Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 08-10-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:4361, BRE 17/ 2803

2.1.

Het gaat hier om een naheffingsaanslag die is opgelegd met een beroep op artikel 34 van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: de Wet). Voor de beoordeling van de naheffingsaanslag moeten diverse stappen worden doorlopen gelet op het arrest HR 5 april 2019, ECLI:NL:HR:2019:483.

2.2.

Voordat op die stappen wordt ingegaan merkt de rechtbank op dat het beroep sowieso gegrond is met betrekking tot zowel de naheffingsaanslag als de boete, gelet op het volgende:

-

De bedragen die in de vooraankondiging zijn vermeld, zijn op twee punten vreemd: (i) de som van de onderdelen van de naheffing en de boete is lager dat het vermelde totaalbedrag van € 2.308, en (ii) het bedrag aan boete (€ 1.154) is hoger dan de som van de onderdelen van de naheffing (€ 1.092).

-

Het bedrag van de naheffingsaanslag en boete is kennelijk uiteindelijk samen € 2.308;

-

Gelet op het proces-verbaal van de zitting heeft de inspecteur onvoorwaardelijk en ondubbelzinnig verklaard dat de boete moet worden verminderd tot € 1.092, kennelijk uitgaande van de opvatting dat de boete anders hoger zou zijn dan 100%.

-

De inspecteur is dus kennelijk ervan uitgegaan dat de naheffingsaanslag € 1.092 bedraagt overeenkomstig de vooraankondiging. Om de opgelegde naheffingsaanslag daarmee in overeenstemming te brengen moet de naheffingsaanslag dus in elk geval worden verminderd tot dat bedrag.

2.3.

Belanghebbende is sinds 2 december 1994 ingeschreven als ingezetene in de basisregistratie personen, de BRP. Bij belanghebbende is op 22 juni 2016 geconstateerd dat hij gebruik van de weg in Nederland heeft gemaakt met een auto met buitenlands kenteken. Verder staat vast dat belanghebbende geen Nederlandse mrb daarvoor heeft betaald. Op basis van deze feiten is het opleggen van de naheffingsaanslag als uitgangspunt terecht. Dit volgt uit artikel 34 van de Wet.

2.4.

De inspecteur heeft de naheffingsaanslag berekend over de periode 14 augustus 2014 tot en met 21 juni 2016. Deze berekeningsperiode is als uitgangspunt niet te lang. De naheffingsaanslag mag namelijk als uitgangspunt worden berekend over een periode die (op zijn vroegst) aanvangt op de dag waarop belanghebbende is ingeschreven als ingezetene in de BRP en die eindigt de dag voorafgaand aan de dag waarop het gebruik van de weg wordt geconstateerd. Dit volgt uit artikel 34 in combinatie met artikel 13, lid 2, van de Wet.

2.5.

2.6.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat hij de auto op 14 augustus 2014 heeft geëxporteerd naar Bosnië en Herzegovina om deze cadeau te doen aan zijn neef mede omdat die voor de vader van belanghebbende zorgde. De auto stond ten tijde van de export en nadien op naam van belanghebbende. Dit kwam omdat hij op het moment van export niet beschikte over de exacte gegevens van zijn neef. De auto is op enig moment terug in Nederland gekomen en geparkeerd op privéterrein van belanghebbende. Dit was omdat de neef in Duitsland in oktober 2015 autopech kreeg en met het vliegtuig naar huis (Sarajevo) is gegaan. Op 1 december 2015 heeft belanghebbende hierover contact gezocht met de RDW met een brief, waarop de RDW heeft gereageerd bij brief van 9 december 2015. Eind maart 2016 heeft de neef de auto overgenomen. In juni 2016 was de neef weer voor zaken in Duitsland. Op 22 juni 2016 was de neef met de auto bij belanghebbende op bezoek. Belanghebbende is op 22 juni 2016 gecontroleerd toen hij met de auto van zijn neef voor zijn vader geld ging pinnen om aan zijn neef mee te geven.

