Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 13-07-2017, ECLI:NL:GHSHE:2017:3225, 14/00486

Op 22 mei 2017 en 21 juni 2017 zijn bij het Hof, na de sluiting van het onderzoek, brieven van belanghebbende binnengekomen. Het Hof vat deze brieven – evenals belanghebbende – op als een verzoek om heropening van het onderzoek. Uit de laatst bedoelde brief leidt het Hof af dat het verzoek betrekking heeft op de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen. In die brief is onderbouwd waarom deze naheffingsaanslagen niet kunnen zijn opgelegd wegens opzet of grove schuld van [A] . Ten aanzien van deze naheffingsaanslagen zal het Hof oordelen dat niet aannemelijk is dat de omstandigheid dat de verschuldigde omzetbelasting meer bedraagt dan op aangifte is afgedragen, is te wijten aan opzet of grove schuld van [A] (zie 4.9). Belanghebbendes verzoek om heropening kan derhalve niet tot een ander oordeel leiden. Het verzoek om heropening wordt dan ook afgewezen. De onder 1.9 vermelde brieven zullen niet tot de gedingstukken worden gerekend en door het Hof verder buiten beschouwing worden gelaten. Voorts merkt het Hof op dat belanghebbende in de brieven van 22 mei 2017 en 21 juni 2017, noch anderszins, een verzoek om vergoeding van immateriële schade heeft gedaan.

Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat de inhoud van het in 1.8 bedoelde stuk van de Ontvanger niet in de beoordeling van het geschil mag worden betrokken. Volgens belanghebbende is de Ontvanger hiermee namelijk getreden buiten de ter zitting verstrekte opdracht van het Hof. Belanghebbendes grief faalt, omdat belanghebbende zelf zijn in 1.4 bedoelde nadere stukken minder dan tien dagen vóór de zitting heeft ingediend en deze stukken nagenoeg de volle omvang van het geschil betroffen. Het Hof slaat acht op deze stukken van belanghebbende en derhalve ook op het in 1.8 bedoelde stuk van de Ontvanger. Het Hof beantwoordt vraag a derhalve ontkennend.

Aan [A] zijn de in 2.2, 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen loonheffing en omzetbelasting opgelegd vanwege de omstandigheid dat de verschuldigde belasting meer beloopt dan die welke overeenkomstig de desbetreffende aangiften is dan wel had moeten worden afgedragen of voldaan. Meer in het bijzonder zijn de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen opgelegd vanwege de omstandigheid dat [A] een te laag bedrag aan verschuldigde omzetbelasting heeft aangegeven en afgedragen en zijn de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen opgelegd vanwege de omstandigheid dat [A] de verschuldigde loonheffing en omzetbelasting niet tijdig heeft betaald.

Het Hof dient te beoordelen of belanghebbende terecht aansprakelijk is gesteld, waarbij het Hof onderscheid maakt tussen de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen omzetbelasting enerzijds en de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen loonheffing en omzetbelasting anderzijds.

Artikel 36, lid 2, van de IW luidt, voor zover te dezen van belang, als volgt:

Artikel 7, lid 2, van het Uitvoeringsbesluit Invorderingswet 1990 (hierna: het Uitvoeringsbesluit) luidt als volgt:

Uit het vorenstaande volgt dat het Hof moet beoordelen of de omstandigheid dat – kort weergegeven – de verschuldigde omzetbelasting meer bedraagt dan op aangifte is afgedragen, te wijten is aan opzet of grove schuld van [A] (vgl. Hoge Raad 23 december 2011, nr. 10/01211, ECLI:NL:HR:2011:BR7038.).

De Ontvanger heeft gesteld dat sprake is van opzet of grove schuld van [A] . Belanghebbende heeft dit betwist. Anders dan de Ontvanger meent, kan belanghebbende in de onderhavige procedure opzet of grove schuld betwisten; de omstandigheid dat [A] dit bij de bestrijding van de onderliggende naheffingsaanslagen aan de orde had kunnen stellen, doet daaraan niet af, nu ter zake daarvan geen onherroepelijke rechterlijke uitspraak is gedaan (artikel 49, lid 7, van de IW).

