Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-12-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:6398, AWB - 20 _ 6197 en 21 _ 881

2.1.

Belanghebbende is gehuwd met de heer [echtgenoot] (hierna: de echtgenoot). Belanghebbende en haar echtgenoot woonden geheel 2016 en 2017 in België.

2.2.

Na bezwaar tegen de aanslag IB over het jaar 2015 heeft belanghebbende de algemene heffingskorting over dat jaar uitbetaald gekregen, op grond van een beroep op Europees recht en de non-discriminatiebepalingen uit het belastingverdrag tussen Nederland en België.

2.3.

Belanghebbende heeft in 2016 geen belastbare inkomsten. Belanghebbende heeft een aangifte IB voor het jaar 2016 ingediend en daarin aangegeven kwalificerende buitenlands belastingplichtige te zijn en fiscaal partner van haar echtgenoot. Ook heeft zij aangegeven te voldoen aan de voorwaarden voor uitbetaling van heffingskortingen, dat zij niet premieplichtig is in Nederland en dat het verzamelinkomen nihil bedraagt.

2.4.

Met dagtekening 13 december 2019 is de definitieve aanslag IB voor het jaar 2016 opgelegd. Het verzamelinkomen is vastgesteld op nihil en in afwijking van de aangifte is belanghebbende niet aangemerkt als kwalificerende buitenlands belastingplichtige en daarom ook niet als fiscaal partner van haar echtgenoot. Er werden geen heffingskortingen uitbetaald.

2.5.

Belanghebbende is in bezwaar gekomen tegen de aanslag IB 2016 en zij heeft verzocht om de aanslag overeenkomstig met de aanslag over het jaar 2015 vast te stellen. Gelet op de afhandeling van het bezwaar over het jaar 2015 heeft de inspecteur dit opgevat als een beroep op het vertrouwensbeginsel en dit ook gehonoreerd. Bij uitspraak op bezwaar is het bezwaar gegrond verklaard en is alsnog de heffingskorting aan belanghebbende uitbetaald. Tijdens de bezwaarfase is het opgewekte vertrouwen door de inspecteur opgezegd.

2.6.

In 2017 heeft belanghebbende een pensioen ontvangen van [pensioenfonds] ten bedrage van € 1.561. Het heffingsrecht over dit pensioen is op grond van het belastingverdrag Nederland-België toegewezen aan België en er is geen loonheffing ingehouden.

2.7.

Belanghebbende heeft voor het jaar 2017 een aangifte IB ingediend en hierin aangegeven kwalificerende buitenlands belastingplichtige te zijn en fiscaal partner van haar echtgenoot. Ook heeft zij aangegeven te voldoen aan de voorwaarden voor uitbetaling van heffingskorting(en), dat zij niet premieplichtig is in Nederland en dat het verzamelinkomen € 1.561 bedraagt. De echtgenoot van belanghebbende betaalt in 2017 een bedrag van € 3.182 aan inkomstenbelasting in Nederland, wat voldoende is om de algemene heffingskorting van belanghebbende te effectueren.

2.8.

Overeenkomstig de aangifte heeft de inspecteur de definitieve aanslag IB voor het jaar 2017 opgelegd. Het verzamelinkomen is vastgesteld op € 1.561, er is € 1.685 aan heffingskorting uitbetaald en dit is vermeerderd met € 51 aan vergoede belastingrente. Het bedrag aan uit te betalen heffingskorting is als volgt berekend:

2.9.

Tussen partijen is het antwoord op de volgende vragen in geschil:

1. Is de teruggaaf heffingskorting voor het jaar 2017 juist berekend?

2. Is er terecht geen belastingrente vergoed voor het jaar 2016?

3. Is de vergoede belastingrente voor het jaar 2017 juist berekend?

4. Is er sprake van een ongerechtvaardigde verrijking van de staat?

2.10.

Belanghebbende heeft in haar stukken de Wet inkomstenbelasting 1964 aangehaald. Gelet op belanghebbendes stelling dat zij geen rechten ontleent aan deze wet, gaat de rechtbank niet in op haar stellingen aangaande de Wet inkomstenbelasting 1964.

2.11.

2. De bijzondere verhoging van de heffingskorting voor de inkomstenbelasting is gelijk aan de verhoging van de gecombineerde heffingskorting, voorzover de belastingplichtige daarop als niet-premieplichtige geen recht heeft, maar hij daarop wel recht zou hebben indien hij premieplichtig in Nederland zou zijn.

3. De bijzondere verhoging van de heffingskorting voor de inkomstenbelasting is echter niet hoger dan het gezamenlijke bedrag van de belasting na toepassing van regelingen ter voorkoming van dubbele belasting, en de premie voor de volksverzekeringen die zijn partner is verschuldigd over het belastbare inkomen uit werk en woning, verminderd met zijn gecombineerde heffingskorting.”

2.12.

