Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 04-03-2016, ECLI:NL:RBZWB:2016:1439, AWB - 15 _ 2626

2.1.

Belanghebbende is het onderhavige jaar gehuwd. Hij heeft twee dochters [A] (hierna: [A]), geboren op [datum] 1987, en [B] (hierna: [B]), geboren op [datum] 1989.

2.2.

Belanghebbende heeft de aangifte IB/PVV 2011 ingediend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 20.618. In de aangifte heeft belanghebbende de volgende aftrekposten opgevoerd: (i) reisaftrek openbaar vervoer van € 397, (ii) kosten levensonderhoud kinderen jonger dan 30 jaar van € 5.600 en (iii) aftrek specifieke zorgkosten van € 2.374.

2.3.

Bij brief van 26 augustus 2014 heeft de inspecteur zijn voornemen om van de ingediende aangifte IB/PVV af te gaan wijken aan belanghebbende kenbaar gemaakt. Volgens de inspecteur heeft belanghebbende geen recht op aftrek voor de uitgaven van levensonderhoud van zijn twee kinderen.

2.4.

Bij het opleggen van de aanslag IB/PVV heeft de inspecteur het belastbare inkomen uit werk en woning met € 5.600 verhoogd tot € 26.218. Daartegen heeft belanghebbende tijdig bezwaar gemaakt. De Belastingdienst heeft bij brief van 4 november 2014 de ontvangst van het bezwaarschrift bevestigd (hierna: de brief van 4 november 2014). Tevens staat daarin vermeld dat ernaar wordt gestreefd om binnen zes weken na ontvangst van het bezwaarschrift te beslissen.

2.5.

2.6.

De inspecteur heeft bij biljet met 30 april 2015 bij uitspraak op bezwaar het belastbare inkomen uit werk en woning met € 303 verminderd tot € 25.915.

2.7.

In geschil is het antwoord op de volgende vragen:

1. Heeft de inspecteur de wettelijke dwangsom verbeurd wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar?

2. Welke (andere) gevolgen dienen te worden verbonden aan het niet-tijdig beslissen mede in het licht van de brief van 4 november 2014?

3. Heeft belanghebbende recht op een reisaftrek van € 397?

4. Heeft belanghebbende recht op aftrek van de uitgaven voor het levensonderhoud van zijn twee kinderen?

5. Heeft belanghebbende recht op meer aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten van € 200?

2.8.

Ingevolge het eerste lid van artikel 4:17 van de Awb verbeurt het bestuursorgaan een dwangsom aan de aanvrager indien een beschikking op aanvraag niet tijdig wordt gegeven. Ingevolge het derde lid is de eerste dag waarover de dwangsom is verschuldigd, de dag waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken en het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen. Ingevolge artikel 7:10, eerste lid, van de Awb, beslist, voor zover hier van belang, de inspecteur binnen zes weken gerekend vanaf de dag na die waarop de termijn voor het indienen van het bezwaarschrift is verstreken.

2.9.

De rechtbank overweegt als volgt. Vast staat dat de inspecteur de ingebrekestelling op 7 april 2015 heeft ontvangen en dat de dagtekening van de (formele) uitspraak op bezwaar 30 april 2015 is. Niet gesteld is dat de uitspraak op bezwaar eerder dan op 30 april 2015 is verzonden. De rechtbank is van oordeel dat de onder 2.8 vermelde termijn van twee weken op 21 april 2015 is verstreken. Nu de inspecteur op 30 april 2015 uitspraak heeft gedaan, verbeurt de inspecteur een dwangsom van € 180 (9 dagen maal € 20 per dag).

2.10.

2.11.

De stelling van belanghebbende dat de inspecteur een dwangsom van € 1.260 verbeurt, is onjuist. Voor de berekening van de hoogte van de dwangsom rekent belanghebbende kennelijk vanaf het einde van de beslistermijn voor het doen van uitspraak op bezwaar. Echter, voor de verschuldigdheid van de dwangsom gaat de termijn pas lopen nadat twee weken zijn verstreken vanaf datum ontvangst van de ingebrekestelling door de inspecteur. Niet in geschil is dat de inspecteur eerst op 7 april 2015 in gebreke is gesteld. Dat belanghebbende niet wist van de mogelijkheid van ingebrekestelling, kan niet meebrengen dat van de wet wordt afgeweken.

2.12.

2.13.

Op grond van artikel 3.87 van de Wet Inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) bestaat er recht op reisaftrek indien er tussen de woning en de plaats van de werkzaamheden is gereisd met het openbaar vervoer.

2.14.

