Hoge Raad, 10-06-2016, ECLI:NL:HR:2016:1127, 15/02941

De Inspecteur heeft bij belanghebbende een boekenonderzoek ingesteld naar de fiscale positie van de vennoten die als chauffeur in de onderneming werkzaam zijn. Hangende dit boekenonderzoek heeft de Inspecteur het standpunt ingenomen dat de als vennoten aangeduide chauffeurs bij belanghebbende in loondienst zijn. In zijn brief van 28 maart 2013 informeert de Inspecteur belanghebbende als volgt omtrent de consequenties van dit standpunt:

“Dit betekent dat [X] met ingang van 1 april 2013 aangifte loonheffingen moet doen voor alle bij [X] werkzame chauffeurs. Tegen de over april (en volgende maanden) in te dienen aangifte loonheffingen kunt u bezwaar indienen. De behandeling van het bezwaar tegen de loonheffingen april zal zo voortvarend mogelijk worden opgepakt.”

Nadat belanghebbende de Inspecteur bij brief van 7 augustus 2013 in gebreke had gesteld vanwege het niet (tijdig) doen van uitspraak op het bezwaar, en zij de Inspecteur had verzocht alsnog binnen twee weken na ontvangst van de ingebrekestelling uitspraak op bezwaar te doen, is de Inspecteur bij uitspraak op bezwaar van 20 augustus 2013 geheel tegemoetgekomen aan het bezwaar. De uitspraak op het bezwaar vermeldt onder meer:

“(…)Binnen de hierna te omschrijven kaders wijs ik uw bezwaarschriften toe. Het boekenonderzoek is nog niet afgesloten. De belastingdienst ziet geen kans om voor 22 augustus a.s. een gemotiveerde uitspraak op bezwaar te doen. Ik wijs (…) er met nadruk op dat ik overigens niet heb beoordeeld of de aangifte over april 2013 inhoudelijk juist is. Aan deze toewijzing kunnen derhalve geen rechten worden ontleend met betrekking tot de verschuldigde loonheffingen van genoemde personen voor de maanden volgende op april 2013, noch ten aanzien van niet in de aangifte opgenomen overige vennoten van [X] voor de maand april en volgende maanden.(…)”

Het verzoek om toekenning van een kostenvergoeding en het verzoek om toekenning van een dwangsom heeft de Inspecteur afgewezen.

Voor zover de middelen zich richten tegen het oordeel van het Hof dat aan belanghebbende geen vergoeding toekomt van de voor de behandeling van het bezwaar gemaakte kosten, slagen zij.

Op grond van artikel 7:15, lid 2, Awb worden op verzoek van de belanghebbende de kosten vergoed die hij redelijkerwijs heeft moeten maken in verband met de behandeling van zijn bezwaar tegen een door een bestuursorgaan genomen besluit, een en ander voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens een aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid. Het bepaalde in artikel 7:15, lid 2, Awb kan overeenkomstige toepassing vinden bij belastingen die worden geheven bij wege van voldoening of afdracht op aangifte, ook al ontbreekt bij een dergelijke voldoening of afdracht een door de inspecteur daadwerkelijk gegeven beschikking waartegen bezwaar wordt gemaakt. Het ontbreken van een beschikking sluit immers niet uit dat een naderhand gebleken onjuiste voldoening of afdracht van belasting ook dan te wijten kan zijn geweest aan een aan de inspecteur toerekenbare onrechtmatigheid (zie HR 19 december 2014, nr. 13/05786, ECLI:NL:HR:2014:3603, BNB 2015/101).

Bij zijn oordeel dat aan belanghebbende geen vergoeding toekomt van de kosten die zij voor de behandeling van het bezwaar heeft moeten maken, is het Hof derhalve van een onjuiste rechtsopvatting uitgegaan.

De stukken van het geding bieden geen aanknopingspunten voor het oordeel dat zich bijzondere omstandigheden voordoen als bedoeld in artikel 2, lid 3, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit). De door belanghebbende gemaakte kosten dienen te worden vergoed met toepassing van de bijlage bij het Besluit.