Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 01-04-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:2166, AWB-13_1073G2

Tussen partijen is niet in geschil dat de in artikel 11, derde lid van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) bedoelde termijn inmiddels is overschreden. De rechtbank is dan ook van oordeel dat de inspecteur de aanslag IB over 2009/de verliesbeschikking over 2009 niet binnen de wettelijke termijn heeft opgelegd respectievelijk heeft genomen. Voor zover de inspecteur daaraan de conclusie verbindt dat dan geen aanslag en verliesbeschikking meer kunnen worden opgelegd, verwerpt de rechtbank dit standpunt. Slechts als een belastingplichtige zich in een dergelijke situatie verzet tegen het opleggen van een aanslag en/of het vaststellen van een verliesbeschikking, dienen deze achterwege te blijven. In het onderhavige geval verzet belanghebbende zich niet, hij verzoekt nu juist om vaststellen van de aanslag en verliesbeschikking. In dat geval zullen de vast te stellen aanslag en verliesbeschikking rechtsgeldig zijn (vergelijk: Hoge Raad 28 september 2012, nr. 12/01761, onder meer gepubliceerd in V-N 2013/8.7). De rechtbank overweegt in dat verband ten overvloede dat belanghebbende een belang heeft bij zijn verzoek. Indien de inspecteur de aangifte volgt en vervolgens een verliesbeschikking vaststelt, heeft belanghebbende bewerkstelligd wat hij wilde, namelijk de vaststelling van een verlies uit werk en woning dat vervolgens, bijvoorbeeld, verrekend kan worden met inkomens uit werk en woning uit voorafgaande jaren. Als de inspecteur de aangifte niet volgt en besluit om bijvoorbeeld een positief inkomen uit werk en woning vast te stellen over 2009 – in welke aanslag dan een beschikking tot vaststelling van een verlies van nihil besloten ligt – kan belanghebbende dit standpunt van de inspecteur in bezwaar en zo nodig in beroep bestrijden. De eerste vraag dient dan ook in het voordeel van belanghebbende te worden beantwoord.

Belanghebbende stelt dat verliesverrekening niet leidt tot vergoeding van heffingsrente, maar dat dit anders moet zijn voor de periode na 31 december 2012 omdat de inspecteur uiterlijk op die datum de aanslag en de verliesbeschikking over het onderhavige jaar had moeten vaststellen. Hij verzoekt om toekenning van heffingsrente dan wel belastingrente over de periode na 31 december 2012.

De rechtbank overweegt dat eventuele vergoeding van heffingsrente of belastingrente niet aan de orde komt bij het vaststellen van de verliesbeschikking (belanghebbende heeft beroep aangetekend tegen het niet of niet tijdig vaststellen daarvan) op grond van artikel 3.151 van de Wet IB 2001, maar bij het vaststellen van de verliesverrekeningsbeschikking, in dit geval op grond van artikel 3.152 van de Wet IB 2001. Bij het vaststellen van het verlies vindt (nog) geen teruggave van belasting plaats (waarover eventueel heffingsrente wordt vergoed). Dit vindt pas plaats bij eventuele verrekening van dat verlies. Het verzoek om vergoeding van heffingsrente of belastingrente is dan ook niet-ontvankelijk. Voor zover belanghebbende ook heeft bedoeld beroep in te stellen tegen het niet (tijdig) afgeven van een verliesverrekeningsbeschikking, zal de rechtbank daarop niet beslissen omdat belanghebbende daartegen ook afzonderlijk beroep heeft ingesteld bij brief van 29 januari 2014, welke zaak bij de rechtbank is geregistreerd onder procedurenummer 14/712).

De rechtbank overweegt dat voor de vraag of de inspecteur een dwangsom is verschuldigd, van belang is of het verzoek van belanghebbende moet worden opgevat als een aanvraag als bedoeld in artikel 1:3, derde lid van de Awb. Artikel 8, derde lid van de AWR bepaalt dat het doen van aangifte geen aanvraag is in de zin van artikel 1:3, derde lid van de Awb. Naar het oordeel van de rechtbank geldt dit ook in de gevallen waarbij de aangifte een negatief inkomen uit werk en woning omvat en de aangifte daarom kan worden gezien als een verzoek tot vaststellen van een verlies uit werk en woning (artikel 3.151 van de Wet IB 2001). Naar het oordeel van de rechtbank kan dan van een belastingaanslag en een beschikking tot vaststelling van verrekening van een verlies uit werk en woning niet worden gezegd dat deze “op aanvraag” plaatsvinden.

De rechtbank komt tot de conclusie dat niet aan de voorwaarden voor het recht op een dwangsom – als bedoeld in paragraaf 4.1.3.2 van de Awb – is voldaan. Het verzoek om toekenning van een dwangsom dient in zoverre te worden afgewezen.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling nu is gesteld noch gebleken dat belanghebbende kosten heeft gemaakt die voor vergoeding in aanmerking komen heeft gemaakt.

Nu het beroep gegrond is, dient de inspecteur het griffierecht aan belanghebbende te vergoeden. De rechtbank merkt in dit verband op dat de inspecteur in de in 1.7 genoemde uitspraak van de rechtbank eveneens is veroordeeld tot vergoeding van het griffierecht, maar dat deze uitspraak in verzet is vernietigd. Indien het griffierecht van € 44 al aan belanghebbende is vergoed, dan behoeft dit niet nogmaals te worden uitbetaald.