Vast staat dat belanghebbende in 2011 met eigen vervoer en derhalve niet met het openbaar vervoer vanaf zijn woonplaats naar zijn werkplaats (een rozenkwekerij) heeft gereisd. Belanghebbende voldoet dus niet aan de in de Wet IB 2001 gestelde voorwaarde voor de reisaftrek. Als gevolg daarvan komt hij niet in aanmerking voor toepassing van de reisaftrek. Dat verplaatsing per openbaar vervoer, aldus belanghebbende, onmogelijk was in verband met zijn werktijden en dat indien wel met het openbaar vervoer kon worden gereisd de reistijd veel langer is dan de reistijd met eigen vervoer, kan dit oordeel niet anders maken. Voor zover belanghebbende in wezen betoogt dat ingeval het onmogelijk is om met het openbaar vervoer te reizen, de wet erin zou moeten voorzien toch de aftrek te kunnen toepassen, kan hem dat niet baten. Het is de rechter namelijk op grond van artikel 11 van de Wet algemene bepalingen niet toegestaan de innerlijke waarde of billijkheid van de wet te beoordelen.

2.15.

2.16.

2.17.

De rechtbank is van oordeel dat - gelet op het voormelde arrest van de Hoge Raad en de vaststaande omstandigheden - niet voldaan is aan de eis dat belanghebbende zich redelijkerwijs gedrongen heeft kunnen voelen om de uitgaven voor [A] te doen. Nu [A] in 2011 eigen inkomsten en eigen vermogen had, moet aangenomen worden dat zij zelf in staat was om in haar levensonderhoud te voorzien. Belanghebbende heeft niet gesteld dat dit niet het geval is. Bijzondere omstandigheden die voor [A] aantasting van haar vermogen bezwaarlijk doen zijn, zijn niet gesteld. De door belanghebbende aangevoerde omstandigheid dat hij bij het doen van aangifte geen zicht had op het inkomen en vermogen van zijn dochter, kan aan het voorgaande niet afdoen. Die omstandigheid neemt immers niet weg dat aan voormelde eis moet worden voldaan.

2.18.

Ter zake de aftrek van uitgaven levensonderhoud ten behoeve van [B] overweegt de rechtbank als volgt. Belanghebbende heeft geen recht op enige aftrek voor zover een kind recht heeft op studiefinanciering (artikel 6.14, lid 1, onderdeel c Wet IB 2001). Nu belanghebbende niet heeft weersproken dat zijn dochter [B] in 2011 tot en met de maand augustus nog studiefinanciering ontving, komt belanghebbende ten behoeve van [B] niet in aanmerking voor aftrek van uitgaven levensonderhoud voor het eerste tot en met het derde kwartaal in 2011 (vgl. artikel 36, lid 4, van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001). De inspecteur heeft terecht slechts voor het vierde kwartaal de (forfaitaire) aftrek van € 700 geaccepteerd.

2.19.

De inspecteur heeft de door belanghebbende in de aangifte opgevoerde uitgaven voor specifieke zorgkosten geaccepteerd. Belanghebbende heeft voor het jaar 2013 een mantelzorgcompliment van € 200 ontvangen omdat hij mantelzorger is voor zijn echtgenote. Belanghebbende wil, naar de rechtbank begrijpt, voor het jaar 2011 een dergelijk bedrag als uitgaven voor specifieke zorgkosten in aftrek brengen, omdat hij voor 2011 geen mantelzorgcompliment heeft ontvangen. De rechtbank overweegt als volgt. Het enkele feit dat belanghebbende voor 2011 geen mantelzorgcompliment heeft ontvangen, betekent niet dat belanghebbende recht heeft op een aftrekpost voor een gelijk bedrag voor de inkomstenbelasting. De rechtbank merkt daarbij ten overvloede nog op dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat hogere uitgaven zijn gedaan dan de reeds geaccepteerde uitgaven voor specifieke zorgkosten.

2.20.

Gelet op hetgeen onder 2.9 is overwogen, is het beroep ten aanzien van de dwangsom gegrond verklaard. Gelet op hetgeen overigens is overwogen, is het beroep voor het overige ongegrond verklaard.

2.21.

2.22.

Nu het beroep ten aanzien van de dwangsom gegrond is verklaard, vindt de rechtbank aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Voor de door belanghebbende genoemde proceskosten, te weten reiskosten, wordt de inspecteur met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) veroordeeld deze te vergoeden. De reiskosten zijn op grond van artikel 2, eerste lid, onderdeel c van het Besluit becijferd op € 8,68 (openbaar vervoer, tweede klasse, retour).

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;