Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 23-11-2022, ECLI:NL:GHSHE:2022:4039, 21/00252 en 21/00314

Op grond van artikel 9, lid 2, aanhef en letter b, Wet OB 1968 in verbinding met post a.6 van de bij de Wet OB 1968 behorende tabel II bedraagt het bij de heffing van omzetbelasting te hanteren tarief nihil voor leveringen van goederen die fysiek worden vervoerd naar een andere lidstaat wanneer deze goederen aldaar zijn onderworpen aan heffing van belasting ter zake van intracommunautaire verwerving van die goederen (hierna: het nultarief). Deze materiële voorwaarden stemmen overeen met de voorwaarden die door het Unierecht aan de vrijstelling van intracommunautaire leveringen worden gesteld.³

Het nultarief geldt wanneer de macht om als een eigenaar over het goed te beschikken aan de afnemer is overgedragen, de leverancier aantoont dat het goed naar een andere lidstaat is verzonden of vervoerd en het goed dientengevolge Nederland fysiek heeft verlaten.⁴ De leverancier dient een belastingplichtige te zijn, terwijl de afnemer een belastingplichtige of niet-belastingplichtige rechtspersoon in een andere lidstaat dient te zijn.⁵ De bewijslast dat aan deze voorwaarden is voldaan rust op belanghebbende. De leverancier kan daarbij volstaan aannemelijk te maken dat het tarief van nihil terecht is toegepast. Niet vereist is dat de leverancier doet blijken, dat wil zeggen overtuigend aantoont, dat het tarief van nihil terecht is toegepast.⁶

De vraag of de leverancier het bewijs heeft geleverd dat het nultarief terecht is toegepast moet worden beoordeeld aan de hand van de eisen die naar nationaal recht aan dat bewijs worden gesteld.⁷

In artikel 12, lid 1, Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 (hierna: UB OB 1968) is bepaald dat de toepasselijkheid van het nultarief uit boeken en bescheiden dient te blijken. In artikel 12, lid 2, aanhef en letter a, onder 2, UB OB 1968 is opgenomen dat de ondernemer die de goederen levert (hierna ook wel: de leverancier) dient te beschikken over het BTW-identificatienummer van degene die de goederen afneemt (hierna ook wel: de afnemer).

Indien de betrokken belastingplichtige boeken en bescheiden overlegt die volgens hem uitwijzen dat zij betrekking hebben op de goederen waarvoor aanspraak wordt gemaakt op toepassing van het nultarief alsmede uitwijzen dat die goederen daadwerkelijk in het kader van de levering naar een andere lidstaat zijn vervoerd, dient te worden onderzocht of de in de desbetreffende documenten voorkomende gegevens naar hun aard geschikt zijn om voornoemd fysieke vervoer van de in geding zijnde goederen aan te tonen. Indien dit het geval is en de documenten zelf geen gebreken vertonen, heeft de belastingplichtige het verlangde bewijs in beginsel geleverd.⁸ Voor het door de leverancier te leveren bewijs geldt dat ook rekening moet worden gehouden met boeken en bescheiden die niet ten tijde van de leveringen in de boekhouding zijn vastgelegd, maar nadien zijn overgelegd.⁹

Echter bij verkopen zoals de onderhavige waarbij de afnemer de goederen bij de leverancier afhaalt of laat afhalen (hierna: afhaaltransacties), is de leverancier beperkt in zijn mogelijkheden om het bewijs te leveren dat de goederen Nederland fysiek hebben verlaten en zijn vervoerd naar een andere lidstaat. Bij dergelijke transacties is de leverancier immers (grotendeels) afhankelijk van het bewijs dat hij van de afnemer ontvangt.¹⁰

Daarom geldt bij afhaaltransacties dat indien de afnemer uiting heeft gegeven aan zijn met objectieve gegevens ondersteunde voornemen om de goederen naar een andere lidstaat te vervoeren en zich kenbaar heeft gemaakt met een door deze andere lidstaat aan hem toegekend btw-identificatienummer, het de leverancier vrijstaat om de door hem te verrichten leveringen te beschouwen als intracommunautaire leveringen.¹¹ Voor zover het besluit van de staatssecretaris van Financiën van 1 oktober 2002¹² hogere of andere eisen stelt, is het besluit op dit punt niet in overeenstemming met het Unierecht en kan het besluit in zoverre, wegens de voorrang van het Unierecht, niet leiden tot weigering van het nultarief.

