Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 09-03-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:1220, BRE - 20 _ 9759

2.1.

Belanghebbende woont samen met [M] in [lidstaat] . Zij zijn ieder voor de onverdeelde helft eigenaar van het huis waarin zij gezamenlijk wonen [woning] in [lidstaat] (hierna: de woning) .

2.2.

De aankoop van de woning is gefinancierd met een hypothecaire geldlening. De over het jaar 2015 betaalde hypotheekrente bedraagt in totaal € 13.422.

2.3.

Belanghebbende is enig aandeelhouder van [bedrijf 1] en deze houdt op haar beurt alle aandelen in [bedrijf 2]

2.4.

Belanghebbende heeft in 2015 voor zijn werkzaamheden in Nederland loon genoten van € 109.500. Daarnaast heeft belanghebbende winst uit onderneming genoten van € 10.339 waarvan de belastingheffing op grond van het belastingverdrag tussen Nederland en [lidstaat] aan Nederland is toegewezen. Verder heeft belanghebbende inkomsten uit ter beschikking gesteld vermogen genoten van € 2.439. Voorts heeft belanghebbende bank-, spaartegoeden en beleggingen welke op 1 januari 2015 gezamenlijk € 707.236 bedroegen, waarvan rendementen worden genoten.

2.5.

[M] heeft in 2015 in [lidstaat] gegenereerd loon genoten van € 113.382 dat uitsluitend in [lidstaat] is belast.

2.6.

De inspecteur heeft bij de aanslagregeling voor het jaar 2015 geen rekening gehouden met de door belanghebbende geclaimde aftrek van de negatieve inkomsten uit de eigen woning en de premies voor de arbeidsongeschiktheidsverzekering. Het belastbare inkomen uit werk en woning heeft de inspecteur vastgesteld op € 119.839 (zijnde het loon en de winst uit onderneming). Daartegen heeft belanghebbende tijdig bezwaar gemaakt.

2.7.

De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar de premies voor de arbeidsongeschiktheidsverzekering in aftrek toegelaten en heeft het belastbare inkomen uit werk en woning verminderd tot € 100.875.

2.8.

Niet in geschil is dat belanghebbende geen kwalificerende buitenlands belastingplichtige is in de zin van artikel 7.8 van de Wet IB 2001. Er wordt namelijk niet voldaan aan de daarin opgenomen inkomenseis van 90%. Belanghebbende meent dat 18,79%, zijnde € 28.289 van zijn wereldinkomen toerekenbaar is aan [lidstaat] . De inspecteur hanteert een andere berekeningsmethode en meent dat dit een ander (hoger) bedrag en percentage zou moeten zijn. Beiden zijn het er wel over eens dat op basis van de wet, niet voldaan is aan artikel 7.8 van de Wet IB 2001.

2.9.

In geschil is het antwoord op de vraag of belanghebbende op grond van het recht van Europese Unie de (negatieve) belastbare inkomsten uit de eigen woning in mindering mag brengen op zijn inkomen uit werk en woning.

2.10.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat artikel 7.8 van de Wet IB 2001 in strijd is met het Unierecht en dat de conclusie van de Hoge Raad in de uitspraak van 8 oktober 2021¹ zoals weergegeven in r.o. 4.3 daarvan, onjuist moet zijn gelet op meerdere uitspraken van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ EU). Belanghebbende beroept zich primair op de uitspraken van het HvJ EU over het zogenoemd Group Relief-systeem zoals in het Marks & Spencer arrest² aan bod is gekomen en op de vervolgjurisprudentie in dat kader. Belanghebbende meent aldus dat hij recht heeft op het kunnen aftrekken van de hypotheekrente dat toerekenbaar is aan hem en ook van het deel dat toerekenbaar is aan [M] . Uit de jurisprudentie van het HvJ EU volgt namelijk dat negatieve gemeenschappelijke inkomensbestanddelen altijd ergens in aftrek moeten worden kunnen gebracht. Dat is nu niet het geval, aldus belanghebbende.

2.11.

De rechtbank overweegt dat in beginsel de eis die in artikel 7.8 van de Wet IB 2001 wordt gesteld om aangemerkt te worden als kwalificerende buitenlandse belastingplichtige, niet in strijd is met het EU-recht.³

2.12.

Voorts heeft de Hoge Raad in zijn arrest van 8 oktober 2021⁴, voor zover hier relevant, het volgende overwogen:

2.13.

De rechtbank stelt voorop dat het in beginsel aan de woonstaat ( [lidstaat] ) is om rekening te houden met de persoonlijke en gezinsomstandigheden van belanghebbende en dat slechts in uitzonderingsgevallen het aan de werkstaat (Nederland) is om aftrek in verband met de persoonlijke en gezinssituatie te verlenen. De rechtbank stelt vast dat het gezinsinkomen (zie 2.5 en 2.8) niet geheel of nagenoeg geheel in de werkstaat wordt verdiend. Het is dan niet aan de werkstaat om aftrek in verband met negatieve inkomsten uit de eigen woning te verlenen. Er is sprake van een dispariteit tussen de belastingstelsels van [lidstaat] en Nederland en naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur daarom terecht de geclaimde aftrek inzake de negatieve inkomsten uit de eigen woning geweigerd.

2.14.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.15.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;