Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 31-08-2016, ECLI:NL:RBZWB:2016:6552, BRE - 16 _ 1329

2.1.

Belanghebbende heeft in 2012, 2013 en 2014 werkzaamheden verricht voor de WMO Advies Raad van de gemeente [X] . Zij ontving voor het bijwonen van vergaderingen en andere bijeenkomsten vacatiegeld. Belanghebbende heeft in 2013 een bedrag ontvangen van € 1.534 (de vergoeding). Daarvan had een bedrag van € 1.298 betrekking op bijeenkomsten in 2013 en een bedrag van € 236 op bijeenkomsten in 2012.

2.2.

Belanghebbende heeft aangifte IB/PVV 2013 gedaan; hierbij heeft belanghebbende de vergoeding niet aangegeven. De inspecteur is bij de aanslagen IB/PVV en Zvw afgeweken van de aangifte. De inspecteur heeft een bedrag van € 1.298 gecorrigeerd en opgenomen in het belastbaar inkomen uit werk en woning. Daarnaast heeft de inspecteur een aanslag bijdrage Zvw opgelegd over dit bedrag.

2.3.

2.4.

Op grond van artikel 3.96, aanhef en onderdeel c, van de Wet Inkomstenbelasting (Wet IB) 2001 behoren niet tot het resultaat, voordelen die door de belastingplichtige als vrijwilliger, bedoeld in artikel 2, zesde lid, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB), worden behaald, waarbij het gezamenlijke bedrag van de vergoedingen en verstrekkingen niet meer bedraagt dan de aldaar genoemde bedragen.

2.5.

De inspecteur heeft ter zitting gesteld dat bij belanghebbende een bedrag is belast omdat de totale in 2013 ontvangen vergoeding hoger was dan € 1.500, nu dat het maximum is waarbij sprake kan zijn van een onbelaste vrijwilligersvergoeding. Belanghebbende meent dat sprake is van een onbelaste vrijwilligersvergoeding en dat het maximum van € 1.500 niet wordt overschreden omdat het bedrag dat betrekking had op 2012 niet meegeteld mag worden als beloning in 2013.

2.6.

Artikel 3.95 Wet inkomstenbelasting 2001 bepaalt, kort gezegd, dat bij de bepaling van het resultaat uit een werkzaamheid de bepalingen van toepassing zijn die gelden voor winst uit onderneming. Bij winst uit onderneming is het de hoofdregel dat te vorderen bedragen voor de belastingheffing worden toegerekend aan de jaren waarop zij betrekking hebben en niet aan de jaren waarin zij zijn uitbetaald. Toepassing van het kasstelsel is een uitzondering op die hoofdregel en mag door kleine ondernemers worden gedaan (Hoge Raad, ECLI:NL:HR:1960:AY1722); verplicht is dat niet. In de situatie van belanghebbende betekent dat, dat van het in 2013 ontvangen bedrag een deel groot € 236 is toe te rekenen aan 2012. Dat bedrag is dan ook terecht niet belast in 2013.

2.7.

2.8.

In de uit 2.8 aangehaalde Memorie van Toelichting wordt weliswaar gesproken over “ontvangen” vergoeding of verstrekking, maar er blijkt niet uit dat de wetgever zich heeft gerealiseerd dat voor vrijwilligers die niet in dienstbetrekking werkzaam zijn, niet het regime geldt van artikel 3.146 Wet IB in welk artikel het genietingsmoment van onder meer loon is bepaald. Desalniettemin acht de rechtbank het redelijk om voor de vraag of een beloning voor vrijwilligerswerk in een bepaald jaar het maximum van € 1.500 overschrijdt, aan te knopen bij het feitelijk door de vrijwilliger ontvangen bedrag. Daarbij neemt de rechtbank het volgende in aanmerking:

- de vrijwilligersregeling, die in 2006 in de wet is opgenomen, is geënt op de eerder bij besluit vastgestelde vrijwilligersregeling, naar blijkt uit de wetsgeschiedenis. In de Memorie van Toelichting is vermeld: “De wijziging van artikel 3.96 van de Wet inkomstenbelasting 2001 houdt verband met de codificatie van de vrijwilligersregeling in de Wet op de loonbelasting 1964”, (MvT, Kamerstukken II 2005/06, nr. 30 306, nr. 3, p. 37).

- onderdeel 4 van deze “oude” vrijwilligersregeling (BNB 2004/211) luidde:

“Als een vrijwilliger in verband met door hem verricht vrijwilligerswerk uitsluitend een vergoeding ontvangt die (zowel per week als per jaar) niet hoger is dan de in punt 4 bedoelde toegestane bedragen, kan dus zonder nader onderzoek worden aangenomen dat deze vergoeding strekt tot bestrijding van uitgaven die de vrijwilliger in verband met het verrichten van de arbeid moet doen. Zoals in punt 3 is uiteengezet kan deze vergoeding daarom niet worden aangemerkt als loon voor de loonbelasting. Voor de heffing van de inkomstenbelasting kan ervan worden uitgegaan dat in de hier bedoelde vergoeding geen voordeel is gelegen dat tot het inkomen uit werk en woning is te rekenen.”

- de Hoge Raad heeft in zijn arrest van 30 juni 1999, ECLI:NL:HR:1999:AA2788 geoordeeld dat met (de voorganger van) deze vrijwilligersregeling om redenen van eenvoud en doelmatigheid een praktische regeling was gegeven die inhield dat met betrekking tot relatief geringe vergoedingen zonder nader onderzoek ervan kon worden uitgegaan dat de vergoeding slechts strekt tot bestrijding van kosten, zodat in die gevallen geen bron van inkomen aanwezig is. Er is geen enkele aanwijzing dat met de codificatie in de wet een wijziging op het punt van eenvoud en doelmatigheid is beoogd.- in de Wet LB staat dat de instellingen waarvoor vrijwilligers werken, jaarlijks aan de belastingdienst moeten renseigneren welke bedragen aan welke vrijwilligers zijn betaald. Van een eenvoudige en doelmatige regeling zou geen sprake meer zijn als de inspecteur bij zijn beoordeling of het normbedrag wordt overschreden, niet van die uitgekeerde bedragen uit zou mogen gaan maar zou moeten gaan beoordelen of die bedragen ook in het betreffende jaar belastbaar zouden zijn.

- de tekst van artikel 3.96, onderdeel c, Wet IB laat een dergelijke uitleg toe nu daarin wordt aangesloten bij “het gezamenlijke bedrag van de vergoedingen en verstrekkingen” en niet bij “het resultaat”, berekend volgens de hoofdregel van artikel 3.95 Wet IB.

2.9.

Hetgeen in 2.8 is overwogen leidt tot het oordeel dat voor belanghebbende, nu zij in 2013 meer heeft ontvangen voor haar werk als vrijwilliger dan het maximumbedrag van € 1.500, de vrijstelling van artikel 3.96, lid 3 Wet IB 2001 niet van toepassing is en volgens de normale regels van de inkomstenbelasting moet worden beoordeeld of het ontvangen bedrag belastbaar is.

2.10.

Belanghebbende heeft ter zitting gesteld kosten te hebben gemaakt, te weten reiskosten, printkosten en het opnemen van verlofuren. De rechtbank overweegt dat de opgenomen verlofuren niet als kosten in aftrek kunnen worden gebracht nu er geen vermogensvermindering tegenover staat. De andere kosten heeft belanghebbende gesteld op € 15 voor printkosten en 300 kilometer autokosten. De inspecteur heeft ingestemd met de printkosten en met € 0,20 à € 0,30 per kilometer aan autokosten. Nu belanghebbende een hoger bedrag aan kosten niet aannemelijk heeft gemaakt, zal de rechtbank uitgaan van totale kosten ad € 90,-. Dat komt de rechtbank redelijk voor.

2.11.

De inspecteur heeft zich ter zitting beroepen zich op interne compensatie voor wat betreft de aftrekbaarheid van de kosten omdat zijns inziens ook het bedrag van € 236 dat belanghebbende in 2013 heeft ontvangen voor werkzaamheden in 2012, belastbaar is. Zoals de rechtbank in 2.6 heeft overwogen, is dat standpunt niet juist; dat bedrag is belastbaar in 2012.

2.12.

Gelet hierop is de beroepen gegrond.

2.13.

Belanghebbende heeft voorts nog een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel omdat de vergoeding bij andere vrijwilligers niet belast zou zijn. De inspecteur heeft dat ontkend, en heeft bevestigd dat er over de vergoeding voor werkzaamheden als die van belanghebbende voor de Adviesraad WMO geen belasting wordt geheven indien het maximumbedrag per jaar onder de grens van € 1.500 blijft. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende, op wie de bewijslast rust, haar stelling niet aannemelijk gemaakt.

2.14.

Ter zitting heeft de inspecteur ook toegezegd de vergoeding die belanghebbende in 2014 heeft ontvangen – mits die onder de € 1.500 blijft – niet te belasten.

2.15.

Het beroep wordt ingevolge artikel 24a van de AWR mede geacht betrekking te hebben op de belastingrente. Belanghebbende heeft tegen de belastingrente geen zelfstandige gronden aangevoerd. Het is de rechtbank ook overigens niet gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de belastingrente onjuist zijn toegepast. Nu de aanslag wordt verminderd, geldt dat echter ook voor de belastingrente.

2.16.

Gelet op het vorenstaande zijn de beroepen gegrond verklaard, is het belastbaar inkomen uit werk en woning verminderd met € 90 tot € 31.956, het bijdrage-inkomen Zvw tot € 1.208 en is de belastingrente dienovereenkomstig verminderd.

2.17.

Nu het beroep gegrond is, vindt de rechtbank aanleiding de inspecteur te veroordelen op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht in de reiskosten die belanghebbende in verband met de mondelinge behandeling heeft moeten maken. Belanghebbende verzoekt om vergoeding van reiskosten van € 14,40, zijnde de kosten van een treinkaartje Tilburg-Eindhoven retour tweede klas. Dat komt de rechtbank redelijk voor.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;