Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 16-10-2014, ECLI:NL:GHSHE:2014:4384, 13-00540

Het geschil betreft het antwoord op de centrale vraag of belanghebbende terecht en tot het juiste bedrag aansprakelijk is gesteld voor de onbetaald gebleven naheffingsaanslagen loonheffingen en omzetbelasting van [A]. Deze vraag valt uiteen in de navolgende deelvragen:

1. Was [A] ten aanzien van de betaling van aanslag A.01.9750 in gebreke? Tussen partijen is niet in geschil dat [A] ten aanzien van de betaling van aanslagen A.01.7820, A.01.8500 en F.01.8501 in gebreke was.

2. Is door [A] tijdig melding gedaan van betalingsonmacht?

3. Is de aansprakelijkstelling tot een juist bedrag berekend?

Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Voor hetgeen hieraan ter zitting is toegevoegd, wordt verwezen naar de van de zittingen opgemaakte processen-verbaal.

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende bestuurder is in de zin van artikel 36, eerste lid, IW 1990. Ook is niet in geschil dat het een hoofdelijke aansprakelijkheid betreft.

Op grond van artikel 49 IW 1990 vindt aansprakelijkstelling niet plaats vóór het tijdstip waarop de belastingschuldige in gebreke is met de betaling van zijn belastingschuld. Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat [A] met betrekking tot aanslag A.01.9750 slechts voor een beperkt deel in gebreke was en voert daartoe aan dat de op 31 juli 2009 gedane betaling bestemd was ter voldoening van het openstaande bedrag van deze naheffingsaanslag (gerichte betaling). De Ontvanger heeft zich op het standpunt gesteld dat sprake was van een ongerichte betaling en dat de afboeking van de openstaande aanslagen, zoals omschreven in overweging 2.5 en 2.6, op juiste wijze heeft plaatsgevonden.

In aanvulling op de algemene regels omtrent de toerekening van betalingen in artikel 7 IW 1990, heeft de Belastingdienst in artikel 7 van de Leidraad Invordering 2008 de volgende beleidslijn opgenomen:

Voorts is van belang hetgeen is neergelegd in artikel 6:43 van het Burgerlijk Wetboek:

Met betrekking tot de eerste in geschil zijnde vraag overweegt het Hof als volgt. Voor de aanwijzing door de schuldenaar als bedoeld in artikel 6:43, eerste lid, van het BW is geen uitdrukkelijke wilsverklaring vereist, maar kan ook worden afgeleid uit de omstandigheden van het geval (vergelijk Hoge Raad 2 december 1953, NJ 1954/229). Vast staat dat het door [A] gebruikte betalingskenmerk bij de betaling van 31 juli 2009, als totaal gezien, een niet-bestaand kenmerk is. In zijn beroepschrift in hoger beroep heeft de Ontvanger aangegeven dat het gebruikte betalingskenmerk door de systemen van de Belastingdienst wel wordt herkend als een betaling van de belastingplichtige ‘[A]’ voor het middel ‘loonheffingen’ over het jaar ‘2009’, echter voor het niet-bestaande tijdvak 0. De Ontvanger heeft ter zitting van 28 februari 2014 tevens verklaard dat met het raadplegen van het aangifte- en aanslagsysteem de medewerker van de Belastingdienst belast met de verwerking van de betaling (in de stukken aangeduid als ‘operator’), over informatie over de ingediende aangiftes en aanslagen kon beschikken. Het bedrag van de betaling, zijnde € 121.070, stemt overeen met de ingediende aangifte en aanvullende aangifte over het tijdvak 5 en vertoont ook grote gelijkenis met het bedrag aan verschuldigde enkelvoudige belasting plus boete begrepen in de (op dat moment nog enige) naheffingsaanslag over periode 5, zijnde € 122.836, welke naheffingsaanslag is vastgesteld naar aanleiding van het niet betalen van door [A] aangegeven loonheffingen. Onder die omstandigheden had de Ontvanger moeten begrijpen dat de betaling van 31 juli 2009 bestemd was voor de voldoening van de loonheffing over het tijdvak 5. De omstandigheid dat dit niet in één oogopslag kan, doet daar niet aan af. Van een ongerichte betaling is geen sprake. Het betoog van de Ontvanger, dat de primaire fout bij [A] lag door gebruik te maken van een verkeerd betalingskenmerk, brengt daarin geen verandering. Het Hof merkt ten overvloede nog op dat voor het opleggen van een naheffingsaanslag loonheffing over tijdvak 7 en het vervolgens afboeken van de betaling op die naheffingsaanslag geen enkele grond bestond en bovendien ook niet in overeenstemming met hetgeen is neergelegd in artikel 7 Leidraad Invordering 1990 ter zake van ongerichte betalingen.

