Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 21-04-2015, ECLI:NL:RBZWB:2015:3308, AWB - 14 _ 2141

De rechtbank heeft het verzoek van belanghebbende om de zitting met open deuren te houden ter zitting toegewezen. Daartoe heeft de rechtbank het volgende overwogen.

Artikel 27c van de AWR bepaalt, kort gezegd, dat het onderzoek ter zitting in belastingzaken, behoudens zaken waarbij een boete in geschil is, plaatsvindt met gesloten deuren. Dit is de hoofdregel. De rechtbank kan echter bepalen dat het onderzoek ter zitting openbaar is, voor zover de belangen van partijen daardoor niet zijn geschaad. Gelet op de parlementaire geschiedenis vindt de uitzondering die de wetgever voor de behandeling van belastingzaken heeft gemaakt, vooral zijn grondslag in de bescherming van de persoonlijke levenssfeer en de bescherming van bedrijfsgegevens. In het onderhavige geval is echter sprake van een belastingplichtige die juist, voor dit specifieke geval, afstand doet van zijn recht op privacy en pleit voor een openbare behandeling van zijn zaak. Hiertegenover heeft de inspecteur gesteld dat hij mogelijk tijdens de zitting uitlatingen moet doen ten aanzien van de belastingaangelegenheden van derden, waardoor hij in dat geval zijn geheimhoudingsplicht schendt. De rechtbank acht deze stelling van de inspecteur echter te algemeen. Na afweging van alle belangen heeft de rechtbank daarom besloten om de zaak met open deuren te houden. Ten overvloede overweegt de rechtbank nog dat ter zitting niet is gebleken dat de inspecteur in zijn verdediging is beperkt, of anderszins geen uitlatingen heeft kunnen doen, gelet op de openbare behandeling van deze zaak.

De rechtbank stelt voorop dat het aan de behandelend rechter is om het maken van geluidsopnames al of niet toe te staan. Ter zitting heeft de rechtbank het verzoek van belanghebbende om geluidsopnames te maken afgewezen. Redengevend voor deze beslissing is geweest dat, zoals ook de inspecteur in het onderhavige geval heeft betoogd, belanghebbende dan de beschikking zou hebben over een ‘processtuk’ – een audiofragment van de zitting – waar de tegenpartij niet de beschikking over zou hebben. Hiertegenover heeft belanghebbende gesteld dat hij aan de hand van de geluidsopnamen het proces-verbaal van de zitting op haar juistheid kan controleren. De rechtbank acht dit belang van belanghebbende, gesteld tegenover het belang van de inspecteur om over alle gedingstukken te beschikken, echter van onvoldoende gewicht. De rechtbank heeft er verder niet voor gekozen om de gemachtigde de toezegging te laten doen om een kopie van het audiofragment ná de zitting aan de inspecteur te verstrekken. Ter zitting heeft de inspecteur namelijk onbestreden verklaard dat gemachtigde deze toezegging in andere zaken niet is nagekomen.

Belanghebbende heeft gesteld dat de uitspraak op bezwaar niet is genomen door een rechtsgeldig gemandateerde. Voorts heeft, naar de rechtbank begrijpt, belanghebbende gesteld dat [inspecteur], voornoemd, niet gemachtigd is om ter zitting namens de inspecteur het woord te voeren. Dienaangaande overweegt de rechtbank het volgende.

Ter zitting heeft [inspecteur] aan de rechtbank en aan belanghebbende het Besluit van 27 maart 2012 overhandigd. In dit besluit machtigt de Directeur van het managementteam de in de bij dit besluit behorende bijlagen genoemde ambtenaren om de Directeur in haar functie van inspecteur en ontvanger te vertegenwoordigen bij de behandeling van fiscale procedures bij de rechtbanken en de gerechtshoven. In de bij het besluit behorende bijlagen is [inspecteur] genoemd. Daarnaast zijn ter zitting afschriften uit het Centraal bevoegdhedenregister overhandigd aan belanghebbende en aan de rechtbank. Deze afschriften zijn ondertekend door de (plv.) Directeur PDB [C]. De rechtbank leidt uit het Besluit en de afschriften af dat [inspecteur] rechtsgeldig door de daartoe bevoegde personen is gemandateerd om als bevoegd inspecteur op te treden. Dit betekent, naar het oordeel van de rechtbank, dat hij bevoegd is om ter zitting ‘de inspecteur’ te vertegenwoordigen en bevoegd was om uitspraak op bezwaar te doen. De dienaangaande door belanghebbende aangevoerde grieven falen.

