Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-07-2015, ECLI:NL:RBZWB:2015:4492, AWB - 14 _ 5526

Belanghebbende heeft drie kinderen die met hun moeder (de ex-partner van belanghebbende) in Pakistan wonen. Ter zake van zijn kinderen en ex-partner heeft belanghebbende in de aangiftes IB/PVV 2008 en 2009 partneralimentatie respectievelijk uitgaven voor levensonderhoud van zijn kinderen geclaimd.

Het voorgaande heeft geleid tot de onderstaande aangiftes IB/PVV:

Op belanghebbende rust de bewijslast dat de helft van de door zijn broer betaalde hypotheekrente op hem drukt zoals bedoeld in de voormelde bepaling. Belanghebbende stelt daartoe dat hij hoofdelijk aansprakelijk is voor de hypothecaire lening en daarmee voor de betaling van hypotheekrente. Onder verwijzing naar de verklaring van 4 april 2013 stelt belanghebbende dat hij uiteindelijk middels verrekening zijn deel van de hypotheekrente heeft betaald. De rechtbank overweegt als volgt.

a. betaald;

b. verrekend;

c. ter beschikking gesteld of

d. rentedragend geworden.”

Uit het voorgaande volgt naar het oordeel van de rechtbank dat in het geval van belanghebbende uitsluitend sprake kan zijn van kosten die op belanghebbende ‘drukken’ in de zin van artikel 3.121 van de Wet IB 2001 indien:

-

de kosten betrekking hebben op gemeenschappelijke eigendom van een eigen woning;

-

de kosten voortvloeien uit een gemeenschappelijke schuld (draagplicht);

-

de mede-eigenaar overeenkomstig zijn intentie (mede) voor rekening van de andere mede-eigenaren heeft betaald;

Indien aan de voorgaande voorwaarden is voldaan, zijn de door een mede-eigenaar betaalde kosten aftrekbaar bij de andere mede-eigenaren naar rato van hun draagplicht.

Op grond van de gedingstukken staat vast dat:

-

belanghebbende en zijn broer beiden, voor de onverdeelde helft, eigenaar van de woning zijn (er is sprake van gemeenschappelijke eigendom);

-

belanghebbende en zijn broer voor de verwerving van deze woning op beider naam een hypothecaire geldlening zijn aangegaan waarvoor zij beiden hoofdelijk aansprakelijk zijn (er is sprake van een gemeenschappelijke schuld, belanghebbende is draagplichtig);

-

belanghebbendes broer is mede-eigenaar is en de over de gehele hypothecaire geldlening verschuldigde hypotheekrente heeft betaald.

Gelet op het voorgaande is voldaan aan de eerste twee voorwaarden zoals opgenomen in onderdeel 2.11.4. De rechtbank is voorts van oordeel dat belanghebbendes broer gelet op de verklaring van 4 april 2013 (mede) heeft betaald voor rekening van belanghebbende. Uit deze verklaring volgt immers dat zijn broer de intentie had om de gehele hypotheekrente te betalen, dus ook het deel van belanghebbende. Met deze verklaring beogen partijen dat de verplichting tot betaling van belanghebbende jegens de bank teniet gaat als gevolg van de betaling door belanghebbendes broer. Van subrogatie is naar het oordeel van de rechtbank dan ook geen sprake, er is immers geen enkele aanleiding om te veronderstellen dat het de bedoeling was dat belanghebbendes broer de plaats zou innemen van de oorspronkelijk schuldeiser (zijnde de hypotheeknemer/de bank) en in die hoedanigheid betaling van belanghebbende zou vorderen. Dit gelet te meer nu daarvan feitelijk ook geen sprake is. Gelet op het voorgaande is ook aan de laatste voorwaarde voor het begrip ‘drukken’ voldaan.

