Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-09-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:5340, BRE 21/1353 en 21/1354

De rechtbank beoordeelt of de aanslagen terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd. Daarbij gaat het specifiek om de vraag of de inspecteur terecht de correcties vanwege het privégebruik van de auto heeft vastgesteld. Daarnaast beoordeelt de rechtbank of de inspecteur terecht een gebruikelijk loon in aanmerking heeft genomen. De rechtbank doet dat aan de hand van de argumenten die belanghebbende heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

De rechtbank is van oordeel dat de beroepen ongegrond moeten worden verklaard. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Belanghebbende stelt dat de auto in de onderhavige jaren niet meer dan 500 kilometer privé gebruikt is. Belanghebbende stelt dat hij een kilometeradministratie heeft bijgehouden. Bij het inruilen van de auto is belanghebbende vergeten de kilometeradministratie uit de auto te halen. Direct nadat hij tot de ontdekking kwam dat hij dit vergeten was, heeft hij contact opgenomen met de autodealer waar de auto ingeruild is om de kilometeradministratie te achterhalen. De autodealer heeft per e-mail bevestigd dat de kilometeradministratie weggegooid is. Nu de kilometeradministratie van de auto niet meer beschikbaar is, is belanghebbende van mening dat de overige feiten en omstandigheden een oordeel kunnen geven over de kilometeradministratie van de auto. Daarbij verwijst belanghebbende naar dat er geen enkele rit is afgekeurd uit zijn kilometeradministratie over het jaar 2016 en dat er nauwelijks correcties zijn gedaan naar aanleiding van het boekenonderzoek bij de B.V.

Tussen partijen is niet in geschil dat de auto ter beschikking stond van belanghebbende. Eveneens is niet in geschil dat er geen kilometeradministratie beschikbaar is voor de auto in 2014 en 2015.

Op grond van artikel 3.20, eerste lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) wordt, indien aan de belastingplichtige ook voor privédoeleinden een auto ter beschikking staat, een nader te bepalen bedrag als onttrekking in aanmerking genomen en wordt de auto in ieder geval geacht ook voor privédoeleinden ter beschikking te staan tenzij blijk dat de auto op jaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt. Voor het leveren van het bewijs kan een sluitende rittenregistratie worden bijgehouden. Het bewijs mag echter ook op een andere wijze worden geleverd.¹

Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat de auto niet privé is gebruikt. Er zijn geen aanknopingspunten dat er in de kilometeradministratie die verloren is gegaan uitsluitend of nagenoeg uitsluitend zakelijke ritten zijn opgenomen. In dit geval ligt de bewijslast bij belanghebbende en met hetgeen dat hij heeft aangevoerd is niet onderbouwd dat de auto in de onderhavige jaren niet privé is gebruikt. Hierbij merkt de rechtbank op dat uit de kilometeradministratie van het jaar 2016 van de nieuwe auto (BMW) niet blijkt hoe de auto in de onderhavige jaren is gebruikt, zeker omdat belanghebbende de nieuwe auto in privé heeft aangekocht. De rechtbank is daarom van oordeel dat de inspecteur terecht de bijtelling voor het privégebruik van de auto heeft gecorrigeerd.

Belanghebbende stelt dat er in 2014 geen sprake kon zijn van een gebruikelijk loon op basis van bijzondere financiële omstandigheden en dat het in aanmerking genomen bedrag van € 10.000, dat gebaseerd is op de toename van de rekening-courantpositie tussen belanghebbende en de B.V., niet privé is besteed. Het ging slechts om gelden die tijdelijk zijn overgeboekt naar privé om eventuele beslaglegging in een zakelijk conflict te voorkomen. Deze gelden zijn alleen niet geheel weer teruggeboekt om de zakelijke rekening en zouden dus een lening vormen, aldus belanghebbende.

Ingevolge artikel 3.81 van de Wet IB 2001 wordt onder loon verstaan loon overeenkomstig de wettelijke bepalingen van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB). Artikel 12a van de Wet LB bepaalt, kort gezegd, dat een aanmerkelijkbelanghouder voor zijn werkzaamheden in de vennootschap een gebruikelijk loon geniet. Het gebruikelijk loon wordt – voor zover hier van belang – op de voet van artikel 12a van de Wet LB voor het jaar 2014 in beginsel op minimaal € 44.000 (bedrag 2014) gesteld, tenzij aannemelijk is dat ter zake van soortgelijke dienstbetrekkingen waarbij een aanmerkelijk belang geen rol speelt, in het economische verkeer een lager loon gebruikelijk is.

Vaststaat dat belanghebbende in 2014 aandeelhouder was van de B.V. en ten behoeve van de B.V. werkzaamheden verrichtte. Aldus geldt als uitgangspunt dat de gebruikelijk loonregeling dient te worden toegepast op de (fictieve) dienstbetrekking van belanghebbende. Nu het door de inspecteur vastgestelde gebruikelijk loon niet boven het bedrag zoals genoemd in artikel 12a, eerste lid, van de Wet LB uitkomt, ligt het op de weg van belanghebbende om aannemelijk te maken dat in dit geval moet worden uitgegaan van een lager gebruikelijk loon.²

Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat er geen enkel loon kon worden betaald door de B.V. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat er structureel te weinig inkomen werd gegenereerd voor het toekennen van een gebruikelijk loon voor de werkzaamheden van belanghebbende. Hij heeft er weliswaar op gewezen dat het UWV hem een uitkering heeft verstrekt omdat het heel slecht ging met de onderneming en belanghebbende met behulp van die uitkering de gelegenheid kreeg om de onderneming te herstellen, echter dit heeft belanghebbende niet onderbouwd met enige stukken. De inspecteur is voor de hoogte van het gebruikelijk loon aangesloten bij de opgenomen gelden in de rekening-courant tussen de B.V. en belanghebbende, daarmee neemt de inspecteur niet het standpunt in dat die gelden privé zijn besteed zoals belanghebbende stelt. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat moet worden afgeweken van het gebruikelijk loon dan waarvoor de inspecteur hem heeft aangeslagen.

De beroepen worden geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte belastingrente aangevoerd. De rechtbank ziet geen aanleiding af te wijken van de belastingrentebeschikkingen. Hierbij wijst de rechtbank belanghebbende erop dat het bedrag van de belastingrente het bedrag van de aanslag volgt.