Ingevolge art. 7.2, tweede lid , onderdeel b, Wet IB 2001 is sprake van buitenlandse belastingplicht in Nederland indien een buiten Nederland woonachtige natuurlijke persoon belastbaar loon geniet ter zake van het in Nederland verrichten of hebben verricht van arbeid. De vraag is dus of er sprake is van het genieten van belastbaar loon in Nederland. In artikel 3.81 Wet IB 2001 is opgenomen dat loon moet worden opgevat overeenkomstig de wettelijke bepalingen van de loonbelasting. Voor de beantwoording van de vraag of in dezen sprake is van belastingplicht in Nederland, dient dan ook aansluiting te worden gezocht bij de bepalingen in de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB).

Vaststaat dat belanghebbende in België woonde en dat [B BVBA], een Belgische BVBA, zich in 2009 bij de Belastingdienst heeft gemeld als inhoudingsplichtige voor werkzaamheden die belanghebbende in Nederland zou gaan verrichten. De rechtbank leidt hieruit af dat [B BVBA] kennelijk de mening was toegedaan dat zij op grond van artikel 6, tweede lid, aanhef onder b, Wet LB aangemerkt kon worden als inhoudingsplichtige. Vervolgens is ook daadwerkelijk loonheffing ingehouden op de bedragen die aan belanghebbende in de jaren 2009 en 2010 zijn uitbetaald in verband met de werkzaamheden die belanghebbende voor [A NV] heeft verricht. Deze loonheffing heeft [B BVBA], naar de rechtbank begrijpt, op aangifte afgedragen. De rechtbank acht dan, gelet op het voorgaande, aannemelijk dat belanghebbende zijn werkzaamheden voor [B BVBA] in de hoedanigheid van werknemer heeft verricht en dat hij aangemerkt kan worden als werknemer als bedoeld in artikel 2, eerste lid, Wet LB. Dat belanghebbende aandelen hield in deze vennootschap maakt dit niet anders.

Ingevolge het vijfde lid van artikel 2 van de Wet LB is het eerste lid niet van toepassing op personen die niet in Nederland wonen, met betrekking tot een gedeeltelijk, maar niet nagenoeg geheel buiten Nederland vervulde dienstbetrekking, voor zover het loon uit die dienstbetrekking met inachtneming van verdragen waarbij de Staat der Nederlanden partij is, feitelijk is onderworpen aan een belasting naar het inkomen die door of vanwege een andere mogendheid wordt geheven. Belanghebbende heeft gesteld dat deze bepaling van toepassing is en er dus geen loonbelastingplicht in Nederland bestaat. De inspecteur stelt zich in dezen op het standpunt dat belanghebbende de werkzaamheden voor [B BVBA] enkel en alleen in Nederland heeft verricht, in welk geval artikel 2, vijfde lid, Wet LB niet van toepassing is.

De rechtbank stelt voorop dat de bewijslast, ten aanzien van de vraag of er sprake is van belastbaar loon en dus van een inkomensverhogende post, op de inspecteur rust. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur bewijs geleverd door er op te wijzen dat de werkgever - [B BVBA] - zich in Nederland als inhoudingsplichtige heeft gemeld, loonheffing op aangifte in Nederland heeft afgedragen zonder daartegen bezwaar te maken en belanghebbende werkzaamheden heeft verricht voor een in Nederland gevestigde opdrachtgever ([A NV]). Belanghebbende vindt dat de inspecteur hiermee het bewijs niet heeft geleverd, maar brengt daar verder niets tegenin. Met name voert hij niets concreets aan met betrekking tot werkzaamheden die belanghebbende in België voor [B BVBA] zou hebben verricht. Hij stelt zich slechts op het standpunt dat hij in dezen niets hoeft te bewijzen. Verder heeft hij in zijn pleitnota gesteld dat hij zaakvoerder in [B BVBA] is geworden. Dit zegt, zonder nadere onderbouwing die ontbreekt, naar het oordeel van de rechtbank niets over de vraag waar de werkzaamheden zijn verricht. De rechtbank komt dan tot de slotsom, gelet op alle feiten en omstandigheden in onderlinge samenhang bezien, dat de inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat belanghebbende de werkzaamheden voor [B BVBA] enkel en alleen heeft verricht in Nederland.

