Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 12-07-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:3146, BRE - 18 _ 6092

2.1.

Belanghebbende is eigenaar van een gemeubileerde vakantiewoning, te weten [Adres] , gemeente Schouwen-Duiveland (hierna: de woning). Belanghebbende heeft in het onderhavige jaar niet haar hoofdverblijf gehad in die gemeente.

2.2.

Belanghebbende verhuurt de woning via [BV 1] (hierna: [BV 1] ). Zij heeft daartoe op 4 maart 2015 een schriftelijke verhuurovereenkomst gesloten met [BV 1] . In de verhuuroverkomst staan drie opties vermeld, te weten (i) maximaal 89 dagen toegestaan voor eigen gebruik, (ii) volledig beschikbaar voor de verhuur en (iii) onbeperkt eigen gebruik mogelijk. Belanghebbende heeft bij het sluiten van de overeenkomst voor optie (ii) gekozen.

2.3.

4.1.

Gedurende de periode juli-augustus kan de eigenaar de accommodatie maximaal vier (4) weken voor eigen gebruik reserveren. Indien de eigenaar meer dan vier (4) weken wil reserveren in deze periode, is de eigenaar commissie verschuldigd over de dan geldende huurprijs aan [BV 1] .

4.2.

Indien de woning volledig beschikbaar wordt gegeven voor de verhuur komt artikel 4.1. te vervallen.

4.3.

Voor alle periodes geldt dat de eigenaar bij gewenst eigen gebruik van de accommodatie in het volgende kalenderjaar dit uiterlijk voor 1 juni (01/06 van het als dan lopende kalenderjaar online aan [BV 1] dient mede te delen. Indien de online mededeling niet tijdig door [BV 1] is ontvangen dan is de eigenaar verplicht om reeds gemaakte reserveringen te accepteren.’

2.4.

Belanghebbende maakt zelf ook gebruik van de woning; in 2017 is dat 44 dagen.

2.5.

In geschil is of de aanslag terecht is opgelegd. Tussen partijen is niet in geschil dat de woning in het onderhavige jaar minder dan 275 dagen verhuurd is geweest.

2.6.

Juridisch kader

2.7.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat in de overeenkomst met [BV 1] uitdrukkelijk de keuze is gemaakt dat de woning exclusief beschikbaar is gesteld aan [BV 1] voor de verhuur daarvan. Belanghebbende heeft verder gesteld dat de woning gedurende de periode dat die niet door haar en/of haar gezin werd gebruikt volledig ter beschikking van [BV 1] heeft gestaan om die te gaan verhuren en dus niet door haar en haar gezin kon worden gebruikt. De woning is in 2017 voor 44 dagen door haar en haar gezin gebruikt en gedurende de resterende periode had [BV 1] of een huurder de beschikking over de woning.

2.8.

2.9.

De rechtbank overweegt als volgt. Voor de bepaling wat belanghebbende en [BV 1] zijn overeengekomen, is niet alleen van belang wat in de schriftelijke overeenkomst staat, maar ook de uitvoering die zij daaraan hebben gegeven. Hier is aan de orde dat op schrift staat de woning volledig beschikbaar is voor de verhuur. Naar normaal spraakgebruik zou dat betekenen dat de woning niet beschikbaar is voor eigen gebruik door belanghebbende. Artikel 4.2 van de verhuurovereenkomst duidt daar ook op; dat artikel 4.1 met de daarin vermelde beperking van het eigen gebruik ‘komt te vervallen’ is logisch indien er sowieso geen sprake is van eigen gebruik. De tekst van de overeenkomst op het punt van de volledige beschikbaarheid voor verhuur geeft hier echter niet weer wat de overeenkomst tussen partijen in werkelijkheid inhoudt. Belanghebbende gebruikt de woning immers wél voor eigen gebruik. Zij heeft dus wel de woning mede voor eigen gebruik ter beschikking. Dit volgt ook uit de in 2.8 vermelde verklaring van belanghebbende ter zitting. Er kan hier niet worden vastgesteld dat overeengekomen is dat het eigen gebruik van de woning in 2017 voor meer dan 275 dagen was uitgesloten. Vast staat ook dat de feitelijke verhuur in 2017 minder dan 275 dagen was (zie 2.5). Dit betekent, gelet op wat in 2.6.2 is overwogen, dat de woning meer dan 90 dagen van het belastingjaar voor belanghebbende of haar gezin beschikbaar werd gehouden, en dat het belastbaar feit zich voordoet. Dat belanghebbende in 2017 slechts 44 dagen feitelijk van de woning gebruik heeft gemaakt, leidt niet tot een ander oordeel. Het feitelijk gebruik is immers niet maatgevend. Dat belanghebbende voor het eigen gebruik een reservering dient te plaatsen op de website van [BV 1] (of dient te bellen) om daadwerkelijk zelf te kunnen beschikken over de woning, doet er niet aan af dat zij de woning tot haar beschikking heeft op dagen waarin de woning niet is verhuurd.

2.10.

De aanslag is daarom in overeenstemming met de Verordening opgelegd.

2.11.

Het beroep op het gelijkheidsbeginsel en het vertrouwensbeginsel faalt. De enkele omstandigheid dat voor het jaar 2016 geen aanslag forensenbelasting is opgelegd, is onvoldoende om met succes een beroep op het vertrouwensbeginsel te kunnen doen. De klacht over schending van het gelijkheidsbeginsel is onvoldoende onderbouwd. Onvoldoende concreet onderbouwd is hoeveel eigenaren met een woning op hetzelfde vakantiepark anders worden behandeld én dat het gaat om gelijke gevallen. Bij dit laatste verdient opmerking dat de enkele omstandigheid dat eigenaren een overeenkomst met [BV 1] hebben gesloten op basis van dezelfde modelovereenkomst, nog niet meebrengt dat sprake is van gelijke gevallen. Van belang is immers ook voor welke van de drie in 2.2 vermelde opties is gekozen en de wijze waarop de overeenkomst wordt uitgevoerd. Tot slot heeft de heffingsambtenaar gemotiveerd betwist dat er beleid is dat meebrengt dat heffing van forensenbelasting achterwege blijft in een geval als dat van belanghebbende.

2.12.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.13.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;