Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 18-04-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:2740, AWB-13_3795

Ter zitting heeft de inspecteur erkend hij zich in eerste instantie ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat in het onderhavige geval sprake is van omkering en verzwaring van de bewijslast vanwege het niet doen van de vereiste aangifte. Aan belanghebbende is immers geen aangifte uitgereikt. Nu evenmin sprake is van een onherroepelijk geworden informatiebeschikking, dient, naar het oordeel van de rechtbank, de inspecteur de door hem bepleite omvang van het resultaat uit overige werkzaamheden aannemelijk te maken.

De inspecteur heeft aansluiting gezocht bij de bescheiden die in de administratie van [B BV] zijn aangetroffen. Het betreft hier surveillancerapporten en de maandelijks door [C] ondertekende declaratieformulieren, waarop stond welk bedrag in die maand was gemoeid met de beveiligingswerkzaamheden. Op het declaratieformulier is een uurtarief genoemd van € 20 en voorts per rit een reiskostenvergoeding van € 10. Voorts heeft ook [C], aldus de inspecteur, desgevraagd verklaard dat zij € 20 netto per uur betaalde voor de beveiligingswerkzaamheden. De inspecteur heeft voorts onweersproken gesteld dat de urenverantwoordingen op de surveillancerapporten in combinatie met het uurtarief overeenkomen met de bedragen die [B BV] ter zake van beveiligingswerkzaamheden heeft betaald en als doorbelaste kosten in aanmerking heeft genomen.

De rechtbank constateert dat de ‘paper trail’ zoals partijen dat ter zitting zelf hebben verwoord, stopt bij [C]. De door [B BV] onder de noemer van ‘beveiligingswerkzaamheden’ gedane betalingen zijn verricht aan [C] en niet rechtstreeks aan belanghebbende. Tegenover de betwisting door belanghebbende is de inspecteur naar het oordeel van de rechtbank, niet erin geslaagd aannemelijk te maken dat [C] vorenbedoelde aan haar betaalde bedragen volledig aan belanghebbende heeft doorbetaald of dat belanghebbende jegens [C] aanspraak had op een vergoeding overeenkomstig de door [C] gedeclareerde bedragen. Dat, naar niet in geschil is, belanghebbende de aan de declaraties ten grondslag liggende beveiligingswerkzaamheden, heeft verricht of heeft laten verrichten, acht de rechtbank onvoldoende voor het in aanmerking nemen van de door de inspecteur bepleite omvang van het door belanghebbende genoten resultaat uit overige werkzaamheden. Zo staat het volgens [C] gehanteerde uurtarief van € 20, naar het oordeel van de rechtbank, niet in verhouding tot de aard van de verrichte werkzaamheden en is het belang dat [C] in deze heeft tegengesteld aan dat van belanghebbende. In dit verband merkt de rechtbank nog op dat [C] niet meer werkzaam is voor [B BV], de Belastingdienst een onderzoek naar haar is gestart en belanghebbende ter zitting onweersproken heeft verklaard dat [C] recentelijk is aangehouden op verdenking van fraude. Voorts heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat zij uit de handelwijze van [B BV] ten aanzien van de ingediende aangifte vennootschapsbelasting (zie 2.6) opmaakt dat [B BV] meent opgelicht te zijn, althans van mening is dat zij kosten in aftrek heeft gebracht voor een prestatie die niet is verricht of niet zakelijk was.

Nu de inspecteur niet aan de op hem rustende bewijslast heeft voldaan, komt de vraag aan de orde of de belanghebbende de door hem verdedigde omvang van het resultaat uit overige werkzaamheden aannemelijk heeft gemaakt. Vergelijk HR 10 april 2009, nr. 42 862, ECLI:NL:HR:2009:BI0570 over de bewijslastverdeling bij waardevaststellingen.

Belanghebbende erkent dat hij de surveillancerapporten heeft ingediend bij [C], doch deze zouden naderhand door [C] zijn aangepast. De op de surveillancerapporten handgeschreven vermelde gewerkte uren zijn, aldus belanghebbende, niet door hem aangebracht. Ook de getypte tijdsaanduidingen ontbraken naar zijn zeggen in de door hem aangeleverde surveillancerapporten. De gerapporteerde werkzaamheden zijn wel verricht, door hemzelf of, indien hij verhinderd was, door iemand die belanghebbende daarvoor inschakelde. Belanghebbende heeft gesteld dat hij bevriend was met [C] en dat daarom tegenover zijn werkzaamheden voor [B BV] slechts een geringe vergoeding stond. Ter zitting heeft belanghebbende desgevraagd verklaard dat hij in verband met de beveiligingswerkzaamheden in 2007 ten hoogste een bedrag van € 3.000 uitbetaald heeft gekregen van [C] en dat dit contant is gebeurd.

