Hoge Raad, 17-06-2011, BP1473, 10/00076

Nr. 10/00076

17 juni 2011

Aan belanghebbende is voor het jaar 2003 een aanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

De Rechtbank te Haarlem (nr. AWB 07/04123) heeft het tegen die uitspraak ingestelde beroep gegrond verklaard, de uitspraak van de Inspecteur vernietigd en de aanslag verminderd.

De Inspecteur heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

De Advocaat-Generaal P.J. Wattel heeft op 10 december 2010 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie.

Belanghebbende en de Staatssecretaris hebben schriftelijk op de conclusie gereageerd.

3.1.2. In haar aangifte vennootschapsbelasting voor 2003 heeft belanghebbende € 68.010.791 als bruto interest uit Brazilië verantwoord. Voorts is € 52.002.378 aangegeven als kosten die betrekking hebben op deze inkomsten, welk bedrag als volgt is gespecificeerd:

Interestkosten € 18.151.123

Koersverschil (valutaverlies) € 33.139.763

Indirecte kosten € 135.667

Overige kosten € 575.825

Totaal € 52.002.378.

3.2. Het Hof heeft in navolging van de Rechtbank belanghebbende in het gelijk gesteld. Het Hof heeft daartoe onder meer overwogen dat waar in artikel 36, lid 1, van het Besluit sprake is van 'in de winst begrepen interest', hieronder in beginsel moet worden verstaan hetzelfde inkomensbestanddeel als waarover Brazilië op de voet van artikel 11, lid 1, van het Verdrag belasting mag heffen. Vervolgens heeft het Hof geoordeeld dat koersverschillen ter zake van de hoofdsom van de lening waarover rente wordt genoten op grond van de tekst van artikel 11, lid 1, van het Verdrag buiten het bereik van die bepaling blijven. Deze koersverschillen houden immers, aldus het Hof, verband met de bron (= de hoofdsom), zijnde het bedrag waarover rente wordt berekend, terwijl de in artikel 11 van het Verdrag bedoelde interest een vergoeding (vrucht) voor de terbeschikkingstelling van die hoofdsom betreft. Van belang is voorts, aldus het Hof, dat in artikel 11, lid 1, van het Verdrag wordt gesproken van 'betaalde interest' en dat deze terminologie geen ruimte biedt om ook inkomensbestanddelen die niet als zodanig worden betaald en die als gevolg van de gehanteerde waarderingsmethode in het resultaat tot uiting komen, zoals de onderhavige (negatieve) koersverschillen, tot het in artikel 11, lid 1, van het Verdrag bedoelde bestanddeel van het inkomen te rekenen.

Vervolgens heeft het Hof de vraag behandeld of het onderhavige valutaverlies moet worden begrepen onder de met de interest 'verband houdende kosten' in de zin van artikel 36, lid 4, van het Besluit en geoordeeld dat dit niet het geval is. Aan dit oordeel heeft het Hof ten grondslag gelegd dat deze bewoordingen zich verzetten tegen een uitleg waarbij interest verminderd wordt met valutaresultaten. Het gebruik van de zinsnede "de daarmee verband houdende kosten" duidt volgens het Hof erop dat de besluitgever uitsluitend het oog heeft gehad op in verband met de rente-inkomsten gedane lopende uitgaven, zoals beheerskosten en renten wegens financiering van schulden.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie ongegrond, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 1638,75.