a. die bewijzen vals blijken, en is aangetoond dat deze leverancier bij belastingfraude is betrokken. Echter ook dan kan de omzetbelasting bij hem niet worden nageheven voor zover hij alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen zijn mogelijkheden ligt om te zorgen dat hij door de intracommunautaire levering die hij verricht niet bij dergelijke fraude betrokken geraakt;¹⁴ of

b. de leverancier bij de levering de identiteit van de echte verkrijger heeft verborgen om deze in de gelegenheid te stellen de omzetbelasting te ontduiken; dan dient het tarief van nihil te worden geweigerd omdat dan de leverancier zich niet kan beroepen op het Unierechtelijke fiscale neutraliteitsbeginsel, rechtszekerheidsbeginsel en vertrouwensbeginsel.¹⁵

De omstandigheid dat de afnemer in een andere lidstaat dan de lidstaat van de leverancier een intracommunautaire levering heeft aangegeven vormt geen doorslaggevend bewijs dat de goederen de lidstaat van de leverancier hebben verlaten.¹⁹

Evenmin kan de leverancier worden verplicht tot nabetaling van de over de goederen verschuldigde omzetbelasting als achteraf blijkt dat de afnemer een ander is dan degene waarvan de leverancier op het eerste gezicht mocht aannemen dat deze de afnemer was en dat achteraf de identiteit van de werkelijke afnemer niet kan worden vastgesteld.²⁰ Het achteraf onbekend zijn van de identiteit van de afnemer is wel relevant in het onder 4.8, b bedoelde geval, namelijk als de leverancier bij de levering de identiteit van de echte verkrijger heeft verborgen om deze in de gelegenheid te stellen de omzetbelasting te ontduiken; dan dient het tarief van nihil te worden geweigerd omdat dan de leverancier zich niet kan beroepen op het Unierechtelijke fiscale neutraliteitsbeginsel, rechtszekerheidsbeginsel en vertrouwensbeginsel.²¹

Indien een belanghebbende voldoet aan de door de staatssecretaris van Financiën, in zijn hoedanigheid als uitvoerder van de belastingwet, gegeven voorschriften in zijn besluit van 1 oktober 2002 kan hij daaraan het vertrouwen ontlenen dat het tarief van nihil terecht is toegepast. Als een belanghebbende niet voldoet aan deze voorschriften dan heeft dat niet tot gevolg dat het tarief van nihil moet worden geweigerd. Alsdan brengt de vrije bewijsleer in het belastingrecht mede dat het de leverancier vrijstaat om op andere wijze aannemelijk te maken dat het tarief van nihil terecht is toegepast.²⁵ Daarbij dienen de (hiervoor vermelde) in de jurisprudentie van het HvJ EU te vinden regels te worden gevolgd, in het bijzonder voor zover voornoemd besluit in het licht van die jurisprudentie verouderd en achterhaald is.

Het vorenstaande kader komt er – kort samengevat – op neer, dat bij afhaaltransacties een leverancier met boeken en bescheiden aannemelijk moet maken dat de afnemer uiting heeft gegeven aan zijn met objectieve gegevens ondersteunde voornemen om de goederen naar een andere lidstaat dan de lidstaat van levering te vervoeren en zich kenbaar heeft gemaakt met een hem door deze andere lidstaat toegekend btw-identificatienummer, zodat met die boeken en bescheiden de toepassing van het tarief van nihil op het eerste gezicht wordt gestaafd. Indien dit aannemelijk is gemaakt kan achteraf de leverancier het tarief van nihil voor de in geding zijnde transacties niet worden geweigerd, tenzij:

- de inspecteur aannemelijk maakt, dat de leverancier met de in geding zijnde transacties betrokken is geraakt bij belastingfraude met deze transacties, terwijl de leverancier niet aannemelijk kan maken dat hij alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen zijn mogelijkheden lag om te voorkomen dat hij bij die belastingfraude betrokken zou raken; of

- de inspecteur aannemelijk maakt, dat de leverancier met de in geding zijnde transacties actief betrokken is bij belastingfraude met deze transacties.