Verzekerd voor de volksverzekeringen (in het onderhavige jaar) is degene die geen ingezetene is maar ter zake van in Nederland in dienstbetrekking verrichte arbeid aan de heffing van loonbelasting is onderworpen (artikel 6, eerste lid, aanhef en onder b van de Algemene Ouderdomswet (AOW), artikel 13, eerste lid, onderdeel b van de Algemene nabestaanden wet (ANW) en artikel 5, eerste lid, onderdeel b van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). Belanghebbende was ter zake van de voor [B BVBA] verrichte werkzaamheden aan de loonbelasting onderworpen, zie hetgeen de rechtbank hiervoor heeft overwogen, en was in het onderhavige jaar dus, op grond van de Nederlandse wetgeving, premieplichtig in Nederland. Daarbij komt nog dat de Sociale Verzekeringsbank belanghebbende in 2010 heeft aangemerkt als verzekerde voor de Nederlandse volksverzekeringen. Ingevolge artikel 6 Wet financiering sociale verzekeringen is premieplichtig voor de volksverzekeringen, de verzekerde voor de volksverzekeringen.

Belanghebbende heeft ter zitting gesteld dat hij per 1 juli 2010 zijn aandelenbezit in [B BVBA] heeft uitgebreid tot 50% - de andere helft is in handen van zijn zoon - en dat hij vanaf dat moment als zaakvoerder van deze BVBA is aangesteld. Naar het oordeel van de rechtbank heeft dat niet tot gevolg dat de premieplicht verschuift naar België. Mogelijk is dat daardoor de kwalificatie van de werkzaamheden in België anders wordt, maar naar Nederlandse maatstaven is belanghebbende voor de premies volksverzekeringen nog steeds in loondienst. Gelet op artikel 11, lid 3 van de Verordening (EG) Nr.1408/72 geldt dan de wetgeving van de lidstaat waar de werkzaamheden verricht worden en dat is Nederland. Daarnaast heeft belanghebbende ter zitting gesteld dat hij in 2010 naast werkzaamheden voor [B BVBA] arbeid in België heeft verricht en wel in loondienst bij een derde. De inspecteur heeft hiertegenin gebracht dat in dat geval wel een A1-verklaring zou zijn opgemaakt, die nu ontbreekt. De rechtbank vat dit op als een betwisting van de stelling van belanghebbende over de in België in loondienst verrichte arbeid. Tegenover deze betwisting heeft belanghebbende deze stelling naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk gemaakt. De verwijzing naar de verklaring van [D] is daarvoor niet voldoende. In die verklaring wordt immers alleen maar gesproken over een “zelfstandige beroepsactiviteit” en over “bijberoep – Heeft andere prestaties”. Nu belanghebbende alle werkzaamheden in Nederland heeft verricht is de rechtbank van oordeel dat - met inachtneming van het bepaalde in titel II van de Verordeningen (EG) Nr.1408/72 en (EG) Nr. 883/2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels - de inspecteur belanghebbende terecht als premieplichtige heeft aangemerkt in Nederland.

Nu de door de inspecteur in acht genomen bedragen als zodanig niet in geschil zijn, is de aanslag IB/PVV 2010, gelet op het voorgaande, niet tot een te hoog bedrag vastgesteld.

Belanghebbende heeft in het onderhavige geval gesteld dat de inspecteur niet tijdig heeft beslist op zijn bezwaar en dat hij om die reden recht heeft op een dwangsom. Dienaangaande overweegt de rechtbank het volgende.

Belanghebbende heeft op of omstreeks 15 januari 2014 een ingebrekestelling verzonden naar het Ministerie. De ingebrekestelling is aldaar binnengekomen op 17 januari 2014. Het Ministerie heeft de ingebrekestelling vervolgens doorgezonden naar de Belastingdienst, waar het geschrift op 23 januari 2014 is binnengekomen. Tussen partijen staat vast dat op dat moment de beslistermijn voor het doen van uitspraak op bezwaar inmiddels was verstreken. De inspecteur heeft in dit geval gesteld dat er geen sprake is van een geldige ingebrekestelling nu belanghebbende de bewuste brief opzettelijk heeft verstuurd naar het Ministerie. Daarmee roept belanghebbende, aldus de inspecteur, bewust het risico op dat een bezwaarschrift de behandelend inspecteur niet op een zodanig wijze bereikt dat deze voor een tijdige afhandeling kan zorgen. Naar het oordeel van de rechtbank doet deze stelling van de inspecteur echter niets af aan het feit dat de ingebrekestelling op 23 januari 2014 bij de Belastingdienst is binnengekomen. Op dat moment moet ervan worden uitgegaan dat de inspecteur kennis kan nemen van de ingebrekestelling. De rechtbank gaat dan ook uit van een ontvangst van de ingebrekestelling op 23 januari 2014. Op dat moment gaat de termijn als bedoeld in artikel 4:17, derde lid, van de Awb lopen. De termijn eindigt, naar het oordeel van de rechtbank, op het moment dat de uitspraak op bezwaar bekend wordt gemaakt, hetgeen geschiedt bij verzending.