Gezien het vorenstaande moet de betaling ad € 121.070 geacht worden te dienen ter voldoening van de verschuldigde loonheffingen over periode 5. Nu over deze periode twee naheffingsaanslagen zijn opgelegd en aanslag A.01.9751 reeds is voldaan, is het Hof van oordeel dat de betaling moet worden toegerekend aan aanslag A.01.9750. Het bedrag van deze naheffingsaanslag is € 122.836, zodat sprake is van gedeeltelijke voldoening van deze naheffingsaanslag.

De aanslag A.01.9750 bestaat uit loonheffingen ten bedrage van € 120.430 en een boete van € 2.406, tezamen € 122.836. Belanghebbende is voor deze naheffingsaanslag aansprakelijk gesteld tot een bedrag van € 120.430. De betaling ad € 121.070 moet op grond van het voorgaande in mindering worden gebracht op deze naheffingsaanslag. Gelet op artikel 7, tweede lid, van de IW 1990 geschiedt toerekening van een betaling op een belastingaanslag naar evenredigheid aan de op het aanslagbiljet vermelde, in te vorderen, bedragen. Dit betekent dat de betaling van € 121.070 naar evenredigheid moet worden toegerekend aan de enkelvoudige belasting van € 120.430 en aan de boete van € 2.406. Dit leidt tot de volgende cijfermatige uitwerking:

 Deel van betaling dat kan worden toegerekend aan de enkelvoudige belasting:

(€ 120.430/€ 122.836) x € 121.070 = € 118.699.

 Deel van betaling dat kan worden toegerekend aan de boete:

(€ 2.406/€ 122.836) x € 121.070) = € 2.371.

Gelet op het voorgaande moet worden geoordeeld dat [A] ook met betrekking tot aanslag A.01.9750, zij het in beperkte mate, in gebreke is gebleven. Het antwoord op de eerste in geschil zijnde vraag luidt derhalve bevestigend.

Op grond van artikel 36, tweede lid, van de IW 1990 was [A] verplicht om onverwijld nadat bleek dat zij niet tot betaling van de verschuldigde loonheffing en/of omzetbelasting in staat was, daarvan schriftelijk mededeling te doen aan de Ontvanger (hierna: de melding van betalingsonmacht). Het al dan niet (op juiste wijze) melden is bepalend voor de bewijslastverdeling omtrent de aansprakelijkstelling, welke verdeling is beschreven in artikel 36, derde en vierde lid, van de IW 1990.

In artikel 7, eerste lid, van het Uitvoeringsbesluit Invorderingswet 1990 (hierna: UB IW 1990) is bepaald dat de melding van betalingsonmacht moet worden gedaan binnen twee weken na de dag waarop de verschuldigde belasting behoorde te zijn afgedragen of voldaan. Daarbij heeft wel te gelden dat pas gemeld behoeft te worden indien er sprake is van betalingsonmacht (vergelijk Hoge Raad 4 februari 2011, nr. 10/01660, ECLI:NL:2011:LJN BP2998, BNB 2011/112). In afwijking hiervan is in het tweede lid van artikel 7 van het UB IW 1990 bepaald dat melding voor een naheffingsaanslag die is opgelegd vanwege de omstandigheid dat de verschuldigde belasting meer beloopt dan die welke overeenkomstig de aangifte had moeten worden afgedragen of voldaan, mogelijk is tot twee weken na de vervaldag van die naheffingsaanslag, voor zover die omstandigheid niet is te wijten aan opzet of grove schuld van het lichaam.

Belanghebbende is aansprakelijk gesteld voor (het belastinggedeelte van) de onbetaald gebleven aanslagen A.01.7820, A.01.9750, A.01.8500 en F.01.8501. Als deze aanslagen getoetst worden aan de leden 2, 3 en 4 van artikel 36 IW 1990 levert dit per aanslag het navolgende beeld op.