Tussen partijen is niet in geschil dat het transportbedrijf, [transportbedrijf] , de afgehaalde goederen niet naar België, maar naar een Nederlands adres heeft vervoerd. Alhoewel daarmee niet aan de materiële voorwaarden voor toepassing van het nultarief (zoals weergegeven onder 4.1 en 4.2) is voldaan, kan desondanks (behoudens de onder 4.8 aangeduide weigeringsgronden) aanspraak op dit tarief worden gemaakt indien [BVBA] in het contact met belanghebbende uiting heeft gegeven aan haar met objectieve gegevens ondersteunde voornemen om de goederen naar een andere lidstaat te vervoeren en in dit verband een door die andere lidstaat aan haar afgegeven BTW-identificatienummer aan belanghebbende heeft verstrekt (zie onder 4.7). Belanghebbende heeft onbestreden gesteld dat [BVBA] het Belgische BTW-identificatienummer aan haar heeft verstrekt en dat zij dit nummer heeft gecontroleerd. Aan de met betrekking tot het BTW-identificatienummer gestelde voorwaarde is derhalve voldaan.

Het hof acht gelet op de betwisting daarvan door de inspecteur en de inhoud van de e-mailberichten van 8 oktober 2013, 12 november 2013, 13 november 2013, 14 november 2013 en 19 november 2013 echter niet aannemelijk dat sprake is van een door [BVBA] gegeven, met objectieve gegevens ondersteunde, uiting dat zij voornemens was om de goederen naar een andere lidstaat te vervoeren. Het hof acht hierbij van belang dat uit de e-mailberichten van 8 oktober 2013 en 12 november 2013 blijkt dat belanghebbende twijfelde aan de betrouwbaarheid van haar afnemer [BVBA] en diens voorganger [CVBA] . In de e-mail van 8 oktober 2013 wijst belanghebbende erop dat de afnemer de goederen gaat uitleveren aan haar klanten inclusief Belgische BTW en accijnzen. Zij meldt dat zij wat betreft de BTW problemen voorziet, dat er mogelijk sprake is van een BTW-carrousel, dat zij niet wil dat de BTW op haar verhaald zal worden en dat de klant vooruit moet betalen voordat de goederen geleverd zouden worden en dat dat laatste genoeg zegt over de zaak. In het e-mailbericht van 13 november 2013 spreekt belanghebbende het vermoeden uit dat het mogelijk is dat de tankwagen van [transportbedrijf] ‘helemaal niet in België komt’. Op 14 november 2013 heeft belanghebbende, op het moment dat de vervoerder [transportbedrijf] bezig was om de eerste partij in te laden, aan de Belgische Douane gemaild dat zij ‘met deze praktijken NIET geconfronteerd [wil] worden’. Zoals belanghebbende ter zitting bij het hof heeft toegelicht en ook uit het e-mailbericht van 19 november 2013 blijkt, heeft de chauffeur op 19 november 2013 aan haar medegedeeld dat zijn eindbestemming [plaats 3] is en hij niet naar België zal rijden. Het voorgaande brengt met zich dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij mocht menen dat [BVBA] voornemens was om de afgehaalde goederen naar België dan wel een andere lidstaat te vervoeren, laat staan dat zij beschikte over objectieve gegevens waaruit het voornemen van dit vervoer mocht worden afgeleid. De wel beschikbare objectieve gegevens en aanwijzingen wijzen namelijk, zoals blijkens de e-mailberichten ook belanghebbende heeft onderkend, in de richting dat de afgehaalde goederen niet fysiek overgebracht zouden worden naar een andere lidstaat. Het feit dat belanghebbende contact heeft gezocht met de Belgische Douane disculpeert haar niet. Mede gelet op de omstandigheid dat van de reactie van de Belgische Douane geen vastleggingen in het dossier zijn opgenomen is niet aannemelijk dat belanghebbende op het moment van het afhalen van de goederen op grond van door de Belgische Douane verstrekte informatie mocht aannemen dat de afgehaalde goederen wel naar België zouden worden vervoerd.