De uitspraak op bezwaar is gedagtekend 28 februari 2014. Belanghebbende heeft gesteld dat zijn gemachtigde de uitspraak op bezwaar op 24 maart 2014 heeft ontvangen en hij betwist dan ook dat de uitspraak uiterlijk op 28 februari 2014 is verzonden. De gemachtigde heeft ter zitting verklaard dat het geregeld voorkomt dat tussen de dagtekening van stukken van de Belastingdienst en de ontvangst daarvan een maand is gelegen. Dit terwijl hij gebruik maakt van een postadres in Nederland. De inspecteur heeft op zijn beurt ter zitting verklaard dat hij geen bewijs kan aandragen voor wat betreft het tijdstip van de verzending van de uitspraak.

Gelet op het feit dat in dezen de bewijslast rust op de inspecteur, kan de rechtbank niet uitgaan van een bekendmaking op of omstreeks 28 februari 2014. De rechtbank heeft verder geen reden om te twijfelen aan de verklaring van de gemachtigde dat de ontvangst van de uitspraak op bezwaar correspondeert met de datum van de kantoorstempel. Gelet op de ontvangst op 24 maart 2014, gaat de rechtbank er dan vanuit dat de uitspraak op bezwaar is verzonden op 23 maart 2014. Op deze datum eindigt dan de termijn als bedoeld in artikel 4:17, derde lid, van de Awb. Er zijn dan 46 dagen verstreken en de inspecteur is hierdoor de maximum dwangsom verschuldigd van € 1.260. De rechtbank is dan ook van oordeel dat de inspecteur bij de uitspraak op bezwaar ten onrechte geen dwangsom heeft toegekend aan belanghebbende.

Naar de rechtbank begrijpt, stelt belanghebbende dat hij vanwege de handelwijze van de Belastingdienst immateriële schade heeft geleden, doordat zijn fiscale aangelegenheden worden behandeld door ambtenaren die daartoe niet bevoegd zijn. Dit stuit af op de omstandigheid dat de rechtbank heeft geoordeeld dat de fiscale aangelegenheden van belanghebbende wel door bevoegde ambtenaren zijn behandeld.

Bovendien verwijt belanghebbende de Belastingdienst onbehoorlijk bestuur, waarvoor een immateriëleschadevergoeding op zijn plaats is. De rechtbank stelt voorop dat voor de beantwoording van de vraag of op de door belanghebbende gestelde grond immateriëleschadevergoeding kan worden toegewezen, zoveel mogelijk aansluiting dient te worden gezocht bij het civielrechtelijk schadevergoedingsrecht. Voor nadeel dat niet in vermogensschade bestaat, heeft een benadeelde overeenkomstig artikel 6:106 van het Burgerlijk Wetboek (BW) recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding indien de benadeelde in zijn eer of goede naam is geschaad of op andere wijze in zijn persoon is aangetast. De wetgever heeft daarbij het oog gehad op geestelijk letsel dat bestaat uit ernstige inbreuken op de persoonlijke levenssfeer of op andere persoonlijkheidsrechten van de betrokkene. De rechtbank acht belanghebbende er echter niet in geslaagd aannemelijk te maken dat hij zodanig heeft geleden onder de handelswijze van de Belastingdienst, wat daarvan ook verder moge zijn, dat sprake is van geestelijk letsel zoals hiervoor vermeld (vergelijk Hoge Raad van 13 januari 1995, ECLI:NL:HR:1995:ZC1608).

Gelet op het tijdsverloop in de onderhavige procedure acht de rechtbank verder ook geen sprake van een overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank wijst belanghebbendes verzoek om een immateriëleschadevergoeding dan ook af.