Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 30-10-2018, ECLI:NL:RBZWB:2018:6406, AWB - 17 _ 399

De rechtbank overweegt dat bij beoordeling of de omzet van belanghebbende onderworpen is aan omzetbelasting de vraag beantwoord dient te worden of sprake is van ondernemerschap voor de omzetbelasting.

Als ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB) wordt beschouwd een ieder die ‘een bedrijf of een beroep zelfstandig uitoefent’ of ‘een vermogensbestanddeel exploiteert om er duurzaam opbrengst uit te verkrijgen’. Ingevolge artikel 9, eerste lid, van de Richtlijn 2006/112/EG van 28 november 2006 (hierna: Btw-richtlijn) is een belastingplichtige ‘eenieder die, op ongeacht welke plaats, zelfstandig een economische activiteit verricht, ongeacht het oogmerk of het resultaat van die activiteit’. Het begrip ‘economische activiteiten’ omvat volgens artikel 9, eerste lid, tweede alinea, alle werkzaamheden van een fabrikant, handelaar of dienstverrichter en, onder meer, de exploitatie van een lichamelijke of onlichamelijke zaak om er duurzaam opbrengst uit te verkrijgen. In het arrest Hoge Raad 27 augustus 1985, nr. 21.608, ECLI:NL:HR:1985:BH0264 heeft de Hoge Raad overwogen dat aan de begrippen “bedrijf” in de Wet OB en “economische activiteit” in de Btw-richtlijn dezelfde betekenis moet worden toegekend.

Belanghebbende stelt dat de gehanteerde winkelprijzen moeten worden aangemerkt als symbolische vergoedingen, zij een goede doelenorganisatie is die de gehele opbrengst aanwendt ten behoeve van armoedebestrijding en er dus sprake is van vrijgevigheid. Er is dan ook, aldus belanghebbende, geen sprake van een economische activiteit en dus geen belastingplicht.

De rechtbank deelt deze stelling van belanghebbende niet. Hoewel vast staat dat er relatief lage prijzen voor de aangeboden goederen worden gerekend, doet dit niet af aan het gegeven dat er een tegenprestatie van de koper wordt verlangd voor de levering van het goed. Naar het oordeel van de rechtbank staat die tegenprestatie, behoudens hoge uitzondering, in rechtstreeks in verband met het geleverde goed nu de koper wenst te betalen voor het kunnen beschikken over dat goed. Uit het ondernemersplan van belanghebbende blijkt dat de opbrengst van de verkopen dient om inkomsten te genereren. Belanghebbende zoekt de publiciteit en maakt reclame op haar website. Zij treedt daarbij in concurrentie met kringloopwinkels en is daarmee ook vergelijkbaar, ook al is, anders dan bij kringloopwinkels, haar hoofdintentie de armoedebestrijding. Zij draagt de goederen niet uit vrijgevigheid over aan de koper en van een symbolische vergoeding of van een vergoeding die niet in verband staat met het geleverde goed is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat belanghebbende economische activiteiten verricht en dient te worden aangemerkt als ondernemer in de zin van de Wet OB.

Voor het geval de rechtbank zou oordelen als weergegeven in rechtsoverweging 4.5 heeft belanghebbende een beroep gedaan op de margeregeling. Belanghebbende heeft in dit verband gesteld dat - hoewel de juridische mededeling - in het tweede kwartaal van 2016 nog niet zichtbaar bij de ingang van de winkel was opgehangen de feitelijke situatie niet anders was dan in die mededeling beschreven. Dat betekent, aldus belanghebbende, dat de burger die de goederen aanbrengt daarvoor een vergoeding ontvangt maar die onmiddellijk weer aan belanghebbende schenkt. De inspecteur heeft dit weersproken en stelt dat de inkoopprijs nihil is.

De margeregeling waar belanghebbende een beroep op doet, is opgenomen in artikel 28b, eerste lid, van de Wet OB. Daarin is, voor zover hier van belang, bepaald dat ingeval een wederverkoper gebruikte goederen levert, in afwijking van artikel 8, eerste lid, de belasting wordt berekend over de winstmarge. De winstmarge is het verschil tussen de vergoeding en hetgeen ter zake van de levering van een dergelijk goed aan de wederverkoper door hem is of moet worden voldaan.

Ter zitting heeft belanghebbende verklaard dat in de praktijk bij het aanbieden van de goederen door de aanbieders niet gezegd wordt dat zij die goederen aan belanghebbende verkopen en de - naderhand - vast te stellen verkoopprijs aan belanghebbende schenken. De rechtbank is dan ook met de inspecteur van oordeel dat de inkoopprijs van de goederen op het moment van aanbieden nihil is. Het is immers ook niet mogelijk om op dat moment een inkoopprijs te bepalen, aangezien de inkoopprijs - in de visie van belanghebbende - pas wordt bepaald bij doorverkoop van de goederen.

Het voorgaande leidt ertoe dat de margeregeling niet op belanghebbende van toepassing is. Belanghebbende heeft terecht de aangegeven omzetbelasting afgedragen. Het beroep dient dan ook ongegrond te worden verklaard.