006 een aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 24.187 (aanslagnummer [nummer]).

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 23 maart 2012 de aanslag gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen bij fax van 2 mei 2012 beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Verweerder heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan eiser.

Deze zaak is ter zitting gelijktijdig behandeld met procedurenummer AWB 12/5315.

Overwegingen

2. Eiser is geboren op [datum] 1975, heeft de Nederlandse nationaliteit en woont gedurende het belastingjaar 2006 in [Z].

3. Eiser was gedurende het jaar 2006 in dienstbetrekking bij [D], gevestigd te Luxemburg.

4. Gedurende het jaar 2006 was eiser werkzaam op het motortankschip [E] (hierna: het schip). Eigenaar van het schip is [F] te [G]. Het schip staat in Duitsland geregistreerd en is voorzien van een certificaat als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaartakte. Door de bevoegde Duitse autoriteit is op 7 september 2004 voor het schip een zogenoemde Rijnvaartverklaring uitgereikt waarop is vermeld de naam van de eigenaar met als woon- of verblijfplaats [G]. Op 5 september 2006 is een nieuwe Rijnvaartverklaring uitgereikt, waarop vermeld zijn als eigenaar [F] wonende of verblijvende te [H] (Duitsland) en als exploitant [D] gevestigd te [I] (Luxemburg).

5. Tot de gedingstukken behoort een “Cerfiticat d’exploitant”, afgegeven te Grevenmacher op 16 augustus 2006. Hierin wordt verklaard dat [D] te [I] voldoet aan de voorwaarden die betrekking hebben op de exploitatie van een schip dat tot de Rijnvaart behoort (“remplit … les conditions en vue de l’exploitation d’un bateau appartenant à la navigation du Rhin”).

7. Eiser heeft aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen 2006 (hierna: de aangifte) gedaan naar een inkomen uit werk en woning van € 28.054. Hierbij heeft hij verzocht om vrijstelling van premie volksverzekeringen voor het gehele jaar. Met dagtekening 15 oktober 2009 heeft verweerder de onderhavige aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen 2006 (hierna: de aanslag) opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 24.187. De door eiser verzochte premievrijstelling is voor de periode 1 januari 2006 tot en met 4 september 2006 niet verleend.

10. Verweerder stelt zich op het standpunt dat eiser in Nederland verzekerd en premieplichtig is over zijn gehele wereldinkomen en dat derhalve geen recht bestaat op vrijstelling van premieheffing volksverzekeringen. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

11. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

13. Verweerder heeft het standpunt van eiser bestreden met een beroep op artikel 1, onderdeel m, van het Verdrag Rijnvarenden. Op grond van dit artikel wordt een werknemer of zelfstandige als rijnvarende aangemerkt als hij werkzaam is op een schip dat met winstoogmerk in de Rijnvaart wordt gebruikt en voorzien is van een certificaat zoals bedoeld in artikel 22 van de Herziene Rijnvaartakte. Nu tussen partijen niet in geschil is dat het schip wordt gebruikt voor de Rijnvaart en uit de door verweerder overgelegde e-mails met de Duitse bevoegde autoriteiten blijkt dat het schip is voorzien van een certificaat overeenkomstig artikel 22 van de Herziene Rijnvaartakte, is de rechtbank van oordeel dat eiser gelet op de tekst van artikel 1, onderdeel m, van het Verdrag Rijnvarenden aangemerkt moet worden als rijnvarende. Dit betekent dat de sociale verzekeringspositie van eiser beoordeeld moet worden op grond van het Verdrag Rijnvarenden.

14. Aangaande de vraag wie de exploitant van het schip is overweegt de rechtbank het volgende. Nu eiser stelt dat verweerder ten onrechte [F] aanmerkt als exploitant van het schip ligt het op de weg van eiser aannemelijk te maken wie het schip exploiteert. Hiertoe heeft eiser gewezen op het onder 5 genoemde “Certificat d’exploitant”. Naar het oordeel van de rechtbank volgt daaruit niet dat [D] als exploitant van het schip dient te worden aangemerkt. Evenmin volgt uit dit “Certificat d’exploitant” dat [D] beslissingbevoegd is voor het economische en commerciële management van het schip. Uit de door verweerder overgelegde jaarstukken van [F] kan worden afgeleid dat hij de baten en lasten voortvloeiende uit de exploitatie van de hem in eigendom zijnde schepen als eigen baten en lasten verantwoordde. Nu eiser geen andere stukken heeft overgelegd heeft hij naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk heeft gemaakt dat [D] de exploitant van het schip is. De rechtbank acht aannemelijk dat de onderneming van [F] exploitant van het schip is.