De rechtbank constateert dat de werkzaamheden gedurende een aantal jaren zijn verricht en vaak plaatsvonden in het weekend of in de nacht. Voorts heeft belanghebbende erkend dat hij urenverantwoordingsstaten indiende en heeft hij ter zitting verklaard dat hij indien hij zelf verhinderd was, personen uit zijn netwerk inschakelde voor het verrichten van de beveiligingsmaatregelen. De combinatie van dit alles - het structurele karakter, de tijdstippen, de formalisering en de coördinerende rol - ligt niet voor de hand bij een vriendendienst, zoals belanghebbende zijn werkzaamheden zelf heeft omschreven. Dat belanghebbende, zoals hij stelt, niet degene is geweest die aan zijn werkzaamheden het in de surveillancerapporten vermelde tijdsbeslag heeft gekoppeld, staat er niet aan in de weg dat de urenverantwoording realistisch kan zijn. De rechtbank heeft geen aanleiding om aan te nemen dat met de verrichte werkzaamheden (veel) minder tijd is gemoeid dan in de urenverantwoording is aangegeven, gelet op de aard en omvang van de werkzaamheden en de minimaal benodigde reistijd om de genoemde locaties te kunnen bereiken. De rechtbank hecht tevens weinig waarde aan de door de secretaris van ‘[D]’ opgestelde verklaring. Deze secretaris verklaart dat belanghebbende het merendeel van de weekenden in 2007 voor een aanzienlijk aantal uren werkzaamheden heeft verricht voor de vereniging. Deze verklaring is echter opgesteld jaren nadat de feiten hebben plaatsgevonden en laat tevens onverlet dat belanghebbende in staat was om daarnaast beveiligingswerkzaamheden te verrichten. Voorts hecht de rechtbank geen waarde aan de werkbriefjes van de [gemeente X] die belanghebbende heeft overgelegd. Deze hebben betrekking op het jaar 2009 en niet op het onderhavige jaar. Gelet op het voorgaande acht de rechtbank het niet aannemelijk dat belanghebbende voor zijn werkzaamheden slechts een bedrag van € 3.000 zou hebben ontvangen.

De rechtbank komt tot de conclusie dat geen der partijen de door hen bepleite hoogte van het inkomen van belanghebbende in 2007 aannemelijk heeft gemaakt. Gelet op hetgeen partijen in de stukken over en weer hebben aangevoerd en hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd, stelt de rechtbank de hoogte van de inkomsten die belanghebbende met de beveiligingswerkzaamheden heeft verdiend schattenderwijs vast op € 10.000. De rechtbank acht aannemelijk dat belanghebbende tot dit bedrag inkomsten uit overige werkzaamheden heeft genoten. Het belastbare inkomen uit werk en woning moet dan vastgesteld worden op:

Bij de aankondiging van de vergrijpboete heeft de inspecteur medegedeeld dat hij van mening is dat gelet op de feiten en omstandigheden van het geval er sprake is van opzet van de zijde van belanghebbende. Ingevolge de voorschriften van Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (hierna: BBBB), dient dan, aldus de inspecteur, een boetepercentage gehanteerd te worden van 50%. Op het beschikkingsbiljet staat echter bij de toelichting dat belanghebbende grove schuld wordt verweten. Wel is het boetepercentage van 50% gehanteerd. Ter zitting heeft de inspecteur desgevraagd verklaard dat gelet op de toelichting op het beschikkingsbiljet belanghebbende thans niet langer opzet wordt verweten en het beroep in zoverre gegrond is. De inspecteur bepleit thans een boete van 25% van de te weinig betaalde IB/PV wegens grove schuld.

Ingevolge paragraaf 25, eerste en tweede lid, BBBB legt de inspecteur indien sprake is van grove schuld, een vergrijpboete op van 25%. Van grove schuld is sprake bij een onachtzaamheid die zo ernstig is, dat zij in laakbaarheid aan opzet grenst. Bij grove schuld gaat het dan om gevallen waarin de belastingplichtige niet bewust een fout heeft gemaakt en evenmin bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij een fout maakt, maar de gemaakte fout is te wijten aan een grove, dat wil zeggen: een in laakbaarheid aan opzet grenzende onachtzaamheid van de belastingplichtige. Naar het oordeel van de rechtbank is hiervan sprake. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende, mede gelet op de omvang van de inkomsten, moet hebben geweten dat over de inkomsten uit de beveiligingswerkzaamheden IB/PV betaald moest worden en dat hij van die inkomsten aangifte had moeten doen, ook indien – zoals hier – de inspecteur geen initiatief tot uitreiking van een aangifte heeft genomen. Zie daarvoor artikel 6 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen in samenhang gelezen met artikel 2 Uitvoeringsregeling Algemene wet inzake rijksbelastingen. Door van die inkomsten desalniettemin geen aangifte te doen, heeft belanghebbende naar het oordeel van de rechtbank dermate lichtvaardig gehandeld dat het aan zijn grove schuld is te wijten is dat daardoor geen belasting is geheven. Gelet op de omstandigheden van het geval, en met in achtneming dat het inkomen schattenderwijs is vastgesteld, acht de rechtbank een boete van € 700, gelet op de ernst van het vergrijp, passend en geboden.

Gelet op de rechtbank hiervoor onder 4.7 tot en met 4.9 heeft overwogen dient de vergrijpboete verminderd te worden tot een bedrag van € 700.

Belanghebbende heeft tegen de heffingsrente geen zelfstandige grieven aangevoerd. Niet is gebleken dat de beschikking heffingsrente onjuist is berekend. Wel dient de beschikking heffingsrente overeenkomstig de vermindering van de aanslag (zie 4.6) te worden verminderd.