Op de Ontvanger rust de bewijslast aannemelijk te maken dat sprake is van opzet of grove schuld van [A] . In dat kader heeft de Ontvanger verwezen naar het controlerapport dat is opgesteld naar aanleiding van het in 2.2 bedoelde, door de inspecteur ingestelde, boekenonderzoek. Volgens de Ontvanger heeft de inspecteur in het controlerapport melding gemaakt van het feit dat hij heeft afgezien van een eindgesprek, omdat er strafrechtelijke vervolging zou plaatsvinden. Volgens de Ontvanger is de kwalificatie opzet volgens de Aanmeldings- Transactie- en Vervolgingsrichtlijnen voor de inspecteur een voorwaarde om een dossier aan te melden voor strafrechtelijk onderzoek. Nu als gevolg hiervan het strafrechtelijk onderzoek daadwerkelijk is opgestart, is volgens de Ontvanger sprake van opzet. Volgens de Ontvanger spreekt het voor zich, dat strafrechtelijke vervolging niet zou plaatsvinden als geen sprake zou zijn van opzet. Ten slotte heeft de Ontvanger gesteld dat belanghebbende aansprakelijk is gesteld wegens kennelijk onbehoorlijk bestuur, waardoor de discussie over opzet of grove schuld een academische discussie is.

Naar het oordeel van het Hof heeft de Ontvanger hiermee niet aannemelijk gemaakt dat de omstandigheid dat de verschuldigde omzetbelasting meer bedraagt dan op aangifte is afgedragen, is te wijten aan opzet of grove schuld van [A] . De Ontvanger kan zich daartoe niet verschuilen achter een ‘constatering’ van de inspecteur. Bovendien is de enkele stelling dat daadwerkelijk een strafrechtelijk onderzoek jegens [A] is opgestart, onvoldoende om in de onderhavige procedure opzet of grove schuld aanwezig te achten. Ten slotte verliest de Ontvanger met zijn stelling dat belanghebbende aansprakelijk is gesteld wegens kennelijk onbehoorlijk bestuur uit het oog dat hij moet bewijzen dat niet belanghebbende, maar [A] opzet of grove schuld kan worden verweten.

Vervolgens dient het Hof te beoordelen of [A] de betalingsonmacht tijdig heeft gemeld. Ingevolge artikel 7, lid 2, van het Uitvoeringsbesluit had [A] de betalingsonmacht uiterlijk twee weken na de vervaldag van de naheffingsaanslagen moeten melden. De vervaldag van de naheffingsaanslag met nummer F.01.4501 is, zo staat vermeld op het aanslagbiljet, 11 januari 2007. Het Hof stelt de vervaldag van de naheffingsaanslag met nummer F.01.4502 op de voet van artikel 9, lid 2, van de IW op 11 september 2007. Niet in geschil is dat vóór 31 oktober 2007 geen melding van betalingsonmacht is gedaan. Derhalve is betreffende de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen niet tijdig een melding van betalingsonmacht gedaan.

Belanghebbende heeft ter zitting een beroep gedaan op artikel 36.5.5 van de Leidraad Invordering 2008, waarin het volgende is bepaald:

Gelet op het vorenstaande heeft [A] de betalingsonmacht derhalve niet op de juiste wijze gemeld. Derhalve dient belanghebbende te bewijzen dat deze omstandigheid niet aan hem is te wijten. Belanghebbende heeft geen feiten of omstandigheden gesteld op basis waarvan moet worden geoordeeld dat niet aan hem is te wijten dat [A] niet tijdig de betalingsonmacht heeft gemeld.

Op grond van het vorenstaande en artikel 36, lid 4, van de IW is het Hof van oordeel dat belanghebbende terecht aansprakelijk is gesteld voor de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen.

Of belanghebbende terecht aansprakelijk is gesteld voor de betaling van de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen loonheffing en omzetbelasting, is afhankelijk van de vraag of [A] op juiste wijze heeft voldaan aan de (eventuele) verplichting de betalingsonmacht te melden (artikel 36 van de IW in verbinding met artikel 60 van de Wet financiering sociale verzekeringen). Omdat de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen zijn opgelegd vanwege de omstandigheid dat [A] de verschuldigde loonheffing en omzetbelasting niet tijdig heeft betaald, is artikel 7, lid 1, van het Uitvoeringsbesluit van toepassing. Artikel 7, lid 1, van het Uitvoeringsbesluit luidt, voor zover te dezen van belang, als volgt:

Per formulier met dagtekening 14 november 2007 heeft belanghebbende betalingsonmacht gemeld ten aanzien van de loonheffing over september 2007 voor een bedrag van € 2.429 en de omzetbelasting over het derde kwartaal 2007 voor een bedrag van € 110.002. Naar het oordeel van het Hof heeft de Ontvanger zich terecht op het standpunt gesteld dat de melding betalingsonmacht niet of niet op de juiste wijze is geschied. De melding is immers te laat ontvangen. De verschuldigde loonheffing over september 2007 en de verschuldigde omzetbelasting over het derde kwartaal 2007 behoorden immers te zijn afgedragen respectievelijk te zijn voldaan in oktober 2007. Niet is in geschil is dat de melding door de Ontvanger is ontvangen op 16 november 2007, derhalve meer dan twee weken na 1 november 2007 (artikel 19 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen).

