Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 16-01-2023, ECLI:NL:RBZWB:2023:200, 21/4464

De rechtbank beoordeelt of de verzuimboete terecht en tot het juiste bedrag aan belanghebbende is opgelegd. Daarnaast beoordeelt de rechtbank of het vertrouwensbeginsel is geschonden en of terecht en tot het juiste bedrag belastingrente in rekening is gebracht. Zij doet dat aan de hand van de argumenten die belanghebbende heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

De rechtbank is van oordeel dat het beroep gegrond is, omdat een schending van het vertrouwensbeginsel in het onderhavige geval in de weg staat aan het opleggen van een verzuimboete. Verder is de rechtbank van oordeel dat terecht en tot het juiste bedrag belastingrente in rekening is gebracht. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Aan de belastingplichtige, die is uitgenodigd tot het doen van aangifte en die de aangifte niet, dan wel niet binnen de in de aanmaning gestelde termijn heeft gedaan, kan een verzuimboete worden opgelegd.¹ Ter zake van een aangifteverzuim legt de inspecteur een verzuimboete op van zeven procent van het wettelijk maximum van € 5.278, ofwel € 369.²

Belanghebbende stelt dat de uitnodiging, herinneringsbrief en aanmaning tot het doen van aangifte hem niet hebben bereikt. Hij heeft daartoe aangevoerd dat voornoemde stukken door de inspecteur naar het onjuiste adres zijn verzonden. Volgens hem heeft hij op 13 mei 2019 het nieuwe postadres doorgegeven aan de Belastingdienst. Het is dan ook niet aan zijn schuld te wijten dat de aangifte te laat zou worden ingediend.

De inspecteur stelt dat aangezien belanghebbende voorafgaand aan het verzenden van de uitnodiging, herinneringsbrief en aanmaning geen wijziging van zijn postadres heeft doorgegeven aan de Belastingdienst en dit wel zijn verantwoordelijkheid is, de verzuimboete terecht is opgelegd.

Tussen partijen is niet in geschil dat de inspecteur de uitnodiging, herinneringsbrief en aanmaning naar het oude postadres van belanghebbende heeft verstuurd, terwijl belanghebbendes gemachtigde op dat moment reeds was verhuisd. Partijen houdt verdeeld aan wie dat te wijten is. De rechtbank overweegt dat de inspecteur in de regel ook acht moet slaan op adresgegevens die door een belastingplichtige in een digitaal formulier zijn vermeld.³ De rechtbank volgt de inspecteur echter in zijn stelling dat belanghebbende bij zijn verzoek van 13 mei 2019 (zie 2.2) geen wijziging van zijn postadres heeft doorgegeven. In dit formulier geeft belanghebbende slechts aan dat hij een gemachtigde heeft en wat het adres van die gemachtigde is. Het doorgeven van een (nieuw) adres van een gemachtigde betekent niet dat ook het postadres van belanghebbende zelf wordt gewijzigd. Belanghebbende heeft niet kenbaar gemaakt dat zijn postadres moet worden gewijzigd. De rechtbank is van oordeel dat – anders dan de ontvanger met betrekking tot het jaar 2017 heeft geschreven – het niet doorgeven van een wijziging van het postadres aan de Belastingdienst voor rekening en risico van belanghebbende komt. Nu vaststaat dat belanghebbende voor het jaar 2018 geen aangifte IB heeft gedaan, is de verzuimboete in beginsel terecht opgelegd.

Belanghebbende voert aan dat voor het jaar 2017 ook correspondentie van de Belastingdienst naar het oude postadres is gestuurd met kosten als gevolg, maar dat deze kosten in bezwaar volledig zijn komen te vervallen. De rechtbank vat deze verwijzing van belanghebbende naar de voor het jaar 2017 afgehandelde bezwaren op als een beroep op het vertrouwensbeginsel.

De inspecteur stelt dat belanghebbende geen vertrouwen kan ontlenen aan een beslissing van de ontvanger, omdat deze een andere werkwijze en andere mogelijkheden heeft. Verder stelt de inspecteur dat bij de ambtshalve tegemoetkoming aan het bezwaar van belanghebbende tegen de aanslag IB 2017, de verzuimboete ten onrechte is komen te vervallen. Belanghebbende heeft hier niet om verzocht en de inspecteur was hier ook niet ambtshalve toe gehouden. Van een bewuste standpuntbepaling is geen sprake. De inspecteur heeft verder aangevoerd dat hij niet kan worden gehouden aan een (onjuiste) beslissing voor het jaar 2017, omdat ieder jaar op zichzelf moet worden beoordeeld.

De rechtbank stelt voorop dat voor het aannemen van in rechte te honoreren vertrouwen moet worden beoordeeld of sprake is van – in onderlinge samenhang te beoordelen – omstandigheden die bij belanghebbende de indruk hebben kunnen wekken dat de beslissing van de inspecteur voor het jaar 2017 berustte op een bewuste standpuntbepaling.

De rechtbank is van oordeel dat hoewel ieder jaar op zichzelf moet worden beoordeeld, de inspecteur in bepaalde omstandigheden aan een bewuste standpuntbepaling voor een ander jaar gebonden kan zijn. De rechtbank overweegt dat voor het jaar 2017 dezelfde adresseringskwestie speelde en belanghebbende ten aanzien daarvan gronden heeft aangevoerd in zijn bezwaar. Vervolgens is naast het dwangbevel met gemaakte excuses, ook de verzuimboete voor het jaar 2017 vernietigd. Ondanks dat belanghebbende hierom niet heeft verzocht, kunnen deze omstandigheden in samenhang bezien – vanuit het perspectief van belanghebbende – bij hem de indruk hebben gewekt dat de inspecteur het standpunt had ingenomen dat de onjuiste adressering aan de Belastingdienst te wijten was en dat om die reden de verzuimboete over 2017 moest worden vernietigd. Aangezien het onderhavige geschil betrekking heeft op dezelfde adresseringskwestie, mocht belanghebbende erop vertrouwen dat de verzuimboete voor het jaar 2018 ook zou komen te vervallen. De rechtbank is dan ook van oordeel dat een beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt en de verzuimboete moet worden vernietigd.

De rechtbank ziet geen aanleiding af te wijken van de belastingrentebeschikking. Hierbij wijst de rechtbank belanghebbende erop dat het bedrag van de belastingrente het bedrag van de aanslag volgt. Aangezien belanghebbende heeft nagelaten een wijziging van zijn postadres aan de Belastingdienst door te geven, is ook het belopen van de belastingrente aan hemzelf te wijten.