Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 28-10-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:6310, 21/2233

De rechtbank beoordeelt aan de hand van de door belanghebbende aangevoerde beroepsgronden of de navorderingsaanslag IB voor het jaar 2017 terecht aan belanghebbende is opgelegd. Als beroepsgronden voert belanghebbende aan dat de inspecteur niet beschikt over een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt en dat het vertrouwensbeginsel is geschonden.

Op grond van artikel 16 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin belanghebbende ter zake van dit feit te kwader trouw is. De bewijslast dat sprake is van een nieuw feit rust op de inspecteur.

De inspecteur stelt zich op het standpunt dat sprake is van een nieuw feit omdat naar aanleiding van intern onderzoek is geconstateerd dat de door belanghebbende ontvangen AOW-uitkering ten onrechte niet in de Nederlandse belastingheffing is betrokken. Ter zitting heeft de inspecteur toegelicht dat naar aanleiding van het Wijzigingsprotocol³ er steekproefsgewijs onderzoek is gedaan op aangiften om te kijken of het Belastingverdrag op de juiste wijze werd toegepast. In die steekproef was de aangifte IB voor het jaar 2017 van belanghebbende opgenomen en toen is geconstateerd dat, hoewel de steekproef niet specifiek daarop gericht was, de AOW-uitkering ten onrechte niet was opgenomen als belastbaar inkomen uit werk en woning.

Belanghebbende betwist dat sprake is van een nieuw feit. Volgens belanghebbende waren bij het opleggen van de definitieve aanslag IB voor het jaar 2017 alle feiten bij de inspecteur bekend of hadden in ieder geval alle feiten bij de inspecteur bekend kunnen zijn.

De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur beschikt over een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt en overweegt daartoe als volgt. Het gegeven dat de AOW-uitkering van belanghebbende ten onrechte niet als belastbaar inkomen uit werk en woning was aangegeven is op zichzelf bezien te kwalificeren als een nieuw feit. Gelet op de gedingstukken acht de rechtbank het aannemelijk gemaakt door de inspecteur dat hij voorafgaand aan dit onderzoek niet wist of behoorde te weten dat AOW-uitkering onbelast zou blijven gelet op de wijze waarop de AOW-uitkering in de aangifte IB 2017 was verwerkt (zie 2.3).

Belanghebbende stelt dat het vertrouwensbeginsel is geschonden. De bewijslast dat het vertrouwensbeginsel is geschonden rust op belanghebbende. Ter onderbouwing voert hij aan dat over de belastbaarheid van de AOW-uitkering in het jaar 2008 al is gecorrespondeerd met de Belastingdienst. Daarnaast stelt belanghebbende dat hij in de jaren 2009 tot en met 2017 telkens in zijn aangiften IB heeft aangegeven dat de AOW-uitkering niet in Nederland is belast en dat dit door de inspecteur is gevolgd.

Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is vereist dat de belastingplichtige aannemelijk maakt dat van de zijde van de overheid toezeggingen of andere uitlatingen zijn gedaan of gedragingen zijn verricht waaruit de betrokkene in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs kon en mocht afleiden of en zo ja, hoe de inspecteur in een concreet geval zijn bevoegdheden zou uitoefenen.⁴ De enkele omstandigheid dat de inspecteur gedurende een aantal jaren bij het regelen van de aanslag op een bepaald punt de aangifte heeft gevolgd, is onvoldoende voor een gerechtvaardigd beroep op de schending van het vertrouwensbeginsel. Daarvoor zijn bijkomende omstandigheden nodig.⁵

De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat de inspecteur het vertrouwensbeginsel heeft geschonden. Uit de uitspraak op bezwaar ten aanzien van aanslag IB voor het jaar 2008 blijkt dat de inspecteur juist het standpunt heeft ingenomen dat de AOW-uitkering op grond van het Belastingverdrag door Nederland moet worden belast. Op dat punt kan geen sprake zijn van in rechte te beschermen gewekt vertrouwen. Ook aan het gegeven dat de inspecteur gedurende een langere periode jaarlijks de aanslagen conform aangiften heeft opgelegd, kan in dit geval geen in rechte te beschermen vertrouwen worden ontleend. Belanghebbende heeft daarvoor niet aannemelijk gemaakt dat, zoals hij stelt, hij telkens bij het doen van aangifte duidelijk heeft gemaakt op welke wijze hij de AOW-uitkering had verwerkt.