Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 28-02-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:1450, AWB-13_2707

2.1.

Belanghebbende is op [datum] 1991 gescheiden van [ex-echtgenote] (hierna: ex-echtgenote). Op [datum] 1993 hebben belanghebbende en zijn ex-echtgenote samen een dochter gekregen, [de dochter]. Nadat belanghebbende en zijn ex-echtgenote uit elkaar zijn gegaan, is de ex-echtgenote van belanghebbende vertrokken en heeft belanghebbende de zorg voor hun dochter op zich genomen. Belanghebbende is met ingang van 10 april 2003 hoofdhuurder geworden van de woning aan de [adres] te [woonplaats]. Vanaf 11 april 2006 is de ex-echtgenote ook weer ingeschreven op dit adres. De ex‑echtgenote betaalde in het onderhavige jaar maandelijks een bedrag van € 250 aan [huurmaatschappij] als bijdrage in de huur van de woning. De ex-echtgenote bevond zich op dat moment in een traject ingevolge de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen (WSNP).

2.2.

Belanghebbende heeft op 28 februari 2012 aangifte inkomstenbelasting gedaan over het jaar 2011. Daarin heeft belanghebbende € 7.224 in aftrek gebracht voor uitgaven voor specifieke zorgkosten en heeft hij aangegeven recht te hebben op de alleenstaande-ouderkorting.

2.3.

2.4.

Met dagtekening 22 maart 2013 is aan belanghebbende de onderhavige aanslag opgelegd. Het daartegen ingestelde bezwaar is door de inspecteur bij uitspraak op bezwaar van 11 april 2013 afgewezen.

2.5.

In geschil is of belanghebbende in aanmerking komt voor de alleenstaande ouderkorting. Het geschil spitst zich toe op de vraag of belanghebbende in het onderhavige kalenderjaar gedurende meer dan zes maanden een huishouding voerde met geen ander dan zijn dochter. De overige vereisten van artikel 8.15 van de Wet IB zijn niet in geschil.

2.6.

a. geen partner heeft;

b. een huishouding voert met een kind dat in belangrijke mate door hem wordt onderhouden en op hetzelfde woonadres als de belastingplichtige staat ingeschreven in de basisadministratie persoonsgegevens, en

c. deze huishouding voert met geen ander dan kinderen die bij de aanvang van het kalenderjaar de leeftijd van 27 jaar niet hebben bereikt.”

2.7.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 15 juni 2012, nr. 11/01406, BNB 2012/223, ECLI:NL:HR:2012:BV2586, geoordeeld dat in het geval meer personen gebruik maken van een wooneenheid er slechts dan geen sprake is van een gemeenschappelijke huishouding indien tussen de samenwoners een op zuiver commerciële overwegingen stoelende betrekking bestaat. Daarvan kan bijvoorbeeld sprake zijn in geval van kostgangers of indien de kosten van de huishouding op zakelijke basis worden gedeeld. De parlementaire geschiedenis brengt mee dat andere factoren die verband houden met de draagkracht of de gezinssituatie van de betrokkenen geen rol spelen bij het oordeel of sprake is van een gezamenlijke huishouding.

2.8.

Het ligt op de weg van de belastingplichtige die aanspraak maakt op toepassing van de alleenstaande-ouderkorting om de feiten en omstandigheden die daarvoor benodigd zijn te stellen en bij betwisting aannemelijk te maken. Naar het oordeel van de rechtbank is belanghebbende daar niet in geslaagd. Belanghebbende heeft ten opzichte van een eerder voor deze rechtbank over deze problematiek gevoerde procedure voor het jaar 2010 waarin belanghebbende in het ongelijk is gesteld, aanvullende stukken overgelegd in de vorm van verklaringen van belanghebbende en zijn ex‑echtgenote, een verklaring van hun dochter, alsmede bankafschriften van belanghebbende en bankafschriften van de ex-echtgenote. Naar het oordeel van de rechtbank gaat van deze aanvullende stukken echter onvoldoende bewijskracht uit om tegenover de gemotiveerde betwisting van de inspecteur te concluderen dat sprake is van een op zuiver commerciële overwegingen stoelende betrekking in de zin van het onder 2.7 genoemde arrest van de Hoge Raad. Gelet op voormelde parlementaire geschiedenis kunnen de onder 2.1 genoemde factoren en hetgeen belanghebbende verder nog heeft gesteld met betrekking tot de draagkracht en de gezinssituatie, niet tot een andersluidende beslissing leiden.

2.9.

Gelet op het vorenstaande acht de rechtbank aannemelijk dat de aanslag niet tot een te hoog bedrag is opgelegd. Voor wat betreft de beschikking heffingsrente is gesteld noch gebleken dat deze niet in overeenstemming met het bepaalde in de AWR is opgelegd. Gelet hierop is het beroep ongegrond verklaard.

2.10.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;