Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 11-07-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:3787, 21_1747

Belanghebbende heeft in zijn e-mail van 14 juni 2022 vermeld dat hij vanwege medische onmacht niet in staat is om deel te nemen aan de digitale zitting en dat hij de uitspraak afwacht. Hij voert tevens aan dat hij geschaad is in zijn rechten nu zijn verdagingsverzoek niet voortvarend is behandeld en is afgewezen. Volgens belanghebbende is er sprake van een vooringenomen dubieuze behandeling.

De rechtbank heeft aanvankelijk in de e-mail van 3 juni 2022 van belanghebbende geen verzoek om verdaging van de zitting, maar een verzoek om verdaging tot indiening van nadere stukken gelezen. Ook had belanghebbende in zijn beroepschrift reeds aangekondigd nog nadere stukken te zullen overleggen. Toen belanghebbende per e-mail van 5 juni 2022 nadere stukken had ingediend, ging de rechtbank ervan uit dat belanghebbende daarmee voldaan had aan zijn wens tot het indienen van nadere stukken.

Het verdagen van de zitting is een bevoegdheid van de rechtbank. Bij de toepassing hiervan dient zij rekening te houden met verschillende belangen, waaronder die van alle bij de procedure betrokken partijen, alsook het belang van een goede rechtspleging dat is gediend met een voortvarende behandeling van de zaak. Het ligt op de weg van belanghebbende om een verdagingsverzoek met stukken te onderbouwen, de enkele mededeling dat hij op medische gronden niet in staat is om deel te nemen aan de digitale zitting volstaat niet.¹

De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet geschaad is in zijn rechten en dat er geen sprake is van vooringenomenheid of enige andere schending van waarborgen bij de behandeling van onderhavige zaak.

Belanghebbende stelt dat in de beroepsprocedure niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken door de inspecteur zijn overgelegd. De ontbrekende stukken bestaan, aldus belanghebbende, uit (samengevat) stukken die betrekking hebben op:

-

Telefonische communicatie (logbestanden, gespreksverslagen, voicemailberichten, etc);

-

Correspondentie (e-mails, notities, meta-analyses, etc);

-

Systeem-informatie (AKI-ABS klantinformatie, FSV, collegiale toetsing, etc.);

-

Belastingdossier (communicatie met o.a. het Ministerie van Financiën, de Landsadvocaat, de Politie, etc);

-

Aangifte en bezwaar 2018 gerelateerd (communicatie met bij de behandeling betrokken personen).

Dit leidt, aldus belanghebbende, tot schending van artikel 8:42, lid 1 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

Ter zitting heeft de inspecteur een afschrift van een printscreen uit het ABS systeem overgelegd en heeft zij verklaard dat alle op de zaak betrekking hebbende stukken zijn overgelegd. Volgens de inspecteur reikt artikel 8:42 van de Awb niet zo ver dat alle informatie en stukken waarover de Belastingdienst beschikt, ook die welke geen betrekking hebben op de zaak, dienen te worden overgelegd. Een afschrift van de overgelegde printscreen is aan deze uitspraak gehecht.

Op grond van artikel 8:42 van de Awb moet het bestuursorgaan, in dit geval de inspecteur, de op de zaak betrekking hebbende stukken indienen. Op de zaak betrekking hebbende stukken zijn alle stukken die het bestuursorgaan ter raadpleging ter beschikking staan of hebben gestaan en die van belang kunnen zijn voor de beslechting van de (nog) bestaande geschilpunten.² Het standpunt van de inspecteur dat niet zonder meer alle stukken waarover de Belastingdienst beschikt die op belanghebbende betrekking hebben, zijn aan te merken als op de zaak betrekking hebbende stukken, is juist. De verplichting op grond van artikel 8:42 van de Awb ziet (alleen) op stukken die op de zaak betrekking hebben. De inspecteur heeft ter zitting geloofwaardig verklaard dat hij alle op de zaak betrekking hebbende stukken waarover zij beschikt, heeft overgelegd. Zonder nadere toelichting van belanghebbende, die ontbreekt, kan niet worden vastgesteld of er bij de opsomming van de stukken door belanghebbende stukken zijn, die ten onrechte niet zijn ingebracht. De rechtbank is derhalve van oordeel dat de inspecteur artikel 8:42 van de Awb niet heeft geschonden.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat hij is geschaad in zijn hoor- en inzagerecht en dat hij als gevolg daarvan zijn beroepschrift nog niet inhoudelijk heeft gemotiveerd.

