Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 29-09-2015, ECLI:NL:RBZWB:2015:6267, AWB - 15 _ 2781

2.1.

Belanghebbende heeft met betrekking tot de registratie in het Nederlandse kentekenregister van de auto, afkomstig uit een andere lidstaat van de Europese Unie, een bedrag van € 33.540 aan Bpm op aangifte voldaan. Belanghebbende heeft bij de aangifte een taxatierapport gevoegd van [A] , verbonden aan [B BV] (hierna: het taxatierapport). In dit rapport is de handelsinkoopwaarde van de auto (€ 81.430) bepaald aan de hand van de koerslijst Eurotaxglass’s (€ 88.740) waarop een schadebedrag (€ 7.310) in mindering is gebracht. De auto is door belanghebbende bij [C] in Duitsland gekocht voor een bedrag van € 63.025 (exclusief BTW en Bpm).

2.2.

Naar aanleiding van de aangifte heeft de inspecteur belanghebbende uitgenodigd om de auto te laten hertaxeren door een medewerker van Domeinen Roerende Zaken (DRZ) te Soesterberg. Belanghebbende heeft de auto niet voor hertaxatie aangeboden.

2.3.

Met dagtekening 5 december 2014 heeft de inspecteur de naheffingsaanslag opgelegd naar een te betalen bedrag van € 2.974. De herberekening van de verschuldigde BPM is gebaseerd op de door belanghebbende overgelegde koerslijst, die leidt tot een handelsinkoopwaarde van € 88.740. Het schadebedrag dat door belanghebbende is opgevoerd is door de inspecteur niet in aanmerking genomen.

2.4.

2.5.

Naar het oordeel van de rechtbank geeft de eerste volzin in artikel 10, achtste lid, van de Wet op de Bpm 1992 voldoende bevoegdheid tot het stellen van de eis dat het motorrijtuig op een door inspecteur aan te wijzen plaats en tijdstip moet worden getoond. Daarin is immers in algemene zin bepaald dat bij ministeriële regeling nadere regels kunnen worden gesteld ten behoeve van de uitvoering van artikel 10, dus ten behoeve van de bepaling van de hoogte van de vermindering. Anders dan belanghebbende acht de rechtbank de bepaling dat een auto moet worden getoond te Soesterberg ook proportioneel en vanuit het oogpunt van een doelmatige controle gerechtvaardigd. In hetgeen belanghebbende naar voren brengt ziet de rechtbank geen aanleiding anders te oordelen. Niet valt in te zien waarom belanghebbende wel in staat is een auto vanuit het buitenland naar Nederland te (laten) transporteren, maar het vervolgens op onoverkomelijke bezwaren stuit de auto ter controle naar Soesterberg te (laten) transporteren.

2.6.

Voorts is de rechtbank van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat de regeling als bedoeld in artikel 8, achtste lid, van de Uitvoeringsregeling Bpm 1992 met zich brengt dat in strijd met artikel 110 VwEU ter zake van auto’s uit andere lidstaten een hogere belasting wordt geheven dan ter zake van gelijksoortige binnenlandse auto’s. De controlemaatregel dient immers alleen om vast te stellen of de Bpm die op de ingevoerde auto drukt in lijn is met de Bpm die drukt op een vergelijkbare auto op de binnenlandse markt. Dat is een noodzakelijke maatregel die op zich geen belemmering oplevert, althans op zijn minst gerechtvaardigd is. De grief van belanghebbende dat de taxateurs van DRZ als ambtenaren van het Ministerie van Financiën niet onafhankelijk zijn behoeft geen bespreking nu belanghebbende niet is verschenen bij DRZ in Soesterberg en er geen taxatierapport van de kant van de inspecteur is opgemaakt.

2.8.

De rechtbank overweegt ter zake als volgt. Naar vaste rechtspraak geldt dat bij inhoudelijke gebreken in een aangifte slechts dan kan worden aangenomen dat de vereiste aangifte niet is gedaan, indien aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast is vastgesteld dat sprake is van een of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Tevens is vereist dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van deze gebreken niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd, aanzienlijk is. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Ook dit moet worden vastgesteld aan de hand van de normale bewijsregels van stelplicht en bewijslast (Hoge Raad 30 oktober 2009, ECLI: NL:HR:2009:LJN BH1083).

2.9.

De rechtbank is van oordeel dat reeds omdat de aangegeven belasting verhoudingsgewijs niet aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting geen sprake kan zijn van toepassing van verzwaring van de bewijslast. Belanghebbende heeft aangifte gedaan naar een verschuldigd bedrag aan Bpm van € 33.540. In de naheffingsaanslag is het verschuldigde bedrag bepaald op € 36.514. Dit verschil is naar het oordeel van de rechtbank niet aanzienlijk. Voorts is de rechtbank van oordeel dat het enkele feit dat de auto door belanghebbende niet is aangeboden voor hertaxatie onvoldoende grond vormt voor verzwaring van de bewijslast.

2.11.

Op belanghebbende rust de bewijslast dat op de koerslijst de schade ten bedrage van € 7.310 in mindering dient te worden gebracht. De rechtbank stelt vast dat uit de schadecalculatie van belanghebbende niet valt af te leiden welk deel daarvan geen betrekking heeft op normale slijtage en gebruikssporen. Ook uit de bij het taxatierapport gevoegde foto’s volgt naar het oordeel van de rechtbank niet of en in hoeverre sprake is van andere schade dan schade die het gevolg is van normale slijtage en gebruikssporen. Naar het oordeel van de rechtbank is belanghebbende er dan ook niet in geslaagd om met het taxatierapport aannemelijk te maken dat de door haar berekende waarde van de auto juist is, althans lager is dan de waarde volgens de door haar gehanteerde koerslijst. Dat geldt ook voor het ontbreken van de navigatie, nu de inspecteur ter zitting heeft betwist dat hiervan sprake is. De inspecteur is derhalve terecht uitgegaan van de door belanghebbende overgelegde koerslijst van Eurotaxglass’s zonder daarop enig bedrag aan schade in mindering te brengen.

2.12.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.13.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;