Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 20-08-2020, ECLI:NL:RBZWB:2020:3884, AWB - 19 _ 5734

2.1.

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.2.

In geschil is of de aanslag tot het juiste bedrag is vastgesteld. Meer specifiek is in geschil of de correctie van de eigenwoningrente terecht is. Niet in geschil is dat de Rabo Opbouwhypotheek is aan te merken als een eigenwoningschuld in de zin van art. 3.119a van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001).

2.3.

Artikel 3.120 van de Wet IB 2001 luidt voor zover hier van belang als volgt:

2.4.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 14 juli 2017, ECLI:NL:HR:2017:1327 bepaald:

2.5.

De vraag waar de rechtbank zich voor ziet gesteld is of de betaalde vergoeding van 3,1% volledig is aan merken als een vergoeding voor het ter beschikking stellen van de hoofdsom als bedoeld in het in 2.4 vermelde arrest, ook wat betreft het spaardeel.

2.6.

2.7.

Ter zitting heeft de inspecteur te kennen gegeven de stelling van belanghebbende niet te bestrijden dat de reden om de lening voor de duur van 20 jaar te verlengen was gelegen in het verkrijgen van zekerheid over langere termijn voor het aflossingsvrije gedeelte van de lening, nu het één lening betreft. Desondanks persisteert de inspecteur dat de betalingen verricht door belanghebbende op deze lening niet geheel kunnen worden aangemerkt als aftrekbare rente.

2.8.

Desgevraagd heeft de inspecteur ter zitting aangegeven dat de juridische grondslag voor de correctie het Besluit van de Staatsecretaris van 10 juni 2010, nummer DGB2010/921 is. Dit besluit ziet echter op een andere situatie dan die van belanghebbende. Overigens kan het besluit van de Staatsecretaris als zodanig geen juridische grondslag voor een correctie vormen omdat een dergelijk besluit geen wet in formele zin is of een grondslag daarin heeft.

2.9.

De rechtbank is van oordeel dat de betaalde vergoeding in beginsel kwalificeert als ‘renten van schulden’. Het gaat namelijk civielrechtelijk om een vergoeding tussen de geldgever en de geldnemer die is overeengekomen als vergoeding voor het gedurende de looptijd van de geldlening ter beschikking stellen van de hoofdsom.

2.10.

De rechtbank ziet geen aanleiding om in dit geval de rente anders aan te merken. De inspecteur heeft geen beroep gedaan op leerstukken zoals ‘schijn en wezen’ of ‘fraus legis’. Voor zover de inspecteur al zou betogen dat de feiten fiscaalrechtelijk anders moeten worden gekwalificeerd dan civielrechtelijk, ziet de rechtbank daarvoor in deze omstandigheden van het geval geen grond. Daarbij is het volgende in aanmerking genomen. In deze zaak gaat het om één lening met één rentepercentage behorende bij een verlenging voor de duur van twintig jaar. Er is geen sprake van bijvoorbeeld de situatie dat de lening (nagenoeg) volledig een spaarhypotheek betreft die verlengd wordt ‘over’ de duur van de aflossingsdatum heen.

2.11.

Belanghebbende wordt dus in het gelijk gesteld. Voor dat geval is niet in geschil dat de aanslag moet worden verminderd tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 48.799.

2.12.

Gelet op het vorenstaande is het beroep gegrond verklaard. Nu de rechtbank belanghebbende volledig in het gelijk stelt op het primaire standpunt, zal de rechtbank niet ingaan op de andere (subsidiaire) standpunten.

2.13.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, omdat niet is gesteld of aannemelijk is geworden dat belanghebbende kosten heeft gemaakt die op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen. Wel krijgt belanghebbende het griffierecht vergoed.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;