Uit het voorgaande volgt dat belanghebbende niet het bewijs heeft geleverd waardoor haar recht op toepassing van het nultarief voor intracommunautaire leveringen op het eerste gezicht wordt gestaafd. Dit wordt niet anders doordat [BVBA] de aan de onderhavige leveringen gekoppelde e-AD’s in registratiesysteem [B] (valselijk) als ontvangen op haar Belgische adres heeft afgemeld. Dit betreffen immers administratieve afmeldingen achteraf die, logischerwijs, pas hebben plaatsgevonden nadat de goederen zijn afgehaald. Deze afmeldingen kunnen derhalve niet aangemerkt worden als objectieve gegevens waarover belanghebbende op het moment van het factureren casu quo afhalen van de goederen beschikte en waaraan zij op het eerste gezicht het vertrouwen mocht ontlenen dat [BVBA] voornemens was om de goederen naar België over te brengen. Naast het vorenstaande geldt dat, anders dan belanghebbende stelt, zelfs de aangifte voor de omzetbelasting van een intracommunautaire verwerving in een andere lidstaat geen doorslaggevend bewijs vormt dat de goederen de lidstaat van de leverancier hebben verlaten (zie 4.10), laat staan dat de afmelding in het [B] voor de accijnsheffing doorslaggevend bewijs vormt dat de goederen de lidstaat van de leverancier hebben verlaten. Het hof voegt hier aan toe dat de omstandigheid dat binnen de accijnsheffing een grote rol wordt toegekend aan het [B] niet tot gevolg heeft dat dit registratiesysteem ook in de onderhavige omzetbelastingprocedure leidend is, aangezien accijnzen en omzetbelasting twee op zichzelf staande heffingen zijn met een eigen heffingskader.²⁶ Nog daargelaten dat een valse afmelding in het [B] ook voor de accijnsheffing geen bewijs oplevert dat de goederen de lidstaat van de leverancier hebben verlaten.²⁷

Het hof komt, gelet op het voorgaande, niet toe aan beantwoording van de vraag of sprake is van een weigeringsgrond zoals opgenomen onder 4.8.

De stelling van belanghebbende dat een e-AD als vervoersbewijs kan gelden op grond van het besluit van 1 oktober 2002 faalt. Er wordt in dit besluit slechts vermeld dat een e-AD een rol kan spelen.

De klacht van belanghebbende dat de inspecteur bij haar heeft nageheven en niet bij anderen faalt eveneens. Belanghebbende heeft leveringen verricht en zij heeft daarvoor gefactureerd. Zij is de aangewezen persoon om bij het ten onrechte hanteren van het nultarief na te heffen: het belastbare feit doet zich bij haar voor. Er is geen andere persoon waarbij kan worden nageheven. Het beroep van belanghebbende op het gelijkheidsbeginsel, het vertrouwensbeginsel en misbruik van bevoegdheid en niet benoemde algemene beginselen van behoorlijk bestuur, naar het hof begrijpt, neerkomende op de klacht dat bij een ander had moeten worden nageheven en dat bij anderen onderzoek had moeten worden verricht, is zonder grond.

Uit het voorgaande volgt dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd en vraag 1 bevestigend beantwoord dient te worden. Nu de hoogte van de naheffingsaanslag als zodanig tussen partijen niet in geschil is, blijft de naheffingsaanslag in stand. Aangezien belanghebbende geen zelfstandige grieven heeft aangevoerd tegen de belastingrentebeschikking blijft ook deze in stand.

De gelijktijdig met de naheffingsaanslag aan belanghebbende gegeven boetebeschikking is gebaseerd op artikel 67f, lid 1, Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR). Belanghebbende wordt verweten dat het aan haar grove schuld is te wijten dat belasting die op aangifte moet worden voldaan niet is voldaan. Het gaat hierbij om het ten onrechte, grofschuldig, toepassen van het nultarief op de onderhavige leveringen. Onder grove schuld wordt verstaan een in laakbaarheid aan opzet grenzende mate van verwijtbaarheid dan wel grove onachtzaamheid.

