Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 26-05-2016, ECLI:NL:RBZWB:2016:3669, BRE - 15 _ 4938

2.3.1.

Belanghebbende heeft gesteld dat de hoorplicht is geschonden omdat er tijdens de bezwaarfase geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden. De inspecteur heeft ter zitting toegelicht dat in eerdere gelijkluidende zaken van andere belastingplichtigen, waarbij [gemachtigde] de gemachtigde is, diverse (hoor)gesprekken hebben plaatsgevonden waarbij onder andere de hier aan de orde zijnde geschilpunten zijn besproken. Belanghebbende heeft deze weergave niet weersproken. Volgens de inspecteur is een individueel hoorgesprek gelet op het voorgaande niet vereist.

2.3.2.

Naar het oordeel van de rechtbank is belanghebbende gehoord in haar bezwaren en heeft de inspecteur de hoorplicht niet geschonden. Er is geen rechtsregel die de inspecteur verplicht tot het horen in iedere individuele gelijkluidende zaak afzonderlijk.

2.4.1.

Belanghebbende heeft bij de berekening van de te betalen BPM gebruik gemaakt van een taxatierapport dat ongeveer tien maanden vóór de registratie gedateerd is. Belanghebbende heeft in de beroepsfase gesteld dat zij recht heeft op een extra korting omdat de auto later is geregistreerd dan de aangiftedatum en het belastbare feit voor de BPM de registratie van de auto in het kentekenregister is.

2.4.2.

De rechtbank leidt uit het arrest van de Hoge Raad van 28 juni 2013, 12/00400, onderdeel 4.3 tot en met 4.5 (ECLI:NL:HR:2013:64) af dat de BPM moet worden vastgesteld op het tijdstip dat belanghebbende daarvan aangifte doet ter registratie van de auto en dat de exacte datum van feitelijke registratie daar niet aan af doet. Het tijdstip van feitelijke registratie bepaalt naar het oordeel van de rechtbank wel de hoogte van de belasting. Het is dan aan belanghebbende aannemelijk te maken dat de auto tussen het aangiftemoment en de registratiedatum minder waard is geworden. Belanghebbende heeft daarvoor geen bewijs geleverd. De stelling van belanghebbende faalt daarom.

2.6.1.

Belanghebbende heeft de rechtbank verzocht tot vergoeding van immateriële schade in verband met overschrijding van de redelijke termijn. De inspecteur concludeert tot afwijzing van het verzoek. Volgens de inspecteur kan een eerst in de fase van beroep opgeworpen grief geen grondslag vormen voor toekenning van de verzochte vergoeding.

2.6.2.

De rechtbank verwerpt de opvatting van de inspecteur. Aan artikel 6 van het EVRM kan geen aanspraak op schadevergoeding worden ontleend in de situatie dat sprake is van een (te) lange behandelingsduur in de bezwaarfase zonder dat het geschil daarna aan de rechter is voorgelegd. Dit is beslist door de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State van 17 juni 2009, nr. 200901365/2/H2, ECLI:NL:RVS:2009:BI8475 en de Centrale Raad van Beroep van 28 april 2009, nr. 08/499, ECLI:NL:CRVB:2009:BI2748. De rechtbank ziet geen reden om in een belastingzaak als de onderhavige anders te beslissen. Het instellen van beroep is een voorwaarde om aanspraak te kunnen maken op een vergoeding voor de te lange behandelingsduur in de bezwaarfase. De inspecteur stelt niet alleen als voorwaarde dát beroep wordt ingesteld, maar ook de aanwezigheid van een inhoudelijk geschil in de beroepsfase. Voor die aanvullende voorwaarde ontbreekt het aan een juridische grondslag. De rechtbank ziet overigens geen verschil in de spanning, ongemak en onzekerheid van een te lang durende bezwaarprocedure naar gelang er in beroep al dan niet inhoudelijke gronden zijn.

2.6.3.

Tussen de ontvangst van het bezwaarschrift door de inspecteur (23 mei 2013) en de dagtekening van de uitspraak van de rechtbank (26 mei 2016) is een periode van drie jaar en een paar dagen verstreken. De redelijke termijn is derhalve met (afgerond) 1 jaar en een maand overschreden. Belanghebbende heeft dus recht op een schadevergoeding van 3 maal € 500 of € 1.500. De overschrijding van de redelijke termijn is geheel aan de inspecteur toe te rekenen. In verband daarmee veroordeelt de rechtbank de inspecteur tot vergoeding van de door belanghebbende geleden schade tot een bedrag van € 1.500.

2.7.1.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor vergoeding van de werkelijke proceskosten in de bezwaar- of beroepsfase omdat belanghebbende geen feiten of omstandigheden heeft gesteld op grond waarvan kan worden geconcludeerd dat de inspecteur zijn beslissingen tegen beter weten in heeft genomen.

2.7.2.

Nu het beroep gegrond is verklaard, vindt de rechtbank aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 496 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 496 en een wegingsfactor 0,5). De rechtbank hanteert een wegingsfactor van 0,5 omdat het beroep ongegrond is en de rechtbank niet op inhoudelijke gronden aan de grieven van belanghebbende tegemoet is gekomen.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;