Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 12-04-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:1736, BRE - 17 _ 4583 en 17 _ 4584

2.0.

De rechtbank (enkelvoudige belastingkamer) heeft aan het einde van de zitting het onderzoek gesloten en een mondelinge uitspraak aangekondigd. Bij brief van 20 maart 2019 is aan partijen medegedeeld dat de rechtbank besloten heeft om de zaak naar de meervoudige kamer te verwijzen en dat schriftelijk uitspraak zal worden gedaan. Met toestemming van partijen heeft de rechtbank bepaald dat een nader onderzoek ter zitting achterwege blijft.

2.1.

Belanghebbende heeft aangifte gedaan van de door hem op grond van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: de Wet Bpm) verschuldigde belasting ter zake van de registratie van een Audi A7 Sportback 4.0 TFSI RS7 quattro, VIN [nummer] (hierna: de auto). De verschuldigde Bpm bedraagt € 15.046. De voldoening op aangifte heeft plaatsgevonden op 22 oktober 2014 .

2.2.

Bij brief van 19 december 2014 heeft de inspecteur aangekondigd dat hij een bedrag van € 1.130 aan Bpm zal gaan naheffen, omdat de auto met meer accessoires/opties is afgeleverd dan in de aangifte is vermeld. Met dagtekening 6 mei 2015 heeft de inspecteur de onderhavige naheffingsaanslag opgelegd.

2.3.

Belanghebbende heeft hiertegen een bezwaarschrift ingediend, gedagtekend 10 juni 2015. De inspecteur heeft met betrekking tot de naheffingsaanslag uitstel van betaling verleend.

2.4.

Bij uitspraak op bezwaar (in zaak BRE 17/4583) heeft de inspecteur de naheffingsaanslag vernietigd. Daarbij is aan belanghebbende een forfaitaire kostenvergoeding voor de bezwaarfase van € 246 toegekend.

2.5.

Bij uitspraak op bezwaar (in zaak BRE 17/4584) heeft de inspecteur het bezwaarschrift van 10 juni 2015 (mede) aangemerkt als bezwaarschrift tegen de voldoening op aangifte en dat bezwaar niet-ontvankelijk verklaard wegens termijnoverschrijding. Vervolgens heeft de inspecteur ambtshalve een teruggaaf verleend van € 616 in verband met leeftijdskorting.

2.6.

Belanghebbende is in de bezwaarfase niet gehoord.

2.7.

In geschil zijn de antwoorden op de volgende vragen:

1. Heeft belanghebbende bezwaar ingediend tegen de voldoening op aangifte en zo ja, is dit bezwaar terecht niet-ontvankelijk verklaard door de inspecteur?

2) Dient de inspecteur op grond van artikel 30ha van de AWR belastingrente te vergoeden over de ambtshalve verleende teruggaaf Bpm?

3) Is in de bezwaarfase de hoorplicht geschonden?

4) Dient de inspecteur wettelijke rente te vergoeden over de kostenvergoeding voor de bezwaarfase?

5. Had de inspecteur een integrale kostenvergoeding moeten toekennen voor de bezwaarfase?

6. Is de hoogte van het griffierecht in strijd met het Unierecht vastgesteld?

2.8.

De inspecteur heeft in zijn verweerschrift aangevoerd dat, anders dan waarvan bij de uitspraak op bezwaar is uitgegaan, belanghebbende geen bezwaar heeft gemaakt tegen de voldoening op aangifte. Ter zitting heeft belanghebbende desgevraagd, ondubbelzinnig en onvoorwaardelijk, bevestigd dat de brief van 10 juni 2015 (zie 2.3) alleen is gericht tegen de naheffingsaanslag en dat niet tevens bezwaar is gemaakt tegen de voldoening op aangifte. Nu dus niet in geschil is dat geen bezwaar is gemaakt, dient de uitspraak op bezwaar vernietigd te worden. Het beroep is in zoverre gegrond.

2.9.

2.10.

2.11.

Wat betreft de toegekende kostenvergoeding van de bezwaarfase heeft belanghebbende gesteld dat deze nog niet is uitbetaald, zodat over die bedragen wettelijke rente verschuldigd is geworden. De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur daarmee in verzuim is. Analoge toepassing van het arrest van de Hoge Raad van 21 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2358, leidt ertoe dat (1) omdat belanghebbende niet al in de bezwaarfase heeft verzocht om vergoeding van wettelijke rente voor het geval de inspecteur in verzuim zou zijn om die kostenvergoeding te betalen, de uitspraak op bezwaar niet op die grond wordt vernietigd, maar (2) de rechtbank in haar dictum zal bepalen dat de inspecteur wettelijke rente verschuldigd is met ingang van vier weken na die waarop de uitspraak op bezwaar is gedaan, overeenkomstig de in dat arrest genoemde uitgangspunten. Hoewel dat arrest strikt genomen alleen ziet op door de rechter vastgestelde verplichtingen tot schadevergoeding en vergoeding van proceskosten en griffierecht, ziet de rechtbank geen goede grond om, indien het bestuursorgaan het recht van belanghebbende op een kostenvergoeding voor de bezwaarfase erkent, de regels uit dat arrest niet analoog toe te passen. Het recht op een kostenvergoeding staat dan namelijk vast, net zoals wanneer de rechtbank dat recht vaststelt indien het bestuursorgaan dat bij uitspraak op bezwaar heeft verzuimd te erkennen. Dat in laatstbedoeld geval de wettelijke rente op een later moment gaat lopen, brengt de rechtbank niet tot een ander oordeel.