De rechtbank heeft geoordeeld dat de inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat belanghebbende dit beboetbare feit heeft begaan en dat dit aan haar grove schuld is te wijten. De rechtbank heeft echter aanleiding gezien om de boete te matigen ‘nu belanghebbende volledige medewerking heeft verleend bij het boekenonderzoek en gelet op de financiële impact van de naheffingsaanslag omzetbelasting nu belanghebbende die niet meer op de afnemer kan verhalen’. Dit heeft geresulteerd in matiging van de boete tot € 2.875. De rechtbank heeft de boetebeschikking verder gematigd met 20% tot € 2.300 wegens overschrijding van de redelijke termijn.

Het hof stelt voorop dat de aanwezigheid van een beboetbaarfeit alleen kan worden aangenomen als de daarvoor vereiste feiten en omstandigheden buiten redelijke twijfel zijn komen vast te staan en dat dit begrepen dient te worden als ‘doen blijken’, dat wil zeggen: ‘overtuigend aantonen’.²⁸ Het hof zal derhalve beoordelen of de inspecteur heeft doen blijken dat het aan grove schuld van belanghebbende is te wijten dat zij met betrekking tot de onderhavige leveringen het nultarief behorende bij intracommunautaire leveringen heeft toegepast, terwijl zij hier geen recht op had. Voor zover belanghebbende betoogt dat uitsluitend aanleiding bestaat voor handhaving van de boetebeschikking indien vast komt te staan dat zij actief betrokken was bij de omzetbelastingfraude dan wel te kwader trouw is, geeft zij een onjuiste invulling aan het begrip ‘grove schuld’. Het hof voegt hier aan toe dat ook het Unierecht niet tot een dergelijke invulling noopt.²⁹

Belanghebbende betwist in het door haar ingestelde hoger beroep dat haar grove schuld kan worden verweten. Belanghebbende acht hierbij met name van belang dat de onderhavige e-AD’s door [BVBA] in [B] als ontvangen zijn afgemeld, terwijl zij uit het telefonisch contact dat zij naar aanleiding van de meermaals genoemde e-mailberichten met medewerkers van de Belgische Douane had, mocht afleiden dat de Belgische Douane deze leveringen in de gaten zou houden. Belanghebbende heeft hier ter zitting aan toegevoegd dat het haar vreemd leek dat accijns verschuldigd is in België terwijl met betrekking tot dezelfde leveringen in Nederland omzetbelasting voldaan dient te worden. Zoals belanghebbende ter zitting meermaals heeft benadrukt komt het voorgaande erop neer dat de boete volgens haar vanuit een accijnsrechtelijk perspectief beoordeeld dient te worden en dat zij kon volstaan met de constatering dat de zendingen in het [B] waren afgemeld. Ook heeft zij tijdens het onderzoek ter zitting verklaard dat de mededeling van de chauffeur dat de afgehaalde goederen naar een bestemming in Nederland zouden worden vervoerd voor haar geen reden is om aan nemen dat de goederen Nederland niet zouden verlaten, omdat de chauffeur niet de opdrachtgever is.

Zoals bij de beantwoording van vraag 1 reeds tot uitdrukking is gebracht, staan de accijnsheffing en omzetbelastingheffing los van elkaar en is voor beantwoording van de vraag of voor omzetbelastingdoeleinden sprake is van een intracommunautaire levering die onder het nultarief valt van belang of de goederen fysiek naar een andere lidstaat zijn vervoerd. Het is derhalve zeer goed mogelijk dat met betrekking tot dezelfde transactie accijns verschuldigd wordt in het ene land en omzetbelasting in het andere land.

Met name door verwijzing naar de meermaals genoemde e-mailberichten van 8 oktober 2013, 13 november 2013, 14 november 2013 en 19 november 2013 in combinatie met de mededeling van de chauffeur van de tankwagen op 19 november 2013 heeft de inspecteur doen blijken, dat wil zeggen overtuigend aangetoond, dat belanghebbende zelf grote twijfels had of de goederen namens haar afnemer, [BVBA] , naar België overgebracht zouden worden.

