Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 27-10-2015, ECLI:NL:RBZWB:2015:7281, AWB - 14 _ 7668

De rechtbank is van oordeel dat het vergelijkingsobject [vergelijkingsobject 1] (verkoopprijs € 495.000) het meest vergelijkbaar is met de pastoriewoning. Dit vergelijkingsobject is net als de pastoriewoning gelegen in [plaats X] en is verder gelet op de uitstraling, bouwkundige kwaliteit, onderhoud, voorzieningen en perceelsomvang het best vergelijkbaar met de pastoriewoning (de factoren voor bouwkundige kwaliteit en onderhoud zijn voor beide objecten vastgesteld op 2 respectievelijk 3).

[vergelijkingsobject 1] heeft een verkoopprijs van € 495.000, gecorrigeerd door de taxateur naar € 481.518 in verband met de waardepeildatum. De vastgestelde waarde voor de pastoriewoning is € 455.000. De vraag is of het verschil tussen deze waarde en de (gecorrigeerde) verkoopprijs groot genoeg is gelet op de verschillen tussen de pastoriewoning en het vergelijkingsobject. De verschillen zijn dat het vergelijkingsobject een groter kavel, een grotere garage en twee bergingen, alsmede een hoger voorzieningenniveau heeft, maar dat daartegenover staat dat de pastoriewoning een substantieel grotere inhoud en een dakkapel/koekoek heeft, en van een veel jonger bouwjaar is. Het taxatierapport maakt voldoende inzichtelijk hoe de taxateur met deze verschillen is omgegaan bij zijn taxatie. De rechtbank acht met het taxatierapport aannemelijk gemaakt dat voornoemde vraag bevestigend moet worden beantwoord. Daarbij verdient opmerking dat het taxatierapport de pastoriewoning zelfs op een hogere waarde (€ 470.000) taxeert dan de vastgestelde waarde, zodat het door belanghebbende aangevoerde verschil in waarde tussen een dakkapel en een koekoek niet tot een ander oordeel kan leiden. Met het taxatierapport heeft de heffingsambtenaar naar het oordeel van de rechtbank dan ook aannemelijk gemaakt dat vastgestelde waarde van € 455.000 niet te hoog is.

Hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd, heeft onvoldoende bewijskracht tegenover het taxatierapport om tot een andere oordeel te komen. Belanghebbende heeft zijn standpunt dat de waarde € 369.000 bedraagt niet onderbouwd met een taxatierapport maar de motivering daarvan beperkt tot de verwijzing naar verkoopresultaten van de objecten [vergelijkingsobject 4], [vergelijkingsobject 5] en [vergelijkingsobject 6], alle gelegen te [plaats X]. Het object [vergelijkingsobject 4] komt echter niet voor vergelijking in aanmerking aangezien dit meer dan 1 jaar na de waardepeildatum is verkocht en een ander type woning betreft (woonboerderij). Wat betreft [vergelijkingsobject 5] en [vergelijkingsobject 6] heeft belanghebbende onvoldoende inzichtelijk gemaakt wat de verschillen zijn ten opzichte van de pastoriewoning, en hoe met die verschillen rekening is gehouden om tot een lagere waarde dan € 455.000 te komen.

Op grond van artikel 7:4, tweede lid, van de Awb moet de heffingsambtenaar alle op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen ter inzage leggen voor belanghebbende gedurende ten minste een week. Het derde lid schrijft voor dat bij oproeping van het horen wordt vermeld waar en wanneer de stukken ter inzage zullen liggen. Het vierde lid bepaalt dat belanghebbende van de stukken tegen vergoeding van ten hoogste de kosten afschriften verkrijgen.