2.12.

2.13.

2.14.

Belanghebbende heeft ter zitting verzocht om een vergoeding van immateriële schade wegens de lange duur van de bezwaar- en beroepsprocedure. Gelet op wat in 2.8 is overwogen (te weten: er is ook in belanghebbendes opvatting geen sprake geweest van een bezwaar tegen de voldoening op aangifte), gaat het om de lange duur sinds de indiening van het bezwaarschrift tegen de naheffingsaanslag.

2.15.

Het onderhavige geval (zaak BRE 17/4583) kenmerkt zich door het volgende. Bij de uitspraak op bezwaar is de naheffingsaanslag vernietigd. Verder strekt deze procedure zich niet uit over een rentegeschil, reeds omdat uitstel van betaling is verleend (zie 2.3). De geschilpunten in beroep betreffende de uitspraak op bezwaar hebben alleen betrekking op de kostenvergoeding in de bezwaarfase.

2.16.

2.17.

De uitspraak van de rechtbank wordt op 12 april 2019 gedaan en dus afgerond 46 maanden na indiening van het bezwaarschrift. De redelijke termijn die staat voor de behandeling van bezwaar en beroep is als uitgangspunt 24 maanden, waarvan 6 maanden voor bezwaar en 18 maanden voor beroep. Nu er geen reden is om van dit uitgangspunt af te wijken, bedraagt de overschrijding van de redelijke termijn 22 maanden.

2.18.

Belanghebbende heeft daarmee recht op een vergoeding van immateriële schade van afgerond 4 x € 500 is € 2.000. Voor de verdeling daarvan tussen de inspecteur (bezwaarfase) en de Minister voor Rechtsbescherming (beroepsfase) geldt het volgende. De bezwaarfase is geëindigd met het op de voorgeschreven wijze bekendmaken van de uitspraak op bezwaar op 29 mei 2017. De bezwaarfase heeft daarmee afgerond 24 maanden geduurd, waarmee de redelijke termijn voor de bezwaarfase met 18 maanden is overschreden. Het restant wordt toegerekend aan de beroepsfase (4 maanden). De inspecteur dient daarom 18/22e deel van € 2.000 te betalen (€ 1.636) en de Staat (de Minister voor Rechtsbescherming) 4/22e deel van € 2.000 (€ 364). De rechtbank merkt de Minister voor Rechtsbescherming in zoverre mede aan als partij in dit geding.

2.19.

Het beroep in zaak BRE 17/4583 is ongegrond. De veroordeling van de inspecteur tot vergoeding van wettelijke rente over de bij de uitspraak op bezwaar aan belanghebbende toegekende kostenvergoeding maakt dat niet anders, aangezien de uitspraak op bezwaar in zoverre niet onjuist is. Ook de toekenning van de vergoeding voor immateriële schade maakt dit oordeel niet anders. Gelet op het overwogene in 2.8 is het beroep in zaak BRE 17/4584 gegrond.

2.20.

Voor de toekenning van een integrale proceskostenvergoeding, zoals belanghebbende heeft verzocht, is geen aanleiding, aangezien belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat de inspecteur in vergaande mate onzorgvuldig heeft gehandeld.

2.21.

Wel ziet de rechtbank aanleiding voor een forfaitaire vergoeding van de proceskosten voor de beroepsfase. De proceskostenvergoeding wordt dan op grond van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op (afgerond) € 512 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 512 en een wegingsfactor 0,5). Omdat de vergoeding plaatsvindt in verband met de toekenning van een vergoeding van immateriële schade en de vernietiging van de uitspraak op bezwaar in zaak BRE 17/4584 om de enkele reden dat geen bezwaar is ingediend, is de wegingsfactor voor het gewicht van de zaken gesteld op 0,5 (licht), vgl. Hoge Raad 20 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:660. De verwijzing van belanghebbende naar de conclusie van Advocaat-Generaal G. Hogan van 28 februari 2019 (ECLI:EU:C:2019:164) maakt dat niet anders. De rechtbank heeft de zaken aangemerkt als samenhangende zaken in de zin van artikel 3 van het Besluit, gezien de omstandigheid dat het in beide zaken om dezelfde auto gaat.

2.22.

Ter zake van beide beroepen is eenmaal griffierecht geheven. Omdat het beroep in de zaak BRE 17/4584 gegrond is, heeft de rechtbank geoordeeld dat de inspecteur dit aan belanghebbende moet vergoeden.

2.23.

Voor wettelijke rente over een door de rechter uitgesproken veroordeling tot vergoeding van griffierecht (artikel 8:74 Awb) geldt het uitgangspunt dat de uiterste datum waarop aan deze veroordelingen moet zijn voldaan, is gelegen vier weken na de datum waarop de uitspraak waarin de veroordeling is opgenomen, is gedaan (in dit geval vier weken na 12 april 2019), zie r.o. 2.2.4 van HR 21 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2358. De inspecteur dient het griffierecht derhalve uiterlijk vier weken na 12 april 2019 aan belanghebbende te vergoeden. Datzelfde geldt voor de proceskosten en (voor de Minister voor Rechtsbescherming uitsluitend met betrekking tot) de vergoeding voor immateriële schade. Er is geen grond voor enige andere of verdergaande rentevergoeding.

2.24.

Gelet op het voorgaande is beslist als hiervoor vermeld.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;