Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 04-08-2016, ECLI:NL:RBZWB:2016:5370, AWB - 15 _ 1612

2.1.

Belanghebbende fungeert als financiële houdstermaatschappij. Samen met haar 96%-aandeelhouder, [aandeelhouder] , vormt zij een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting. Ook vormt belanghebbende met verschillende dochtervennootschappen een fiscale eenheid voor de omzetbelasting.

2.2.

Belanghebbende heeft in de aangifte loonheffing over het tijdvak maart 2014 op grond van artikel 32bd van de Wet op de loonbelasting 1964 (tekst 2014) het loon in aanmerking genomen dat door de werknemers is genoten in 2013, voor zover dat meer bedraagt dan € 150.000 per werknemer. De over dit loon verschuldigde crisisheffing bedroeg € 194.221 en is door belanghebbende op aangifte afgedragen. Daartegen richt zich het beroep.

2.3.

Belanghebbende heeft over 2013 een totaal loon uit dienstbetrekking aangegeven van € 2.097.826, waarop € 1.036.386 aan loonheffingen is ingehouden.

2.4.

Uit de aangiften vennootschapsbelasting van de fiscale eenheid, waartoe belanghebbende behoort, blijkt onder meer het volgende (bedragen in €):

2.5.

De omzet van de fiscale eenheid voor de omzetbelasting bedroeg, volgens de aangiften omzetbelasting, over de jaren 2010 tot en met 2014 als volgt (bedragen in €):

2.6.

In geschil is of belanghebbende terecht en tot het juiste bedrag loonbelasting heeft afgedragen. Meer in het bijzonder is in geschil of de crisisheffing in strijd is met het wettelijke systeem van de loonbelasting; in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EP EVRM) of in strijd is met artikel 26 van het Internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (hierna: IVBPR) en artikel 14 van het EVRM en of de eenmalige verlenging van de crisisheffing in strijd is met het vertrouwens- en rechtszekerheidsbeginsel.

2.7.

De Hoge Raad heeft in zijn arresten van 29 januari 2016, nr. 15/00340 en nr. 15/03090, ECLI:NL:HR:2016:121 en ECLI:NL:HR:2016:124, geoordeeld dat de crisisheffing een wettelijke grondslag in de Wet op de loonbelasting 1964 heeft en dat de crisisheffing, alsmede de eenmalige verlenging van de regeling, op regelgevingsniveau niet in strijd is met het recht op ongestoord genot van eigendom (art. 1 EP EVRM). Tevens heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de crisisheffing niet discriminerend is in de zin van artikel 14 van het EVRM en artikel 26 van het IVBPR. Belanghebbendes stellingen dat de crisisheffing buiten toepassing dient te blijven wegens het ontbreken van een wettelijke basis in de Wet op de loonbelasting 1964, schending van artikel 1 van het EP EVRM op regelgevingsniveau, schending van het vertrouwens- en rechtszekerheidsbeginsel en schending van artikel 26 IVBPR en artikel 14 EVRM kunnen dan ook niet slagen. Daarbij verdient met betrekking tot het beroep op het vertrouwens- en rechtszekerheidsbeginsel opmerking dat de rechter een wet in formele zin – dus ook de wettelijk geregelde verlenging van de crisisheffing – niet rechtstreeks kan toetsen aan ongeschreven rechtsbeginselen gelet op het grondwettelijke toetsingsverbod van artikel 120 van de Grondwet (vgl. HR 14 april 1989, ECLI:NL:HR:1989:AD5725 en HR 14 juni 2013, ECLI:NL:HR2013:CA2818).

2.8.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat de crisisheffing voor haar een door artikel 1 EP EVRM verboden individuele en buitensporige last vormde (‘individual and excessive burden’). De stelplicht en bewijslast dat daarvan sprake is, rust op belanghebbende. Belanghebbende heeft ter staving van haar stelling geen feiten en/of omstandigheden aangevoerd. Zij heeft dan ook niet haar door de inspecteur bestreden stelling onderbouwd dat de crisisheffing een buitensporige en excessieve last voor haar vormt. Zij heeft derhalve niet aan de op haar rustende stelplicht en bewijslast voldaan. De rechtbank merkt daarbij op dat ook uit de in 2.3 tot en met 2.5 genoemde cijfers niet valt af te leiden dat het verschuldigde bedrag van € 194.221 voor belanghebbende een buitensporige last is. Ook deze beroepsgrond faalt derhalve.

2.9.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.10.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;