Hoge Raad, 11-09-2015, ECLI:NL:HR:2015:2488, 14/03908

De beschikking tot aansprakelijkstelling van belanghebbende heeft betrekking op twee naheffingsaanslagen, met dagtekening 5 december 2000 en 25 juli 2002. Na de uitspraak van het Hof beloopt de aansprakelijkstelling van belanghebbende nog € 370.662, waarvan € 147.476 ziet op de naheffingsaanslag van 5 december 2000 en € 223.186 op de naheffingsaanslag van 25 juli 2002.

Met betrekking tot de invordering van beide naheffingsaanslagen heeft het Hof voor zover in cassatie van belang geoordeeld dat de verjaringstermijn als bedoeld in artikel 27, lid 1, van de Invorderingswet 1990 (hierna: de Wet) op grond van artikel 27, lid 2, aanhef en letter b (oud), van de Wet (mede) moet worden verlengd met de termijn gedurende welke de mogelijkheid van hoger beroep openstond tegen het niet bij voorraad uitvoerbaar verklaarde vonnis van 19 november 2002, waarbij het verzet van de belastingschuldige tegen de tenuitvoerlegging van het dwangbevel ongegrond is verklaard. In dat verband heeft het Hof uit artikel 17 van de Wet afgeleid dat pas na ommekomst van de termijn die na het wijzen van het vonnis is verbonden aan het in kracht van gewijsde gaan daarvan, de bevoegdheid van de Ontvanger om tot (dwang)invordering over te gaan, herleeft.

Middel I richt zich met onder meer een rechtsklacht tegen het hiervoor in 3.1.2 vermelde oordeel.

De tenuitvoerlegging van een dwangbevel wordt volgens artikel 17, lid 2, van de Wet geschorst voor zover zij door het verzet wordt bestreden. In artikel 27, lid 2, aanhef en letter b (oud), van de Wet is bepaald dat de verjaringstermijn wordt verlengd met de tijd gedurende welke na de aanvang van die termijn de tenuitvoerlegging van een dwangbevel is geschorst ingevolge een lopend rechtsgeding.

Uit de parlementaire geschiedenis blijkt dat met het bepaalde in artikel 27, lid 2 (oud), van de Wet is beoogd voor het verloop van de verjaringstermijn aan te sluiten bij de tijd gedurende welke dwanginvordering mogelijk is (vgl. Kamerstukken II 1988/89, 20 588, nr. 6, blz. 61), en te bewerkstelligen dat de verjaring wordt geschorst zolang ten gevolge van verzet tegen het dwangbevel de tenuitvoerlegging daarvan is geschorst (vgl. Kamerstukken II 1988/89, 20 588, nr. 10, blz. 3).

De enkele omstandigheid dat tegen een vonnis waarbij het verzet tegen een dwangbevel ongegrond is verklaard nog hoger beroep openstaat, brengt niet mee dat het dwangbevel niet (verder) kan worden ten uitvoer gelegd. De in artikel 17, lid 2, van de Wet voorziene schorsende werking van het verzet eindigt met het vonnis waarbij op dat verzet is beslist, en herleeft ten aanzien van een niet uitvoerbaar bij voorraad verklaard vonnis pas weer ingeval daartegen tijdig hoger beroep is ingesteld (vgl. HR 18 februari 2005, nr. C03/279HR, ECLI:NL:HR:2005:AR4835, NJ 2006/234, onderdeel 3.5.2, en HR 8 juni 2007, nr. C06/242HR, ECLI:NL:HR:2007:BA1525, NJ 2008/368, onderdeel 3.6).

s Hofs oordeel getuigt derhalve van een onjuiste rechtsopvatting. Middel I slaagt in zoverre.

De middelen II en III, die betrekking hebben op de aansprakelijkstelling voor de naheffingsaanslag van 25 juli 2002, kunnen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu die middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

Gelet op hetgeen hiervoor in 3.2.2 tot en met 3.2.5 is overwogen, kan ’s Hofs uitspraak niet in stand blijven. Middel I voor het overige en de middelen IV en V, die zien op de aansprakelijkstelling voor de naheffingsaanslag van 5 december 2000, behoeven geen behandeling. De Hoge Raad kan de zaak afdoen. Voor het Hof was niet in geschil dat indien de verjaringstermijn niet wordt verlengd met de termijn gedurende welke de mogelijkheid van hoger beroep openstond tegen het hiervoor in 3.1.2 vermelde vonnis, het recht op invordering met betrekking tot de naheffingsaanslag van 5 december 2000 is verjaard en mitsdien de aansprakelijkstelling daarvoor vervalt.