Voor zover belanghebbende heeft gesteld dat hij de betalingsonmacht reeds bij brief van 31 oktober 2007 heeft gemeld en dat deze brief door de Ontvanger tijdig moet zijn ontvangen, heeft het navolgende te gelden. De Ontvanger heeft weersproken dat deze brief vóór 16 november 2007 is ontvangen. De Ontvanger heeft zich op het standpunt gesteld dat de brief van 31 oktober 2007 als bijlage bij het op 16 november 2007 (onderdeel 2.10) ontvangen formulier is ontvangen. Het Hof acht aannemelijk dat de brief van 31 oktober 2007 niet tijdig is ontvangen. Het Hof acht daarbij de volgende omstandigheden doorslaggevend:

Gelet op hetgeen in 4.15 en 4.16 is overwogen, is de onmacht om de loonheffing over september 2007 en de omzetbelasting over het derde kwartaal 2007 te betalen, niet tijdig gemeld. Ten aanzien van deze belastingschulden geldt het wettelijke vermoeden dat belanghebbende aansprakelijk is (artikel 36, lid 4, van de IW). Belanghebbende mag het vermoeden van aansprakelijkheid alleen weerleggen als hij aannemelijk maakt dat het niet aan hem is te wijten dat [A] niet rechtsgeldig de betalingsonmacht heeft gemeld. Belanghebbende heeft hieromtrent echter niets gesteld.

Gelet op het vorenstaande is het Hof van oordeel dat belanghebbende terecht aansprakelijk is gesteld voor de voldoening dan wel afdracht van de loonheffing over september 2007 en de omzetbelasting over het derde kwartaal 2007.

Weliswaar is de melding van betalingsonmacht op 16 november 2007 geschied buiten de daarvoor in artikel 7, lid 2, van het Uitvoeringsbesluit gestelde termijn, voor zover het gaat om de loonheffing over september 2007 en de omzetbelasting over het derde kwartaal 2007 (zie 4.15), maar dit gebrek kleeft niet aan die melding waar het gaat over in latere tijdvakken verschuldigde loonheffing en omzetbelasting (zie Hoge Raad 21 september 2012, nr. 11/04755, ECLI:NL:HR:2012:BX7943). Gelet hierop is de betalingsonmacht betreffende de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen, met uitzondering van die betreffende de loonbelasting over september 2007 en de omzetbelasting over het derde kwartaal 2007, (hierna: de resterende in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen) op de juiste wijze gemeld.

Nu de onmacht de resterende in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen te betalen op de juiste wijze is gemeld, moet de Ontvanger op grond van artikel 36, lid 3, van de IW aannemelijk maken dat sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur. Daartoe heeft de Ontvanger het volgende gesteld:

De Rechtbank heeft over de vraag of sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur als volgt geoordeeld:

Belanghebbende heeft in hoger beroep gesteld dat de Rechtbank met haar oordeel zoals vervat in haar laatste volzin van overweging 4.5.4, een onbegrijpelijke ‘oorzaak-gevolg’-argumentatie heeft gehanteerd. Het Hof is evenwel van oordeel dat de Ontvanger met hetgeen hij heeft gesteld (zie 4.20) aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur. Belanghebbende heeft het tegendeel niet aannemelijk gemaakt. Het Hof gaat voorbij aan belanghebbendes stelling dat [A] de huurschuld niet aan [H] heeft betaald, maar dat [H] de huurvordering heeft verrekend met openstaande (inkoop)facturen die zij van [A] had ontvangen, nu verrekening een vorm van betaling is.

Verder heeft belanghebbende in hoger beroep gesteld dat de Rechtbank (in overweging 4.5.4) ten onrechte heeft geoordeeld dat een overeengekomen maandelijkse huurprijs uitgedrukt in hele euro’s voor de jaren 1998 tot en met 2000 niet geloofwaardig is. Belanghebbende heeft gesteld dat de euro en EMU sinds 1992 een geaccepteerde betaaleenheid was in het internationale handelsverkeer. De Ontvanger heeft daartegen ingebracht dat het vreemd is dat belanghebbende gedurende een periode van tien jaar de huur niet betaalt en dat de huur wordt opgeëist net op het moment dat de Ontvanger op zoek gaat naar verhaalsmogelijkheden. Het Hof hecht geloof aan de stelling van de Ontvanger en acht niet geloofwaardig dat de huur over de jaren 1998 tot en met 2000 eerst in 2008 werd gefactureerd en wel in euro’s.