De inspecteur voert aan dat belanghebbende niet geschaad is in zijn hoor- en inzagerecht. Uit de processtukken blijkt dat belanghebbende in verschillende gesprekken en e-mails zijn zienswijze naar voren heeft kunnen brengen. Ook heeft de inspecteur belanghebbende twee keer in de gelegenheid gesteld om zijn dossier in te zien. Belanghebbende heeft daar niet op gereageerd.

De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet geschaad is in zijn hoor- en inzagerecht. Uit het procesverloop en de correspondentie over het horen en inzage in de dossiers blijkt dat belanghebbende niet inhoudelijk op de voorstellen van de inspecteur heeft gereageerd. Een en ander brengt met zich dat in deze situatie niets meer van de inspecteur gevergd kon worden. Het lag op de weg van belanghebbende om hierin actie te ondernemen. De inspecteur is terecht er van uit gegaan dat belanghebbende geen gebruik wenste te maken van zijn hoor- en inzagerecht.

De rechtbank beoordeelt vervolgens of het bezwaar van belanghebbende terecht ongegrond is verklaard. Tevens zal beoordeeld worden of de belastingrente niet tot een te hoog bedrag is vastgesteld. De beoordeling door de rechtbank vindt plaats aan de hand van de argumenten die belanghebbende heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

De rechtbank is van oordeel dat het bezwaar onterecht ongegrond is verklaard en dat de belastingrente te hoog is vastgesteld. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

De inspecteur stelt zich op het standpunt dat het beroep gegrond is, omdat in de aanslag de aftrek voor de specifieke zorgkosten door een telfout € 5 te laag is vastgesteld (in aftrek toegelaten is € 5.257 in plaats van € 5.262). De inspecteur stelt zich voorts op het standpunt dat er terecht geen aftrek is verleend voor de uitgaven van de specifieke zorgkosten, nu deze niet kwalificeren in de zin van artikel 6.17 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001).

In artikel 6.1, lid 1, onderdeel a en lid 2, onderdeel d van de Wet IB 2001 is geregeld dat op belastingplichtige drukkende uitgaven voor specifieke zorgkosten persoonsgebonden aftrekposten zijn. Op grond van artikel 6.17, eerste lid, aanhef en onderdeel d, van de wet IB 2001 vormen uitgaven voor andere hulpmiddelen specifieke zorgkosten, voor zover deze hulpmiddelen van een zodanige aard zijn dat zij hoofdzakelijk door zieke of invalide personen worden gebruikt. De bewijslast met betrekking tot het in aanmerking nemen van specifieke zorgkosten rust op belanghebbende.

De rechtbank stelt voorop dat tussen partijen niet in geschil is dat belanghebbende als gevolg van ziekte lichamelijke beperkingen ervaart. Tussen partijen is evenmin in geschil dat belanghebbende uitgaven heeft gedaan voor de aanschaf, aanpassing en montage van een verstelbaar elektrisch bed(bodem) en airco.

Belanghebbende beroept zich er op dat de toegepaste risicoselectie, waarbij de inspecteur een code (AKI 1043) aan zijn aangiften IB/PVV heeft gegeven en zijn gegevens zijn geregistreerd in de databank Fraude Signalering Voorziening (FSV), tot gevolg heeft dat de controle van zijn aangifte IB/PVV 2018 onrechtmatig is.

De inspecteur heeft ter zitting desgevraagd aangevoerd dat de aangifte IB/PVV 2018 niet alleen binnen Project 1043, maar ook volgens het reguliere risicomodel voor handmatige beoordeling is geselecteerd. De reden hiervoor is de hoogte van de aangegeven aftrek specifieke zorgkosten. Ter zitting heeft de inspecteur dit toegelicht met een afschrift van de printscreen uit het ABS systeem.

De rechtbank overweegt dat uit het arrest van de Hoge Raad van 10 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1748, volgt dat indien een belastingplichtige in zijn aangifte een aftrekpost opvoert en bij de aanslagregeling wordt geconstateerd dat hij op die aftrek (gedeeltelijk) geen recht heeft, het niet onrechtmatig is indien de inspecteur de aangiften over andere jaren gaat controleren. Dat geldt in beginsel ook indien die constatering ertoe leidt dat gegevens van de belastingplichtige worden opgeslagen in een bestand, en zelfs indien die gegevensverwerking op zichzelf beschouwd onrechtmatig is. De rechtmatigheid van het besluit van de inspecteur om een aangifte te controleren wordt in beginsel niet aangetast door de manier waarop informatie over de belastingplichtige is verwerkt. Dat kan anders zijn als de controle voortvloeit uit een risicoselectie, een verwerking van persoonsgegevens in een databank of een gebruik van een databank waarin persoonsgegevens zijn opgeslagen, op basis van een criterium dat jegens de belastingplichtige leidt tot een schending van een grondrecht, zoals een schending van het verbod op discriminatie naar afkomst, geaardheid of geloofsovertuiging.