2.7.

2.8.

2.9.

Toepassing van de wet brengt dus mee dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot een berekend over de periode 1 oktober 2015 tot en met 21 juni 2016.

2.10.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de RDW en de Belastingdienst hem, in reactie op zijn vraag of hij de auto op zijn privéterrein mocht laten staan, hadden moeten waarschuwen dat hij niet in de auto mocht rijden. Voor zover hij daarmee een beroep heeft willen op het vertrouwensbeginsel slaagt hij daarin niet. Hier is niet aan de orde, althans niet aannemelijk gemaakt, dat een mededeling is gedaan waarbij aan de inspecteur toerekenbaar gerechtvaardigd vertrouwen is gewekt in die zin dat belanghebbende in een auto met buitenlands kenteken mocht rijden zonder hiervoor mrb te betalen. Het gestelde niet-waarschuwen is onvoldoende om een beroep op het vertrouwensbeginsel te honoreren. Met betrekking tot de RDW verdient bovendien opmerking dat een medewerker van de RDW als uitgangspunt geen vertrouwen kan wekken waaraan de inspecteur gebonden is.

2.11.

De boete is in overeenstemming met artikel 37 van de Wet in combinatie met artikel 67c van de AWR opgelegd. Het beboetbaar feit is begaan. Belanghebbende heeft namelijk gebruik gemaakt van de weg in Nederland met een auto met een buitenlands kenteken zonder mrb te hebben voldaan. Dat belanghebbende niet wist van deze verplichting, maakt dat niet anders. Opmerking verdient verder dat opzet of schuld niet vereist is. Wel moet een boete achterwege blijven bij afwezigheid van alle schuld, maar daarvan is hier geen sprake. De door belanghebbende gestelde ‘noodsituatie’ doet daaraan niet af, reeds omdat belanghebbende daarmee doelt op de gebeurtenissen in oktober/december 2015, terwijl het beboetbaar feit hier de gedraging op 22 juni 2016 betreft.

2.12.

Bij de bepaling van de hoogte van de boete moet rekening worden gehouden met de omstandigheid dat de hoogte van de nageheven belasting is tot stand gekomen met toepassing van een berekeningsvoorschrift dat gebaseerd is op een bewijsvermoeden van onder meer de duur van het houderschap in Nederland. Met uitzondering van de periode december 2015 tot en met maart 2016, kent de rechtbank aan de voormelde omstandigheid een boetematigend effect. In aanmerking genomen alle andere omstandigheden acht de rechtbank een boete van 30% passend en geboden.

2.13.

De boete moet hier nog verder worden verminderd omdat, gelet op de dagtekening van de vooraankondiging van de boete (14 november 2016), de redelijke termijn van twee jaar voor berechtiging is overschreden met bijna 11 maanden. De rechtbank kent hiervoor een korting van 10% toe, overeenkomstig de uitspraak van Hof ’s-Hertogenbosch, ECLI:NL:GHSHE:2018:2713. De boete komt daarmee uit op 27% van het belastingbedrag.

2.14.

Het beroep is daarom gegrond verklaard.

2.15.

Belanghebbende heeft verzocht om een rentevergoeding over het teveel betaalde bedrag. Deze vergoeding kan in deze procedure niet worden toegekend. Een eventuele terugbetaling zal gebeuren door de ontvanger, die daarbij invorderingsrente vergoedt voor zover de regels in de Invorderingswet 1990 daarin voorzien. Als belanghebbende het niet eens is met de rentebeschikking van de ontvanger, kan hij daartegen bezwaar maken en vervolgens beroep instellen.

2.16.

Nu het beroep gegrond is, moet de inspecteur het griffierecht vergoeden. Er is geen aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en beroep heeft moeten maken. Er is namelijk geen sprake geweest van rechtsbijstand door een derde en overige kosten die voor vergoeding in aanmerking komen zijn niet gesteld.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;