Uit de stukken van het geding blijkt niet dat een inzage heeft plaatsgevonden, en blijkt evenmin dat er een oproeping voor de hoorzitting is geweest waarbij vermeld is waar en wanneer de stukken ter inzage zullen liggen. Gelet op dit laatste heeft de heffingsambtenaar in strijd met artikel 7:4, lid 3, van de Awb gehandeld. Onder deze omstandigheden kan aan belanghebbende niet worden tegengeworpen dat hij eerst tijdens het hoorgesprek om verstrekking van de grondstaffels heeft verzocht, en brengt artikel 7:4, vierde lid van de Awb mee dat ook in deze latere fase (dan vóór het horen) belanghebbende een afschrift van (het stuk met) de grondstaffel had moeten kunnen verkrijgen. Gelet hierop heeft de heffingsambtenaar ten onrechte geweigerd om een afschrift van (het stuk met) de grondstaffel aan belanghebbende te verstrekken. De omstandigheid dat belanghebbende bij zijn verzoek heeft gerefereerd aan artikel 40 van de Wet WOZ maakt dat niet anders.

In tegenstelling tot hetgeen de heffingsambtenaar heeft gesteld, kan uit artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ niet worden afgeleid dat deze bepaling een beperking vormt van de verplichtingen op grond van artikel 7:4 van de Awb. In artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ is bepaald dat de heffingsambtenaar uitsluitend aan degene te wiens aanzien een beschikking is genomen, op verzoek een afschrift verstrekt van de gegevens die ten grondslag hebben gelegen aan de vastgestelde waarde (beperkte openbaarheid). Het woord ‘uitsluitend’ heeft betrekking op ‘aan degene te wiens aanzien een beschikking is genomen’. De bepaling houdt dus niet in dat aan diegene ‘uitsluitend’ bedoeld afschrift mag worden verstrekt (dus met uitsluiting van andere afschriften). Hoe dan ook, de tekst van artikel 40, tweede lid, van de Awb geeft geen aanknopingspunten voor de conclusie dat het artikel een beperking inhoudt van de verplichtingen in de bezwaarfase met betrekking tot op de zaak betrekking hebbende stukken. Ook de wetsgeschiedenis biedt daarvoor geen aanknopingspunten (vgl. Kamerstukken II, 1993/94, 22 885, nr. 10, p. 3). De omstandigheid dat artikel 40 van de Wet WOZ (wel) een lex specialis is ten opzichte van de Wet openbaarheid van bestuur (bijv. ABRvS 2 april 2014, ECLI:NL:RVS:2014:1161), kan aan het voorgaande niet afdoen. Ook de verwijzing van de heffingsambtenaar naar de uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant van 4 december 2014 (ECLI:NL:RBZWB:2014:8315), baat hem niet, reeds omdat in die procedure vaststond dat er geen grondstaffel was.

Gelet op het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat de weigering van de heffingsambtenaar om een afschrift van de grondstaffel(s) te verstrekken, leidt tot schending van artikel 7:4 van de Awb. De rechtbank ziet daarin geen aanleiding om de uitspraken op bezwaar te vernietigen (artikel 6:22 van de Awb), maar wel om te gelasten dat de heffingsambtenaar wordt veroordeeld in de proceskosten van de beroepsfase en het door belanghebbende betaalde griffierecht. Bij dat oordeel heeft de rechtbank in acht genomen dat de gemachtigde van belanghebbende ter zitting geloofwaardig heeft verklaard dat hij om de grondstaffels heeft verzocht om een inschatting te kunnen maken of hij al dan niet beroep wilde aantekenen, alsmede dat de heffingsambtenaar ook in beroep de grondstaffel niet heeft ingebracht.

Voor de te vergoeden proceskosten sluit de rechtbank aan bij het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, zijnde € 980 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor de zitting, met een waarde per punt van € 490 en een wegingsfactor 1).

Vanwege samenhang met de procedure AWB 14/7667 voor het griffierecht is alleen in AWB 14/7667 griffierecht geheven. Nu heffingsambtenaar in die procedure reeds is veroordeeld tot vergoeding van het griffierecht is veroordeling daarvan in de onderhavige procedure achterwege gebleven.