Gerechtshof Den Haag, 18-01-2024, ECLI:NL:GHDHA:2024:1065, BK 22/1250 tot en met BK-22/1254

3. De Rechtbank heeft het navolgende overwogen, waarbij belanghebbende is geduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

8. Eiser heeft tegen de rekening bezwaar gemaakt. Op grond van artikel 26 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen staat tegen een op grond van de belastingwet genomen besluit slechts beroep bij de bestuursrechter open als het gaat om een belastingaanslag, een voor bezwaar vatbare beschikking of de betaling (voldoening of afdracht) van belasting op aangifte. De rekening is echter slechts een betalingsherinnering voor de motorrijtuigenbelasting die eiser voor de auto moest betalen. Het is dus geen belastingaanslag. Er is ook geen wettelijke bepaling die de rekening aanmerkt als een voor bezwaar vatbare beschikking. Aangezien eiser de rekening destijds ook niet betaald heeft, is er ook geen voldoening van belasting geweest waartegen eiser bezwaar kon maken.

Bij uitspraak op bezwaar van 5 oktober 2021 heeft verweerder het bezwaar tegen de rekening dan ook terecht niet-ontvankelijk verklaard.

9. Op grond van artikel 1, eerste lid, van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (Wet Mrb) wordt onder de naam motorrijtuigenbelasting een belasting geheven ter zake van het houden van een personenauto. Ingevolge artikel 6 van de Wet Mrb wordt de belasting voor een personenauto geheven van degene die bij de aanvang van een tijdvak het motorrijtuig houdt. Op grond van artikel 7, eerste lid, onder a, van de Wet Mrb is de houder van het motorrijtuig degene op wiens naam het motorrijtuig is gesteld in het kentekenregister.

10. Voor een auto waarvoor een kenteken is opgegeven wordt de belasting niet geheven over tijdvakken tijdens een voor dat motorvoertuig geldende schorsing als bedoeld in hoofdstuk IV, paragraaf 6 van de Wegenverkeerswet 1994 (WVW). Op grond van artikel 67, eerste lid, van de WVW wordt het kenteken op aanvraag van de eigenaar geschorst. De schorsing eindigt door verloop van het termijn vanaf het tijdstip waarop de schorsing is verleend.

11. Eenieder op wiens naam een motorrijtuig staat geregistreerd, is motorrijtuigenbelasting verschuldigd tenzij de eigenaar het kenteken heeft geschorst. Zolang eiser aldus als houder van de auto geregistreerd staat, bestaat voor eiser de verplichting om de schorsing van het kenteken te verlengen als hij geen motorrijtuigenbelasting wil betalen. Uit de stukken blijkt dat de auto van eiser van 6 februari 2015 tot en met 5 februari 2016 geregistreerd stond als geschorst, daarna was geen sprake meer van schorsing. Vanaf 6 februari 2016 is dus weer motorrijtuigenbelasting verschuldigd.

12. De motorrijtuigenbelasting moet op grond van artikel 14 van de Wet Mrb worden voldaan op aangifte. Als service zendt de Belastingdienst een rekening, al dan niet vergezeld van een acceptgirokaart. De rekening vormt slechts een mededeling aan belanghebbende van de omvang van de verschuldigde belasting volgens de door eiser gedane aangifte. De heffingswijze brengt mee dat eiser zelf verantwoordelijk blijft voor de tijdige voldoening van de op aangifte verschuldigde belasting, ook indien hij, zoals hij stelt, geen rekening heeft ontvangen. De naheffingsaanslagen met dagtekening 12 juli 2021 zijn naar het briefadres van eiser en daarmee naar het juiste adres verzonden.

13. Eiser heeft ter zitting nog gesteld dat hij in de veronderstelling verkeerde dat het kenteken was geschorst, omdat een schorsing van het motorrijtuig voor onbepaalde tijd doorloopt. Eiser miskent daarmee echter dat een schorsing slechts voor een bepaalde periode geldt. Het is de eigen verantwoordelijkheid van de houder van het motorrijtuig om het na afloop van die periode (indien gewenst) opnieuw te schorsen. De door verweerder gestelde schorsingsperiode wordt ondersteund door de uitdraai met informatie van de RDW die bij het verweerschrift is gevoegd. Eiser heeft geen stukken overgelegd noch anderszins aannemelijk gemaakt dat het kenteken ook in enige periode waarop de naheffingsaanslagen betrekking hebben geregistreerd stond als geschorst.

14. Nu niet aannemelijk is geworden dat de geldigheid van het kentekenbewijs van de auto onafgebroken was geschorst en vaststaat dat de verschuldigde belasting niet is betaald, zijn de naheffingsaanslagen terecht aan eiser opgelegd.

15. Verweerder heeft zich in beroep nader op het standpunt gesteld dat dat de boetes moeten worden gematigd tot nihil. De rechtbank ziet geen aanleiding verweerder hierin niet te volgen. Gelet op het voorgaande dienen de beroepen, voor zover gericht tegen de boetebeschikkingen, gegrond te worden verklaard.

16. Eiser heeft verzocht om een vergoeding van materiële schade. Eiser heeft echter niet onderbouwd waar zijn schade uit bestaat, zodat niet beoordeeld kan worden of sprake is van schade die op grond van artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komt. De rechtbank wijst daarom het verzoek af.

17. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit) vastgesteld op € 29,90 aan reiskosten. Eiser heeft voorts verzocht om vergoeding van verletkosten tot een bedrag van € 1.425 (15 uur à € 95) wegens de door hem aan de zaak bestede tijd. De omvang van de vergoeding voor verletkosten wordt echter bepaald door de duur van het tijdverzuim in verband met het bijwonen van de zitting en de reistijd van en naar de zitting; overige bestede tijd komt niet voor vergoeding in aanmerking. Nu eiser ook het door hem gestelde uurtarief (dat overigens ook het ingevolge het Besluit maximaal te vergoeden bedrag van € 89 per uur overschrijdt) niet heeft onderbouwd, zal de rechtbank de verletkosten op grond van het Besluit bepalen op € 100 (twee uur à € 50). De overige door eiser opgevoerde kosten zijn geen kosten die op grond van het Besluit voor vergoeding in aanmerking komen.”