Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 22-07-2020, ECLI:NL:RBZWB:2020:3252, BRE 18 _ 6638

Voor de berekening van de premiecomponent voor WGA-lasten is een WGA-uitkering van € 8.958,84 aan belanghebbende toegerekend die het UWV in 2016 aan een ex-werknemer van belanghebbende heeft betaald.

Voor de berekening van de premiecomponent ZW-lasten is een ZW-uitkering van € 6.589,44 aan belanghebbende toegerekend die door het UWV in 2016 is betaald aan een andere ex-werknemer van belanghebbende, mevrouw [A] (hierna: de ZW-uitkering aan [A] ).

In geschil is het antwoord op de volgende vragen.

1. Is er voor de berekening van de premiecomponent WGA-lasten, sprake van strijdigheid met artikel 1 Eerste Protocol van het EVRM (hierna: EP) gelet op de grondslag en de (gestelde) materieel terugwerkende kracht? Daarbij is niet in geschil dat de beschikking in overeenstemming is met de nationale wetgeving.

2. Moet de ZW-uitkering aan [A] buiten beschouwing worden gelaten bij de berekening van de premiecomponent voor ZW-lasten?

3. Is de uitspraak op bezwaar in strijd met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur?

Belanghebbende heeft met verwijzing naar een uitspraak van Gerechtshof Amsterdam¹ betoogd dat de wijziging per 1 januari 2014 van de Wet financiering sociale verzekeringen (hierna: Wfsv) en het Besluit financiering sociale verzekeringen (hierna: Besluit Wfsv) niet te verenigen is met artikel 1 EP, gelet op de daaruit voortvloeiende materiële terugwerkende kracht. Volgens belanghebbende kan daardoor de in 1.2 bedoelde WGA-uitkering niet voor de berekening van de premiecomponent WGA-lasten aan haar worden toegerekend. De rechtbank laat de verhouding van dit betoog tot het geschilpunt in het midden. Het betoog kan belanghebbende reeds niet helpen gelet op het arrest van de Hoge Raad waarbij de uitspraak van het gerechtshof is vernietigd.²

De relevante feiten zijn de volgende. [A] is per 1 oktober 2012 in dienst getreden bij belanghebbende. Op 14 oktober 2014 is [A] ziek geworden en per 1 januari 2015 is zij uit dienst getreden. Belanghebbende heeft op 2 februari 2015 een ZW-uitkering aangevraagd voor [A] . Aan [A] is vervolgens door het UWV per 1 januari 2015 een ZW-uitkering toegekend. [A] heeft tijdens haar dienstverband bij belanghebbende geen ziekengeld van het UWV ontvangen.

Artikel 117b Wfsv (tekst 2016) bepaalt, voor zover hier van belang, het volgende:

b. ziekengeld als bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdeel a, b of c, en de overlijdensuitkering, bedoeld in artikel 35 van de Ziektewet;

(…)

3. Het eerste lid is niet van toepassing indien:

(…)

k. het ziekengeld betreft als bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdelen a, b en c, van de Ziektewet toegekend aan een werknemer direct aansluitend op een dienstbetrekking waarin recht op ziekengeld op grond van artikel 29, tweede lid, onderdeel e, f of g, van de Ziektewet bestond. (…)”

Niet in geschil is dat per 1 januari 2015 aan [A] ziekengeld is toegekend in de zin van artikel 29, tweede lid, onderdeel c ZW (kort gezegd: ziek uit dienst) en dat de uitbetaling van dat ziekengeld is voortgezet in 2016. Gelet op het bepaalde in artikel 117b, eerste lid, onderdeel b Wfsv, komt de in 2016 betaalde ZW-uitkering aan [A] als uitgangspunt dus ten laste van de Werkhervattingskas.

Belanghebbende heeft echter gesteld dat de in artikel 117b, derde lid, onderdeel k Wfsv genoemde uitzondering van toepassing is. Volgens belanghebbende bestond tijdens de dienstbetrekking van [A] reeds recht op ziekengeld op grond van artikel 29, tweede lid, onderdeel g ZW juncto artikel 29b ZW (de zogenaamde no-riskpolis). Dat het UWV tijdens de dienstbetrekking geen ziekengeld voor [A] heeft uitbetaald, is volgens belanghebbende niet doorslaggevend. Het gaat er volgens belanghebbende om dat wel recht bestond op ziekengeld.

De rechtbank is met belanghebbende van oordeel, dat artikel 117b, derde lid, onderdeel k Wfsv niet bepaalt dat een ziekengeld daadwerkelijk moet zijn uitbetaald. Voldoende is dat recht bestond op dit ziekengeld.⁵

De stelplicht en de bewijslast van de feiten waaruit volgt dat recht bestond op ziekengeld, rust op belanghebbende aangezien deze zich op een uitzondering beroept. Belanghebbende heeft daartoe aangevoerd dat voor [A] een no-riskpolis gold in de zin van artikel 29b ZW, omdat [A] op het moment van indiensttreding recht had op een WIA-uitkering. Belanghebbende heeft daardoor voor [A] gebruik kunnen maken van een proefplaatsing alsmede de “premiekorting arbeidsgehandicapte werknemer” kunnen toepassen. Volgens de inspecteur dient belanghebbende een nadere onderbouwing te verstrekken over deze WIA-uitkering, maar de rechtbank ziet geen reden te twijfelen aan deze stelling van belanghebbende. De rechtbank acht aannemelijk dat [A] bij aanvang van de dienstbetrekking recht had op een WIA-uitkering.

Artikel 29, tweede lid, onderdeel g ZW (tekst 2014) bepaalt het volgende:

g. de werknemer, bedoeld in de artikelen 29b en 29d.”

a. die onmiddellijk voorafgaand aan een dienstbetrekking als bedoeld in artikel 3, 4 of 5, recht had op een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen,

Nu [A] voorafgaand aan de dienstbetrekking recht had op een WIA-uitkering en binnen vijf jaar na aanvang van de dienstbetrekking ziek is geworden, bestond voor haar recht op ziekengeld vanaf de datum van arbeidsongeschiktheid, te weten 14 oktober 2014. Het ziekengeld dat [A] vanaf 1 januari 2015 heeft ontvangen, is dus aan haar toegekend direct aansluitend op een dienstbetrekking waarin recht op ziekengeld op grond van artikel 29, tweede lid, onderdeel g van de Ziektewet bestond (zie 1.8). Dit betekent dat de in 2016 aan [A] betaalde ZW-uitkering ingevolge artikel 117b, derde lid onderdeel k Wfsv niet ten laste komt van de Werkhervattingskas en dus buiten beschouwing moet worden gelaten bij de berekening van de premiecomponent voor ZW-lasten. De premiecomponent voor ZW-lasten dient daardoor te worden vastgesteld op 0,24%. Het beroep is gegrond.

Nu het beroep gegrond is, behoeft het derde geschilpunt geen behandeling meer.

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Belanghebbende heeft verzocht om een vergoeding van de werkelijke kosten, omdat de inspecteur onrechtmatig zou hebben gehandeld gezien de uitspraak van het Gerechtshof Amsterdam waar belanghebbende zich op beroept. Gelet op wat in 1.5 is overwogen, gaat dat laatste niet op. Ook overigens vindt de rechtbank geen aanleiding voor een hogere dan een forfaitaire kostenvergoeding waarin het Besluit proceskosten bestuursrecht voorziet.

De kosten voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand worden vastgesteld op € 786 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 261, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1).

Belanghebbende heeft verzocht om herziening van de beschikkingen over de jaren 2014 tot en met 2017 voor wat betreft de WGA-lasten en over het jaar 2017 voor wat betreft de ZW-lasten. Hiervoor kan de rechtbank in deze procedure geen oordeel geven. Deze procedure betreft enkel de beschikking voor het jaar 2018.