De Ontvanger heeft in hoger beroep (alsnog) een afschrift van naheffingsaanslag A.01.7820 overgelegd. Uit de gegevens van de naheffingsaanslag blijkt dat deze is opgelegd, omdat de vereiste aangifte loonheffingen over het aangiftetijdvak 5 november 2007 – 2 december 2007 niet is ingediend. Er is geen boete opgelegd. Op grond van artikel 19, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) was belanghebbende gehouden de verschuldigde belasting te voldoen binnen één maand na 2 december 2007, derhalve voor 2 januari 2008. Vast staat dat niet tijdig is betaald. Voor het bepalen van de termijn waarbinnen rechtsgeldig kon worden gemeld, heeft in beginsel dan te gelden hetgeen is neergelegd in artikel 7, eerste lid, eerste volzin, van het UB IW 1990: melding binnen twee weken na de dag waarop de verschuldigde belasting behoorde te zijn afgedragen. De termijn voor de melding verliep derhalve – en in zoverre in afwijking van het oordeel van de Rechtbank - 14 dagen na 2 januari 2008, ofwel op 16 januari 2008. Dit is slechts anders indien op dat moment nog geen sprake was van een situatie van betalingsonmacht. Indien de betalingsonmacht pas later optreedt, dient melding onverwijld te geschieden nadat is gebleken dat [A] niet tot betaling in staat was. Belanghebbende heeft, zoals hierna is vermeld onder 4.13.2, gesteld dat ten tijde van het boekenonderzoek met de controlerend ambtenaar is gesproken over de betalingsproblemen van [A]. Het Hof leidt hieruit af dat uiterlijk aan het einde van het boekenonderzoek sprake was van betalingsonmacht in de zin van artikel 36 van de IW 1990. Het rapport van het boekenonderzoek is opgemaakt op 16 juli 2009.

Gelet op het vorenoverwogene moet worden geoordeeld dat belanghebbende, als bestuurder van [A], met betrekking tot aanslag A.01.7820 niet aan de op haar rustende verplichting tot het tijdig melden van de betalingsonmacht heeft voldaan. Alsdan is het bepaalde in artikel 36, vierde lid, van de IW 1990 van toepassing, met als gevolg dat wordt vermoed dat het niet betalen aan belanghebbende te wijten is (vraag 2b van het geschil). Op grond van de tweede volzin van artikel 36 van de IW 1990 wordt belanghebbende de mogelijkheid geboden voornoemd vermoeden te weerleggen, mits belanghebbende aannemelijk maakt dat het niet aan haar te wijten is, dat [A] niet tijdig de betalingsonmacht heeft gemeld. Belanghebbende heeft daartoe geen feiten en omstandigheden gesteld. Derhalve is het Hof van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat het niet tijdig melden van de betalingsonmacht niet aan haar te wijten is. Tot de mogelijkheid van het weerleggen van het vermoeden dat de niet-betaling aan belanghebbende is te wijten, wordt zij derhalve niet toegelaten. Belanghebbende is terecht aansprakelijk gesteld voor deze naheffingsaanslag.

Het antwoord op vraag 2 en vraag 2b met betrekking tot aanslag A.01.7820 luidt ontkennend.

Ook van aanslag A.01.9750 heeft de Ontvanger in hoger beroep alsnog een afschrift overgelegd. Uit de gegevens van de naheffingsaanslag blijkt dat deze is opgelegd, omdat de aangegeven loonheffingen over het aangiftetijdvak 20 april 2009 – 17 mei 2009 (periode 5) niet zijn afgedragen. Tussen partijen is niet in geschil dat, gelijk de Rechtbank heeft vastgesteld, de meldingstermijn voor deze naheffingsaanslag verstreek op 1 juli 2009.

Onder verwijzing naar hetgeen is overwogen in 4.13.1 tot en met 4.13.5 moet worden geoordeeld dat ook voor aanslag A.01.9750 belanghebbende de betalingsonmacht niet tijdig heeft gemeld.

Onder verwijzing naar overweging 4.14 is het Hof ook met betrekking tot aanslag A.01.9750 van oordeel dat belanghebbende, met hetgeen zij heeft aangevoerd, niet aannemelijk heeft gemaakt dat het niet tijdig melden van de betalingsonmacht niet aan haar te wijten is. Tot de mogelijkheid van het weerleggen van het vermoeden dat de niet-betaling aan belanghebbende is te wijten, wordt zij derhalve niet toegelaten. Belanghebbende is terecht aansprakelijk gesteld voor deze naheffingsaanslag.