Voorts heeft belanghebbende in hoger beroep gesteld dat de Rechtbank (in overweging 4.5.4) ten onrechte heeft geoordeeld dat het met voorrang betalen van [K] ertoe heeft geleid dat de loonheffings- en omzetbelastingschulden van [A] alsmaar opliepen. Volgens belanghebbende was [K] een zelfstandig opererende vertegenwoordiger van [A] , die werd ingehuurd wegens arbeidsongeschiktheid van belanghebbende. De Ontvanger heeft gesteld dat belanghebbende er bewust voor heeft gekozen om de schulden aan [K] wel te betalen en die aan de Ontvanger niet. Het Hof is van oordeel dat belanghebbendes blote stelling niet af kan doen aan het oordeel dat sprake is van aan belanghebbende te wijten kennelijk onbehoorlijk bestuur.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, is het Hof van oordeel dat het niet betalen van de resterende in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen door [A] het gevolg is van aan belanghebbende te wijten kennelijk onbehoorlijk bestuur.

Gelet op het vorenstaande is belanghebbende terecht aansprakelijk gesteld voor alle in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen loon- en omzetbelasting.

Het Hof beantwoordt vraag b derhalve bevestigend.

Belanghebbende heeft gesteld dat het Europeesrechtelijk verdedigingsbeginsel eraan in de weg staat dat hij aansprakelijk is gesteld.

Allereerst dient de vraag te worden beantwoord of de beschikking binnen de werkingssfeer van het Unierecht valt. In dat kader heeft de Hoge Raad bij arrest van 14 augustus 2015, nr. 13/01940, ECLI:NL:HR:2015:2161, het volgende geoordeeld:

Vervolgens dient de vraag te worden beantwoord of de Ontvanger belanghebbende aansprakelijk heeft gesteld zonder hem daarover vooraf op de hoogte te stellen en zonder hem in de gelegenheid te stellen zich daarover uit te laten. De Ontvanger heeft zich op het standpunt gesteld dat belanghebbende voorafgaand aan de beschikking voldoende mogelijkheden heeft gehad om te ageren. Belanghebbende wist immers op 16 oktober 2012 (zie 2.12) dat hij aansprakelijk zou worden gesteld. Op die datum is immers het conservatoir beslagexploit en het verlof daartoe aan hem betekend. In het verlof zijn de gronden waarop de beschikking zou worden gebaseerd, opgenomen. Volgens de Ontvanger zijn aan de kennisgeving van de voorgenomen beschikking geen vormvereisten verbonden.

In het arrest van 30 oktober 2015, nr. 13/01768, ECLI:NL:HR:2015:3174, BNB 2016/31, heeft de Hoge Raad het volgende overwogen:

Daarmee staat vast dat de Ontvanger belanghebbende aansprakelijk heeft gesteld zonder hem daarover vooraf op de hoogte te stellen en zonder hem in de gelegenheid te stellen zich daarover uit te laten. Dat belanghebbende anderszins op de hoogte had kunnen zijn van de komende aansprakelijkheidstelling doet hieraan niet af.

Dan dient de vraag te worden beantwoord of de Ontvanger kan rechtvaardigen dat belanghebbende niet van te voren in kennis is gesteld van zijn voornemen tot aansprakelijkstelling. De Ontvanger heeft in dit verband gesteld dat sprake was van gevaar voor verduistering. Het Hof acht dit echter niet aannemelijk. De Ontvanger heeft immers op 16 oktober 2012 conservatoir beslag gelegd (zie 2.12), zodat er na deze datum als zodanig geen gevaar voor verduistering meer bestaat. Vrees voor onttrekking van zaken aan het beslag is niet gesteld. Derhalve is het Hof van oordeel dat sprake is van schending van het Europeesrechtelijke verdedigingsbeginsel, welke schending niet kan worden gerechtvaardigd.

De verplichting van de nationale rechter om de volle werking van het Unierecht te waarborgen brengt niet mee dat een beschikking die (ten dele) is vastgesteld in strijd met het Europeesrechtelijke verdedigingsbeginsel altijd nietig dient te worden verklaard. Nietigverklaring in een dergelijke situatie is pas aan de orde wanneer de administratieve procedure zonder schending van het verdedigingsbeginsel een andere afloop had kunnen hebben (HvJ EU 3 juli 2014, nr. C-129/13 en C-130/13 (Kamino en Datema), ECLI:EU:C:2014:2041). Daarbij is niet vereist dat zonder de schending zou zijn afgezien van de aansprakelijkstelling of dat de aansprakelijkheidstelling voor een lager bedrag zou hebben plaatsgevonden. Voldoende is dat aannemelijk wordt gemaakt dat wanneer de schending niet had plaatsgevonden belanghebbende een inbreng had kunnen leveren die voor het vaststellen van de aansprakelijkstelling van belang was en waarvan niet kan worden uitgesloten dat deze tot een besluitvormingsproces met een andere afloop had geleid dan wel had kunnen leiden. Een en ander dient te worden beoordeeld aan de hand van de specifieke feitelijke en juridische omstandigheden van het geval (HR 14 augustus 2015, nr. 13/01940, ECLI:NL:HR:2015:2161). De Hoge Raad lijkt daarbij te doelen op een concrete inbreng die tot een andere uitkomst had kunnen leiden.