Belanghebbende stelt dat door de toepassing van artikelen 8.9 en 8.9a van de Wet IB 2001 indirect belasting en premies geheven worden over een inkomensbestanddeel waarvan het heffingsrecht toekomt aan België en dat dit in strijd is met de internationale verdragen, in het bijzonder het Verdrag ter voorkoming van dubbele belasting met België (hierna: het verdrag). De inspecteur is van mening dat de regelingen uit deze artikelen correct zijn toegepast en dat deze toepassing zorgt voor een gelijk bedrag aan uitbetaling van heffingskortingen zoals wordt uitbetaald bij een binnenlandse belastingplichtige.

2.13.

Naar het oordeel van de rechtbank is het standpunt van belanghebbende onjuist. Het verdrag bepaalt welk land bevoegd is een inkomensbestanddeel in de grondslag waarnaar wordt geheven te betrekken. Het verdrag bepaalt niet hoe landen om moeten gaan met faciliteiten ten aanzien van persoonlijke omstandigheden (zoals de verhoging van de heffingskorting) voor inwoners van het andere land. De heffingskorting maakt immers geen deel uit van de grondslag waarnaar belasting wordt geheven, maar heeft betrekking op de tariefstructuur. In het bepalen van die structuur is de verdragsluitende partij vrij.³

2.14.

2.15.

Belanghebbende heeft niet bestreden dat in de situatie dat Nederland wel heffingsbevoegd was ten aanzien van belanghebbendes inkomen, belanghebbende € 138 aan inkomstenbelasting verschuldigd zijn. Evenmin is bestreden dat in de situatie dat belanghebbende wel premieplichtig was in Nederland, zij een bedrag van € 431 aan premies verschuldigd zou zijn. Het bedrag aan uit te betalen heffingskortingen zou in dat geval op hetzelfde bedrag uitkomen, namelijk op € 1.685. Het betoog van belanghebbende faalt.

2.16.

In artikel 30fd, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) is bepaald dat belastingrente wordt vergoed over een negatief bedrag van de aanslag indien:

a. de aanslag is vastgesteld overeenkomstig de ingediende aangifte, en

b. tussen de datum van ontvangst van die aangifte en de datum van vaststelling van de aanslag meer dan 13 weken zijn verstreken.

2.17.

Belanghebbende stelt dat voor het jaar 2016 ten onrechte geen belastingrente is vergoed. Zij stelt daarbij dat als de inspecteur bij het opleggen van de aanslag de heffingskortingen al wel had uitbetaald, er wel belastingrente zou zijn vergoed op grond van artikel 30fd van de AWR. Met betrekking tot het jaar 2017 stelt belanghebbende dat een te laag bedrag aan belastingrente is vergoed, omdat de vergoede belastingrente in verhouding tot de door haar echtgenoot te betalen belastingrente te laag is en de door haar echtgenoot te betalen belasting en de door belanghebbende te ontvangen teruggaaf uit dezelfde portemonnee komen.

2.18.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur voor zowel het jaar 2016 als het jaar 2017 de eventueel te vergoeden belastingrente tot het juiste bedrag berekend. Ten aanzien van het jaar 2016 staat vast dat de aanslag werd verminderd (de teruggaaf werd vastgesteld) bij uitspraak op bezwaar. In dat geval is artikel 30fe van de AWR van toepassing en wordt er geen belastingrente vergoed. Ten aanzien van het jaar 2017 heeft de inspecteur de te vergoeden belastingrente conform artikel 30fd van de AWR berekend tot het juiste bedrag.

2.19.

Ten aanzien van belanghebbendes stelling dat er wel belastingrente vergoed zou zijn als de inspecteur bij het opleggen van de aanslag al rekening had gehouden met de teruggaaf van heffingskortingen, overweegt de rechtbank als volgt. Indien belanghebbende een verzoek wenst te doen op een algemeen beginsel van behoorlijk bestuur, in het bijzonder het zorgvuldigheidsbeginsel, heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat er sprake is van schending van enig beginsel of van onzorgvuldig handelen aan de zijde van de inspecteur. Dit beroep slaagt dus niet.

2.20.

Hetgeen belanghebbende overigens ten aanzien van de belastingrente nog heeft aangevoerd leidt niet tot een ander oordeel.

2.21.

Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat er voor zowel het jaar 2016 als het jaar 2017 sprake is van een ongerechtvaardigde verrijking van de staat.

2.22.

Het belastingrecht kent het zogenoemde ‘gesloten stelsel van rechtsbescherming’. Dit stelsel komt erop neer dat alleen bezwaar en beroep bij de belastingrechter mogelijk is indien er sprake is van een ‘voor bezwaar vatbare beschikking’.⁵ Dit betekent dat de rechtbank niet bevoegd is om een inhoudelijk oordeel te geven over een mogelijke vordering van belanghebbende op grond van ongerechtvaardigde verrijking zoals bedoeld in het burgerlijk wetboek. De burgerlijke rechter is bevoegd.

2.23.

Gelet op het vorenstaande zijn de beroepen ongegrond verklaard en heeft de rechtbank zich onbevoegd verklaard voor zover de beroepen zien op een vordering op grond van ongerechtvaardigde verrijking.

2.24.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;