Het antwoord op vraag 2 en vraag 2b met betrekking tot aanslag A.01.9750 luidt ontkennend.

Aanslag A.01.8500 is opgelegd naar aanleiding van het in 2.2 en 2.3 genoemde boekenonderzoek, tijdens welke is geconstateerd dat de verschuldigde loonheffingen meer belopen dan die welke op aangifte zijn afgedragen. Als gevolg daarvan is gelijktijdig met de naheffingsaanslag een vergrijpboete opgelegd wegens het opzettelijk of grofschuldig achterwege laten van die afdracht. De naheffingsaanslag bestaat uit in totaal zeven correctieposten en is vastgesteld naar een bedrag van € 29.964. Niet in geschil is dat, gelijk de Rechtbank heeft vastgesteld, de meldingstermijn voor deze naheffingsaanslag, indien van toepassing, verstreek op 2 september 2009.

Belanghebbende is voor twee van de zeven correctieposten van de naheffingsaanslag aansprakelijk gesteld. Het betreft de correcties ‘Feestdagenregeling’ en ‘Overige geschenken’ over de jaren 2006 tot en met 2008, in totaal € 4.879:

Het Hof stelt voorop, dat – anders dan de Rechtbank heeft geoordeeld – op grond van artikel 7, tweede lid, UB IW 1990 – en met uitsluiting van het bepaalde in het eerste lid – voor die elementen van de naheffingsaanslag waarvoor het opzettelijk of grofschuldig handelen van het lichaam aannemelijk is gemaakt, niet bevrijdend kan worden gemeld (vergelijk Hoge Raad 23 december 2011, nr. 10/01211, ECLI:NL:HR:2011:BR7038, BNB 2012/50 en Hoge Raad 6 april 2012, nr. 11/01496, ECLI:NL:HR:2012:BR7065, V-N 2012/19.28). De bewijslast met betrekking tot het opzettelijk of grofschuldig handelen van het lichaam, zijnde [A], rust op de Ontvanger. Anders dan belanghebbende heeft gesteld, gelden naar het oordeel van het Hof voor de toets of sprake is van opzet of grove schuld, dezelfde criteria als bij het reguliere boeteregime ingevolge de AWR. Onder verwijzing naar de onderdelen 3.4 en 6.4 van het onderzoeksrapport komt het Hof tot het oordeel dat de Ontvanger, met hetgeen hij heeft aangevoerd, aannemelijk heeft gemaakt dat het aan grove schuld van [A] te wijten is dat de verschuldigde belasting (loonheffingen) meer beloopt dan is afgedragen. [A] had zich ervan behoren te vergewissen welke fiscale consequenties verbonden waren aan de verstrekking van kerstpakketten en toelagen ter gelegenheid van diverse jubilea. De regelingen op dit punt zijn jaarlijks aan verandering onderhevig en de juiste toepassing ervan kan door raadpleging van goed toegankelijke bronnen worden geborgd. Het handelen in strijd met deze regelingen betreft een in laakbaarheid aan opzet grenzende mate van verwijtbaarheid, dan wel grove onachtzaamheid, die [A] wordt aangerekend. Voor dat geval is het doen van een bevrijdende melding van betalingsonmacht niet mogelijk.

Uit het arrest Hoge Raad van 8 augustus 2014, nr. 12/05618, ECLI:NL:HR:2014:2149, V-N 2014/40.25, volgt dat in gevallen van opzet en grove schuld in de zin van artikel 7, tweede lid, UB IW 1990 de bestuurder overeenkomstig artikel 36, vierde lid, eerste volzin, van de IW 1990 aansprakelijk is en dat wordt vermoed dat de niet betaling van de belasting aan hem is te wijten, tenzij hij overeenkomstig de tweede volzin van laatstbedoelde bepaling aannemelijk maakt dat het niet tijdig melden niet aan hem is te wijten. In een geval als het onderhavige wil dat zeggen dat de bestuurder aannemelijk maakt dat het niet aan hem is te wijten dat het lichaam de betalingsonmacht niet rechtsgeldig kon melden doordat het opzettelijk of grofschuldig geen aangifte of een te lage aangifte heeft gedaan. Belanghebbende heeft daartoe geen feiten en omstandigheden gesteld. Derhalve is het Hof van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat het laten ontstaan van een situatie waarbij het doen van een bevrijdende melding van betalingsonmacht niet mogelijk was, niet aan haar te wijten is. Tot de mogelijkheid van het weerleggen van het vermoeden dat de niet-betaling aan belanghebbende is te wijten, wordt zij derhalve niet toegelaten. Belanghebbende is terecht aansprakelijk gesteld voor deze naheffingsaanslag.

