Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 05-11-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:5621, BRE-20_924

In verzet heeft belanghebbende gesteld dat de rechtbank ten onrechte is overgegaan tot een vereenvoudigde behandeling van het beroep, nu tussen belanghebbende en de heffingsambtenaar verschil van mening bestond over de gang van zaken tijdens de hoorzitting en de weigering van een proceskostenvergoeding daarvoor.

De rechtbank stelt voorop dat in gevallen waarin tussen partijen een geschil bestaat, de rechter de zaak kan afdoen met toepassing van artikel 8:54 van de Awb indien hij van oordeel is dat over de uitkomst van dat geschil in redelijkheid geen twijfel mogelijk is. In gevallen zoals deze, waarin het beroep kennelijk gegrond is, is de mogelijkheid om die bepaling toe te passen niet beperkt tot gevallen waarin de rechter het beroep in volle omvang honoreert¹.

Van een kennelijk gegrond beroep kan derhalve ook sprake zijn in een geval als het onderhavige, waarin niet volledig aan belanghebbende is tegemoetgekomen. Onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 9 april 2021 heeft belanghebbende gesteld dat het verzet zich richt tegen de door de rechtbank vastgestelde hoogte van de proceskostenvergoeding, meer specifiek tegen het niet toekennen van een vergoeding voor het telefoongesprek van 5 augustus 2019. Volgens belanghebbende is dienaangaande geen sprake van ‘kennelijkheid’.

De rechtbank ziet zich aldus geplaatst voor de vraag of in deze zaak in redelijkheid twijfel mogelijk was over het antwoord op de vraag of aan belanghebbende voor het telefoongesprek van 5 augustus 2019 een proceskostenvergoeding moest worden toegekend.

Ter zake van de vraag of een telefoongesprek kan worden aangemerkt als een hoorgesprek, acht de rechtbank navolgende arresten van de Hoge Raad van belang.

De hiervoor in 3.1.1 tot en met 3.1.5 vermelde uitgangspunten laten geen andere slotsom toe dan dat in het onderhavige geval het telefonisch horen van de gemachtigde, dat kennelijk met instemming van belanghebbende en de Inspecteur in de plaats is getreden van een hoorzitting, zich materieel niet van een hoorzitting onderscheidt.”

Uit de gedingstukken leidt de rechtbank af dat in het telefoongesprek van 5 augustus 2019 – kort gezegd – een discussie heeft plaatsgevonden over het al dan niet ontvangen van een uitnodiging voor het (hoor)gesprek, waarna belanghebbende zijn bezwaren tegen het op dat moment houden van een (telefonisch) hoorgesprek kenbaar heeft gemaakt, waarna de medewerker van P1 de verbinding verbrak. Gelet op voornoemde jurisprudentie van de Hoge Raad kan naar het oordeel van de rechtbank redelijkerwijs geen twijfel bestaan dat dit telefoongesprek niet kan worden aangemerkt als een hoorgesprek in de zin van artikel 7:2 van de Awb. De rechtbank heeft derhalve terecht met toepassing van artikel 8:54 van de Awb geoordeeld dat geen aanleiding bestond voor het toekennen van een proceskostenvergoeding voor dit gesprek².

Gelet op het vorenstaande is het verzet ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft in verzet verzocht om een immateriële schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn. In zijn arrest van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252, heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de redelijke termijn voor de berechting in eerste aanleg in beginsel eindigt twee jaar na de ontvangst van het bezwaarschrift door de heffingsambtenaar, dat in die termijn de duur van een eventuele verzetprocedure is begrepen, en dat de termijn voor berechting in eerste aanleg ingeval de rechtbank het verzet ongegrond verklaart, eindigt op het moment waarop de rechtbank die beslissing neemt. Dit brengt mee dat ook nog in de verzetprocedure een verzoek om immateriële schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn kan worden gedaan. De door belanghebbende gevraagde vergoeding wordt derhalve toegewezen voor een bedrag van € 1.500. Dit bedrag komt voor 10/15 deel (dus € 1.000) voor rekening van de heffingsambtenaar, omdat de overschrijding in bezwaar 10 maanden bedraagt; en voor het overige (dus € 500) voor rekening van de Minister. De Minister is daarom in zoverre mede aangemerkt als partij in dit geding. Een en ander is gebaseerd op de uitgangspunten in de jurisprudentie van de Hoge Raad, een redelijke termijn van twee jaar in dit geval, de datum waarop het bezwaarschrift is ontvangen (24 augustus 2018), de datum van de uitspraak op bezwaar (20 december 2019) en de datum van deze uitspraak.