15. Met betrekking tot eisers stelling dat de zetel van de onderneming van [F] zich in Duitsland bevindt overweegt de rechtbank als volgt. Eiser heeft ter onderbouwing van deze stelling gewezen op een brief van 3 juli 2012 van het “Bundeszentralambt für Steuern” inzake de afstemmingsprocedure tussen de Nederlandse en Duitse belastingautoriteiten en de onder 6 genoemde toelichting daarop door het Ministerie van Financiën. Naar het oordeel van de rechtbank maakt eiser met deze overeenkomst niet aannemelijk dat de onderneming van [F] in Duitsland is gevestigd. De rechtbank overweegt hiertoe dat uit de toelichting bij deze overeenkomst volgt dat deze enkel om praktische redenen is aangegaan. Bovendien ziet de overeenkomst uitsluitend op de belastingheffing en niet op de premieheffing. Ook het door verweerder overgelegde overzicht van de vaarbewegingen van het schip acht de rechtbank niet doorslaggevend voor de bepaling waar de algemene leiding van de onderneming zich bevindt, omdat [F] eigenaar is van meerdere schepen. Nu eiser geen andere dan de hiervoor genoemde stukken heeft overgelegd, is hij naar het oordeel van de rechtbank niet geslaagd in de op hem rustende bewijslast. Aangezien niet in geschil is dat [F] tot 5 september 2006 woonachtig was in Nederland concludeert de rechtbank dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat de premievrijstelling van toepassing is.

16. Aangaande eisers beroepsgrond dat de uitspraak op bezwaar in strijd is met het vertrouwensbeginsel, de rechtszekerheid en de grondbeginselen van het Verdragsrecht overweegt de rechtbank als volgt. De stelling van eiser dat hij op grond van de vermelding van [D] op de Rijnvaartverklaring er op mag afgaan dat [D] exploitant is behoeft gelet op het overwogene onder onder 14 geen verdere behandeling meer. Eisers beroep op het Verdragrecht vat de rechtbank zo op dat eiser stelt dat het dubbel heffen van premies volksverzekeringen, te weten in Nederland en in Luxemburg, in strijd is met de verdragrechtelijke grondbeginselen van verordening 1408/71 van het EG-verdrag (hierna: de Verordening) en het Verdrag Rijnvarenden. Op grond van artikel 7, tweede lid, onderdeel a van deze Verordening blijft de Verordening buiten toepassing als het Rijnvarendenverdrag van toepassing is. Nu eiser, gelet op het overwogene onder 13, aangemerkt moet worden als rijnvarende is het Rijnvarendenverdrag en niet bovengenoemde verordening van toepassing. De rechtbank overweegt verder dat de uitvoering van het EG-verdrag door de verschillende lidstaten niet zo ver voert dat een door Luxemburg genomen besluit over de premieheffing gevolgd moet worden door Nederland. Eisers beroepsgrond slaagt dan ook niet. Het feit dat eiser in Luxemburg premie heeft betaald, maakt dit niet anders. Om de dubbele premieheffing ongedaan te maken, dient eiser zich te wenden tot de Luxemburgse autoriteiten.

17. Eiser heeft verder aangevoerd dat de aanslag en de uitspraak op bezwaar niet zorgvuldig zijn voorbereid. Naar het oordeel van de rechtbank faalt deze beroepsgrond eveneens. Voor overleg tussen de Nederlandse en Luxemburgse autoriteiten zou aanleiding zijn als eiser op grond van de wetgeving van beide staten en op grond van de tussen de beide staten geldende verdragen in beide staten premieplichtig zou zijn. Dit is gelet op het overwogene onder 15 niet het geval. Bovendien is het de bevoegdheid tot het voeren van overleg met de autoriteiten van andere verdragslanden toegewezen aan de Sociale Verzekeringsbank en niet aan verweerder.

18. Eiser heeft ten slotte gesteld dat het gelijkheidsbeginsel meebrengt dat op grond van de overlegprocedure als bedoeld in artikel 13 van het Rijnvarendenverdrag zijn sociale verzekeringsplicht in Nederland moet vervallen, zoals ook is gebeurd in een groot aantal gelijke gevallen. Dit betoog faalt, reeds omdat de uitvoering van artikel 13 van het Rijnvarendenverdrag voor wat Nederland betreft is voorbehouden aan de Sociale Verzekeringsbank en niet aan verweerder. Gesteld noch gebleken is dat verweerder in de door eiser genoemde andere gevallen heffing van premie volksverzekeringen achterwege heeft gelaten of ongedaan heeft gemaakt, anders dan op de grond dat de Sociale Verzekeringsbank in het kader van een overlegprocedure ingevolge artikel 13 van het Rijnvarendenverdrag het standpunt heeft ingenomen dat de betreffende werknemer niet in Nederland was verzekerd. Deze beroepsgrond van eiser faalt derhalve.

19. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op: