Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 16-08-2018, ECLI:NL:RBZWB:2018:5469, AWB - 17 _ 1627

2.1.

Belanghebbende is vanaf 10 augustus 2002 houder van een auto van het merk en type Chevrolet K30 met kenteken [kenteken] (hierna: de auto). De uitvoeringsvorm van de inrichting van de auto is volgens de via www.rdw.nl te raadplegen voertuiggegevens: open wagen. De datum van eerste toelating is 28 februari 1985. De datum van afgifte van het kentekenbewijs deel I is 6 maart 1998. Belanghebbende heeft voor de motorrijtuigenbelasting het bestelautotarief van artikel 24b van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: Wet MRB) betaald.

2.2.

Tijdens een controle op 12 juli 2016 is op het industrieterrein Panningen in Panningen geconstateerd dat de laadbak van de auto was voorzien van een overkapping met zowel ruiten aan de rechterzijde als ook aan de linkerzijde. Belanghebbende heeft deze overkapping aangebracht in 2010. De overkapping is ongeveer even hoog als de cabine van de auto en dus niet meer dan 25 centimeter hoger dan de cabine. Omdat de auto door deze overkapping volgens de inspecteur niet (meer) kwalificeerde als bestelauto maar als personenauto, is aan belanghebbende de onderhavige naheffingsaanslag opgelegd. Daarbij is het verschil tussen het bestelautotarief en het personenautotarief nageheven en bij gelijktijdige beschikking een verzuimboete opgelegd.

2.3.

Bij uitspraken op bezwaar van 10 februari 2017 heeft de inspecteur de naheffingsaanslag en de boetebeschikking gehandhaafd.

2.4.

In geschil is of de naheffingsaanslag en de verzuimboete terecht en naar de juiste bedragen zijn opgelegd.

2.5.

Van belang is te beoordelen of de auto door de in 2.2 beschreven overkapping van de laadbak (nog) voldoet aan de inrichtingseisen voor een bestelauto als bedoeld in artikel 3, eerste lid, van de Wet MRB. Als de auto namelijk een bestelauto is in voornoemde zin, dan is de naheffingsaanslag ten onrechte aan belanghebbende opgelegd. Op grond van artikel 3, eerste lid, van de Uitvoeringsregeling motorrijtuigenbelasting 1994 wordt ingeval een open laadbak van een motorrijtuig van het type pick-up is voorzien van een al dan niet eenvoudig te demonteren overkapping, de laadruimte in aanmerking genomen met gesloten overkapping, tenzij deze overkapping slechts bestaat uit een platte deksel die direct op de opstaande zijkanten van de laadbak is geplaatst. Blijkens de foto’s in het procesdossier en hetgeen partijen eensluidend hebben verklaard over de hoogte van de overkapping (zie 2.2) is geen sprake van een platte deksel, maar van een overkapping die ongeveer even hoog is als de cabine van de auto. Nu de overkapping op de controledatum was voorzien van zowel ruiten aan de rechterzijde als ook aan de linkerzijde, is de rechtbank van oordeel dat de auto niet voldoet aan de inrichtingseisen voor een bestelauto zoals bepaald in artikel 3, eerste lid, onderdeel b, ten derde, van de Wet MRB.

2.6.

Belanghebbende heeft betoogd dat met de overkapping niets anders dan een lading is aangebracht. De rechtbank volgt belanghebbende hierin niet. De foto’s als ook hetgeen belanghebbende ter zitting heeft verklaard, wijzen uit dat de overkapping dient ter bescherming van belanghebbendes gereedschap en materialen. De overkapping is onder die omstandigheden naar het oordeel van de rechtbank geen lading in de gangbare betekenis van ‘vracht’ (vgl. ook r.o. 4.4 slot van de uitspraak van Hof ’s-Hertogenbosch van 6 april 2017, ECLI:NL:GHSHE:2017:1524).

2.7.

Belanghebbende heeft verder gesteld dat, nu sprake is van een pick-up, de auto voor toepassing van het bestelautotarief niet hoeft te voldoen aan de eisen met betrekking tot de hoogte van de laadruimte en de aanwezigheid van ten hoogste één zijruit. Hij verwijst daartoe naar de paragrafen 2.3.2 en 2.3.2.1 van het Kaderbesluit Motorrijtuigenbelasting van 23 november 2015 (nr. BLKB2015/1381M ) (hierna: het Kaderbesluit). De rechtbank volgt belanghebbende hierin niet. In het Kaderbesluit wordt een pick-up in voornoemde zin namelijk gedefinieerd als een bestelauto waarvan de laadbak niet is overkapt. Gelet op het overwogene in 2.5 en 2.6 is de auto daarom geen pick-up (meer) volgens de definitie van het Kaderbesluit.

2.8.

Ook heeft belanghebbende, niet eerder dan ter zitting, betoogd dat de inspecteur niet met bewijsstukken heeft onderbouwd waarom in dit geval geen sprake zou zijn van een grote bestelauto in de zin van artikel 3, eerste lid, onderdeel a, van de Wet MRB. Als namelijk sprake is van een grote bestelauto, dan geldt niet de eis dat de auto ten hoogste één zijruit aan de rechterzijde van de laadbak mag hebben. In dat geval zou de auto wel voldoen aan de inrichtingseisen die zijn gesteld in artikel 3, eerste lid, van de Wet MRB, aldus belanghebbende. De rechtbank overweegt als volgt. Belanghebbende heeft niet gesteld dat zijn auto voldoet aan de inrichtingseisen die gesteld worden aan een grote bestelauto, maar dat de inspecteur verzuimd heeft bewijs bijeen te brengen voor de stelling dat van een grote bestelauto geen sprake is. Gelet op de typeaanduiding van de auto en de door de inspecteur overgelegde foto’s is de inspecteur er naar het oordeel van de rechtbank in geslaagd aannemelijk te maken dat met betrekking tot de afmetingen van de laadruimte niet is voldaan aan de inrichtingseisen van een grote bestelauto. Belanghebbendes betoog faalt daarom.

2.9.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen voldeed de auto niet (meer) aan de inrichtingseisen voor een bestelauto en mocht de inspecteur de te weinig geheven belasting naheffen gelet op artikel 17, tweede lid, van de Wet MRB in samenhang met artikel 33, eerste lid, van de Wet MRB. De inspecteur heeft daarbij terecht nageheven over een tijdsduur van vier tijdvakken (artikel 33, tweede lid, van de Wet MRB). De naheffingsaanslag is daarmee ook naar het juiste bedrag opgelegd.

2.10.

Belanghebbende heeft gesteld dat de naheffingsaanslag moet worden vernietigd vanwege een onjuiste vermelding op het controleformulier. Daarop staat namelijk dat de auto tijdens de controle niet is aangetroffen op de openbare weg. De rechtbank overweegt als volgt. Gelet op de in 2.9 genoemde wetsartikelen is voor naheffing niet vereist dat de auto wordt aangetroffen op de openbare weg. Overigens merkt de rechtbank op dat artikel 5 van de Wet MRB een ruim begrip ‘openbare weg’ kent en dat ook de parkeerplaats waar de auto blijkens de controlefoto’s is aangetroffen daaronder valt. Voornoemde vermelding op het controleformulier, kan – wat er ook zij van de juistheid van deze vermelding – anders dan belanghebbende meent, dan ook niet leiden tot vernietiging van de naheffingsaanslag. Dat belanghebbende de auto alleen zakelijk (heeft) gebruikt, en daarmee naar eigen zeggen, handelt in de geest van de wet, geeft evenmin aanleiding tot vernietiging of vermindering van de naheffingsaanslag.

2.11.

Belanghebbende heeft aangegeven dat hij het redelijk zou vinden om hem in de gelegenheid te stellen de auto (weer) aan de vereisten van een bestelauto te laten voldoen. Hij verwijst in dit verband naar paragraaf 2.6 van het Kaderbesluit. Voor toepassing van dit herstelbeleid gelden cumulatieve voorwaarden. Zo mag, voorafgaand aan het herstel, de linkerzijde van het motorrijtuig geen zijruiten hebben en de rechterzijde van de laadruimte niet meer dan één ruit. Nu de auto niet aan deze voorwaarden voldoet (zie 2.2), is de rechtbank van oordeel dat geen beroep kan worden gedaan op toepassing van het herstelbeleid.

2.13.

Gelet op het overwogene in 2.12 is het beroep gegrond verklaard voor zover dat betrekking heeft op de boetebeschikking en voor het overige ongegrond verklaard.

2.14.

Nu het beroep (deels) gegrond is, vindt de rechtbank aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Belanghebbende heeft verzocht om een vergoeding van de reiskosten tot een bedrag van € 28 op basis van het openbaar vervoer tweede klasse en om een vergoeding van de verletkosten tot een bedrag van € 480 (8 uren maal € 60) voor het bijwonen van de zitting. De inspecteur heeft ter zitting verklaard akkoord te gaan met de reiskosten, maar volgens de inspecteur moeten de verletkosten worden vastgesteld op maximaal € 240 (4 uren maal € 60). Anders dan de inspecteur acht de rechtbank een verletkostenvergoeding voor een periode van 8 uren in dit geval redelijk gelet op het zittingstijdstip, de zittingsduur, belanghebbendes reistijd van en naar de zitting, de aard van belanghebbendes bedrijfsactiviteiten en de reistijd naar de plaats waar hij zijn werkzaamheden uitoefent. Nu de inspecteur het door belanghebbende gestelde uurtarief niet heeft betwist, stelt de rechtbank de verletkosten daarom vast op € 480. Gelet op het voorgaande wordt de inspecteur veroordeeld de reis- en verletkosten te vergoeden tot een bedrag van € 508 (€ 28 + € 480). Voor een vergoeding van de kosten in de bezwaarfase ziet de rechtbank geen aanleiding, aangezien niet is gesteld dan wel is gebleken dat daarom is verzocht vóór het doen van de uitspraken op bezwaar (artikel 7:15, derde lid, van de Awb).

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;