Belanghebbende heeft in dit kader gesteld dat de enkele vermindering op grond van de uitspraak van de Rechtbank betekent dat aannemelijk is dat het besluitvormingsproces een andere afloop zou hebben gehad. De Ontvanger is van oordeel dat het besluitvormingsproces geen andere afloop zou hebben gehad. Voorafgaande aan de aansprakelijkstelling is gepoogd een vaststellingsovereenkomst te sluiten, waarbij het te betalen bedrag werd bepaald op € 180.000. [A] , vertegenwoordigd door belanghebbende, heeft dit compromisvoorstel niet aanvaard. Dat de Rechtbank belanghebbende heeft weten te overtuigen het compromisvoorstel alsnog te aanvaarden, betekent, aldus de Ontvanger, dat niet hij maar belanghebbende zijn standpunt heeft gewijzigd. Het Hof is van oordeel dat belanghebbende, op wie de bewijslast rust, tegenover de gemotiveerde betwisting door de Ontvanger niet aannemelijk heeft gemaakt dat het besluitvormingsproces een andere afloop zou kunnen hebben gehad.

Gelet op het vorenstaande is het Hof van oordeel dat het Europeesrechtelijk verdedigingsbeginsel er niet aan in de weg staat dat belanghebbende aansprakelijk is gesteld voor de naheffingsaanslagen omzetbelasting. Vraag c dient ontkennend te worden beantwoord.

Belanghebbende heeft de omvang van de aansprakelijkstelling betreffende de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen niet bestreden. Wel heeft hij de omvang van de aansprakelijkstelling bestreden voor zover deze ziet op de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen omzetbelasting.

De Ontvanger heeft zich op het standpunt gesteld dat het belanghebbende, gelet op artikel 49, lid 7, van de IW, niet is toegestaan de omvang van de aansprakelijkstelling te betwisten. Ingevolge artikel 49, lid 7, van de IW kan het hoger beroep geen betrekking hebben op feiten of omstandigheden die van belang kunnen zijn voor een belastingaanslag die vanwege een rechterlijke uitspraak onherroepelijk vaststaat. Over de naheffingsaanslag met nummer F.01.4501 is geen rechterlijke uitspraak gedaan, nu het beroepschrift daaromtrent is ingetrokken (zie 2.15). Tegen de naheffingsaanslag met nummer F.01.4502 zijn geen rechtsmiddelen aangewend. Derhalve is het belanghebbende, anders dan de Ontvanger meent, wel toegestaan de omvang van de aansprakelijkstelling te betwisten.

De in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen houden verband met de volgende correcties:

Het Hof stelt voorop dat de beschikking dient te worden verminderd in verband met het op 1 juli 2014 gesloten compromis betreffende de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen (zie 2.15) en de daaruit voortvloeiende vermindering van de naheffingsaanslag met nummer F.01.4501 (zie 2.16). Gelet hierop dient de aansprakelijkstelling te worden verminderd met een bedrag van (€ 655.316,89 – € 161.741 =) € 493.576. Ter zake van de naheffingsaanslag met nummer F.01.4501 merkt het Hof op dat weliswaar voor een bedrag van € 659.463 is nageheven maar dat belanghebbende daarvoor slechts tot een bedrag van € 655.316,89 aansprakelijk is gesteld.

De Ontvanger heeft, onder verwijzing naar constateringen van de inspecteur, gesteld dat de inkopen ter zake waarvan [A] de in rekening gebrachte omzetbelasting als voordruk heeft verrekend, zijn gefingeerd. Belanghebbende heeft deze correcties bestreden. Op de Ontvanger rust de stelplicht, en bij gemotiveerde betwisting, de bewijslast ten aanzien van feiten en omstandigheden die rechtvaardigen dat het bedrag van de aansprakelijkstelling niet te hoog is (vgl. Hoge Raad 8 augustus 2012, nr. 11/02591, ECLI:NL:HR:2012:BW7714).