Het hof voegt hier aan toe dat met name uit de e-mailberichten van 8 oktober 2013, 13 november 2013, 14 november 2013 en 19 november 2013 blijkt dat belanghebbende er op die momenten reeds van op de hoogte was dat omzetbelasting verschuldigd zou zijn indien de goederen niet fysiek naar het buitenland zouden worden vervoerd. De stelling van belanghebbende dat zij slechts incidenteel intracommunautaire leveringen verricht, doet hier niet aan af, daargelaten dat deze stelling niet strookt met de weergave op pagina 5 van het controlerapport. Daarbij komt dat in het e-mailbericht van 8 oktober 2013 te lezen is dat belanghebbende problemen verwacht met de BTW (en niet met de accijns) en dat in dit e-mailbericht en in het e-mailbericht van 19 november 2013 valt te lezen dat belanghebbende vermoedt dat er wat betreft de omzetbelasting sprake is van carrouselfraude. In deze e-mailberichten staat niet dat belanghebbende daarnaast ook accijnsfraude vermoedt. Op grond van deze feiten kan het dan ook niet anders zijn dan dat belanghebbende op het moment van het schrijven van de e-mailberichten op de hoogte was van het uiteenlopende toetsingskader dat bij de accijns- en omzetbelastingheffing gehanteerd dient te worden.

Dat belanghebbende ondanks haar sterke twijfels over het vervoer naar België en haar kennis omtrent de heffing van omzetbelasting bij intracommunautaire levering ervoor gekozen heeft om met betrekking tot deze verkopen het nultarief te hanteren, levert naar het oordeel van het hof, zo niet voorwaardelijk opzet, doch in ieder geval een in laakbaarheid aan opzet grenzende mate van verwijtbaarheid op. De omstandigheid dat [BVBA] de leveringen in [B] als ontvangen heeft geregistreerd, kan reeds wegens de omstandigheid dat (belanghebbende wist dat) het toetsingskader bij de accijns- en omzetbelastingheffing verschilt en dit een melding achteraf betreft het verwijt dat belanghebbende gemaakt kan worden niet wegnemen.

Uit het voorgaande volgt dat de inspecteur heeft doen blijken dat het aan grove schuld van belanghebbende is te wijten dat zij het beboetbare feit uit artikel 67f, lid 1, AWR heeft begaan. De inspecteur heeft derhalve terecht een boete aan belanghebbende opgelegd. Het beroep van belanghebbende op afwezigheid van alle schuld faalt.

Het hof vervolgt met de beoordeling of de hoogte van de opgelegde boete (na vermindering door de rechtbank) passend en geboden is. De inspecteur verzet zich in het door hem ingestelde hoger beroep tegen de door de rechtbank toegepaste matiging wegens de bij het boekenonderzoek door belanghebbende verleende medewerking en de financiële impact van de naheffingsaanslag voor belanghebbende. De inspecteur verzet zich niet tegen de door de rechtbank toegepaste matiging in verband met overschrijding van de redelijke termijn. Met betrekking tot de door de rechtbank toegepaste matiging wegens de bij het boekenonderzoek door belanghebbende verleende medewerking stelt de inspecteur, onder verwijzing naar jurisprudentie van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: ABRvS)³⁰, dat dat geen reden kan zijn tot matiging van de boete. Verder stelt de inspecteur, onder verwijzing naar Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst, dat de stelplicht en de bewijslast ter zake van strafverminderende omstandigheden op belanghebbende rusten.³¹ Volgens de inspecteur heeft belanghebbende niet aan deze stelplicht en bewijslast voldaan en daarom heeft de rechtbank op grond hiervan ten onrechte de boete gematigd.

Het hof overweegt in verband met de door de rechtbank toegepaste matiging in verband met de medewerking aan het boekenonderzoek als volgt. Anders dan de inspecteur verdedigt volgt uit de door hem aangehaalde jurisprudentie niet dat de bij het boekenonderzoek door belanghebbende verleende medewerking niet zou kunnen leiden tot een matiging van de boete. Uit deze door de inspecteur aangehaalde jurisprudentie volgt nu juist het tegenovergestelde.³²

Anders dan de inspecteur stelt is het niet zo dat een (belasting)rechter slechts rekening mag houden met financiële omstandigheden als strafverminderende omstandigheid als belanghebbende dit stelt.

