Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 19-12-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:8688, AWB - 13 _ 7401

Naar het oordeel van de rechtbank kan hetgeen in de brief van 31 december 2001 is beschreven civielrechtelijk worden aangemerkt als een licentieovereenkomst, nu een dergelijke overeenkomst niet aan enige vorm is gebonden. [B] heeft die inhoud en de daaruit voortvloeiende verplichtingen bevestigd. Er heeft daadwerkelijk een betaling plaatsgehad waarbij niet in geschil is dat het betaalde bedrag buiten belanghebbendes beschikkingsmacht is geraakt. Bovendien acht de rechtbank in deze samenhang van belang dat de aandelen in belanghebbende voor een bedrag van ƒ 10.000 zijn verkregen. Op grond van deze feiten en omstandigheden in onderlinge samenhang beschouwd is de rechtbank van oordeel dat de licentieovereenkomst als een reële overeenkomst tussen partijen moet worden aangemerkt. De betalingsverplichtingen zoals die in de balans zijn opgenomen zijn dan reële verplichtingen.

De rechtbank stelt voorop dat in een dergelijk geval op belanghebbende de last rust om aannemelijk te maken dat de licentieovereenkomst en de vergoedingen voor die licentie een zakelijk karakter hebben indien deze die vergoedingen als aftrekbare kosten ten laste van de winst wil brengen (vergelijk Hoge Raad 21 september 1994, nr. 29 356, ECLI:NL:HR:1994:AA2964).

Ten aanzien van hetgeen [B] en [DGA] zijn overeengekomen is de rechtbank van oordeel dat niet aannemelijk is dat een willekeurige derde een dergelijke overeenkomst zou sluiten. De rechtbank neemt daarbij het volgende in overweging. Er wordt een hoog percentage berekend van de omzet als licentievergoeding, waarbij geen acht wordt geslagen op de kosten, waaronder de salariskosten van [DGA], hetgeen resulteert in een salaris voor [DGA] en een winst zoals weergegeven in 2.6. Bovendien blijkt volgens de administratie dat de omzet van belanghebbende nagenoeg geheel wordt behaald met [software]. Daartegenover staat een prestatie die in de overeenkomst nauwelijks is omschreven en waarvan ook na de toelichting in de stukken en ter zitting onduidelijk is gebleven wat die tegenprestatie nu daadwerkelijk is. Voorts is van belang dat volgens de overeenkomst de licentievergoeding van de eerste vijf jaar met terugwerkende kracht verhoogd mag worden van 30% naar 50%, waarbij geen voorwaarden zijn gesteld waaronder de verhoging mag plaatsvinden. Daarnaast is de overeenkomst oneindig. Gelet op deze feiten en omstandigheden in onderlinge samenhang beschouwd is de rechtbank van oordeel dat sprake is van een onzakelijke uitgave. De inspecteur heeft de belastbare winst op dit punt daarom terecht gecorrigeerd.

[DGA] heeft verklaard dat hij het horloge op zakelijke gronden heeft gekocht met de bedoeling om het als geschenk aan [B] te geven voor het mogelijk maken van de exploitatie van [software]. Doordat de relatie tussen [DGA] en [B] verharde, is het overhandigen van het horloge in de verdrukking gekomen en heeft hij het horloge tijdens zakelijke aangelegenheden zelf gedragen. De rechtbank laat in het midden of ten tijde van de aankoop sprake was van een zakelijk karakter. Van belang acht de rechtbank het feit dat [DGA] het horloge niet aan [B] heeft gegeven, maar het zelf heeft gedragen. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat enig bedrijfsbelang is gediend met de aanschaf van het horloge en het dragen daarvan door de directeur. De rechtbank is van oordeel dat met deze uitgave wordt voorzien in de persoonlijke behoefte van [DGA], zijnde de aandeelhouder, die niet voor aftrek bij belanghebbende in aanmerking komt.

Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld, kan de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Ingevolge artikel 16, eerste lid, van de AWR kan een feit dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin belanghebbende ter zake van dit feit te kwader trouw is. De bewijslast dat sprake is van een nieuw feit of te kwade trouw rust op de inspecteur.

In de regel mag de inspecteur uitgaan van de juistheid van de gegevens die belanghebbende in haar aangifte heeft verstrekt. Tot nader onderzoek is hij in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot nader onderzoek gehouden indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoort te twijfelen (Hoge Raad 9 januari 2009, nr. 07/10292, BNB 2009/64). Voor twijfel is geen aanleiding indien de niet onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat de in de aangifte opgenomen gegevens juist zijn. (vgl. HR 31 mei 2013, nrs. 11/03452 en 11/03456, ECLI:NL:HR:2013:BX7184).

De licentievergoedingen zijn in de aangiften vennootschapsbelasting gedeeltelijk opgenomen onder de post schulden aan leveranciers en gedeeltelijk onder de post overlopende passiva. De werkelijke hoedanigheid van deze bedragen, namelijk dat het licentievergoedingen zijn, is daar niet uit op te maken. Dit is eerst bij het boekenonderzoek duidelijk geworden. Datzelfde geldt voor de uitgaven voor het Cartierhorloge. Eerst bij het boekenonderzoek is het ware karakter van deze kostenpost boven water gekomen. Derhalve is de rechtbank van oordeel dat voor de inspecteur geen aanleiding bestond om de juistheid van de aangiften op dit punt in twijfel te trekken. Er is dus sprake van een feit dat de inspecteur eerst ten tijde van het controleonderzoek bekend werd, waardoor navordering gerechtvaardigd is.

Belanghebbende stelt dat de inspecteur in de navorderingsaanslag ten onrechte de licentievergoedingen over de jaren vóór 2007 heeft begrepen. Belanghebbende voert aan dat navordering over deze jaren niet mogelijk is, omdat de navorderingstermijn slechts vijf jaar bedraagt.

De rechtbank merkt op dat op grond van het geoordeelde in 4.1 de balanspost als reëel moet worden aangemerkt. Dit heeft tot gevolg dat de inspecteur in het onderhavige jaar een winstcorrectie toepast die ziet op meerdere jaren. De rechtbank is met belanghebbende van oordeel dat een winstcorrectie enkel met een navordering kan worden gerealiseerd voorzover die winstcorrectie het jaar van navordering betreft. Nu vaststaat dat belanghebbende jaarlijks de licentiekosten ten laste van de winst heeft gebracht kan in het onderhavige jaar enkel gecorrigeerd worden voorzover die vergoeding daadwerkelijk in het onderhavige jaar ten laste van de winst is gebracht. In het onderhavige jaar was dat een bedrag van € 758.251. De correctie is dan € 1.134.166 (€ 1.892.417 minus € 758.251) te hoog geweest. Dit betekent dat de navorderingsaanslag moet worden verminderd tot een berekend naar een belastbaar bedrag van € 848.391 (€ 1.982.557 minus € 1.134.166).

Het beroep wordt op grond van artikel 24a, derde lid, van de AWR geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente. Belanghebbende heeft tegen de heffingsrente geen zelfstandige gronden aangevoerd. Het is de rechtbank overigens ook niet gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de heffingsrente onjuist zijn toegepast. In verband met de vermindering van de aanslag dient de heffingsrente dienovereenkomstig te worden verminderd.

Gelet op al het vorenstaande dient het beroep gegrond te worden verklaard en te worden beslist als hierna is vermeld.