De Ontvanger heeft gesteld dat [A] ten onrechte voorbelasting in aftrek heeft gebracht ter zake van facturen van [V] (hierna: [V] ). Volgens de Ontvanger zijn deze facturen niet aangetroffen in de boekhouding van [V] en heeft [V] de facturen niet uitgeschreven. [A] heeft verklaard dat de facturen van [V] zijn gebruikt door andere leveranciers. Belanghebbende heeft, als bestuurder van [A] , blanco facturen verstrekt. Hierdoor heeft [A] medewerking verleend aan het valselijk opmaken van facturen door derden. Belanghebbende heeft in dat kader op 19 december 2005 jegens de inspecteur het volgende verklaard: “ [V] is misbruikt. Ik ken hem al heel lang. Af en toe leverde hij wat materiaal. Daarover had ik rechtstreeks contact met [V] . Later stuurde hij andere leveranciers naar ons toe en had ik geen contact meer met [V] . Die leveranciers zijn op de naam van [V] verder gegaan. Deze leveranciers hebben van mij maximaal een of twee blanco facturen gehad, die ik weer van [V] had ontvangen. Die zijn toen door die leveranciers gebruikt om leveringen aan mij te factureren. Er hebben dus werkelijk leveringen plaatsgevonden.”.

Belanghebbende heeft hiertegen ingebracht dat [A] een jarenlange zakenrelatie had met de heer [V] , dat [V] al 25 jaar bij [A] kwam en dat hij grote partijen onderdelen verkocht; een gedeelte daarvan werd binnen [A] zelf verwerkt en een gedeelte werd doorverkocht. De heer [V] heeft op de facturen een aantekening ‘voldaan per kas’ geplaatst. De handelaren die aan [A] hebben geleverd, zijn door de heer [V] gestuurd. Belanghebbende heeft van de heer [V] blanco facturen ontvangen. Belanghebbende kon en mocht op dat moment erop vertrouwen dat betreffende leveranciers handelden namens de heer [V] . Dat de betreffende facturen niet in de administratie van [V] voorkomen, is volgens belanghebbende niet relevant. Belanghebbende acht zichzelf niet verantwoordelijk voor de fiscale verplichtingen door zijn leverancier.

Het Hof acht hetgeen door de Ontvanger is gesteld, met name ten aanzien van de blanco facturen, aannemelijk en is van oordeel dat [A] ten onrechte voorbelasting in aftrek heeft gebracht. Hetgeen belanghebbende heeft gesteld, leidt niet tot een ander oordeel.

Belanghebbende heeft betwist dat in de loods al jaren geen activiteiten meer plaatsvinden in de loods. Belanghebbende had een huurovereenkomst gesloten met [W] B.V. ter zake van de huur van de loods. Voorts heeft belanghebbende gesteld dat [S] sr. in de loop der jaren activiteiten heeft uitgevoerd door middel van diverse rechtspersonen en eenmanszaken. Ten slotte heeft belanghebbende verwezen naar een overzicht van aan- en verkopen en reparatiewerkzaamheden betreffende [W] B.V.; belanghebbende heeft dit overzicht echter niet overgelegd. Al deze stellingen van belanghebbende leiden niet tot een ander oordeel.

Het Hof acht op grond van hetgeen hiervoor in onderdeel 4.46 is overwogen, waarbij het Hof de verklaring van de directeur van [W] B.V. met name van belang acht, aannemelijk dat [A] ten onrechte voorbelasting in aftrek heeft gebracht.

Gelet op hetgeen is overwogen in 4.43 tot en met 4.48 is het Hof van oordeel dat de Ontvanger de correcties ter zake van de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen omzetbelasting, die na vermindering nog slechts een bedrag van € 180.000 (omzetbelasting en heffingsrente) bedragen, aannemelijk heeft gemaakt. Om proceseconomische redenen zal het Hof de correcties betreffende [P] B.V. en [Q] B.V., [R] B.V., [S] , [T] B.V., [U] B.V. en [AA] daarom niet behandelen.

De Ontvanger heeft belanghebbende aansprakelijk gesteld voor een bedrag van € 838 aan heffingsrente. Voor zover belanghebbende heeft gesteld dat de aansprakelijkstelling voor de heffingsrente dient te vervallen, heeft het navolgende te gelden. Deze heffingsrente heeft betrekking op de in 2.2 vermelde naheffingsaanslag met nummer F.01.4502 (zie 2.14.2). Nu bij compromis is overeengekomen dat deze aanslag volledig in stand blijft (zie 2.15) en de Ontvanger de correcties ter zake van deze aanslag aannemelijk heeft gemaakt (zie 4.49), blijft de aansprakelijkstelling voor de heffingsrente in stand. Ingevolge artikel 2, lid 2, onderdeel a, van de IW geldt immers voor de heffingsrente het regime dat voor de belasting van toepassing is.

De Ontvanger heeft belanghebbende ingevolge artikel 32, lid 2, van de IW aansprakelijk gesteld voor de invorderingsrente en de invorderingskosten. Belanghebbende heeft dit gemotiveerd betwist.