Het antwoord op vraag 2 en vraag 2b met betrekking tot aanslag A.01.8500 luidt ontkennend.

Aanslag F.01.8501 is eveneens opgelegd naar aanleiding van het boekenonderzoek, genoemd in overweging 2.2 en 2.3. Deze naheffingsaanslag is opgelegd als gevolg van de constatering dat de verschuldigde omzetbelasting meer beloopt dan die welke op aangifte is voldaan. Ook bij deze naheffingsaanslag is een vergrijpboete opgelegd wegens het opzettelijk of grofschuldig achterwege laten van die voldoening. De naheffingsaanslag bestaat eveneens uit zeven correctieposten en is vastgesteld naar een bedrag van € 227.257. Niet in geschil is dat, gelijk de Rechtbank heeft vastgesteld, de meldingstermijn voor deze naheffingsaanslag, indien van toepassing, verstreek op 25 augustus 2009.

Belanghebbende is voor de gehele naheffingsaanslag aansprakelijk gesteld. Het betreft de navolgende correcties over de jaren 2004 tot en met 2008:

Voor de omzetbelastingcorrecties waarvoor een vergrijpboete is opgelegd dient, evenals voor de loonheffingencorrecties, door de Ontvanger aannemelijk te worden gemaakt dat sprake is van grove schuld. Onder verwijzing naar de onderdelen 2.4, 2.6.1, 2.8 en 6.2 van het onderzoeksrapport komt het Hof tot het oordeel dat de Ontvanger, met hetgeen hij heeft aangevoerd, aannemelijk heeft gemaakt dat het aan grove schuld van [A] te wijten is dat de verschuldigde omzetbelasting meer beloopt dan die op aangifte is voldaan. Belanghebbende heeft aangevoerd dat de Ontvanger niet in zijn bewijsopdracht is geslaagd, omdat de correcties onvoldoende zijn onderbouwd. Belanghebbende heeft echter in de van haar afkomstige pleitnota’s in hoger beroep erkend dat in strijd met de wettelijke voorschriften te weinig omzetbelasting is aangegeven en voldaan. Daar komt bij dat de Ontvanger in hoger beroep de correcties nader heeft toegelicht (bijlage 2 bij de motivering van het hoger beroep), zodat belanghebbende zich daartegen in hoger beroep heeft kunnen verweren. Ook de door belanghebbende aangevoerde disculperende omstandigheden – de liquiditeitspositie in het algemeen en de procespositie ten opzichte van debiteuren van [A] – kunnen haar niet baten. Het stelsel van op aangifte voldoen van belasting is gebaseerd op vertrouwen, zodat de administratieve last voor belastingplichtigen zo beperkt mogelijk kan blijven. Het oprekken van de wettelijke voorschriften getuigt van een in laakbaarheid aan opzet grenzende mate van verwijtbaarheid, dan wel grove onachtzaamheid, die [A] wordt aangerekend. Voor dat geval is het doen van een bevrijdende melding van betalingsonmacht niet mogelijk.

Uit het arrest Hoge Raad van 8 augustus 2014, nr. 12/05618, ECLI:NL:HR:2014:2149, V-N 2014/40.25, volgt dat in gevallen van opzet of grove schuld in de zin van artikel 7, tweede lid, UB IW 1990 de bestuurder overeenkomstig artikel 36, vierde lid, eerste volzin, van de IW 1990 aansprakelijk is en dat wordt vermoed dat de niet-betaling van de belasting aan hem is te wijten, tenzij hij overeenkomstig de tweede volzin van laatstbedoelde bepaling aannemelijk maakt dat het niet tijdig melden niet aan hem is te wijten. In een geval als het onderhavige wil dat zeggen dat de bestuurder aannemelijk maakt dat het niet aan hem is te wijten dat het lichaam de betalingsonmacht niet rechtsgeldig kon melden doordat het opzettelijk of grofschuldig geen aangifte of een te lage aangifte heeft gedaan. Belanghebbende heeft daartoe geen feiten en omstandigheden gesteld. Derhalve is het Hof van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat het laten ontstaan van een situatie waarbij het doen van een bevrijdende melding van betalingsonmacht niet mogelijk was, niet aan haar te wijten is. Tot de mogelijkheid van het weerleggen van het vermoeden dat de niet-betaling aan belanghebbende is te wijten, wordt zij derhalve niet toegelaten. Belanghebbende is terecht aansprakelijk gesteld voor deze naheffingsaanslag.

