Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 24-12-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:9018, AWB - 14 _ 5070

2.1.

Belanghebbende is vanaf 10 juni 2010 houder van een personenauto van het merk en type Audi A2 1.2 TDI (hierna: de auto) met als datum eerste toelating 8 november 2004. De auto heeft een CO2-uitstoot van 86 gram per kilometer.

2.2.

Op grond van artikel 23b van de Wet MRB (tekst 2010 tot en met 2013) bedraagt de belasting nihil voor onder meer een personenauto waarvan de CO2-uitstoot niet hoger is dan 95 gram per kilometer indien deze wordt aangedreven door een motor met compressieontsteking.

2.3.

In 2014 is artikel 23b van de Wet MRB gewijzigd. Vanaf 1 januari 2014 is de belasting nihil voor een personenauto waarvan de CO2-uitstoot niet hoger is dan 50 gram per kilometer. De auto voldoet niet aan die norm.

2.4.

Als gevolg van de wetswijziging is belanghebbende met ingang van 2014 motorrijtuigenbelasting verschuldigd voor de auto. De inspecteur heeft hem een rekening MRB gestuurd van € 157 voor het tijdvak 10 maart 2014 tot en met 9 juni 2014. Belanghebbende heeft het bedrag van € 157 niet betaald. Als gevolg daarvan is met dagtekening 28 mei 2014 de onderhavige naheffingsaanslag aan belanghebbende opgelegd. Daartegen heeft belanghebbende op 27 mei 2014 bezwaar gemaakt.

2.5.

De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 18 juli 2014 het bezwaar van belanghebbende afgewezen.

2.6.

Belanghebbende heeft het volgende aangevoerd. Bij de aankoop van de auto in 2010, is hij uitgegaan van milieuaspecten; de aanschafwaarde van de auto was extreem hoog en de verschuldigde BPM daardoor ook, maar bij zijn aankoopbeslissing heeft hij de toepasselijkheid van de vrijstelling meegewogen. De heffing van € 630 per jaar is een hoog bedrag en die heffing heeft bovendien geleid tot waardevermindering van de auto.

2.7.

Zoals de rechtbank ter zitting heeft uitgelegd, dient de rechter volgens de wet recht te spreken en mag hij de innerlijke waarde of billijkheid van de wet niet beoordelen (artikel 11 van de Wet van 15 mei 1829, houdende algemeene bepalingen der wetgeving van het Koningrijk, Stb 1822, 10 en Stb 1829, 28).

2.8.

Artikel 94 van de Grondwet bepaalt dat binnen het Koninkrijk geldende wettelijke voorschriften gene toepassing vinden, indien deze toepassing niet verenigbaar is met een ieder verbindende bepalingen van verdragen en van besluiten van volkenrechtelijke organisaties. De rechtbank kan dus wel toetsen of de wet in strijd komt met verdragsbepalingen.

2.9.

Artikel 1 van het Eerste Protocol bij het verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) bepaalt dat iedere natuurlijke of rechtspersoon recht heeft op het ongestoord genot van zijn eigendom. Daarbij is tevens bepaald dat deze bepaling niet het recht van een Staat aantast om die wetten toe te passen die hij noodzakelijk oordeelt om het gebruik van eigendom te reguleren in overeenstemming met het algemeen belang en om de betaling van belastingen te verzekeren.

2.10.

De rechtbank vat het beroep van belanghebbende aldus op, dat hij stelt dat de heffing in strijd is met artikel 1 van genoemd Protocol bij het EVRM.

2.11.

Uit vaste rechtspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) volgt dat belastingheffing is te beschouwen als regulering van eigendom in de zin van artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM. Volgens eveneens vaste rechtspraak van het EHRM, is inbreuk door de Staat op het ongestoorde genot van eigendom van een natuurlijk of rechtspersoon alleen dan gerechtvaardigd indien de inbreuk in overeenstemming is met het nationale recht (“lawful”), de inbreuk een legitiem doel in het algemeen belang dient en er een redelijke mate van evenredigheid is tussen de gebruikte middelen en het doel dat wordt nagestreefd. Dit laatste vereist het bestaan van een redelijke verhouding (“fair balance”) tussen voormeld algemeen belang en de bescherming van individuele rechten. Van een dergelijke redelijke verhouding is geen sprake indien de betrokken persoon wordt getroffen door een individuele en buitensporige last. Waar het gaat om de beoordeling van wat in het algemeen belang is en de keuze van de middelen om dit belang te dienen, komt de wetgever een ruime beoordelingsvrijheid toe.

2.12.

2.13.

2.14.

2.15.

Uit hetgeen hierboven is weergegeven blijkt dat de het vervallen van de vrijstelling MRB voor auto’s als die van belanghebbende niet een op zichzelf staande maatregel is maar onderdeel is van een pakket aan maatregelen op het gebied van autobelastingen en dat de wetgever daarbij verschillende opties heeft afgewogen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de wetgever daarbij de grenzen van de hem toekomende ruime beoordelingsvrijheid niet overschreden. Uit hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd kan voorts niet worden afgeleid dat de onderwerpelijke wetswijziging waardoor belanghebbende per kwartaal € 157 aan MRB verschuldigd is, voor hem leidt tot een individuele en buitensporige last. Dit alles leidt tot het oordeel dat artikel 1 van het genoemde Protocol niet is geschonden.

2.16.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.17.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;