De rechtbank acht het geloofwaardig wat de inspecteur heeft verklaard over de wijze waarop en de reden waarom de aangifte IB/PVV 2018 van belanghebbende zijn geselecteerd voor handmatige beoordeling. De rechtbank acht ook de verklaring van de inspecteur plausibel dat de (relatieve) hoogte van de uitgaven voor specifieke zorgkosten de directe aanleiding vormden voor het onderzoek van belanghebbendes aangifte IB/PVV 2018. Op basis van de processtukken is er geen direct aanknopingspunt om te vermoeden dat er nog andere uitworpreden zijn geweest dan wel dat de uitworpreden is beïnvloed door andere factoren. Er kan daarom niet worden vastgesteld dat de controle van de in de aangifte opgenomen aftrek van specifieke zorgkosten heeft plaatsgevonden op basis van een criterium dat jegens belanghebbende leidt tot een schending van een grondrecht zoals een schending van het verbod op discriminatie naar afkomst, geaardheid of geloofsovertuiging. Dat is overigens ook niet gesteld. De enkele omstandigheid dat gegevens van belanghebbende zijn opgenomen in de databank FSV, kan – ook indien die opname in het licht van de AVG onrechtmatig is te achten – niet tot een verlaging of vernietiging van de aanslagen leiden, gelet op het hiervoor in 3.16 vermelde arrest van de Hoge Raad.

Volgens belanghebbende heeft de wantrouwende bejegening en onbarmhartige opstelling door de belastingdienst een negatieve impact op zijn gezondheid. Hij heeft verzocht om toepassing van de menselijke maat bij de beoordeling of de uitgaven voor specifieke zorgkosten voor aftrek in aanmerking komen.

De rechtbank stelt voorop dat het gevoel dat de menselijke maat ontbreekt, niet betekent dat in alle gevallen ook in het voordeel van de belastingplichtige kan en moet worden beslist. Het heffen van belastingen is als uitgangspunt gebaseerd op wettelijke bepalingen en de feiten en omstandigheden van het geval. Het heffen van belastingen dient daarbij ook een collectief belang. Slechts indien het handelen van de inspecteur strijdig is met algemene beginselen van behoorlijk bestuur kan dat aanleiding zijn om in voorkomende gevallen de toepassing van de wet (in meerdere of mindere mate) aan de kant te zetten in (doorgaans) een individueel geval. Van een dergelijke situatie is hier volgens de rechtbank, zoals hiervoor overwogen, geen sprake.

Gelet op wat in 3.14 is vermeld, is de aanslag te hoog.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de vertraging in de behandeling van zijn dossier aan de inspecteur te wijten is. Hij is daarom van mening dat hij over een deel van de betreffende periode geen belastingrente verschuldigd is.

De inspecteur stelt zich op het standpunt dat de aanslag binnen de aanslagtermijn is opgelegd en dat de belastingrente correct en in overeenstemming met de toepasselijke regels is vastgesteld. De belastingrente dient volgens de inspecteur echter wel verlaagd te worden, omdat hij van mening is dat de aanslag te hoog is.

Dat belanghebbende de behandelduur als lang heeft ervaren, betekent niet dat daardoor geen of minder belastingrente verschuldigd is. Nu de aanslag te hoog is, dient de belastingrente in overeenstemming met de vermindering van de aanslag verminderd te worden.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat als gevolg van de handelwijze van de inspecteur de behandeling van zijn dossier vertraging heeft opgelopen. Daarnaast stelt hij dat zulks in combinatie met zijn medische situatie hem veel stress heeft opgeleverd. De rechtbank begrijpt dit als een verzoek tot vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn.

Dit verzoek moet worden afgewezen. De redelijke termijn die staat voor de behandeling van bezwaar en beroep tezamen is als uitgangspunt 24 maanden.⁴ Het bezwaar van belanghebbende is op 23 juli 2020 ontvangen. De uitspraak door de rechtbank wordt gedaan vóór 22 juli 2022. Dat is binnen de daarvoor gestelde termijn van 24 maanden.