Voor de omzetbelastingcorrecties waarvoor geen of slechts een verzuimboete is opgelegd, kon wel bevrijdend worden gemeld. Van aanslag F.01.8501 behoort een afschrift tot het dossier. De dagtekening van deze naheffingsaanslag is 28 juli 2009. Tussen partijen is niet in geschil dat, gelijk de Rechtbank heeft vastgesteld, de meldingstermijn voor deze naheffingsaanslag verstreek op 25 augustus 2009. Onder verwijzing naar hetgeen is overwogen in 4.13.1 tot en met 4.13.5 moet worden geoordeeld dat ook voor aanslag F.01.8501 belanghebbende de betalingsonmacht niet tijdig heeft gemeld.

Onder verwijzing naar overweging 4.14 is het Hof ook met betrekking tot aanslag F.01.8501 van oordeel dat belanghebbende, met hetgeen zij heeft aangevoerd, niet aannemelijk heeft gemaakt dat het niet tijdig melden van de betalingsonmacht niet aan haar te wijten is. Tot de mogelijkheid van het weerleggen van het vermoeden dat de niet-betaling aan belanghebbende is te wijten, wordt zij derhalve niet toegelaten. Belanghebbende is terecht aansprakelijk gesteld voor deze naheffingsaanslag.

Het antwoord op vraag 2 en vraag 2b met betrekking tot aanslag F.01.8501 luidt ontkennend.

Gelet op het voorgaande moet vraag 2 met betrekking tot alle naheffingsaanslagen ontkennend worden beantwoord. Beantwoording van vraag 2a komt om die reden niet aan de orde. Vraag 2b moet met betrekking tot alle naheffingsaanslagen eveneens ontkennend worden beantwoord.

Onder 2.10 is de navolgende specificatie van de beschikking aansprakelijkstelling opgenomen:

Zoals reeds in 4.7 is overwogen moet de beschikking aansprakelijkstelling voor aanslag A.01.9750 ad € 120.430 worden verminderd met € 118.699 tot € 1.731.

Voor zover belanghebbende stelt dat de aansprakelijkstelling ten aanzien van de aanslag F.01.8501 en A.01.8500 beperkt zou zijn tot de belasting die materieel verschuldigd is geworden na 11 respectievelijk 19 augustus 2006,verwerpt het Hof dit standpunt. Dit standpunt berust op een onjuiste rechtsopvatting (vergelijk Hoge Raad 22 december 1993, nr. 28 672, BNB 1994/151). Voor het overige zijn geen bezwaren tegen de berekening van de beschikking aansprakelijkstelling als zodanig aangevoerd.

Zoals reeds in 4.7 is overwogen moet de beschikking aansprakelijkstelling voor aanslag A.01.9750 ad € 120.430 worden verminderd met € 118.699 tot € 1.731.

Voor zover belanghebbende stelt dat de aansprakelijkstelling ten aanzien van de aanslag F.01.8501 en A.01.8500 beperkt zou zijn tot de belasting die materieel verschuldigd is geworden na 11 respectievelijk 19 augustus 2006, verwerpt het Hof dit standpunt. Dit standpunt berust op een onjuiste rechtsopvatting (vergelijk Hoge Raad 22 december 1993, nr. 28 672, ECLI:NL:HR:1993:BH8728, BNB 1994/151). Voor het overige zijn geen bezwaren tegen de berekening van de beschikking aansprakelijkstelling als zodanig aangevoerd.

De derde in geschil zijnde vraag moet derhalve, als gevolg van het antwoord op de voorgaande vragen, ontkennend worden beantwoord.

De slotsom is dat het hoger beroep van de Ontvanger gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd, doch uitsluitend met betrekking tot de beslissing omtrent de beschikking aansprakelijkstelling. Het Hof zal de beschikking aansprakelijkstelling verminderden tot een bedrag van € 240.993.

Gelet op het feit dat de uitspraak van de Rechtbank niet in stand blijft, is voor het heffen van griffierecht van de Ontvanger inzake het hoger beroep geen plaats.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.