Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 24-03-2015, ECLI:NL:RBZWB:2015:1879, AWB - 14 _ 2217

2.1.

Op [datum] 2008 is [erflaatster] (erflaatster) overleden. Zij heeft bij testament van 2 juni 2006 de twee kinderen van haar nicht, te weten [A], geboren op [datum] 2000, en [B], geboren op [B] 2002, beiden wonende te [adres], tot haar enige en algehele erfgenamen benoemd, tezamen en voor gelijke delen.

2.2.

Op 12 maart 2008 hebben erflaatster en haar op [datum] 2008 overleden echtgenoot [C], een bedrag van € 72.188,28 contant opgenomen van de door hen destijds bij de Rabobank Oosterschelde (vestiging Kruiningen) aangehouden bankrekening.

2.3.

Omdat dit bedrag na het overlijden van erflaatster niet meer deel uit maakte van de nalatenschap en er geen verklaring is gegeven voor de bestemming van het bedrag, heeft de inspecteur met dagtekening 22 december 2009 een aanslag recht van schenking opgelegd aan een onbekende verkrijger. Daarbij is uitgegaan van een schenking vrij van recht met een waarde van € 72.000, een te belasten verkrijging van € 141.924 en een te betalen bedrag aan recht van schenking van € 69.924. De tenaamstelling van de aanslag luidt: “Aan De heer/Mw. Onbekende”. De aanslag is geadresseerd “[adres], [woonplaats].”

2.4.

De aanslag recht van schenking is onherroepelijk geworden. Het door de erven ingestelde bezwaar tegen deze aanslag is niet-ontvankelijk verklaard aangezien de aanslag niet aan hen gericht was. Het hoger beroep daartegen is ongegrond verklaard en het beroep in cassatie daartegen is door de Hoge Raad bij arrest van 7 oktober 2011, nr. 11/01125 ongegrond verklaard.

2.5.

Vervolgens heeft de ontvanger bij beschikking van 25 juli 2012 erflaatster aansprakelijk gesteld voor de aanslag recht van schenking (artikel 46, derde lid, van de Invorderingswet 1990). Belanghebbenden zijn, als rechtsopvolgers van erflaatster, op basis van artikel 48, eerste lid aanhef en onderdeel b, in verbinding met artikel 49 van de Invorderingswet 1990 aansprakelijk gesteld voor de betaling van de aanslag recht van schenking. Belanghebbenden zijn aansprakelijk gesteld voor een bedrag van € 74.413 inclusief invorderingsrente en kosten.

2.6.

In de bestreden uitspraak op bezwaar is de beschikking verminderd tot € 69.924, omdat de ontvanger niets gevonden heeft waaruit zou blijken dat belanghebbenden ook aansprakelijk zouden zijn voor invorderingsrente en kosten.

2.7.

In geschil is de beschikking aansprakelijkstelling. Het geschil spitst zich toe op het antwoord op de vraag of de Successiewet 1956 (tekst 2008) de mogelijkheid biedt een aanslag recht van schenking op te leggen op het moment dat de identiteit van de verkrijger onbekend is. De ontvanger beantwoordt deze vraag bevestigend en belanghebbenden ontkennend.

2.8.

Belanghebbenden hebben zich – kort weergegeven - op het standpunt gesteld dat uit het systeem van de Successiewet 1956 volgt, dat een aanslag recht van schenking aan een onbekende verkrijger niet mogelijk is, omdat een schenking pas tot stand kan komen na aanvaarding daarvan door de verkrijger.

2.9.

Ingevolge artikel 1, eerste lid ten derde, van de Successiewet 1956 wordt het recht van schenking geheven van de waarde van al wat door schenking wordt verkregen van iemand, die ten tijde van die schenking binnen het Rijk woonde.

2.10.

Op grond van het derde lid van artikel 1, van de Successiewet 1956 wordt, voor zover hier van belang, onder schenking verstaan de gift, bedoeld in artikel 186, tweede lid, van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek (BW).

2.11.

Als gift wordt, op grond van laatstgenoemde bepaling aangemerkt ‘iedere handeling die er toe strekt dat degeen die de handeling verricht, een ander ten koste van eigen vermogen verrijkt. Zolang degene tot wiens verrijking de handeling strekt, de prestatie niet heeft ontvangen, noch daarop aanspraak kan maken, worden handelingen als bedoeld in de eerste volzin niet beschouwd als gift.’ Onder ‘handelingen’ worden ook verstaan eenzijdige handelingen. De stelling van belanghebbenden dat slechts dan sprake kan zijn van een gift in civielrechtelijke zin indien de schenking door de verkrijger wordt aanvaard, is derhalve niet juist. Hieruit volgt dat de omstandigheid dat de verkrijger onbekend is, geen belemmering vormt om een voor de Successiewet 1956 belaste schenking in aanmerking te kunnen nemen.

2.12.

Nu de in geschil zijnde vraag bevestigend moet worden beantwoord, is niet meer in geschil dat het beroep ongegrond is. Gelet hierop is het beroep ongegrond verklaard.

2.13.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;