Met betrekking tot de aansprakelijkstelling voor de invorderingsrente stelt het Hof voorop dat uit het arrest Hoge Raad 31 maart 2017, nr. 15/02939, ECLI:NL:HR:2017:530, volgt dat ingevolge artikel 30, lid 1, van de IW de ontvanger het bedrag van de te betalen invorderingsrente vaststelt bij voor bezwaar vatbare beschikking, dat dit bedrag “op andere wijze schriftelijk kenbaar gemaakt” wordt en dat aansprakelijkstelling voor invorderingsrente geschiedt door middel van een tot de aansprakelijk gestelde gerichte beschikking die wordt gegeven nadat een betaling is gedaan en de in artikel 30, lid 1, van de IW bedoelde beschikking is gegeven. Niet gesteld of gebleken is, dat betalingen zijn gedaan of beschikkingen op de voet van artikel 30, lid 1, van de IW zijn gegeven. Hetgeen in de beschikkingen aansprakelijkstelling is vermeld over aansprakelijkheid van belanghebbende voor belopen invorderingsrente is niet meer dan een mededeling van het bedrag van de tot dan toe reeds belopen invorderingsrente. Aansprakelijkstelling voor verschuldigde invorderingsrente kan pas geschieden nadat bij voor bezwaar vatbare beschikking invorderingsrente in rekening is gebracht. Het Hof doet de aansprakelijkstelling voor de in de beschikkingen genoemde bedragen aan invorderingsrente derhalve vervallen. Het Hof vermindert het bedrag van de aansprakelijkstelling derhalve met een bedrag van € 215.012.

Het Hof stelt ten aanzien van de invorderingskosten voorop dat op de Ontvanger de bewijslast rust ten aanzien van feiten en omstandigheden die (kunnen) meebrengen dat het belopen van kosten aan belanghebbende is te wijten (zie Hoge Raad 8 augustus 2012, nr. 11/02591, ECLI:NL:HR:2012:BW7714).

De Ontvanger heeft gesteld dat het belopen van invorderingskosten ten aanzien van de in 2.2 vermelde naheffingsaanslagen omzetbelasting aan belanghebbende als bestuurder van [A] is te wijten. Immers, zo stelt de Ontvanger, [A] heeft bewust onjuiste aangiften omzetbelasting ingediend en facturen ontvangen, vervaardigd of laten vervaardigen, met het oog op het behalen van fiscaal voordeel, ongeacht de aard daarvan en/of heeft bewust facturen geaccepteerd waarop de prestatie onjuist is omschreven.

Het Hof is van oordeel dat de Ontvanger niet aannemelijk heeft gemaakt dat het niet-betalen van de naheffingsaanslag omzetbelasting met nummer F.01.4501 te wijten is aan het handelen of nalaten van belanghebbende. De Ontvanger heeft immers geen feiten en omstandigheden gesteld, die liquiditeitsproblemen van [A] op of omstreeks de vervaldag van die naheffingsaanslag (11 januari 2007) betreffen. Het Hof is echter niet gebleken dat ter zake van deze naheffingsaanslag invorderingskosten in rekening zijn gebracht (zie 2.14.2).

Het Hof is van oordeel dat de Ontvanger wel aannemelijk heeft gemaakt dat het niet-betalen van de naheffingsaanslag omzetbelasting met nummer F.01.4502 te wijten is aan het handelen of nalaten van belanghebbende. Vast staat immers dat [A] vóór de vervaldag van deze naheffingsaanslag (11 september 2007) grote bedragen heeft betaald aan belanghebbende (zie 2.4 en 2.5), terwijl [A] kennelijk niet in staat was om een bedrag van € 3.943 aan verschuldigde omzetbelasting te voldoen (zie 2.2). Belanghebbende is derhalve terecht aansprakelijk gesteld voor de invorderingskosten ten aanzien van de naheffingsaanslag omzetbelasting met nummer F.01.4502.

De Ontvanger heeft gesteld dat het belopen van invorderingskosten ten aanzien van de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen loonheffing en omzetbelasting aan belanghebbende als bestuurder van [A] is te wijten. De Ontvanger heeft in dat kader gesteld dat het belopen van invorderingskosten aan belanghebbende als bestuurder van [A] is te wijten. Immers, zo stelt de Ontvanger, de in 4.20 vermelde omstandigheden zijn door belanghebbende dan wel met zijn instemming verricht. Het Hof is, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen ten aanzien van de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen, van oordeel dat het niet-betalen van deze aanslagen en het daarmee verband houdend belopen van de kosten aan belanghebbende is te wijten. Belanghebbende is immers bestuurder van [A] en kan uit dien hoofde invloed uitoefenen op het betalingsgedrag van [A] . Belanghebbende is derhalve terecht aansprakelijk gesteld voor de invorderingskosten ten aanzien van de in 2.8 en 2.9 vermelde naheffingsaanslagen loonheffing en omzetbelasting.

