Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 10-06-2020, ECLI:NL:RBZWB:2020:2459, BRE 18 _ 5729

Voor de berekening van de premiecomponent WGA-lasten vaste dienstbetrekkingen is onder meer een WGA-uitkering van € 13.511,58 die door het UWV in 2014 is betaald aan de heer [A] (hierna: de WGA-uitkering aan [A] ), in zijn geheel meegenomen. [A] is een ex-werknemer van (een rechtsvoorganger) van belanghebbende.

In geschil is alleen de premiecomponent WGA-lasten vaste dienstbetrekkingen. Volgens belanghebbende moet deze premiecomponent 0,17% zijn. Belanghebbende heeft daartoe aangevoerd dat de WGA-uitkering aan [A] buiten beschouwing moet worden gelaten bij de berekening van de betreffende premiecomponent.

Belanghebbende heeft met verwijzing naar een uitspraak van Gerechtshof Amsterdam¹ betoogd dat de wijziging per 1 januari 2014 van de Wet financiering sociale verzekeringen (hierna: Wfsv) en het Besluit financiering sociale verzekeringen (hierna: Besluit Wfsv) niet te verenigen is met artikel 1 EP, gelet op de daaruit voortvloeiende materiële terugwerkende kracht. De rechtbank laat de verhouding van dit betoog tot het geschilpunt in het midden. Het betoog kan belanghebbende reeds niet helpen gelet op het arrest van de Hoge Raad waarbij de uitspraak van het gerechtshof is vernietigd.²

De relevante feiten zijn de volgende. De heer [A] (hierna: [A] ) is bij belanghebbende op 1 januari 2004 in dienst gekomen vanuit een zogenoemde ID–baan (Besluit In- en Doorstroom banen). Op 11 augustus 2005 is [A] arbeidsongeschikt geworden. Op 9 augustus 2007 heeft hij recht gekregen op een WGA-uitkering, uit te betalen door het UWV aan belanghebbende. Deze WGA-uitkering is door belanghebbende aan [A] doorbetaald. Tevens heeft een aanvulling op het salaris plaatsgevonden. Per 1 oktober 2008 is [A] ontslagen. Vanaf dat moment is de WGA-uitkering door het UWV rechtstreeks uitbetaald aan [A] . [A] heeft tijdens zijn dienstverband bij belanghebbende geen ziekengeld in de zin van artikel 29b Ziektewet (hierna: ZW) van het UWV ontvangen.

In het Besluit Wfsv zijn nadere regels gegeven voor de berekening van de – hier in geschil zijnde – gedifferentieerde premie ten behoeve van de Werkhervattingskas als bedoeld in artikel 38 Wfsv. Niet in geschil is dat belanghebbende een grote werkgever is in de zin van artikel 2.5 Besluit Wfsv. Voor de bepaling van de premiecomponent WGA-lasten vaste dienstbetrekkingen is daarom (mede) het zogenoemde individueel werkgeversrisicopercentage van belang als bedoeld in artikel 2.11 Besluit Wfsv.³ Een element bij de berekening van dat percentage zijn ‘de uitkeringen van de aan de werkgever toe te rekenen WGA-lasten vaste arbeidskrachten die in het tweede kalenderjaar vóór het kalenderjaar waarvoor de premie wordt vastgesteld zijn betaald’. Aangezien het hier de premievaststelling voor het jaar 2016 betreft, gaat het hier om de bedoelde uitkeringen in het jaar 2014. Onder ‘WGA-lasten vaste dienstbetrekkingen’ wordt verstaan – voor zover hier van belang – ‘de lasten van uitkeringen als bedoeld in artikel 117b, eerste lid, onderdeel a, van de Wfsv voor zover deze uitkeringen uit een dienstbetrekking met een werkgever worden verstrekt en ten laste komen van de Werkhervattingskas’.⁴ De vraag is of de WGA-uitkering aan [A] daartoe ook behoort; in het bijzonder is de vraag of die uitkering ten laste komt van de Werkhervattingskas.

