Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 19-07-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:4124, 19_6109 en 21_4447

In geschil is of het beroep betreffende de IB/PVV 2016 ontvankelijk is. Indien dat beroep ontvankelijk is, is in geschil of de aanslag juist is en of terecht belastingrente in rekening is gebracht. Voor wat betreft 2017 is in geschil of alsnog rekening moet worden gehouden met de in de aangifte geclaimde aftrekposten.

De rechtbank beoordeelt de ontvankelijkheid van het beroep 2016 ambtshalve, mede naar aanleiding van hetgeen de inspecteur daarover heeft aangevoerd. De overige geschilpunten beoordeelt de rechtbank aan de hand van de argumenten die belanghebbende heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

De rechtbank acht het beroep betreffende de aanslag IB/PVV 2016 ontvankelijk. Inhoudelijk is de rechtbank van oordeel dat die aanslag juist is en dat daarbij terecht belastingrente in rekening is gebracht, en dat de aanslag IB/PVV 2017 en de daarbij (impliciet) gegeven beschikkingen ook juist zijn. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

De inspecteur heeft betoogd dat het beroep betreffende de aanslag IB/PVV 2016 niet-ontvankelijk moeten worden verklaard omdat belanghebbende geen gronden voor het beroep heeft aangevoerd. De rechtbank volgt de inspecteur daarin niet. De rechtbank is van oordeel dat uit al hetgeen door belanghebbende is aangevoerd kan worden afgeleid dat zij het niet eens is met de aanslag en met het in rekening brengen van belastingrente.

Belanghebbende stelt dat zij het bedrag van de voorlopige teruggave IB/PVV 2016 nooit heeft ontvangen en dat zij ook geen bericht van verrekening heeft gekregen. Dat is echter geen reden voor vernietiging of vermindering van de definitieve aanslag. Uit de door de inspecteur overgelegde stukken blijkt dat de voorlopige teruggaaf aan belanghebbende is verleend. Artikel 15 AWR bepaalt dat een dergelijke teruggaaf, die wordt aangemerkt als een voorlopige aanslag tot een negatief bedrag, met de definitieve aanslag moet worden verrekend. Daarvoor is dus niet van belang of het bedrag van die voorlopige teruggaaf ook werkelijk is uitbetaald of dat dat bedrag is verrekend met een openstaande belastingschuld en, in dat laatste geval, ook niet of de ontvanger van die verrekening enige kennisgeving heeft gestuurd.

Over de juistheid van de beslissing van de ontvanger om de voorlopige teruggaaf te verrekenen met een openstaande belastingschuld kan de belastingrechter niet oordelen. Een geschil daarover kan alleen worden voorgelegd aan de civiele rechter.

Belanghebbende heeft nog aangevoerd dat zij, nu de inspecteur overeenkomstig de aangifte een voorlopige aanslag had opgelegd, erop mocht vertrouwen dat ook de definitieve aanslag naar hetzelfde bedrag zou worden vastgesteld. Die stelling kan belanghebbende niet baten omdat bij het vaststellen van de voorlopige aanslag uitdrukkelijk is meegedeeld dat de in de aangifte vermelde gegevens nog gecontroleerd zullen worden en dat de definitieve aanslag eventueel kan afwijken. Het beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt dus niet.

Wellicht ten overvloede oordeelt de rechtbank dat de aanslag waarbij de voorlopige teruggaaf werd teruggenomen, juist is. Aan belanghebbende, die zelf een inkomen heeft van nihil en dus geen IB/PVV verschuldigd is, kan de algemene heffingskorting alleen worden uitbetaald indien en voor zover de partner IB/PVV is verschuldigd (artikel 8.9 Wet IB 2001). Aangezien vaststaat dat de partner over 2016 geen IB/PVV was verschuldigd had belanghebbende dus geen recht op uitbetaling van enig bedrag aan heffingskorting.

De rechtbank ziet echter wel aanleiding om de belastingrente terug te brengen tot nihil, en wel op grond van hetgeen de inspecteur heeft toegezegd in hiervoor onder 2.4 vermelde e-mail. Uit de stukken blijkt niet dat die toezegging is geeffectueerd. De rechtbank ziet hier aanleiding de belastingrentebeschikking te verminderen tot nihil. In zoverre is het beroep gegrond.

Belanghebbende, op wie in dit geval de bewijslast rust, heeft niets aangevoerd waaruit kan worden opgemaakt waar het in de aangifte opgevoerde negatieve loon van € 16.666 betrekking op heeft. In het bijzonder heeft zij, tegenover de betwisting door de inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat uit de arbeidsovereenkomst met de BV of enig andere overeenkomst tussen haar en de BV voortvloeit dat zij verplicht was tot terugbetaling van enig bedrag aan loon, en ook is niet aannemelijk geworden dat zij feitelijk enig bedrag aan loon heeft terugbetaald. De rechtbank is daarom van oordeel dat de in de aangifte geclaimde aftrek daarvoor terecht is geweigerd en dat de inspecteur (impliciet) het verlies uit werk en woning dus terecht heeft vastgesteld op nihil.