Tot slot heeft belanghebbende nog gesteld dat het bedrag van de aansprakelijkstelling moet worden gematigd met € 133.000. Belanghebbende heeft daartoe drie facturen aan [CC] B.V. met dagtekening 6 juli 2007, 1 oktober 2007 en een onleesbare dagtekening overgelegd. In de facturen wordt melding gemaakt van 198 aan [CC] B.V. verkochte en geleverde voertuigen. Toen de voertuigen inmiddels op het terrein van [CC] B.V. stonden, heeft de Ontvanger op 1 oktober 2007 beslag gelegd op 58 voertuigen. Omdat [CC] B.V. van mening was dat de Ontvanger in verband daarmee een stallingsvergoeding was verschuldigd en de Ontvanger weigerde deze te betalen, heeft deze B.V. de Ontvanger gedagvaard. De civiele rechter heeft geoordeeld dat de eigendom van de voertuigen niet was overgedragen en dat de voertuigen in eigendom zijn gebleven bij [A] . Volgens belanghebbende heeft er derhalve geen levering in de zin van de Wet OB 1968 plaatsgevonden. Belanghebbende vindt het onredelijk dat hij aansprakelijk wordt gesteld voor dit bedrag aan omzetbelasting van € 133.000, welk bedrag is begrepen in de naheffingsaanslag omzetbelasting over het derde en vierde kwartaal 2007.

De Ontvanger heeft zich primair op het standpunt gesteld dat belanghebbendes grief tardief moet worden verklaard, nu hij deze stelling eerst ter zitting heeft opgeworpen. Het Hof is van oordeel dat de grief niet tardief is. De Ontvanger heeft immers na de zitting voldoende gelegenheid gehad om op deze grief te reageren en is daardoor niet in zijn procespositie geschaad.

Subsidiair heeft de Ontvanger zich op het standpunt gesteld dat matiging niet mogelijk is, gelet op het arrest van de Hoge Raad van 15 mei 2009, nr. 07/13032, ECLI:NL:HR:2009:BI3747, BNB 2009/168 . In dit arrest heeft de Hoge Raad het volgende overwogen:

Het Hof heeft in 4.17 overwogen, dat de onmacht om de omzetbelasting over het derde kwartaal 2007 te betalen, niet tijdig is gemeld en dat belanghebbende geen feiten of omstandigheden heeft gesteld die grond zouden kunnen zijn voor het oordeel dat het niet aan hem is te wijten dat [A] niet aan de meldingsplicht heeft voldaan. Derhalve is er, gelet op het arrest van 15 mei 2009, geen plaats voor matiging van de aansprakelijkheid ten aanzien van de omzetbelasting over het derde kwartaal 2007. Belanghebbende heeft geen standpunt ingenomen ten aanzien van het gedeelte van het bedrag van € 133.000 dat moet worden toegerekend aan het vierde kwartaal 2007. Derhalve ziet het Hof geen reden de aansprakelijkheid (verder) te matigen. In het nader stuk van belanghebbende van 30 maart 2016 stelt hij dat het verzoek om matiging in wezen is gebaseerd op een beroep op gewekt vertrouwen. Het Hof is van oordeel dat dit beroep niet kan slagen. De Ontvanger, gedagvaard door [CC] B.V., heeft zich namelijk niet jegens belanghebbende of [A] uitgelaten over de vraag of de eigendom van de desbetreffende voertuigen is overgegaan of niet. Daarnaast is van belang dat, los van de eigendomsvraag, de omzetbelasting op grond van artikel 37 van de Wet op de omzetbelasting 1968 is verschuldigd omdat [A] facturen met omzetbelasting heeft uitgereikt en er niet voldaan is aan de voorwaarden, neergelegd in opvolgende beleidsbesluiten, om ten onrechte gefactureerde omzetbelasting te herzien.

Gelet op al hetgeen hiervoor is overwogen, zal het Hof het bedrag van de aansprakelijkstelling verminderen met een bedrag van € 493.576 aan enkelvoudige belasting (zie 4.41) en een bedrag van € 215.012 aan invorderingsrente (zie 4.52). Het bedrag van de aansprakelijkstelling bedraagt dan € 753.788,89.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is.

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Ontvanger aan belanghebbende het door hem ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 44 respectievelijk € 122 te vergoeden.

Nu het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Ontvanger te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar, het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt de kosten van het bezwaar, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2 (punten) x € 246 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 492.

Voor de behandeling van het beroep bij de Rechtbank stelt het Hof deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2 (punten) x € 495 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 990.

Voor de behandeling van het hoger beroep bij het Hof stelt het Hof deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2,5 (punten) x € 495 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 1.237,50.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.