Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 21-05-2019, ECLI:NL:GHARL:2019:4328, 17/00928

Belanghebbende heeft op 13 maart 2019 per fax een pleitnota aan het Hof verzonden. Nu belanghebbende evenwel niet ter zitting van 19 maart 2019 is verschenen, kan dit stuk niet als een pleitnota worden aangemerkt maar moet het als een nader stuk in de zin van artikel 8:58 van de Algemene wet bestuursrecht worden bestempeld. Dat artikel bepaalt dat partijen tot tien dagen voor de zitting nadere stukken kunnen indienen. Aan die termijn heeft belanghebbende zich niet gehouden. De vraag of het stuk niettemin tot de procedure in hoger beroep kan worden toegelaten, beantwoordt het Hof ontkennend. In de uitnodigingsbrief voor de zitting is nadrukkelijk vermeld dat tot tien dagen voor de zitting nadere stukken kunnen worden ingediend. Reden waarom hij dit niet in een eerdere fase van de procedure heeft gedaan, heeft belanghebbende niet gegeven en niet valt in te zien waarom belanghebbende het nu overgelegde stuk niet eerder in de procedure had kunnen inbrengen. Gelet hierop weegt het belang dat belanghebbende heeft bij het overleggen van het stuk – welke belang niet door belanghebbende is toegelicht, maar klaarblijkelijk bestaat uit het innemen van een aantal nieuwe stellingen – naar het oordeel van het Hof niet zwaarder dan het algemene belang van een doelmatige procesgang (vgl. onder meer HR 10 april 2009, nr. 42.681, ECLI:NL:HR:2009:BI0562). Daarbij betrekt het Hof het belang van de Inspecteur om op dergelijke nieuwe stellingen naar behoren te kunnen reageren. Daarom wordt het stuk niet tot de procedure toegelaten. Op de inhoud ervan wordt derhalve geen acht geslagen door het Hof.

Belanghebbende heeft ook in hoger beroep gesteld dat de artikel 28c van de IW in strijd is met het recht van de Europese Unie en heeft verzocht om toekenning van een passende rentevergoeding, buiten artikel 28c van de IW om over de periode van de betaling tot de feitelijke terugbetaling. Zij is van mening dat de belastingrechter te dien aanzien bevoegd is.

Belanghebbende verzoekt het Hof in dat kader om bij twijfel prejudiciële vragen te stellen aan het Hof van Justitie van de Europese Unie.

De Rechtbank heeft in haar bestreden uitspraak dienaangaande overwogen dat nog niet onherroepelijk vaststaat dat in strijd met het Unierecht is geheven, terwijl uit de stukken van het geding niet blijkt dat de ontvanger de bedoelde voor bezwaar vatbare beschikking heeft vastgesteld en/of hierop al een uitspraak op bezwaar heeft gedaan en heeft zich daarom op dit punt onbevoegd verklaard.

Op grond van artikel 28c, eerste lid, van de IW wordt op verzoek aan de belastingschuldige invorderingsrente vergoed voor zover de ontvanger op grond van een beschikking van de inspecteur is gehouden belasting terug te geven omdat de desbetreffende belasting in strijd met het Unierecht is geheven. Op grond van artikel 30, eerste lid, van de IW, voor zover van belang, beslist de ontvanger op het verzoek bij voor bezwaar vatbare beschikking.

De wetgever heeft met de inwerkingtreding van artikel 28c van de IW beoogd dat bij uitsluiting de ontvanger bevoegd is om op de voet van artikel 30, eerste lid, van de IW bij voor bezwaar vatbare beschikking vast te stellen of en in hoeverre invorderingsrente wordt vergoed. Pas daarna kan de belastingrechter aan de beoordeling van die beschikking inzake invorderingsrente toekomen. De Rechtbank heeft zich dan ook terecht onbevoegd verklaard met betrekking tot het verzoek van belanghebbende om toekenning van een passende rentevergoeding buiten artikel 28c van de IW om over de periode van de betaling tot de feitelijke terugbetaling (vgl. HR 3 maart 2017, nr. 16/01176, ECLI:NL:2017:341). De stelling van belanghebbende dat de renteregeling zoals opgenomen in artikel 28c van de IW in strijd is met het Unierecht, dient te worden verworpen. Het Hof verwijst voor de gronden daartoe naar het arrest van de Hoge Raad van 28 september 2018, nr. 17/01724, ECLI:NL:HR:2018:1790.

Gelet op het arrest HR 28 september 2018, nr. 17/01724, ECLI:NL:HR:2018:1790, ziet het Hof geen redenen tot het stellen van prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie van de Europese Unie. De namens belanghebbende ingebrachte argumenten maken dat niet anders.

Belanghebbende heeft voorts gesteld recht te hebben op vergoeding door de Inspecteur van de werkelijke kosten van bezwaar.

Artikel 7:15, tweede lid, Awb luidt: ”De kosten, die de belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken, worden door het bestuursorgaan uitsluitend vergoed op verzoek van de belanghebbende voorzover het bestreden besluit wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.”.

Blijkens de uitspraak op bezwaar komt de Inspecteur terug van zijn eerdere naheffingsaanslag en boetebeschikking, omdat hij om te voorkomen dat er auto’s op de Nederlandse weg rijden waarop minder belasting rust dan op de auto van belanghebbende zou rusten in geval de handelswaarde zou worden gehanteerd, in de bezwaarfase is uitgegaan van de laagste koerslijstwaarde. De naheffingsaanslag en boetebeschikking zijn daarom vernietigd. Overeenkomstig het Besluit proceskosten bestuursrecht (BPB) is in de uitspraak op bezwaar aan de kosten van bezwaar op forfaitaire wijze tegemoetgekomen. Tussen partijen is – voor die situatie – niet in geschil dat daarbij moet worden uitgegaan van 2 punten. De Rechtbank heeft op basis daarvan een vergoeding van de kosten van bezwaar vastgesteld van € 492.

Belanghebbende heeft, naar het Hof begrijpt, gesteld dat de Inspecteur – kort gezegd – met het opleggen van de bestreden naheffingsaanslag en boetebeschikking opzettelijk het Unierecht heeft geschonden en dat zij daarom recht heeft op integrale vergoeding van de kosten als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het BPB. Naar het oordeel van het Hof, heeft belanghebbende met hetgeen zij naar voren heeft gebracht niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van bijzondere omstandigheden die een afwijking van de forfaitaire regeling rechtvaardigen.