Hoge Raad, 20-05-2005, AR7288, 40395

Nr. 40.395

20 mei 2005

EC

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1996 tot en met 31 december 1997 een naheffingsaanslag in de brandstoffenbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 57.017.397 aan enkelvoudige belasting met een verhoging van ƒ 1.400.000, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is verminderd met het bedrag van de verhoging.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard en de uitspraak van de Inspecteur, alsmede de naheffingsaanslag, vernietigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

De Staatssecretaris heeft een conclusie van repliek ingediend en belanghebbende een conclusie van dupliek.

De Advocaat-Generaal J.A.C.A. Overgaauw heeft op 25 oktober 2004 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep.

3.3. Ingevolge artikel 24, letter b, van de Wet wordt de belasting geheven van degene die door hem binnen Nederland gebracht aardgas dan wel aan hem afgeleverd aardgas door degene die het heeft gewonnen, aflevert of gebruikt. Uit de tekst van die bepaling volgt dat degene die de belastingplichtige is ter zake van een in artikel 21, leden 3 en 5, van de Wet omschreven belastbaar feit, die hoedanigheid heeft, hetzij op grond van de omstandigheid dat aan hem door de winner van het aardgas dat aardgas is geleverd, hetzij op grond van de omstandigheid dat het aardgas door hem binnen Nederland is gebracht. Zoals blijkt uit de in de bijlage bij de conclusie van de Advocaat-Generaal, in het bijzonder de onderdelen 6 en 8, weergegeven geschiedenis van de totstandkoming van artikel 24, letter b, van de Wet, is de laatstbedoelde omstandigheid als grond voor het belastingplichtig kunnen zijn toegevoegd met het oog op het geval dat er geen belastingplichtige zou zijn aan te wijzen op grond van eerstbedoelde omstandigheid. Uit de wetsgeschiedenis blijkt niet of daarbij wel of niet mede is gedacht aan het geval dat aardgas in Nederland wordt betrokken van een winner die dat gas tevoren in Nederland heeft gebracht. Derhalve dient aan de hand van de tekst van voormelde bepaling, gelezen in het licht van het systeem van de Wet, te worden beoordeeld of in dat geval het binnenbrengen in Nederland dan wel het in Nederland betrekken van aardgas van een winner het beslissende aanknopingspunt is voor het aanwijzen van de belastingplichtige. De eerste mogelijkheid sluit aan bij de hoofdregel van de Wet, terwijl de tweede mogelijkheid een toepassing zou opleveren van de verleggingsregeling. Bij gebreke van aanwijzingen dat de verleggingsregeling ook is bedoeld voor aardgas dat buiten Nederland is gewonnen, moet de conclusie zijn dat indien op grond van het binnenbrengen een belastingplichtige is aan te wijzen, de omstandigheid dat deze binnenbrenger ook de winner is van het gas, er niet toe leidt dat in plaats van de binnenbrenger een ander de hoedanigheid van belastingplichtige krijgt.

Op grond van het hiervoor overwogene faalt het middel.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep ongegrond,

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op een kwart van € 1932, derhalve € 483, voor beroepsmatig verleende rechts-bijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.