Hoge Raad, 12-07-2013, ECLI:NL:HR:2013:55, 11/01120

Belanghebbende vormt een fiscale eenheid in de zin van artikel 15 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 met haar dochtervennootschap [A] Holding B.V. (hierna: Holding BV). [B] Plc (hierna: Plc), een in het Verenigd Koninkrijk gevestigde dochtervennootschap van Holding BV, heeft in het jaar 2005 een dividend van GBP 25.000.000 ter beschikking gesteld van Holding BV.

Op het hiervoor in 3.1.1 vermelde dividend is een belastingwet van het Verenigd Koninkrijk, genaamd “Income Tax (Trading and Other Income) Act 2005” toegepast.

Het Verenigd Koninkrijk heeft aan Holding BV een half belastingkrediet (‘tax credit’; hierna: het belastingkrediet) verleend van GBP 1.388.888, zulks op grond van artikel 10, lid 3, letter c, van het Belastingverdrag Nederland-Verenigd Koninkrijk van 7 november 1980 (hierna: het Verdrag).

Over het dividend en het belastingkrediet heeft het Verenigd Koninkrijk onder de naam ‘income tax’ een belasting geheven van 5 percent. Het bedrag van deze belasting is GBP 1.319.444. Deze belasting is verrekend met het belastingkrediet. De belastingautoriteiten van het Verenigd Koninkrijk hebben het verschil tussen de ‘income tax’ en het belastingkrediet, een bedrag van GBP 69.444, uitbetaald aan Holding BV.

Belanghebbende heeft ter zake van door haar in de jaren 2007 en 2008 ter beschikking van haar aandeelhouders gestelde dividenden aangifte gedaan voor de dividendbelasting en in de aangiften een bedrag van € 1.154.000 onderscheidenlijk € 875.070 in mindering gebracht als zogenoemde dooruitdelingskorting, zijnde de in artikel 11 van de Wet op de dividendbelasting 1965 (hierna: de Wet) voorziene vermindering.

De Rechtbank heeft deze vraag bevestigend beantwoord. Zij heeft daartoe, voor zover in cassatie van belang, overwogen dat met betrekking tot de vraag of van het door Plc uitgekeerde dividend een bronbelasting in de zin van artikel 11 van de Wet is ingehouden de parlementaire toelichting op die bepaling geen aanknopingspunt biedt voor een onderscheid tussen belastingen die geheven worden bij wege van inhouding en afdracht door het uitkerende lichaam enerzijds en belastingen die door de ontvanger van het dividend voldaan worden anderzijds, en dat het Verdrag in artikel 10, leden 2 en 3, aan het Verenigd Koninkrijk als bronstaat een beperkte bevoegdheid geeft om overeenkomstig zijn wetgeving dividenden te belasten, die niet beperkt is tot een belasting bij wijze van inhouding aan de bron. Mede onder verwijzing naar jurisprudentie van de Hoge Raad en van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen heeft de Rechtbank geoordeeld dat, gezien het doel van de dooruitdelingskorting met betrekking tot dividenden uit verdragslanden, de wetgever niet bedoeld kan hebben om een belasting die de bronstaat volgens het toepasselijke verdrag mag heffen, maar die niet geheven wordt bij wijze van inhouding aan de bron, te hebben willen uitzonderen van de toepasselijkheid van artikel 11 van de Wet.

Het standpunt van de Inspecteur dat er geen te verzachten belastingdruk is, omdat aan Holding BV een belastingkrediet wordt verstrekt dat groter is dan de geheven ‘income tax’, en dat het belastingkrediet moet worden aangemerkt als een vermindering van de belasting over het dividend, heeft de Rechtbank verworpen. Mede onder verwijzing naar een uitlating van de Staatssecretaris van Financiën (Kamerstukken II 1994/95, 23 980, nr. 5, blz. 3-4) heeft de Rechtbank als haar oordeel gegeven dat het belastingkrediet het karakter heeft van een gedeeltelijke teruggaaf van de op het niveau van de uitdelende vennootschap geheven winstbelasting en moet worden aangemerkt als een teruggaaf aan de aandeelhouder van de over de winst van de uitdelende vennootschap geheven winstbelasting en dus niet als een vermindering van de bronbelasting over het ter beschikking gestelde dividend. Op grond van dit een en ander heeft de Rechtbank geoordeeld dat de ‘income tax’ voor de toepassing van artikel 11 van de Wet als geheven bronbelasting moet worden beschouwd. Hierbij heeft de Rechtbank in aanmerking genomen dat het Verdrag aan het Verenigd Koninkrijk de bevoegdheid geeft om over het dividend op zichzelf 5 percent belasting te heffen en dat de omstandigheid dat de ‘income tax’ wordt geheven bij wijze van verrekening met het onderhavige belastingkrediet niet tot een ander oordeel leidt.

Middelonderdeel b komt onder meer op tegen het oordeel van de Rechtbank dat niet slechts een belasting die wordt geheven bij wege van inhouding en afdracht door het lichaam dat het dividend uitkeert, maar ook een belasting die door de ontvanger van het dividend wordt voldaan, is aan te merken als een bronbelasting in de zin van artikel 11, lid 1, 2°, van de Wet. Het middelonderdeel faalt in zoverre, aangezien dat oordeel juist is. Daaraan doet niet af dat in de tekst van laatstbedoelde bepaling sprake is van bronbelasting die is “ingehouden”, aangezien geen aanleiding bestaat aan die bepaling een andere betekenis toe te kennen dan dat door de bronstaat een belasting moet zijn geheven die in mindering is gekomen op de opbrengst van het aandelenbelang.

Middelonderdeel c ten slotte betoogt dat in ieder geval voor de over het belastingkrediet berekende ‘income tax’ geldt dat deze niet is aan te merken als op de ontvangen winstuitkering ingehouden bronbelasting. Ook dit middelonderdeel faalt, aangezien de omstandigheid dat een deel van de ‘income tax’ tot een bedrag van GBP 69.444, zijnde 5 percent van het belastingkrediet ten bedrage van GBP 1.388.888, niet valt aan te merken als een bronbelasting op winstuitkeringen in de zin van artikel 11 van de Wet, niet afdoet aan de toepasselijkheid van de dooruitdelingskorting op in aanmerking te nemen winstuitkeringen – vóór aftrek van de ingehouden bronbelasting - die wel voldoen aan de voorwaarden van de dooruitdelingskorting.

Het vorenstaande houdt in dat het middel in al zijn onderdelen faalt.