Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 02-08-2013, ECLI:NL:RBZWB:2013:5808, AWB-12_7043

2.1.

Belanghebbende was in het onderhavige jaar voor 100% eigenaar van de woning welke is gelegen aan de [adres 1] te [woonplaats] (België). Van 1 mei 2001 tot heden staat zij op dit adres ingeschreven in de Gemeentelijke Basisadministratie persoonsgegevens (GBA), met uitzondering van de periode van [datum] 2008 tot [datum] 2010. In die periode stond zij in de GBA ingeschreven op het adres [adres 2] te [plaats]. Van [datum] 2007 tot heden staat ook [A] in de GBA ingeschreven op het adres [adres 1] te [woonplaats]. Van januari tot en met juli 2009 is de hypotheekrente ten aanzien van de Belgische woning betaald van een bankrekening, bij de ING Bank, die op naam staat van zowel belanghebbende als [A]. Van augustus 2009 tot en met december 2009 is de betreffende rente betaald van een bankrekening, bij BNP Paribas Fortis, die alleen op naam van belanghebbende staat. Belanghebbende heeft de in 2009 betaalde hypotheekrente volledig in haar aangifte in aftrek gebracht. In de aanslag is uitsluitend het loon in aanmerking genomen.

2.2.

In de uitspraken op bezwaar is belanghebbendes inkomen uit werk en woning verlaagd tot € 34.996. Dat is het door belanghebbende aangegeven belastbaar inkomen uit werk en woning van € 23.778, vermeerderd met 50% van de door haar geclaimde aftrek van hypotheekrente van € 22.436. Verder is de beschikking heffingsrente verminderd tot € 438 en is de verzuimboete komen te vervallen.

2.3.

Tussen partijen is in geschil of de inspecteur bij het opleggen van de onderhavige aanslag de in 2.2 bedoelde correctie terecht heeft aangebracht. Tussen partijen is niet in geschil dat de Belgische woning voor belanghebbende een eigen woning is in de zin van artikel 3.111 van de Wet IB 2001.

2.4.

De rechtbank stelt voorop dat hypotheekrente, op grond van de artikelen 3.110 en 3.111, eerste lid van de Wet IB 2001, op de belastingplichtige moet drukken wil deze aftrekbaar zijn.

2.5.

De rechtbank overweegt dat op belanghebbende de last rust om aannemelijk te maken dat en in hoeverre de hypotheekrente in het onderhavige jaar op haar heeft gedrukt. Zij beroept zich immers op feiten die leiden tot vermindering van de door haar verschuldigde belasting (vergelijk: Hoge Raad 15 mei 1929, B. nr. 4513). Bovendien is het voor haar het minst bezwaarlijk om met dit bewijs te worden belast (vergelijk: Hoge Raad 4 mei 1994, nr. 28 407, onder meer gepubliceerd in BNB 1994/249), nu zij beschikt over alle relevante gegevens.

2.6.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende ten aanzien van de betalingen van hypotheekrente van de rekening bij de ING Bank niet aannemelijk gemaakt dat deze in het onderhavige jaar voor meer dan 50% op haar gedrukt hebben. De rechtbank neemt daarbij het volgende in aanmerking.

2.7.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende ten aanzien van de betalingen van hypotheekrente van de rekening bij BNP Paribas Fortis wel aannemelijk gemaakt dat deze in het onderhavige jaar 100% op haar gedrukt hebben. De rechtbank neemt daarbij het volgende in aanmerking.

2.8.

Belanghebbende heeft geen afzonderlijke argumenten aangevoerd tegen de beschikking heffingsrente. Het berekenen van heffingsrente vindt plaats op basis van artikel 30f van de AWR. Tekst en strekking van deze bepaling bieden geen ruimte om in een geval als het onderhavige het in rekening brengen van heffingsrente achterwege te laten of te matigen. Onder omstandigheden kunnen het zorgvuldigheidsbeginsel, het gelijkheidsbeginsel of het vertrouwensbeginsel er weliswaar toe leiden dat de berekening van heffingsrente achterwege blijft of beperkt wordt, maar belanghebbende heeft gesteld noch aannemelijk gemaakt dat één van voornoemde beginselen is geschonden. Nu de aanslag dient te worden verlaagd, is de bijbehorende beschikking heffingsrente dienovereenkomstig verminderd.

2.9.

Gelet op het overwogene in 2.7 en 2.8, is het beroep gegrond verklaard.

2.10.

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.179 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, met een waarde per punt van € 235, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 472 en een wegingsfactor 1). De rechtbank acht deze vergoeding redelijk en in overeenstemming met het Besluit. Dat belanghebbende overige, voor vergoeding in aanmerking komende, kosten heeft gemaakt is gesteld noch aannemelijk geworden. De rechtbank merkt nog op dat in de uitspraken op bezwaar een proceskostenvergoeding is toegekend van € 218. Als dit bedrag al aan belanghebbende is uitgekeerd, beloopt de nog uit te betalen proceskostenvergoeding dus € 961 (€ 1.179 minus € 218).

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;