Het feit dat belanghebbende volledige medewerking aan het boekenonderzoek heeft verleend, zou, in beginsel, als een strafverminderende omstandigheid aangemerkt kunnen worden, in het bijzonder omdat belanghebbende de meermaals genoemde – belastende – e-mailberichten heeft overgelegd. Ook pleit voor belanghebbende dat zij actief de Belgische autoriteiten heeft geïnformeerd. Uit de proceshouding tijdens het onderzoek ter zitting is het hof evenwel gewaar geworden dat belanghebbende niet dan wel onvoldoende het laakbare van haar handelen inziet. Het hof is er, mede gelet op de door belanghebbende ter zitting afgelegde verklaringen, niet van overtuigd dat zij bij navolgende intracommunautaire leveringen waarbij grote twijfels bestaan over de vraag of bij afhaaltransacties de goederen wel naar een andere lidstaat vervoerd zullen worden op een andere wijze zal gaan handelen dan zij heeft gedaan. Zij heeft onder meer verklaard dat de mededeling van de chauffeur dat de afgehaalde goederen naar een bestemming in Nederland zouden worden vervoerd voor haar geen reden is om aan nemen dat de goederen Nederland niet zouden verlaten, omdat de chauffeur niet de opdrachtgever is en goederen vanuit België weer naar Nederland kunnen worden vervoerd. Zij lijkt nog steeds overtuigd te zijn van haar opvatting dat uit de afmelding achteraf in het [B] mag worden afgeleid dat de goederen vervoerd zijn naar een andere lidstaat, ook al weet zij dat er dan problemen kunnen rijzen voor de omzetbelasting als er indicaties zijn dat de goederen die zullen worden afgehaald niet naar een andere lidstaat zullen worden vervoerd. De constatering van het hof dat belanghebbende het laakbare van haar handelen niet (voldoende) inziet weegt zo zwaar dat het hof de volledige medewerking aan het boekenonderzoek niet als strafverminderende omstandigheid in aanmerking neemt evenmin als de omstandigheid dat belanghebbende ook in de voorfase door middel van de meermaals genoemde e-mailberichten contact heeft opgenomen met de volgens haar bevoegde autoriteiten, namelijk de Belgische autoriteiten.

De gedingstukken leveren voorts onvoldoende grond op om tot een matiging in verband met financiële omstandigheden te komen. Het hof acht hiertoe de eventuele onverhaalbaarheid van de naheffingsaanslag onvoldoende. Belanghebbende heeft in hoger beroep ook vermeld zich er niet op te beroepen dat zij de boete niet kan betalen.

Dat belanghebbende in 2014 een pakket maatregelen zou hebben geïmplementeerd om herhaling van het voorval [BVBA] in de toekomst te voorkomen blijkt niet voldoende uit de door haar bij verweerschrift in hoger beroep overgelegde bescheiden. Het hof acht ook overigens geen strafverminderende omstandigheden aanwezig. Een boete van € 5.787 acht het hof in beginsel passend en geboden.

Het hof handhaaft de door de rechtbank toegepaste matiging van 20% in verband met overschrijding van de redelijke termijn voor behandeling van de boete, aangezien de redelijke termijn met 3 jaren en 3 maanden is overschreden³⁴ en dit de maximaal te verlenen procentuele vermindering is.³⁵ Na toepassing van de matiging in verband met overschrijding van de redelijke termijn bedraagt de boete, afgerond in het voordeel van belanghebbende, € 4.629.

Het voorgaande leidt tot ontkennende beantwoording van vraag 2.

De slotsom is dat het door belanghebbende ingestelde hoger beroep met het nummer 21/00252 ongegrond en het door de inspecteur ingestelde hoger beroep met het nummer 21/00314 gegrond is.

Het hof ziet, wegens ongegrondverklaring van het door belanghebbende ingestelde hoger beroep, geen aanleiding om het door belanghebbende ter zake van het hoger beroep betaalde griffierecht aan laatstgenoemde te laten vergoeden. Het hof ziet voorts, wegens gegrondverklaring van het door de inspecteur ingestelde hoger beroep, geen aanleiding om griffierecht van de inspecteur te heffen. De beslissing van de rechtbank over vergoeding van het griffierecht dat ter zake van het beroep is geheven, blijft in stand.

Het hof oordeelt dat er geen redenen zijn voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 Algemene wet bestuursrecht. De beslissing van de rechtbank over vergoeding van (proces)kosten van bezwaar en beroep blijft in stand.