Aangezien aan alle voorwaarden zoals opgenomen in onderdeel 2.11.4 is voldaan en belanghebbende en zijn broer draagplichtig zijn voor de (onverdeelde) helft van deze lening, ‘drukt’ de helft van de door de broer betaald hypotheekrente op belanghebbende. De omstandigheid dat belanghebbende in de ogen van de inspecteur niet (voldoende) aannemelijk kan maken dat hij zijn aandeel van de rente door verrekening heeft betaald doet hieraan niet af. Beslissend voor het recht op aftrek is dat belanghebbende en zijn broer blijkbaar afspraken gemaakt hebben over de wijze van voldoening van de gehele renteschuld en dat in dat kader de broer van belanghebbende de rente (mede) voor rekening van belanghebbende heeft voldaan. Gelet hierop vormt de helft van de door de broer van belanghebbende betaalde rentebedragen op belanghebbende drukkende, aftrekbare kosten in de zin van artikel 3.121 Wet IB 2001.

De vergrijpboetes voor de jaren 2008 en 2009 hebben betrekking op de correcties van de in aftrek gebrachte partneralimentatie, de aftrek van uitgaven voor levensonderhoud kinderen en de aftrek van hypotheekrente. Ter zitting heeft de inspecteur desgevraagd bevestigd dat de vergrijpboetes voor zover deze zien op de correcties vanwege de niet in aftrek toegestane partneralimentatie en uitgaven voor levensonderhoud kinderen, niet zijn gemotiveerd en reeds om die reden niet in stand kunnen blijven. De rechtbank komt dit juist voor zodat de vergrijpboetes voor deze jaren om deze reden dienovereenkomstig moeten worden verminderd. Nu belanghebbende in de jaren 2008 en 2009 ongeveer 50% van de door zijn broer betaalde hypotheekrente in aftrek heeft gebracht en nu de rechtbank heeft geoordeeld dat dat juist is dienen de boetes ook in zoverre te vervallen.

Gelet op het voorgaande moeten de vergrijpboetes voor 2008 en 2009 volledig worden vernietigd en is het beroep in zoverre gegrond verklaard.

Belanghebbende stelt echter dat geen sprake is van grove schuld aangezien hij ervan overtuigd mocht zijn dat zijn aangiftes juist waren nu hij die had laten invullen door een medewerker van de Huba-campagne van de Belastingdienst aan wie hij al zijn financiële gegevens aan had verstrekt. Uit de ingediende aangifte leidt de rechtbank af dat belanghebbende onvolledige en onjuiste informatie aan de Huba-medewerker heeft verstrekt. In de aangifte staat immers ten onrechte vermeld dat belanghebbende 100% eigenaar van de woning was en tevens is niet opgenomen dat de lening niet alleen op zijn naam maar ook op die van zijn broer stond. Daarbij heeft de inspecteur geloofwaardig en onweersproken gesteld dat de levering- en hypotheekaktes niet aan de Huba-medewerker zijn verstrekt en deze medewerker ook niet op andere wijze op de hoogte is gesteld van de eigendom-/schuldsituatie met betrekking tot de woning. Door deze handelwijze van belanghebbende heeft de Huba-medewerker een te hoog bedrag aan aftrekbare rente in de aangifte opgevoerd. De stelling van belanghebbende faalt.

Gelet op het voorgaande heeft de inspecteur aannemelijk gemaakt dat het aan grove schuld van belanghebbende is te wijten dat te weinig belasting is geheven. De rechtbank acht een boete van 25% over de nagevorderde belasting, voor zover deze uiteindelijk in stand blijft, in principe op zijn plaats. Maar belanghebbende heeft verzocht om matiging van de vergrijpboetes en heeft daarbij gewezen op zijn financiële omstandigheden en betalingsproblemen die als gevolg van de boetes ontstaan. Aangezien de inspecteur deze omstandigheden niet heeft weersproken en de rechtbank deze aannemelijk acht, ziet de rechtbank daarin aanleiding om de vergrijpboetes te matigen met 50%. De rechtbank acht de daaruit voortvloeiende vergrijpboetes boetes passend en geboden.