Artikel 117b Wfsv (tekst 2016) bepaalt, voor zover hier van belang, het volgende:

a. WGA-uitkeringen en de overlijdensuitkering, bedoeld in artikel 74, eerste lid, van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen gedurende de periode die op grond van artikel 82, eerste lid, van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen, geldt op de dag waarop het recht van uitkering op grond van die wet is ontstaan te rekenen vanaf die dag;

(…)

3. Het eerste lid is niet van toepassing indien:

(…)

c. het een WGA-uitkering betreft, toegekend aan een werknemer die uit de dienstbetrekking waaruit de WGA-uitkering is ontstaan recht had op ziekengeld als bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdeel d, e, f of g, van de Ziektewet of op ziekengeld als bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdelen a, b en c, dat aan een werknemer is toegekend direct aansluitend op een dienstbetrekking waarin recht op ziekengeld als bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdeel e, f of g, bestond; (…)”

De in het aangehaalde onderdeel a bedoelde periode bedraagt tien jaar.⁵ Aangezien voor [A] op 9 augustus 2007 het recht op een WGA-uitkering is ontstaan, komt de WGA-uitkering als uitgangspunt ten laste van de Werkhervattingskas op grond van het eerste lid van artikel 117b, eerste lid, onderdeel a, Wfsv. Dat is als zodanig ook niet in geschil.

Belanghebbende beroept zich op de uitzondering die is vermeld in het derde lid van dat artikel. Volgens belanghebbende was voor [A] sprake van een zogenaamde no-riskpolis in de zin van artikel 29, tweede lid, onderdeel g, juncto artikel 29b ZW, zodat [A] als gevolg van zijn arbeidsongeschiktheid recht had op ziekengeld. Dat het UWV geen ziekengeld ingevolge artikel 29b ZW voor [A] heeft uitbetaald, is volgens belanghebbende niet doorslaggevend. Het gaat er volgens belanghebbende om dat wel recht bestond op ziekengeld.

De rechtbank is met belanghebbende van oordeel, dat artikel 117b, derde lid, onderdeel c Wfsv niet bepaalt dat een ziekengeld daadwerkelijk moet zijn uitbetaald. Voldoende is dat recht bestond op dit ziekengeld.⁶

De stelplicht en de bewijslast van de feiten waaruit volgt dat recht bestond op ziekengeld, rust op belanghebbende aangezien deze zich op een uitzondering beroept. Belanghebbende heeft daarvoor ten eerste aangevoerd dat [A] in dienst is getreden vanuit een ID-baan, zodat bij aanvang van de dienstbetrekking in 2004 reeds sprake is van een no-riskpolis in de zin van artikel 29b ZW.

De regeling van artikel 29b ZW was dus van toepassing op bijvoorbeeld werknemers die onmiddellijk voorafgaand aan de dienstbetrekking arbeidsgehandicapte waren. Een werknemer uit een ID-baan viel niet onder het bereik van artikel 29b ZW. Dergelijke werknemers zijn pas per 1 januari 2016 gelijkgesteld met arbeidsbeperkten zodat artikel 29b ZW vanaf dat moment wel op hen van toepassing is.⁷ Uit de in 1.11 vermelde stelling van belanghebbende volgt dus niet dat recht bestond op ziekengeld.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat recht bestond op ziekengeld omdat artikel 29b, vierde lid ZW van toepassing is, aangezien aan [A] per 9 augustus 2007 een WGA-uitkering is toegekend en hij daarna in dienst is gebleven bij belanghebbende.

Uit artikel 29b, vierde lid ZW volgt dat sprake zou zijn van een recht op ziekengeld, indien [A] ná 9 augustus 2007 opnieuw arbeidsongeschikt zou zijn geworden. Belanghebbende heeft gesteld dat sprake was van hernieuwde arbeidsongeschiktheid, maar heeft die stelling niet nader onderbouwd. Ook uit de overige stukken van het geding valt niet op te maken dat sprake was van hernieuwde arbeidsongeschiktheid ná 9 augustus 2007. De stelling is dus niet aannemelijk gemaakt.

Op basis van wat belanghebbende heeft aangevoerd kan dus niet worden vastgesteld dat de in 1.9 vermelde uitzondering van toepassing is. De WGA-uitkering die in 2014 door het UWV aan [A] is betaald, is dus terecht meegenomen in de berekening van de premiecomponent WGA-lasten vaste dienstbetrekkingen 2016.

Aangezien de berekening verder niet in geschil is, is het beroep ongegrond.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.